Loading AI tools
oficer Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bronisław Bolesław Polityński[uwaga 1] (ur. 3 października 1884 w Zagórzu, zm. 3 listopada 1977) – major piechoty Wojska Polskiego, urzędnik, starosta.
major piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
3 października 1884 |
---|---|
Data śmierci |
3 listopada 1977 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
45 Pułk Piechoty Austro-Węgier, |
Stanowiska |
dowódca kompanii, |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
Późniejsza praca |
urzędnik |
Odznaczenia | |
|
Bronisław Polityński urodził się 3 października 1884 w Zagórzu[1]. Był synem wdowca Bolesława Polityńskiego (1832-1888, powstaniec styczniowy z 1863[2][3]) i Franciszki Dębowskiej (gospodyni[4], młynarka)[5][6][7]. Jego bratem był Bolesław Zygmunt, ciotką była Maria Dębowska, po mężu Krzyżanowska, a kuzynem Julian Krzyżanowski[8].
W 1906 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum Męskim w Sanoku (w jego klasie byli m.in. Michał Drwięga, Marian Placzek, Michał Stepek, Ryszard Zacharski, Tadeusz Zaleski)[9][10][11]. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego[7]. Uzyskał dyplom magistra[12]. Przed 1914 przystąpił do gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Zagórzu[13]
Podczas I wojny światowej został zmobilizowany do C. K. Armii i przydzielony do służby w szeregach 45 pułku piechoty (przed wojną stacjonującego w Sanoku)[13]. W rezerwie piechoty został mianowany porucznikiem z dniem 1 lipca 1915[14][15]. W 1915 chory przebywał w Szpitalu Garnizonowym Nr 8 w Przemyślu[16]. Został awansowany na stopień nadporucznika z dniem 1 sierpnia 1917[17]. Do 1918 był oficerem rezerwy 45 pułku piechoty[18][19][20].
W listopadzie 1917 w prasie austriackiej szeroko opisywano rzekomo nieludzkie traktowanie niemieckich żołnierzy pochodzących z Dolnej Austrii, którzy zostali przeniesieni w liczbie około 400 z 84 pułku piechoty do 45 pułku piechoty w Przemyślu, a w szczególności relacjonowano wypadki w szeregach stacjonującego w Siedmiogrodzie batalionu marszowego, gdzie dowódca kompanii por. Polityński miał wielokrotnie policzkować niemieckich żołnierzy[21][22].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości 16 listopada 1918 w Sanoku wstąpił do Wojska Polskiego i służył do 11 stycznia 1919[23]. Ponownie wstąpił w szeregi WP 20 grudnia 1919 w Smolewiczach[23]. Od tego czasu był dowódcą kompanii w 79 pułku piechoty[23]. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1920. Od 10 września 1920 do 1 stycznia 1923 dowodził batalionem w 79 pułku piechoty, po wojnie garnizonującym w Słonimiu[23]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 187. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a według ówczesnego źródła wojskowego jego oddziałem macierzystym był 78 pułk piechoty w Baranowiczach[uwaga 2][24]. W lipcu tego roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu sztabowego[25][26]. Po przeniesieniu do 50 pułku piechoty w Kowlu od 1 stycznia 1923 do 1 lipca 1927 sprawował stanowisko dowódcy III batalionu, detaszowanego w Sarnach[uwaga 3][27][23]. 28 stycznia 1925 dowódca Okręgu Korpusu Nr II, generał dywizji Jan Romer udzielił mu pochwały za „celowe zorganizowanie przygotowań mobilizacyjnych”[28]. W maju 1927 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II[29]. Następnie został przeniesiony do 65 pułku piechoty w Grudziądzu, gdzie od 1 lipca 1927 do 1 października 1929 był komendantem składnicy wojennej w Inowrocławiu[23]. Według stanu z 1928 figurował jako komendant kadry batalionu zapasowego 65 p.p.[30] W marcu 1929 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII[31], a z dniem 30 września tego roku przeniesiony w stan spoczynku[32]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łańcut. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr X. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[33].
Sprawował urząd starosty powiatu łańcuckiego[2]. W 1930 był pracownikiem starostwa powiatowego w Łańcucie[34]. W latach 30. pracował jako urzędnik w starostwie powiatu sanockiego[2]. W tym czasie był delegatem obwodu powiatowego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej[35][36][37].
Przed 1939 był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”[38][39][40]. W sierpniu 1939 pełnił stanowisko komendanta gmachu starostwa powiatu sanockiego i w tym czasie został przedstawiony do odznaczenia Srebrnym Krzyżem Zasługi przez wizytującego rejon premiera RP, Felicjana Sławoj Składkowskiego[41].
Po wybuchu II wojny światowej w trakcie kampanii wrześniowej został zmobilizowany do Batalionu „Sanok” Obrony Narodowej[42]. Według własnej relacji we wrześniu 1939 wstąpił do nadrzędnej nad powyższym Batalionem 3 Brygady Górskiej Strzelców, dowodzonej przez płk. Jana Kotowicza[43]. Później przedostał się na Węgry, gdzie został internowany[42][1]. Przebywał od 23 września do 31 marca 1940 w obozie w Győr, potem przez sześć tygodni w Léva, później w Kiskunlacháza, a następnie od 24 lipca 1944 do 2 stycznia 1945 w Zalacsány i w Fertőszentmiklós[44]. Od 3 stycznia 1945 przebywał w Oflagu IIIA Genshagen pod Berlinem (numer jeniecki 176 687)[23]. Tam po wkroczeniu Armii Czerwonej od południa pod Berlin odzyskał wolność 21[45] lub 23 kwietnia 1945[44]. W wymienionych obozach dla żołnierzy polskich pełnił obowiązki oficera oświatowego[46].
Około 8–9 maja 1945 powrócił do Polski[47]. Do 3 września 1945 przebywał na rekonwalescencji w Sanoku[48]. 1 czerwca 1945 został zrehabilitowany w Krakowie[48]. Od 3 września 1945 do 1 lipca 1948 jako pracownik umysłowy był zatrudniony w przedsiębiorstwach i instytucjach państwowych[48]. Od 4 września 1945 do 15 czerwca 1946 był sprzedawcą w Państwowym Monopolu Spirytusowym w Lesku[48]. Od 15 czerwca do 1 grudnia 1946 był sekretarzem w Państwowym Przedsiębiorstwie Traktorów i Maszyn Rolniczych[48]. Od 16 grudnia 1946 do 31 sierpnia 1950 był nauczycielem w Państwowym Liceum Rolniczym w Dąbrówce Polskiej pod Sanokiem[48]. Od 1 września 1950 do 30 listopada 1951 przy Lidze Przyjaciół Żołnierza Oddział Sanok pełnił funkcję kierownika administracyjnego odbudowy Domu Żołnierza w Sanoku[48]. Od 14 lutego 1952 do 31 stycznia 1955 był pracownikiem umysłowym w Rejonie Eksploatacji Dróg Publicznych w Sanoku[48][6]. Od 1 lutego do 31 marca 1955 był pracownikiem umysłowym w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Hurtu Spożywczego w Sanoku[48]. Od 1 kwietnia 1955 do 3 lipca 1958 był pracownikiem umysłowym w Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku[48]. Od 1 lipca 1958 przebywał na rencie starczej[49][50].
W 1946 zaangażował się w próbę reaktywacji Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku[51][52]. Był jednym z założycieli stowarzyszenia „Towarzystwo Domu Żołnierza Polskiego w Sanoku”, zarejestrowanego 12 marca 1946[12]. od 1946 należał do komitetu sklepowego PSS w Sanoku[48] Od 4 czerwca 1948 był członkiem Związku Zawodowego Pracowników Państwowych i Społecznych przy Prezydium MRN w Sanoku[48]. W listopadzie 1956 został wybrany członkiem obwodowej komisji wyborczej nr 2 w Sanoku[53]. W późniejszych został też członkiem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Sanoku[43].
W okresie PRL był bezpartyjny[7]. W Sanoku zamieszkiwał przy ulicy Emilii Plater 2[54][1]. Czasowo też mieszkał w Katowicach przy ul. Brzozowej[46].
Z żoną Bronisławą z domu Albert[uwaga 4] miał syna Mieczysława (ur. 1913, urzędnik prywatny, od 25 marca 1940 żonaty z Janiną Kirklewską[55], aresztowany przez Niemców 27 maja 1940 i osadzony w obozie Auschwitz-Birkenau)[56][57], córki Zofię Bronisławę (ur. 1915, od 1937 zamężna z Michałem Dietrichem)[58], Stefanię Kazimierę (ur. 1917, od 1938 zamężna z Tadeuszem Borczykiem)[59]. Zmarł 3[uwaga 5] listopada 1977 i został pochowany na Cmentarzu Bonifratrów w Katowicach[60]. Obok została pochowana jego córka[potrzebny przypis] Stefania Jurek z domu Polityńska (1917-2010)[61].
polskie
austro-węgierskie
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.