Loading AI tools
papież XII-wieczny Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lucjusz II (łac. Lucius II, właśc. Gerardo Caccianemici; ur. w Bolonii – zm. 15 lutego 1145 w Rzymie[1]) – papież w okresie od 8[2] lub 12[1][3] marca 1144 do 15 lutego 1145[3].
Gerardo Caccianemici | |
Papież Biskup Rzymu | |
Kraj działania | |
---|---|
Miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Papież | |
Okres sprawowania |
8 marca 1144–15 lutego 1145 |
Kanclerz Świętego Kościoła Rzymskiego | |
Okres sprawowania |
grudzień 1141–12 marca 1144 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Inkardynacja | |
Śluby zakonne |
przed 1123 |
Sakra biskupia |
12 marca 1144 |
Kreacja kardynalska |
10 marca 1123 |
Kościół tytularny | |
Pontyfikat |
8 marca 1144 |
Gerardo Caccianemici urodził się w Bolonii jako syn Alberto dell'Orso. Następnie został członkiem kongregacji kanoników regularnych San Frediano najpierw w Lukce[1], a potem na Lateranie. Prawdopodobnie w marcu 1123 został mianowany przez Kaliksta II kardynałem prezbiterem kościoła Santa Croce in Gerusalemme[1] i począwszy od 11 września 1123 pojawia się wśród sygnatariuszy bulli papieskich. W latach 1125–26 i 1127-28 był legatem papieża Honoriusza II w Niemczech. W trakcie pierwszej legacji, wspierał wybór Lotara III na króla Niemiec i asystował przy wyborze Norberta z Xanten na arcybiskupa Magdeburga[1]. W 1128/29 i 1131-33 był gubernatorem Benewentu. Uczestniczył w podwójnej papieskiej elekcji w lutym 1130 i poparł wybór Innocentego II. W następnych latach trzykrotnie służył jako jego legat w Niemczech (1130-31, 1133-34 i 1136). W 1137 był członkiem komisji kardynalskiej badającej legalność wyboru opata Rainaldo z Monte Cassino[1]. W grudniu 1141 został kanclerzem Świętego Kościoła Rzymskiego[3]. W chwili wyboru na papieża był też protoprezbiterem Kolegium Kardynałów.
8 marca 1144[2] kardynałowie jednogłośnie obrali go na następcę Celestyna II (1143-44). Przyjął imię Lucjusz II. 12 marca 1144 otrzymał sakrę biskupią i został uroczyście koronowany przez archidiakona Gregorio Tarquini.
Lucjusz II odziedziczył po swoich dwóch poprzednikach dwa problemy. Pierwszym z nich byli rzymscy mieszczanie, podburzani przez Arnolda z Brescii, którzy nie uznawali świeckiej władzy papieża[3]. Drugim był konflikt z nominalnym wasalem papiestwa królem Roger II sycylijskim[1]. W rozwiązywaniu obu tych spraw papież nie odniósł sukcesów. W czerwcu 1144 zawarł rozejm z Rogerem II na warunkach przez niego podyktowanych[1]. Z kolei w Rzymie wbrew woli papieża obrano na senatora Giordano Pierleoni, brata antypapieża Anakleta II (1130-1138), a kiedy Lucjusz II zwrócił się o pomoc do króla Niemiec Konrada III, wybuchł otwarty bunt[1]. Według zapisów kronikarskich, Lucjusz II, w trakcie walk o Kapitol, został ranny od uderzenia kamieniem i, wskutek odniesionych ran, zmarł kilka dni później, po 11 miesiącach pontyfikatu[3].
Na polu wewnątrzkościelnym Lucjusz II wspierał rozwój niedawno utworzonego zakonu premonstratensów, sprowadził benedyktynów z Cluny do klasztoru S. Saba na Awentynie i nadał kościół tytularny S. Croce in Gerusalemme kanonikom regularnym kongregacji San Frediano. Mianował 12 kardynałów na dwóch konsystorzach. Przyjął Portugalię jako lenno Stolicy Piotrowej, a także potwierdził prymat Toledo nad nią[1].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.