Eonium drzewiaste

Eonium drzewiaste (Aeonium arboreum Webb & Berthel.) – gatunek roślin z rodziny gruboszowatych (Crassulaceae). Pochodzi z Wysp Kanaryjskich i Maroka, rozprzestrzenił się i obecnie rośnie na naturalnych stanowiskach również w Algierii, Tunezji, na Maderze, w Anglii, Grecji, Włoszech, Francji, Portugalii, Hiszpanii, a także w stanie Kalifornia w USA, w Meksyku oraz w Australii i Nowej Zelandii. Ponadto jest uprawiany w wielu krajach świata^[4].

Eonium drzewiaste

Eonium drzewiaste na naturalnym siedlisku
Systematyka[1][2]
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	Saxifraganae
Rząd	skalnicowce
Rodzina	gruboszowate
Rodzaj	eonium
Gatunek	eonium drzewiaste
Nazwa systematyczna
Aeonium arboreum Webb et Berthelot Hist. Nat. Iles Canaries 2(1): 185 1840[3]
Synonimy
Sempervivum arboreum L.

Morfologia i biologia

Pokrój

Krzew o zgrubiałych łodygach i liściach (sukulent). W swojej ojczyźnie rośnie na nasłonecznionych, kamienistych zboczach gór i osiąga wysokość do 2 m, uprawiany w mieszkaniu rzadko przekracza 60 cm^[5].

Liście

Mięsiste, o łopatkowatym kształcie i długości 5-15 cm. Wyrastają w rozetce na szczycie pędu. Dolne liście stopniowo opadają (zazwyczaj zimą)^[5].

Kwiaty

O średnicy ok. 2 cm, promieniste, trąbkowate, bardzo liczne, zebrane w duży, stożkowaty kwiatostan o długości do 30 cm. Są w różnych odcieniach żółtego koloru, ale istnieją kultywary o kwiatach czerwonych. Po przekwitnięciu pęd kwiatostanowy obumiera^[5][6]

Uprawiany w mieszkaniu jest długowieczny, obumierają tylko te pędy, które zakwitły. Roślina z uszkodzonych pędów wydziela sok mleczny, który może podrażnić skórę^[7].

Zastosowanie i uprawa

Zastosowanie

Pochodzi z rejonów o ciepłym klimacie. W Polsce może być uprawiany tylko jako roślina pokojowa lub w ogrzewanych szklarniach^[5]. Z drzewiastych form można tworzyć bonsai^[7].

Wymagania

Podłoże typowe dla roślin doniczkowych. Najlepsze są szerokie i niskie doniczki. Wymaga silnego oświetlenia, w pokoju musi być ustawione blisko południowego okna, jednak jeśli jest tuż za szybą może ulec oparzeniu, w lecie należy więc go odsunąć od okna. Można w lecie wynieść na balkon czy werandę, jeśli są zabezpieczone przed deszczem. Przed przymrozkami musi być wniesiony do pomieszczenia. Jest wytrzymały na suche powietrze i zimą dobrze znosi centralne ogrzewanie mieszkań. Temperatura nie powinna być niższa od 8-12^o C, w niższej temperaturze żółkną mu i opadają liście^[7].

Zabiegi uprawowe

Roślina łatwo się rozkrzewia. Jeśli nie chcemy, by miała jeden tylko pień jak drzewo, lecz była krzewiasta, należy za młodu ściąć ją niewysoko nad ziemią^[5]. Od wiosny do jesieni podlewa się tak, by ziemia zdążyła z góry przeschnąć, zimą tylko z rzadka. Roślina lepiej znosi chwilowy brak wody, niż nadmierne podlewanie, które powoduje gnicie korzeni. Nawożenie tylko w lecie, niewiele, najlepiej specjalnymi nawozami dla sukulentów. Przesadzanie do większej doniczki tylko wtedy, gdy jest już wyraźnie za mała. Rozmnaża się dość łatwo z sadzonek liściowych lub pędowych. Po odcięciu pędu należy go przed zsadzonkowaniem na jakiś czas przetrzymać w suchym miejscu, by linia cięcia przeschła, inaczej może gnić. Sadzonkuje się w czystym piasku^[7].

Kultywary (odmiany uprawne)

• 
  'Albovariegatum'
• 
  'Atropurpureum'
• 
  'Luteovariegatum'
• 
  'Zwartkop'