Franciszek Kaim

Franciszek Kaim (ur. 10 lutego 1919 w Woli Drwińskiej, zm. 11 września 1996) – polski inżynier metalurg i polityk. Poseł na Sejm PRL VI i VII kadencji, wiceprezes Rady Ministrów (1970–1979), minister przemysłu ciężkiego (1967–1970) i minister hutnictwa (1976–1980).

Franciszek Kaim

Data i miejsce urodzenia	10 lutego 1919 Wola Drwińska
Data śmierci	11 września 1996
Wiceprezes Rady Ministrów
Okres	od 23 grudnia 1970 do 8 lutego 1979
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Minister hutnictwa
Okres	od 27 marca 1976 do 8 października 1980
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Następca	Zbigniew Szałajda
Minister przemysłu ciężkiego
Okres	od 21 listopada 1967 do 23 grudnia 1970
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Janusz Hrynkiewicz
Następca	Włodzimierz Lejczak
Odznaczenia
Odebrane:

Grób Franciszka Kaima na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Życiorys

Syn Wojciecha. W 1948 ukończył studia w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Następnie pracował w Hucie Bobrek, skąd został przeniesiony do Huty Małapanew, gdzie stopniowo awansował, dochodząc do stanowiska dyrektora naczelnego w 1951. W tym samym roku wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1953 został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Hutnictwa, a w 1957 w Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego. Od 21 listopada 1967 do 23 grudnia 1970 był ministrem tegoż resortu w czwartym i kolejnym rządzie Józefa Cyrankiewicza. Od 23 grudnia 1970 do 8 lutego 1979 był wicepremierem w rządzie dotychczasowym oraz Piotra Jaroszewicza i kolejnym pod jego przewodnictwem. Od 27 marca 1976 do 8 października 1980 był ministrem hutnictwa w rządzie Piotra Jaroszewicza i Edwarda Babiucha oraz Edwarda Babiucha i Józefa Pińkowskiego. W latach 1968–1971 był zastępcą członka, a od 1971 do 1981 członkiem Komitetu Centralnego PZPR. Od 1972 do 1980 był posłem na Sejm PRL VI i VII kadencji. Delegat na IV, V, VI, VII, VIII Zjazd PZPR.

W 1979 otrzymał tytuł doktora honoris causa krakowskiej AGH^[1].

Uchwałą VIII Plenum KC PZPR z 9 lutego 1981 usunięty z Komitetu Centralnego, a w kwietniu tego samego roku usunięty z partii. W lipcu 1981 został pozbawiony przez Radę Państwa PRL dwóch najwyższych odznaczeń państwowych. Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 jako osoba związana politycznie z ekipą Edwarda Gierka został na pewien czas internowany. W marcu 1982 został skazany przez Sąd Rejonowy dla m st. Warszawy na rok pozbawienia wolności i 300 tys. złotych grzywny za przekroczenie uprawnień i wykorzystanie stanowiska służbowego (wicepremiera i ministra hutnictwa) polegające na wręczeniu swojej sekretarce 4 talonów samochodowych, które ta następnie sprzedała. Został również ukarany karą 10 tys. złotych grzywy za wręczenie tej samej osobie 120 dolarów. Orzeczono również wobec niego zakaz zajmowania stanowisk w administracji państwowej na okres 3 lat^[2].

Jego żoną była Anna Maria z domu Kościelniak (1923–2015). Franciszek Kaim został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 3 Tuje rz. 2 m. 16)^[3].

Odznaczenia

• Order Budowniczych Polski Ludowej (1976, pozbawiony orderu w 1981)^[4][5]
• Order Sztandaru Pracy I klasy (1964)^[6]
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (pozbawiony w 1981)^[7]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi (1951)^[8]
• Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)^[9]
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1973)^[10]
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Złote Odznaczenie im. Janka Krasickiego (1969)^[11]
• Złota odznaka „Za pracę społeczną dla miasta Krakowa” (1964)^[12]
• Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1970)^[13]
• Odznaka „Budowniczy Nowej Huty” (1970)^[14]