Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Konkurs Piosenki Eurowizji 2018
63. Konkurs Piosenki Eurowizji w Lizbonie Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
63. Konkurs Piosenki Eurowizji został zorganizowany 8, 10 i 12 maja 2018 w Altice Arena w Lizbonie. Gospodarzem konkursu była Portugalia, która zwyciężyła w finale konkursu w 2017 roku. Organizatorami konkursu byli Europejska Unia Nadawców (EBU) i portugalski nadawca publiczny Rádio e Televisão de Portugal (RTP).
Finał konkursu wygrała Netta, reprezentantka Izraela z piosenką „Toy”, za którą otrzymała łącznie 529 punktów w głosowaniu jurorów i telewidzów.
Remove ads
Lokalizacja
Podsumowanie
Perspektywa

Lokalizacja Lizbony na mapie Portugalii.
Miejsce organizacji konkursu
Krajowa telewizja RTP otrzymała prawa do organizacji konkursu dzięki wygranej portugalskiego reprezentanta, Salvadora Sobrala, w finale widowiska z 2017. 25 lipca ogłoszono, że 63. konkurs odbędzie się w hali Altice Arena w Lizbonie[1].

Budżet na organizację widowiska miał wynieść ok. 30 milionów euro. Krajowy nadawca rozpoczął poszukiwania sponsorów i partnerów, którzy wsparliby przygotowanie konkursu[2].
Pierwotnie przewidywano, że ceremonia otwarcia konkursu z defiladą uczestników po czerwonym dywanie odbędzie się przy reprezentacyjnej ulicy Lizbony, Rua Augusta w dzielnicy Baixa, ale jej istotną wadą była ograniczona liczba miejsca. W listopadzie ogłoszono, że ceremonia odbędzie się 6 maja 2018 nad brzegiem Tagu, w historycznej dzielnicy Belém, w sąsiedztwie muzeum sztuki współczesnej (Museu Arte Arquitetura Tecnologia; MAAT)[3].
Podobnie jak w poprzednich latach, dla gości i akredytowanych dziennikarzy przygotowano kilka atrakcji, w tym m.in. wioskę eurowizyjną (ang. Eurovision Village; miejsce na spotkania artystów i członków delegacji z fanami imprezy oraz akredytowanymi dziennikarzami) i euroklub (ang. EuroClub; miejsce imprez dla akredytowanych dziennikarzy i fanów). Oba ulokowane były na terenie Placu Handlowego. Przed konkursem miasto zostało udekorowane plakaty i instalacjami związanymi z konkursem.
Proces wyboru miejsca organizacji
W dniu finału Konkursu Piosenki Eurowizji 2017 poinformowano, że portugalski nadawca Rádio e Televisão de Portugal (RTP) zorganizuje konkurs w 2018 w przypadku zwycięstwa[4]. Po finale konkursu w 2017 pojawiły się doniesienia, jakoby konkurs miał odbyć się w Lizbonie[5] w hali MEO Arena[6]. Organizatorzy nie potwierdzali informacji i ogłosili przetarg[7].
Podstawowe wymagania dotyczące wyboru miasta-gospodarza zostały określone w dokumencie przedstawionym przez EBU firmie RTP po zwycięstwie w Kijowie[8]:
- Odpowiednia hala, które może pomieścić około 10 000 widzów.
- Centrum prasowe dla 1500 dziennikarzy z odpowiednim zapleczem dla wszystkich delegatów.
- Dobre rozmieszczenie pokoi hotelowych, w różnych kategoriach cenowych, mogących pomieścić co najmniej 2000 delegatów, akredytowanych dziennikarzy i widzów.
- Sprawna infrastruktura transportowa, w tym pobliski międzynarodowy port lotniczy z łatwo dostępnymi połączeniami z miastem, obiektem i hotelami.
Oprócz Lizbony, o możliwość organizacji widowiska starały się władze miast, takich jak Guimarães, Santa Maria da Feira, Faro[9], Gondomar i Braga[10]. Burmistrz Porto, Rui Moreira, oświadczył, że nie byłby zainteresowany „wydawaniem milionów euro” na organizację konkursu[11], ale poparłby ofertę z obszaru metropolitalnego Porto (Espinho, Gondomar i Santa Maria da Feira)[12].
13 czerwca 2017 przedstawiciele RTP spotkali się z Grupą Referencyjną Konkursu Piosenki Eurowizji w siedzibie EBU w Genewie. Podczas spotkania urzędnicy RTP wzięli udział w warsztatach obejmujących kilka tematów związanych z organizacją Konkursu Piosenki Eurowizji i skorzystali z doświadczeń ukraińskiego nadawcy NSTU. Mieli także okazję zaprezentować swoje pierwsze plany na konkurs 2018, w tym wiele propozycji dotyczących miasta-gospodarza[13].
25 lipca EBU potwierdziła, że konkurs odbędzie się w Altice Arena (wówczas: MEO Arena) w Lizbonie[1][24].
Remove ads
Organizacja
Podsumowanie
Perspektywa
Pod koniec listopada o godz. 11:00 czasu środkowoeuropejskiego ruszyła sprzedaż pierwszej puli biletów, obejmującej wejściówki na koncert finałowy oraz poprzedzające go dwie próby kamerowe. Ceny biletów wahały się od ok. 35 do 299 euro. Jak zapowiedzieli organizatorzy, bilety na pozostałe koncerty, w tym m.in. na półfinały oraz próby kamerowe do nich, trafią do sprzedaży w styczniu 2018, po ceremonii losowania półfinałów[25]. W grudniu ruszyła sprzedaż drugiej puli biletów na koncert finałowy[26], a 5 kwietnia do sprzedaży trafiły ostatnie bilety na koncerty[27].

Producentem wykonawczym konkursu z ramienia RTP został João Nuno Nogueira, w ekipie produkcyjnej znaleźli się również: Paulo Resende, Carla Bugalho, Maria Ferreira, Ola Melzig i Tobias Åberg. Głównym producentem konkursu został Christer Björkman.
Przed koncertami wykonawcy mieli możliwość udziału w kilku eurowizyjnych koncertach promocyjnych: Eurovision Pre-Party w Rydze, London Eurovision Party w Londynie, Eurovision in Concert w Amsterdamie, Israel Calling w Tel Awiwie, ESPreParty w Madrycie i Moscow Eurovision Party w Moskwie.
Projekt grafiki i sceny


Oficjalne logo oraz slogan konkursu zostały zaprezentowane 7 listopada 2017. Oficjalne logo zawiera slogan All Aboard! (pol. Wszyscy na pokład!) i symbol żółto-niebieskiej muszli[28]. Całość ma nawiązywać do nadmorskiego położenia Portugalii. Organizator zaprezentował dwanaście innych wersji logo, składających się ze sloganu i symboli kojarzących się z oceanem (np. fale, glony, meduza)[29].
W grudniu ujawniono projekt sceny, za który odpowiada Florian Wieder, odpowiedzialny też za stworzenie scen konkursowych w 2011, 2012, 2015 i 2017. Jak podkreślił autor projektu, podczas tworzenia szkicu zainspirował się słowami: „Żegluga” (ang. Navigation), „Morze” (ang. The Sea), „Statki” (ang. The Ships) i „Mapy” (ang. The Maps), nawiązującymi do historii i kultury Portugalii[30].
Prowadzący

8 stycznia telewizja potwierdziła, że koncerty konkursowe poprowadzą: aktorki Daniela Ruah i Filomena Cautela oraz prezenterki telewizyjne Catarina Furtado i Sílvia Alberto.
Ceremonię otwarcia konkursu na czerwonym dywanie poprowadzili: aktorka Cláudia Semedo, prezenterka radiowa Inês Lopes Gonçalves oraz aktorzy Pedro Granger i Pedro Penim, którzy byli również gospodarzami konferencji prasowych z uczestnikami.
Losowanie półfinałów i kolejność występów

Państwa uczestniczące w pierwszym półfinale
Finaliści głosujący w pierwszym półfinale
Państwa uczestniczące w drugim półfinale
Finaliści głosujący w drugim półfinale
Podobnie jak w poprzednich latach, wszystkie kraje uczestniczące, poza tzw. „Wielką Piątką” (czyli Francją, Hiszpanią, Niemcami, Wielką Brytanią i Włochami) oraz gospodarzem (Portugalią), zostały podzielone na tak zwane koszyki, a ich ułożenie było zależne od statystyk głosowania mieszkańców danych państw w poprzednich konkursach[31]. 37 państw zostanie podzielonych na dwa półfinały: 19 krajów wystąpi w pierwszym i 18 krajów w drugim[32].
Losowanie przydzielające poszczególne kraje do półfinałów odbyło się 29 stycznia 2018 o godz. 13:00 w Ratuszu w Lizbonie[33]. Podczas wydarzenia odbyła się także m.in. ceremonia przekazania insygniów miasta, które z rąk Witalija Kłyczki odebrał Fernando Medina, burmistrz Lizbony[31]. Ceremonię poprowadziły Sílvia Alberto i Filomena Cautela[33].
W wyniku losowania, oprócz podziału państw na poszczególne półfinały, ustalono, w której połowie każdego z półfinałów wystąpią reprezentanci poszczególnych państw, a także w którym z półfinałów głosować będą finaliści[33]. W wyniku losowania zdecydowano, że w pierwszym półfinale, oprócz państw w nim uczestniczących, głosy oddawać będą mogły Hiszpania, Portugalia i Wielka Brytania, natomiast w drugim – Francja, Niemcy i Włochy[34].
Szczegółowa kolejność występów w półfinałach została ustalona przez produkcję, a wszystkie numery startowe zostały ujawnione 3 kwietnia[35]. Podczas konferencji prasowych dla uczestników, którzy zakwalifikowali się do finału z rund półfinałowych, wykonawcy wylosowali, w której połowie koncertu finałowego wystąpią na scenie[36][37]. 11 maja EBU opublikowała kolejność startową występów finalistów[38]. Pozycje startowe ustaliła produkcja konkursu, która „kierowała się gatunkami muzyki, podziałem na solistów i zespoły, użyciem elementów scenografii przez występujących, tempem muzyki i innymi aspektami”[39].
Występy otwarcia i interwałowe
W marcu organizatorzy poinformowali, że gośćmi specjalnymi koncertów eurowizyjnych będą: Salvador Sobral (wykonał m.in. piosenkę „Amar pelos dois”, z którą wygrał Eurowizję 2017), piosenkarki fado Ana Moura i Mariza, zespół Beatbombers, który zagrał podczas parady uczestników, a także DJ Branko i piosenkarz Caetano Veloso[27]. W finale gościnnie na scenie pojawiła się również m.in. Suzy, reprezentantka Portugalii w konkursie 2014.
Przekaz utworów
Reprezentanci poruszający problem uchodźców i wojen

Tekst piosenki „Mercy” zespołu Madame Monsieur reprezentującego Francję opowiada o dziewczynce o imieniu Mercy, córce nigeryjskich imigrantów, która urodziła się na łodzi, płynącej po Morzu Śródziemnym w czasie kryzysu migracyjnego w Europie[40][41][42].
Reprezentanci Włoch, Ermal Meta i Fabrizio Moro, w tekście swojej piosenki „Non mi avete fatto niente” odnoszą się do tematu wojen toczących się na świecie oraz ataków terrorystycznych, które miały miejsce w Europie (w tekście wspomniano zamachy w Londynie, Paryżu, Nicei, Kairze i Barcelonie). Jak podkreślają wykonawcy, utwór powstał niedługo po zamachu w Manchesterze[43][44].
Reprezentanci poruszający problemy społeczne
Reprezentująca Izrael Netta w tekście swojej piosenki „Toy” nawiązuje do akcji #MeToo[45], sama wykonawczyni opisuje utwór jako „piosenkę o sile dla każdego i o prześladowaniu”[46].
Temat prześladowania został poruszony w tekście piosenki „Who We Are” wykonywanej przez reprezentantki San Marino, Jessikę Muscat i Jenifer Brening[47].
Przedstawicielka Malty Christabelle w tekście swojej konkursowej propozycji „Taboo” zwraca uwagę na „otwartość na osoby chore psychicznie i chęć pomocy tym osobom”[48].
W piosence „Stones” zespołu Zibbz reprezentującego Szwajcarię poruszony został temat przemocy cyberprzemocy, a zespół apeluje w niej o „nierzucanie kamieni i pozwolenie ludziom żyć tak, jak chcą”[49].
Reprezentanci poruszający temat straty bliskiej osoby
Tekst piosenki „Viszlát nyár” zespołu AWS z Węgier inspirowany był śmiercią ojca wokalisty Örsa Siklósiego. Jak podkreślił muzyk, przekazem utworu chce zachęcić słuchaczy do „poświęcenia większej uwagi najbliższym, ukochanym osobom”[50]. O zmarłym ojcu śpiewał również przedstawiciel Niemiec Michael Schulte w swojej piosence „You Let Me Walk Alone”[51].

Reprezentantka Portugalii Cláudia Pascoal w tekście piosenki „O jardim” opowiedziała o śmierci swojej babci i uczuciach towarzyszących utracie bliskiej osoby (saudade).
Reprezentanci poruszający temat środowisk LGBT
Reprezentant Irlandii Ryan O’Shaughnessy w swojej piosence „Together” poruszył temat nieudanego związku. Zarówno w teledysku do utworu, jak i podczas eurowizyjnych występów scenicznych pojawili się dwaj tancerze, Alan McGrath i Kevin O’Dwyer, którzy odegrali rolę pary homoseksualnej[52].
Wątek solidarności ze środowiskiem LGBT pojawił się również w tekście piosenki „Monsters” Saary Aalto, reprezentantki Finlandii. Homoseksualna piosenkarka śpiewa w utworze o „celebracji własnej tożsamości”, a w oficjalnym teledysku do piosenki wystąpili transpłciowi tancerze i tancerki[46].
Remove ads
Kontrowersje
Podsumowanie
Perspektywa
Podejrzenia o plagiat
W stawce konkursowej znalazło się kilka utworów, których autorzy zostali posądzeni o naruszenie praw autorskich:
- Po publikacji piosenki „Forever”, wykonywanej przez reprezentującego Białoruś Alekseeva, pojawiły się głosy, jakoby kompozycja była łudząco podobna do utworu „Magic Tricks” (heb. קסמים) Gali Atari, a twórcę piosenki, Kiriłła Pawłowa, oskarżano o popełnienie plagiatu[53][54]. Po finale eliminacji utwór doczekał się kilku nowych aranżacji[55].
- Utwór „Crazy”, z którym Chorwację reprezentowała Franka Batelić, zdaniem niektórych ma niemal identyczny podkład muzyczny do piosenki „Ceea ce iubim” rumuńskiego piosenkarza Gueza, opublikowanej kilka dni przed premierą eurowizyjnej propozycji Chorwatki[56]. Rumuński wykonawca oskarżył Chorwatkę o popełnienie plagiatu. W oficjalnym oświadczeniu, wydanym przez Siniša Bevanda, menedżera Franki Batelić, wyjaśniono, że twórcą obu piosenek jest Denis Mevlja (Denzel Beats), który sprzedał prawa do linii melodycznej rumuńskiemu piosenkarzowi, wcześniej nagrywając piosenkę eurowizyjną[57]. W piosence „Crazy” doszukiwano się także podobieństw do utworów „Stop!” Sam Brown[58] i „Zemer ku je” albańskiej piosenkarki Denisy Gjezo.
Przedpremierowe publikacje konkursowych piosenek
Po ujawnieniu listy uczestników białoruskich eliminacji część wykonawców (m.in. Napoli, Gunesz czy Kirill Good) zagroziła rezygnacją z występu w przypadku dopuszczenia do konkursu Alekseeva z utworem „Forever”, będącego anglojęzyczną wersją piosenki „Nawsiegda”, która została zaprezentowana publicznie na dwóch koncertach w maju 2017, czym narusza jeden z zapisów regulaminowych konkursu. Po wylosowaniu kolejności startowej występów z udziału w selekcjach wycofała się Sofi Lapina[59]. Menedżment Alekseeva tłumaczył, że nad spornymi utworami piosenkarza pracowały inni twórcy[60], a w przypadku jego wygranej w eliminacjach zostanie napisana do niego nowa piosenka[59]. Ostatecznie zwycięski utwór „Forever” przearanżowano[55].
Banowanie występów przez chińską telewizję
Chińska telewizja Mango TV transmitowała pierwszy półfinał konkursu z kilkunastominutowym opóźnieniem, a w trakcie transmisji nie wyemitowała dwóch konkursowych występów: Albanii i Irlandii. Prezentacja sceniczna albańskiego reprezentanta Eugenta Bushpepy, a także ogłoszenie jego awansu do finału zostały zbanowane przez telewizję na podstawie nowo wprowadzonej przez Krajową Administrację Prasy, Radia, Filmu i Telewizji Mieszkańców Republiki Chińskiej regulacji o „zakazie pokazywania w telewizji artystów i aktorów z tatuażami”. Powodem niepokazania występu irlandzkiego reprezentanta Ryana O’Shaughnessy’ego chińskim telewidzom było pojawienie się na scenie dwóch tancerzy wcielających się w homoseksualną parę, co naruszało zasady telewizji o „zakazie pokazywania w jakimkolwiek widowisku telewizyjnym nienormalnych relacji seksualnych i zachowań, takich jak kazirodztwo, związki jednopłciowe, wypaczenia seksualne, przemoc i ataki seksualne i tym podobne”. Z tego powodu zamazano również tęczową flagę, jeden z symboli środowiska LGBT, która pojawiła się wśród publiczności w trakcie występu przedstawicieli Szwajcarii, zespołu Zibbz[61]. W konsekwencji EBU zerwała współpracę z telewizją i odebrała jej prawo do transmisji drugiego koncertu półfinałowego i finałowego[62].
Zakłócenie brytyjskiego występu
W trakcie finałowego występu SuRie, reprezentantki Wielkiej Brytanii z piosenką „Storm”, na scenę wtargnął mężczyzna, który wyrwał piosenkarce mikrofon z ręki i zaczął wykrzykiwać słowa sprzeciwu wobec Brexitowi[63]: Do nazistów z brytyjskich mediów – domagamy się wolności[64]. Wokalistka odrzuciła propozycję powtórzenia swojego występu po wszystkich prezentacjach konkursowych[65].
Remove ads
Kraje uczestniczące
Podsumowanie
Perspektywa
W listopadzie potwierdzono, że w 63. Konkursie Piosenki Eurowizji wezmą udział nadawcy publiczni z czterdziestu trzech krajów[25], w tym m.in. telewizja z Rosji, powracająca do konkursu po rocznej przerwie[66]. Pierwotnie z udziału w konkursie wycofał się nadawca z Macedonii, co było spowodowane zaleganiem z opłatami wobec EBU[29]. Kilka dni później potwierdzono jednak, że macedońska telewizja wystartuje w konkursie[25].
Powracający artyści

W 63. Konkursie Piosenki Eurowizji wystąpiło kilku wykonawców, którzy już w przeszłości brali udział w konkursie. W barwach Norwegii ponownie wystąpił Alexander Rybak, zwycięzca 54. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2009. Po raz drugi Holandię reprezentował Waylon, który zajął drugie miejsce w finale konkursu w 2014[67].
Reprezentująca Australię Jessica Mauboy była gościem muzycznym drugiego półfinału konkursu w 2014. Lea Sirk z Słowenii wystąpiła w charakterze chórzystki w trakcie występów reprezentantów kraju podczas konkursów w 2014 i 2016[68]. Reprezentująca Wielką Brytanię SuRie wspierała wokalnie reprezentantów Belgii podczas konkursów w 2015 i 2017[69], a austriacki przedstawiciel Cesár Sampson towarzyszył na scenie Poli Genowej i Kristianowi Kostowowi, reprezentantom Bułgarii w konkursach w latach 2016–2017. W chórkach podczas występu Kostowa wystąpił także m.in. Włado Michaiłow, jeden z członków zespołu Equinox reprezentującego Bułgarię[70][71].
Remove ads
Uczestnicy i wyniki
Podsumowanie
Perspektywa
Pierwszy półfinał
- Pierwszy półfinał odbył się 8 maja 2018[72].
- Podczas półfinału możliwość głosowania mieli mieszkańcy krajów rywalizujących w tym koncercie, a także państw-finalistów: Hiszpanii, Portugalii i Wielkiej Brytanii[72].
- Do finału zakwalifikowało się dziesięć krajów z największą liczbą punktów zdobytych w głosowaniu jurorów i telewidzów[72].
Legenda:
Kraje zakwalifikowane do finału
- Tabela punktacyjna pierwszego półfinału
Drugi półfinał
- Drugi półfinał odbył się w czwartek, 10 maja 2018[124].
- Podczas półfinału możliwość głosowania mieli mieszkańcy krajów rywalizujących w tym koncercie, a także państw-finalistów: Francji, Niemiec i Włoch[124].
- Do finału zakwalifikowało się dziesięć krajów z największą liczbą punktów zdobytych w głosowaniu jurorów i telewidzów[124].
Legenda:
Kraje zakwalifikowane do finału
- Tabela punktacyjna drugiego półfinału
Finał
- Finał odbył się 12 maja 2018[180].
- Podczas koncertu wystąpili przedstawiciele 26 krajów, w tym 20 uczestników półfinału, przedstawiciele krajów tzw. „Wielkiej Piątki” (tj. Francji, Hiszpanii, Niemiec, Wielkiej Brytanii i Włoch) oraz reprezentant gospodarza (Portugalii)[180].
- O wynikach zdecydowali jurorzy i telewidzowie ze wszystkich krajów rywalizujących w konkursie[180].
- Tabela punktacyjna finału
Remove ads
Pozostałe nagrody
Podsumowanie
Perspektywa
Nagrody im. Marcela Bezençona

W 2018 po raz kolejny przyznane zostały tzw. Nagrody im. Marcela Bezençona, czyli wyróżnienia przyznawane od 2002 dla najlepszych piosenek biorących udział w koncercie finałowym, sygnowane nazwiskiem twórcy konkursu – Marcela Bezençona. Pomysłodawcami statuetek byli szwedzcy piosenkarze Christer Björkman i Richard Herrey z zespołu Herreys[196].
Nagrody podzielone są na trzy kategorie[196]:
- Nagroda Dziennikarzy (zwycięzcę wybierają akredytowani dziennikarze)
- Nagroda Artystyczna (zwycięzcę wybierają komentatorzy konkursu)
- Nagroda Kompozytorska (zwycięzcę wybierają kompozytorzy biorący udział w konkursie).
W 2018 nagrody otrzymali:
Faworyt OGAE

Od 2007 corocznie, przed każdym konkursem, większość oddziałów Stowarzyszenia Miłośników Konkursu Piosenki Eurowizji (OGAE)[197][198], zrzeszającej 44 krajowych fanklubów Konkursu Piosenki Eurowizji[199], przeprowadza głosowanie, w którym głosuje na wszystkie piosenki zgłoszone do danej edycji (z wyłączeniem propozycji krajowej), przy użyciu tak zwanego systemu eurowizyjnego (to znaczy 1–8, 10 i 12 punktów dla dziesięciu ulubionych utworów)[197].
W 2018 faworytami do zwycięstwa byli[200]:
Nagroda im. Barbary Dex
W 2018 po raz kolejny została przyznana Nagroda im. Barbary Dex, nieoficjalny tytuł najgorzej ubranego uczestnika Konkursu Piosenki Eurowizji, który przyznawany jest przez internautów za pośrednictwem głosowania internetowego. Pierwsze miejsce w głosowaniu internetowym zajęła Marija Iwanowska, wokalistka zespołu Eye Cue reprezentującego Macedonię[201].
Remove ads
Sekretarze, nadawcy publiczni i komentatorzy
Podsumowanie
Perspektywa
Sekretarze
Poniższy spis uwzględnia nazwiska sekretarzy ogłaszających wyniki głosowania jurorów w poszczególnych krajach, którzy zostali uporządkowani w kolejności prezentowania głosów w finale[202][203].
Ukraina – Nata Żyżczenko[204]
Azerbejdżan – Tural Əsədov
Białoruś – Naviband[205]
(reprezentanci Białorusi w konkursie w 2017)San Marino – John Kennedy O’Connor[206]
Holandia – O’G3NE[207]
(reprezentantki Holandii w konkursie w 2017)Macedonia – Jana Burczeska
(reprezentantka Macedonii w konkursie w 2017)Malta – Lara Azzopardi
Gruzja – Tamara Gaczecziladze[208]
(reprezentantka Gruzji w konkursie w 2017)Hiszpania – Nieves Álvarez[209]
Austria – Kati Bellowitsch
Dania – Ulla Essendrop[210]
Wielka Brytania – Mel Giedroyc[211]
Szwecja – Felix Sandman[212]
Łotwa – Dagmara Legante
Albania – Andri Xhahu
Chorwacja – Uršula Tolj[213]
Irlandia – Nicky Byrne
(reprezentant Irlandii w konkursie w 2016)Rumunia – Sonia Argint-Ionescu[214]
Czechy – Radka Rosická[215]
Islandia – Edda Sif Pálsdóttir[216]
Mołdawia – Julieta Ardovan
Belgia – Danira Boukhriss Terkessidis[217]
Norwegia – JOWST i Aleksander Walmann[218]
(reprezentanci Norwegii w konkursie w 2017)Francja – Élodie Gossuin[219]
Włochy – Giulia Valentina Palermo[220]
Australia – Ricardo Gonçalves[221]
Estonia – Ott Evestus[222]
Serbia – Dragana Kosjerina
Cypr – Hovig Demirjian[223]
(reprezentant Cypru w konkursie w 2017)Armenia – Arsen Grigorian
Bułgaria – Joanna Dragneva
Grecja – Olina Ksenopulu[224]
Węgry – Bence Forró
Czarnogóra – Natasa Sotra
Niemcy – Barbara Schöneberger[225]
Finlandia – Anna Abreu[226]
Rosja – Alsou (reprezentantka Rosji w konkursie w 2000)
Szwajcaria – Letícia Carvalho[227]
Izrael – Lusi Ajjub[228]
Polska – Mateusz Szymkowiak
Litwa – Eglė Daugėlaitė[229]
Słowenia – Maja Keuc[230]
(reprezentantka Słowenii w konkursie w 2011 roku)Portugalia – Pedro Fernandes[231]
Nadawcy publiczni i komentatorzy
Poniższy spis uwzględnia nazwiska komentatorów poszczególnych nadawców publicznych transmitujących widowisko.
- Kraje uczestniczące
Albania – Andri Xhahu (TVSH, RTSH, RTSH Muzikë, Radio Tirana)
Armenia – Awet Barsedżian i Felix Chaczatrian (Armenia 1, Publiczne Radio Armenii)[232]
Australia – Myf Warhurst i Joel Creasey (SBS One)[233]
Austria – Andi Knoll (ORF eins)
Azerbejdżan – Azer Suleymanli (İTV)
Białoruś – Jauhien Perlin (Biełaruś-1, Biełaruś-24)
Belgia – Niderlandzki: Peter Van de Veire (één) Francuski: Maureen Louys i Jean-Louis Lahaye (La Une)
Bułgaria – Elena Rosberg i Georgi Kuszwaliew (BNT 1)
Chorwacja – Duško Ćurlić (HRT 1)[234][235]
Cypr – Kostas Konstantinu i Waso Kominu (RIK 1, RIK SAT, RIK HD)
Czarnogóra – Dražen Bauković i Tijana Mišković (TVCG 1, TVCG SAT)
Czechy – Libor Bouček (ČT2 – półfinały; ČT1 – finał)
Dania – Ole Tøpholm (DR1)
Estonia – Estoński: Marko Reikop (ETV); Mart Juur i Andrus Kivirähk (Raadio 2, pierwszy półfinał i finał); Rosyjski: Aleksandr Hobotow i Julia Kalenda (ETV+)
Finlandia – Fiński: Mikko Silvennoinen (Yle TV2); Szwedzki: Johan Lindroos i Eva Frantz (Yle X3M)
Francja – Christophe Willem i André Manoukian (France 4, półfinały)[236]; Stéphane Bern, Christophe Willem i Alma (France 2, finał)[236]
Grecja – Aleksandros Lizardos i Dafni Skalioni (ERT 1, ERT HD, ERT World, ERA 2, Voice of Greece)[237]
Gruzja – Demetre Ergemlidze (1TV)[238]
Hiszpania – Tony Aguilar i Julia Varela (La 2 – półfinały; La 1 – finał)[209]
Holandia – Cornald Maas i Jan Smit (NPO 1)
Islandia – Gísli Marteinn Baldursson (RÚV)
Irlandia – Marty Whelan (RTÉ Two – półfinały; RTÉ One – finał); Neil Doherty i Zbigniew Żaliński (RTÉ Radio 1, pierwszy półfinał i finał)
Izrael – Asaf Liberman i Shir Reuven (Kan 11 – pierwszy półfinał); Itai Herman i Goel Pinto (Kan 11 – drugi półfinał); Erez Tal (Kan 11 – finał)
Litwa – Darius Užkuraitis i Gerūta Griniūtė (LRT, LRT Radijas)
Łotwa – Toms Grēviņš (półfinały i finał) i Magnuss Eriņš (finał) (LTV1)
Macedonia – Karolina Petkowska (MRT 1, MRT 2)
Malta – brak komentarza (TVM)
Mołdawia – Djulieta Ardovan (półfinały), Doina Stimpovschii (finał) (Moldova 1, Radio Moldova, Radio Moldova Muzical i Radio Moldova Tineret)
Niemcy – Peter Urban (One) – półfinały; Das Erste – finał)[239]
Norwegia – Olav Viksmo-Slettan (NRK1); Ronny Brede Aase, Silje Nordnes i Markus Neby (NRK3, finał); Ole Christian Øen (NRK P1, finał)
Polska – Artur Orzech (TVP1 i TVP Polonia); (TVP Rozrywka, powtórka)
Portugalia – Nuno Galopim i Hélder Reis (RTP1, RTP África, RTP Internacional)
Rumunia – Liliana Ștefan i Radu Andrei Tudor (TVR1, TVRi, TVR HD)
Rosja – Jurij Aksiuta i Jana Czurikowa (Pierwyj kanał)
San Marino – Lia Fiorio i Gigi Restivo (San Marino RTV i Radio San Marino)
Serbia – Silvana Grujić i Tamara Petković (pierwszy półfinał), Duška Vučinić (drugi półfinał i finał) (RTS 1, RTS HD i RTS Svet)
Słowenia – Andrej Hofer (RTV SLO2 – półfinały; (RTV SLO1 – finał)
Szwajcaria – Niemiecki: Sven Epiney (SRF zwei, półfinały; SRF 1, finał); Francuski: Jean-Marc Richard i Nicolas Tanner (RTS Deux, półfinały; RTS Un, finał); Włoski: Clarissa Tami (RSI La 2, półfinały; RSI La 1, finał)
Szwecja – Sanna Nielsen i Edward af Sillén (SVT1)
Ukraina – Serhij Prytula (STB)[240]; Timur Mirosznyczenko (półfinały i finał), Marija Jaremczuk (pierwszy półfinał), Alosza (drugi półfinał), Dżamała (finał) (Perszyj kanał)
Węgry – Krisztina Rátonyi i Freddie (Duna)[241]
Wielka Brytania – Rylan Clark-Neal i Scott Mills (BBC Four, półfinały); Graham Norton (BBC One, finał), Ken Bruce (BBC Radio 2, finał)[211]
Włochy – Carolina Di Domenico i Saverio Raimondo (Rai 4, półfinały); Serena Rossi i Federico Russo (Rai 1, finał); Carolina Di Domenico i Ema Stokholma (Rai Radio 2, finał)
- Kraje nieuczestniczące
Chiny – Duan Yixuan i Hei Nan (Mango TV, pierwszy półfinał[a])
Kazachstan – Diana Snegina i Kałdybek Żajsanbaj (Khabar)
Kosowo – Alma Bektashi i Agron Krasniqi (RTK)
Słowacja – Daniel Baláž, Pavol Hubinák, Juraj Malíček, Ela Tolstová i Celeste Buckingham (Rádio FM, finał)
Stany Zjednoczone – Ross Mathews i Shangela (Logo, finał)[242]
Remove ads
Pozostałe kraje
Aktywni członkowie EBU
Andora – andorski nadawca publiczny Ràdio i Televisió d’Andorra zapowiedział, że z przyczyn personalnych i finansowych nie powróci do konkursu w 2018[243].
Bośnia i Hercegowina – bośniacki nadawca publiczny BHRT zapowiedział, że z przyczyn finansowych nie powróci do konkursu w 2018[244].
Luksemburg – luksemburski nadawca publiczny RTL Télé Lëtzebuerg zapowiedział, że z braku możliwości organizowania konkursu w razie wygranej, nie powróci do konkursu w 2018[245]. Ostatni raz Luksemburg uczestniczył w finale konkursu w 1993.
Monako – monakijski nadawca publiczny Télé Monte Carlo zapowiedział, że nie powróci do konkursu w 2018[246].
Słowacja – stacja RTVS poinformowała, że Słowacja nie powróci do konkursu w 2018[247].
Turcja – Sertab Erener, która wygrała konkurs w 2003, ogłosiła na Instagramie możliwy powrót tureckiej telewizji na Eurowizję[248]. Wicepremier kraju Bekir Bozdağ wydał oświadczenie dementujące informację[249], co potwierdziły władze telewizji TRT[250].
Członkowie stowarzyszeni EBU
Kazachstan – od 1 stycznia 2016 telewizja Khabar Agency jest członkiem stowarzyszonym z EBU, dzięki czemu debiut kraju w konkursie jest możliwy[251]. 18 listopada 2017 Kanał 31 został drugim stowarzyszonym członkiem EBU z tego kraju. Żadna z tych stacji nie ma prawa do udziału w jakimkolwiek konkursie EBU i może wystąpić jedynie na specjalne zaproszenie EBU i nadawcy organizującego dany konkurs[252].
Członkowie spoza EBU
Kosowo – Europejska Unia Nadawców nie zgodziła się na występ tego państwa w 2018, ponieważ państwo to nie jest członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych[253].
Liechtenstein – krajowy nadawca Księstwa Liechtensteinu 1FLTV potwierdził, że nie zadebiutuje w konkursie w 2018[254]. Ogłosiła jednak, że planuje debiut w konkursie w 2019[255].
Remove ads
Oglądalność
Podsumowanie
Perspektywa
Transmisję z 63. Konkursu Piosenki Eurowizji obejrzało łącznie ok. 186 mln telewidzów na świecie[256]. Finał konkursu obejrzało m.in. ok. 1,53 mln telewidzów w Polsce (15,56% udziału w rynku)[257], ok. 8,21 mln w Niemczech, ok. 7,2 mln w Hiszpanii, ok. 6,9 mln w Wielkiej Brytanii, ok. 5,15 mln we Francji (28,5%), 3,4 mln we Włoszech, ok. 2,9 mln w Australii, ok. 2,3 mln w Serbii (30,3%), ok. 2,6 mln w Szwecji, ok. 1,85 mln w Grecji (47,9%), ok. 1,55 mln w Portugalii (35%), ok. 1,37 mln w Norwegii (84%), ok. 1,06 mln w Izraelu (35,8%), ponad 3 mln w Holandii, ponad 1 mln w Austrii (59%), ok. 976 tys. w Finlandii, ok. 690 tys. w Irlandii (52%), ok. 685 tys. w Belgii, ok. 158 tys. w Rumunii, do 93,4% widzów na Cyprze[258], ok. 234 tys. w Słowenii (12,4%), ok. 30,3% widzów w Serbii[259] i ok. 95,3% widzów na Islandii[256].
Pierwszy półfinał konkursu obejrzało m.in. ok. 1,04 mln telewidzów w Polsce (8,47% udziału w rynku)[257], ok. 1,8 mln w Izraelu, ponad 1 mln w Grecji (22,3%) i w Holandii, ok. 1 mln w Portugalii, ponad 850 tys. w Belgii, ok. 821 tys. w Szwecji (34,8%), ok. 746 tys. w Hiszpanii, ok. 616 tys. w Finlandii, ok. 514 tys. w Austrii (23,5%), ok. 500 tys. w Wielkiej Brytanii, ok. 404 tys. we Włoszech, ok. 390 tys. w Niemczech, ok. 271 tys. w Australii, ok. 253 tys. w Estonii (21%), ok. 116 tys. w Czechach i ok. 64,6% na Cyprze[258].
Drugi półfinał konkursu obejrzało m.in. ok. 2,5 mln telewidzów w Polsce (20,77%)[257], ok. 550 tys. w Wielkiej Brytanii[260], ok. 2,85 mln w Szwecji (79,3%), ok. 2,64 mln w Holandii, ok. 1 mln w Norwegii (71%), ok. 970 tys. w Portugalii, ok. 725 tys. we Francji (3,7%), ok. 544 tys. w Wielkiej Brytanii, ok. 524 tys. w Hiszpanii, ok. 470 tys. w Niemczech, ok. 400 tys. we Włoszech, ok. 370 tys. w Australii, 366 tys. w Austrii (16%), ok. 357 tys. w Finlandii, ok. 80 tys. w Czechach[258] i ok. 7,9% widzów w Grecji[261].
Zobacz też
- Eurovision Asia Song Contest 2018
- Konkurs Piosenki Eurowizji Junior 2018
Uwagi
- EBU zerwała współpracę z telewizją i odebrała jej prawo do transmisji drugiego koncertu półfinałowego i finałowego z powodu banowania występu Irlandii oraz Albanii w pierwszym półfinale.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads