Mak wschodni

Mak wschodni (Papaver orientale L.), czasami nazywany makiem tureckim – gatunek byliny należący do rodziny makowatych. Występuje w stanie dzikim w Azji Mniejszej (Armenia, Kaukaz, Persja)^[3]. W Polsce jest uprawiany jako roślina ozdobna, czasami dziczejąca (efemerofit)^[4].

Mak wschodni

Systematyka[1][2]
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	jaskropodobne
Rząd	jaskrowce
Rodzina	makowate
Rodzaj	mak
Gatunek	mak wschodni
Nazwa systematyczna
Papaver orientale L. Sp. pl. 1:508. 1753

'Cedric Morris'

Morfologia

Łodyga

Wzniesiona, prosta, odstająco owłosiona, jednokwiatowa. Wysokość u formy typowej do 90 cm, u odmian ozdobnych do 120 cm.

Liście

Głównie odziomkowe, łodygowe nieliczne i mniejsze. Są pierzastodzielne i również odstająco owłosione. Po kwitnieniu liście zasychają.

Kwiaty

Jasnoczerwony, o średnicy do 15 cm. Mają u różnych odmian kolor od łososioworóżowego do wiśniowoczerwonego. U nasady płatków posiadają czarną plamę.

Owoc

Makówka.

Korzeń

Głębokie i mięsiste.

Gatunki podobne

Mak przykwiatkowy. Jest wyższy i ma pierzaste liście pod kielichem. Istnieją także liczne, podobne mieszańce.

Uprawa

• Roślina ozdobna. Nadaje się na rabaty i na grupy w trawnikach. Kwitnie w maju-czerwcu. Jest też uprawiany na kwiat cięty (kwiaty należy ścinać, gdy są jeszcze w pąkach, rozwinięte szybko więdną). Niemal wszystkie uprawiane odmiany są mieszańcami maku wschodniego z makiem przykwiatkowym. Rozmnaża się go wiosną i jesienią z sadzonek korzeniowych. Wymaga stanowiska słonecznego i raczej suchego. Nie ma specjalnych wymagań co do gleby. Po przekwitnieniu pędy ścina się.

Odmiany

• 'Beauty of Liwer'
• 'Brilliant'
• 'Victoria Luise'
• 'Cedric Morris'