Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Nicole Kidman
australijsko-amerykańska aktorka Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Nicole Mary Kidman (ur. 20 czerwca 1967 w Honolulu) – australijsko-amerykańska aktorka, producentka filmowa i okazjonalnie piosenkarka. Za sprawą ponad 40-letniej kariery w filmie i telewizji uchodzi za jedną z najlepszych i najbardziej uznanych aktorek na świecie[1][2]. Laureatka licznych wyróżnień, w tym Nagrody Akademii Filmowej (Oscara), Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej (BAFTA), dwóch Emmy, Nagrody Gildii Aktorów Ekranowych (SAG), Pucharu Volpiego i sześciu Złotych Globów. W 2024 uhonorowana Nagrodą Amerykańskiego Instytutu Filmowego za całokształt twórczości[3].
.jpg)
Debiutowała w latach 80. rolami w australijskich filmach i serialach. Przełomem w jej karierze okazał się film Martwa cisza (1989), po którym zaczęła występować w produkcjach hollywoodzkich. Zdobyła uznanie rolami w filmach Szybki jak błyskawica (1990), Za horyzontem (1992), Za wszelką cenę (1995), Batman Forever (1995), Totalna magia (1998), Oczy szeroko zamknięte (1999) i Moulin Rouge! (2001), za który otrzymała pierwszą nominację do Oscara. Za sprawą roli Virginii Woolf w dramacie Godziny (2002) zdobyła Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej. W kolejnych latach była nominowana do Oscara dzięki filmom Między światami (2010), Lion. Droga do domu (2016) oraz Lucy i Desi (2021). Uznanie i popularność przyniosły jej także role w filmach Inni (2001), Dogville (2003), Wzgórze nadziei (2003), Narodziny (2004), Złoty kompas (2007), Australia (2008), Aquaman (2018), Gorący temat (2019) i Babygirl (2024).
Od 2017 regularnie gra w telewizji. Za sprawą roli w serialu Wielkie kłamstewka (2017–2019) zdobyła nagrodę Emmy dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej w miniserialu lub filmie telewizyjnym. W kolejnych latach wystąpiła między innymi w serialach Od nowa (2020), Dziewięcioro nieznajomych (2021–2025) i Special Ops: Lioness (2023–2024). Zagrała także kilka ról teatralnych. Jako piosenkarka nagrała utwory na potrzeby ścieżek dźwiękowych swoich filmów i seriali, a także niezwiązane z rolami, w tym przebój „Somethin’ Stupid” (2001) w duecie z Robbiem Williamsem. Od 2010 prowadzi wytwórnię filmowo-telewizyjną Blossom Films.
W 2020 „The New York Times” przyznał jej piąte miejsce w zestawieniu najlepszych aktorów XXI wieku[4]. W 2004 i 2018 znalazła się na liście 100 najbardziej wpływowych osób na świecie tygodnika „Time”[5][6]. W 2007 została odznaczona Orderem Australii.
Remove ads
Dzieciństwo i młodość
Podsumowanie
Perspektywa
Nicole Mary Kidman urodziła się 20 czerwca 1967 w Honolulu na Hawajach jako córka Australijczyków, którzy przebywali tam tymczasowo na studenckich wizach[7][8][9]. Jako że urodziła się na terenie Stanów Zjednoczonych, zyskała podwójne, australijsko-amerykańskie obywatelstwo[10][11]. Zyskała hawajskie imię Hōkūlani („niebiańska gwiazda”), zainspirowane słoniem, który urodził się w podobnym czasie w zoo w Honolulu[12]. Ma korzenie angielskie, irlandzkie i szkockie[13][14]. Jej ojciec, Antony Kidman (1938–2014), był biochemikiem, psychologiem klinicznym i naukowcem, a w czasie jej narodzin studiował podyplomowo na University of Hawaiʻi at Mānoa[15][16][17]. Matka, Janelle Ann Kidman (z domu Glenny, ok. 1938–2024), była instruktorką pięlegniarstwa, redaktorką książek męża i członkinią australijskiej feministycznej organizacji lobbystycznej, Women’s Electoral Lobby[18][19]. Pierwsze lata życia spędziła w Waszyngtonie, gdzie jej rodzice brali udział w protestach przeciwko wojnie wietnamskiej[20]. Gdy miała trzy lata, rodzina powróciła do Australii[21]. Ma młodszą siostrę Antonię (ur. 1970), dziennikarkę i prezenterkę telewizyjną[22].
Dorastała w Longueville w aglomeracji Sydney, gdzie uczęszczała do szkół Lane Cove Public School i North Sydney Girls High School. W wieku trzech lat zaczęła uczęszczać na zajęcia z baletu[23]. Do marzenia o byciu aktorką zainspirowała ją rola Margaret Hamilton w filmie Czarnoksiężnik z Oz (1939)[24]. W Sydney uczęszczała na zajęcia z aktorstwa w Phillip Street Theatre, między innymi z Naomi Watts, a następnie w Australian Theatre for Young People, gdzie specjalizowała się w dramacie i pantomimie[23]. Aby rozwinąć karierę aktorską, rzuciła szkołę średnią[13][21].
Remove ads
Działalność artystyczna
Podsumowanie
Perspektywa
1983–1989
W 1983, w wieku 16 lat, zadebiutowała jako aktorka australijskim filmem Bush Christmas[13]. Zaczęła się pojawiać w australijskich filmach i serialach telewizyjnych. Zagrała między innymi w filmach Bandyci kontra BMX (1983), Windrider (1986) i Królowie nocy (1988). Wystąpiła w serialach takich jak Five Mile Creek (1985) czy Winners (1985) oraz w filmach telewizyjnych Chase Through the Night (1983), Skin Deep (1984), Matthew i syn (1984), Room to Move (1985) i Un’ Australiana a Roma (1987). Popularność przyniósł jej miniserial Wietnam (1987), za który zdobyła swoją pierwszą nagrodę Australian Film Institute[25][26]. Drugą nominację przyniosła jej rola drugoplanowa w filmie Emerald City (1988)[27]. W 1988 występowała w sztuce teatralnej Stalowe magnolie, najpierw od maja w Melbourne[28], a następnie od sierpnia w Sydney[29].
W kwietniu 1989 odbyła się premiera jej pierwszej produkcji hollywoodzkiej, dreszczowca Martwa cisza[30]. Wcieliła się w Rae Ingram, żonę oficera marynarki wojennej, żyjącej w zagrożeniu przez rozbitka na morzu (w tej roli Billy Zane). Film okazał się przełomem w jej karierze i przyniósł jej międzynarodową popularność[31]. Krytyk filmowy z magazynu „Variety” napisał: „Kidman jest znakomita w całym filmie. Nadaje postaci Rae prawdziwą wytrwałość i energię”[32], zaś Roger Ebert ocenił: „W swoich wspólnych scenach Kidman i Zane wzbudzają prawdziwą, namacalną nienawiść”[30]. Również w 1989 zagrała główną rolę w australijskim miniserialu Bangkok Hilton, emitowanym w listopadzie przez Network 10[25][33].
1990–1999
Wystąpiła u boku ówczesnego partnera, Toma Cruise’a, w filmie Szybki jak błyskawica, którego premiera odbyła się w czerwcu 1990. Wcieliła się w młodą lekarkę, która zakochuje się w kierowcy NASCAR[34]. Film odniósł sukces komercyjny i był jednym z największych przebojów roku w box office[35]. Wcieliła się w jedną z trzech licealistek (wraz z Thandie Newton i Naomi Watts) w australijskim filmie Randka na przerwie, który wszedł na ekrany kin w marcu 1991[36]. Został on nagrodzony nagrodą Australijskiego Instytutu Filmowego w kategorii najlepszy film[37]. Następnie wystąpiła w roli kochanki głównego bohatera (w tej roli Loren Dean) w filmie Billy Bathgate, którego premiera odbyła się w listopadzie 1991. Recenzent „The New York Times” określił ją jako „piękność z, jak się okazuje, poczuciem humoru”[38]. Rola przyniosła jej pierwszą nominację do Złotego Globa, w kategorii najlepsza aktorka drugoplanowa w filmie[39]. W maju 1992 ukazał się film Rona Howarda Za horyzontem, w którym wystąpiła u boku Cruise’a jako irlandzka partnerka jego bohatera, Shannon[40][41]. Film zarobił 138 milionów dolarów[42]. W 1993 pojawiła się w dwóch filmach. Pierwszym z nich był Pełnia zła, w którym wcieliła się żonę bohatera granego przez Aleca Baldwina, wydany w październiku[43]. Drugim był Gra o życie, wydany w listopadzie, gdzie zagrała żonę bohatera Michaela Keatona[44]. W listopadzie 1993 poprowadziła odcinek programu telewizyjnego Saturday Night Live[45].
W maju 1995 na 48. MFF w Cannes odbyła się premiera filmu Za wszelką cenę w reżyserii Gusa Van Santa, w którym wystąpiła w głównej roli jako prezenterka pogody Suzanne Stone[46]. Krytyk filmowy Mick LaSalle z „San Francisco Chronicle” ocenił jej występ: „Wnosi do roli warstwy znaczenia, intencji i impulsu. Opowiadając historię z perspektywy pierwszej osoby – jak robi to przez cały film – Kidman pozwala zobaczyć kalkulacje, kręcące się tryby, transparentne próby oczarowania, które jednakowo skutecznie oczarowują”[47]. Film przyniósł jej pierwszego Złotego Globa, w kategorii najlepsza aktorka w filmie komediowym lub musicalu[48], a także nominację do Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej (BAFTA)[49]. Wcieliła się w drugoplanową rolę doktor Chase Meridian w filmie Batman Forever na podstawie komiksów DC Comics o Batmanie, którego zagrał Val Kilmer. Wszedł na ekrany kin w czerwcu 1995 i zarobił 337 milionów dolarów[50][51]. Wystąpiła jako Isabel Archer, u boku Barbary Hershey i Johna Malkovicha, w filmie Jane Campion Portret damy, adaptacji powieści pod tym samym tytułem. Jego premiera odbyła się w sierpniu 1996 na 53. MFF w Wenecji[52]. Następnie zagrała doktor Julię Kelly, specjalistkę do spraw energetyki jądrowej, w dreszczowcu Peacemaker. Film, w którym pojawiła się u boku George’a Clooneya, wszedł na ekrany kin we wrześniu 1997 i zarobił ponad 110 milionów dolarów[53][54].
Zagrała jedną z głównych ról w filmie fantasy Totalna magia, wydanym w październiku 1998. Wraz z Sandrą Bullock wcieliły się w siostry czarownice, które stają w obliczu groźnej klątwy, uniemożliwiającej im znalezienie trwałej miłości[55]. Film odniósł porażkę w box office[56]. Również z 1998 roku występowała w sztuce Davida Hare’a The Blue Room, najpierw od września na West Endzie[57], a następnie od grudnia na Broadwayu[58]. Otrzymała za nią nominację do Laurence Olivier Award dla najlepszej aktorki[59]. Wraz z mężem, Tomem Cruisem, wcieliła się w parę w dreszczowcu erotycznym Oczy szeroko zamknięte. Był to ostatni film wyreżyserowany przez Stanleya Kubricka, wydany w lipcu 1999, po jego śmierci[60]. Odniósł sukces komercyjny, zarabiając 162 miliony dolarów[61]. Slant Magazine nazwał go drugim najlepszym filmem lat 90.[62], zaś BBC zamieścił w rankingu 100 najlepszych amerykańskich filmów w historii[63].
2000–2009
Wystąpiła w roli Satine, artystki kabaretowej i kurtyzany, w filmie muzycznym Moulin Rouge! w reżyserii Baza Luhrmanna, u boku Ewana McGregora. Jego premiera odbyła się w maju 2001 na 54. MFF w Cannes[64]. Zaśpiewała w kilku utworach muzycznych nagranych do filmu i wydanych na jego ścieżce dźwiękowej[65]. Recenzent CNN ocenił, że była to jej najlepsza rola od czasu Za wszelką cenę (1995), dodając: „Jako Satine jest olśniewająca i oszałamiająca. Porusza się z całkowitą pewnością siebie przez cały film. Kidman wydaje się specjalizować w postaciach «królowej lodu», ale w przypadku Satine pozwala sobie na odrobinę odwilży”[64]. Dzięki filmowi zdobyła swojego drugiego Złotego Globa dla najlepszej aktorki w filmie komediowym lub musicalu[66], ponadto otrzymała pierwszą nominację do Nagrody Akademii Filmowej (Oscara) oraz grupową nominację z obsadą do Nagrody Gildii Aktorów Ekranowych (SAG)[67][68]. Moulin Rouge! zarobił około 180 milionów dolarów[69], został uhonorowany nagrodą National Board of Review dla najlepszego filmu roku[70] i otrzymał osiem nominacji do Oscarów, w tym jako najlepszy film[67]. Pochodzący z filmu i ścieżki dźwiękowej singel „Come What May”, który nagrała w duecie z McGregorem, był ósmym największym przebojem roku w Australii[71], gdzie dotarł do 10. miejsca notowania Top 50 Singles[72].
W sierpniu 2001 na ekrany kin wszedł horror Alejandro Amenábara Inni, w którym wystąpiła w głównej roli. Wcieliła się w Grace Stewart, która podejrzewa, że jej dom jest nawiedzony. Krytyk filmowy Roger Ebert napisał, że „Nicole Kidman udało się przekonać nas, że jest normalną osobą w niepokojącej sytuacji, a nie tylko typową histeryczką z horroru”[73], zaś A. O. Scott z „The New York Times” ocenił jej występ: „Uosabia ten niestabilny amalgamat z przekonaniem, które samo w sobie jest przerażające. Lodowata rezerwa, która czasami blokuje jej ekspresyjny dar, staje się tu fundamentem jej najbardziej złożonego emocjonalnie występu do tej pory”[74]. Rola przyniosła jej nominacje do BAFTA, Złotego Globa i Goyi w kategoriach najlepszej aktorki pierwszoplanowej[49][75][76], zaś film zarobił 210 milionów dolarów[77]. Następnie wystąpiła w głównej roli jako Nadia, kandydatka głównego bohatera na żonę z katalogu, w filmie Dziewczyna na urodziny, którego premiera odbyła się we wrześniu 2001 na 58. MFF w Wenecji[78]. W listopadzie 2001 ukazał się album Robbiego Williamsa Swing When You’re Winning, na który nagrał z nią w duecie cover utworu Franka i Nancy Sinatrów „Somethin’ Stupid”[79]. Piosenka ukazała się w grudniu 2001 na singlu[80] i odniosła sukces komercyjny, docierając do pierwszych miejsc list przebojów między innymi w Wielkiej Brytanii[81] i na ogólnoeuropejskim European Hot 100[82]. Ponadto między innymi w Wielkiej Brytanii i Australii została certyfikowana złotem[83][84].
Wcieliła się w pisarkę Virginię Woolf w dramacie Godziny w reżyserii Stephena Daldry’ego, który wszedł na ekrany kin w grudniu 2002. Na potrzeby roli nosiła prostetyczny nos. Stephen Holden z „The New York Times” napisał: „Pani Kidman w niezwykle odważnym występie przywołuje dziką wewnętrzną wojnę, jaką błyskotliwy umysł toczy z systemem wadliwych połączeń, który przesyła do jej mózgu palący, szalony trzask”[85]. Dramat został uhonorowany nagrodą National Board of Review dla najlepszego filmu roku[86]. Był wyświetlany konkursowo na 53. MFF w Berlinie, gdzie wraz z odtwórczyniami dwóch pozostałych głównych ról, Meryl Streep i Julianne Moore, otrzymała wspólnego Srebrnego Niedźwiedzia dla najlepszej aktorki[87]. Podczas 75. ceremonii wręczenia Oscarów, gdzie Godziny były nominowane w ośmiu kategoriach (w tym najlepszy film)[88], zdobyła jako pierwsza Australijka w historii nagrodę dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej[89][21]. Rola przyniosła jej również BAFTA dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej[90] i Złotego Globa dla najlepszej aktorki w filmie dramatycznym[91], a także dwie nominacje do SAG, indywidualną i grupową dla obsady[92].
W maju 2003 na 56. MFF w Cannes odbyła się premiera eksperymentalnego filmu Larsa von Triera Dogville, w którym wcieliła się w główną rolę Grace, poszukującej schronienia przed gangsterami[93]. Peter Travers z „Rolling Stone’a” napisał, że dała w nim „najbardziej wstrząsający występ w swojej karierze”[94]. W sierpniu 2003 na 60. MFF w Wenecji odbyła się premiera dramatu Roberta Bentona Piętno, w którym wystąpiła jako Faunia, kochanka głównego bohatera (granego przez Anthony’ego Hopkinsa)[95]. W październiku 2023 odbyła się premiera filmu Jane Campion Tatuaż, który współprodukowała[96]. W grudniu 2003 na ekrany kin wszedł dramat historyczny Wzgórze nadziei w reżyserii Anthony’ego Minghelli. Wcieliła się w nim w Adę, mieszkankę południa Stanów Zjednoczonych w czasach wojny secesyjnej, która zakochuje się w głównym bohaterze, granym przez Jude’a Law. Richard Corliss z czasopisma „Time” ocenił: „Kidman czerpie siłę z trudnej sytuacji Ady i stopniowo rośnie, dosłownie promieniując. Jej rzeźbiarska bladość ustępuje miejsca ciepłemu blaskowi w świetle ognia”[97]. Rola przyniosła jej nominację do Złotego Globa dla najlepszej aktorki w filmie dramatycznym[98]. Wzgórze nadziei zarobił 173 miliony dolarów[99], ponadto był najczęściej nominowanym filmem w 57. edycji BAFTA[100] i 61. edycji Złotych Globów[98].
W czerwcu 2004 na ekrany kin weszła czarna komedia Żony ze Stepford, w której wcieliła się w główną rolę Joanny Eberhart, żyjącej w miasteczku z podejrzanymi mieszkańcami[101]. We wrześniu 2004 na 61. MFF w Wenecji odbyła się premiera filmu Jonathana Glazera Narodziny, w którym zagrała główną rolę Anny, przekonanej, że jej syn jest reinkarnacją jej zmarłego męża[102]. Mimo mieszanych recenzji i kontrowersji związanych z faktem, że w jednej ze scen kąpie się wraz z 10-latkiem, krytycy filmowi nazywali Annę jedną z jej najlepszych kreacji w karierze[103], ponadto przyniosła jej nominację do Złotego Globa[104]. W kwietniu 2005 na ekrany kin wszedł dramat polityczny Sydneya Pollacka Tłumaczka, w którym wystąpiła w głównej roli jako Silvia Broome, tłumaczka pracująca dla ONZ, u boku Seana Penna[105]. Następnie zagrała u boku Willa Ferrella w komedii romantycznej Czarownica, wydanej w czerwcu 2005. Wcieliła się w nim w czarownicę Isabel Bigelow, która zakochuje się w zwykłym śmiertelniku[106]. Film przyniósł jej i Ferrelowi Złotą Malinę za najgorsze ekranowe połączenie[107].
.jpg)
W listopadzie 2006 odbyły się premiery dwóch filmów z jej udziałem. Pierwszym z nich był dramat Futro. Portret wyobrażony Diane Arbus, w którym wcieliła się w fotografkę Diane Arbus, u boku Roberta Downey Jr. Jessica Reaves z „Chicago Tribune” oceniła, że „jest to być może najbardziej poruszający występ Kidman”[108]. Drugim był film animowany Happy Feet: Tupot małych stóp, w którym wystąpiła w roli dubbingowej jako pingwin Norma Jean[109]. Ponadto nagrała na potrzeby jego ścieżki dźwiękowej cover utworu Prince’a „Kiss”[110]. Film zarobił 385 milionów dolarów[111]. W sierpniu 2007 na ekrany kin wszedł horror fantastycznonaukowy Inwazja, w którym wcieliła się w doktor Carol Bennell[112]. W tym samym miesiącu odbyła się premiera filmu Margot jedzie na ślub, w którym zagrała Margot, usiłującą zapobiec małżeństwu siostry[113]. Jej kolejną rolą była Marisa Coulter w filmie fantasy Złoty kompas na podstawie książki Zorza północna z trylogii Philipa Pullmana Mroczne materie. Film miał premierę w listopadzie 2007 i, mimo mieszanych recenzji, zarobił 372 miliony dolarów[114][115][116].
W listopadzie 2008 odbyła się premiera dramatu Australia w reżyserii Baza Luhrmanna. Wcieliła się w nim u boku Hugha Jackmana w główną rolę lady Sarah Ashley, brytyjskiej arystokratki żyjącej w Australii w czasie II wojnie światowej. Megan Lehmann z „The Hollywood Reporter” ocenił, że „Kidman dała jeden ze swoich najbardziej angażujących występów”[117], zaś David Ansen z „Newsweeka” napisał: „Kidman wydaje się rozkwitać pod okiem Luhrmanna – jest zabawna, ciepła i czarująca”[118]. Film zarobił około 212 milionów dolarów[119], co było drugim najwyższym wynikiem w historii australijskiej kinematografii, i otrzymał osiem nominacji do nagród Australijskiego Instytutu Filmowego[120]. W październiku 2023 w serwisach strumieniowych Hulu i Disney+ została udostępniona jego rozszerzona wersja w formie miniserialu Faraway Downs[121]. Jej kolejną rolą była drugoplanowa postać Claudii w filmie muzycznym Roba Marshalla Dziewięć, który wszedł na ekrany kin w grudniu 2009[122]. Zaśpiewała w nim piosenkę „Unusual Way”, wydaną na ścieżce dźwiękowej do filmu[123]. Wraz z resztą obsady otrzymała grupową nominację do nagrody SAG[124].
2010–2019
W 2010 założyła z Perem Saarim wytwórnię filmową Blossom Films[125]. Jej pierwszą produkcją był dramat Między światami, w którym wcieliła się w Beccę Corbett, pogrążoną w rozpaczy po śmierci dziecka. Jego premiera odbyła się we wrześniu 2010[126][127]. Kirk Honeycutt z „The Hollywood Reporter” ocenił: „Jej występ jest fascynujący, ponieważ gra praktycznie cały film na dwóch poziomach: powierzchniowym życiu codziennym i tym, co wciąż powraca w jej głowie”[128]. Rola przyniosła jej nominacje do Oscara, Złotego Globa i SAG w kategoriach najlepszej aktorki pierwszoplanowej[129][130][131]. Następnie zagrała drugoplanową rolę Devlin Adams w komedii romantycznej Żona na niby, wydanej w lutym 2011[132]. Wyprodukowała film Monte Carlo, który wszedł na ekrany kin w lipcu 2011[133][134]. We wrześniu 2011 odbyła się premiera dreszczowca Anatomia strachu, w którym wraz z Nicolasem Cagem wcieliła się w małżeństwo wzięte jako zakładników[135]. W maju 2012 na 65. MFF w Cannes odbyła się premiera filmu Pokusa, w którym wcieliła się w drugoplanową rolę Charlotte, kochanki bohatera granego przez Zaca Efrona[136]. Otrzymała za niego nominacje do Złotego Globa i SAG w kategoriach najlepszej aktorki drugoplanowej[137][138].
Również w maju 2012 kanał HBO wyemitował film telewizyjny Hemingway i Gellhorn, w którym wcieliła się w Marthę Gellhorn, partnerkę Ernesta Hemingwaya (w tej roli Clive Owen) w czasie hiszpańskiej wojny domowej[139]. Rola przyniosła jej nominacje do Primetime Emmy, Złotego Globa i SAG w kategoriach najlepszej aktorki pierwszoplanowej w miniserialu lub filmie telewizyjnym[140][137][138]. W lipcu 2012 został wydany czytany przez nią audiobook z powieścią Virginii Woolf Do latarni morskiej[141]. W styczniu 2013 ukazał się dreszczowiec Stoker, w którym wcieliła się w Evelyn Stoker, matkę głównej bohaterki[142]. We wrześniu 2013 odbyła się premiera filmu wojennego Droga do zapomnienia, w którym zagrała Patricię Wallace, żonę oficera Erica Lomaxa (w tej roli Colin Firth)[143]. Jej kolejną rolą była Grace Kelly, księżna Monako, w filmie biograficznym Grace księżna Monako, którego premiera odbyła się w maju 2014 na 67. MFF w Cannes[144]. Choć w wybranych krajach był wyświetlany w kinach, w Stanach Zjednoczonych miał premierę w telewizji[145]. Za sprawą roli została nominowana do SAG[146]. Ponownie wystąpiła u boku Colina Firtha, jak również Marka Stronga, w dreszczowcu Zanim zasnę, wydanym we wrześniu 2014. Wcieliła się w Christine Lucas, która traci pamięć wskutek wypadku samochodowego[147].
W listopadzie 2014 telewizja HBO wyemitowała Witam panie: Film, filmową kontynuację serialu Witam panie, w której wystąpiła w roli cameo siebie samej[148]. Również w listopadzie 2014 odbyła się premiera filmu aktorsko-animowanego Paddington, w którym zagrała główną antagonistkę, Millicent Clyde[149]. Jego dochód (nie licząc wznowień kinowych) wyniósł około 268 milionów dolarów[150]. Następnie wcieliła się w główną rolę Catherine Parker w dreszczowcu Na skraju klifu, wyświetlonym premierowo w styczniu 2015[151]. W lutym 2015 na 65. MFF w Berlinie odbyła się premiera filmu biograficznego Królowa pustyni, w którym zagrała główną rolę brytyjskiej podróżniczki Gertrude Bell, przemierzającej Bliski Wschód[152]. We wrześniu 2015 ukazał się film Rodzina Fangów, w którym wraz z Jasonem Batemanem wcieliła się w rodzeństwo poszukujące zaginionych rodziców, dodatkowo go współprodukowała poprzez Blossom Films[153]. Od września do listopada 2015 występowała na West Endzie w sztuce Photograph 51. Wcieliła się w brytyjską biofizyczkę Rosalind Franklin w trakcie prac nad okryciem podwójnej helisy DNA[154]. Rola przyniosła jej nagrodę Evening Standard Theatre Award dla najlepszej aktorki i nominację do Laurence Olivier Award[155][156].
W listopadzie 2015 na ekrany kin wszedł dreszczowiec Sekret w ich oczach, remake argentyńsko-hiszpańskiego filmu pod tym samym tytułem z 2009, w którym zagrała drugoplanową rolę prokurator Claire Sloan[157]. W lutym 2016 na 66. MFF w Berlinie odbyła się premiera filmu biograficznego Geniusz o redaktorze Maxwellu Perkinsie (w tej roli Colin Firth), w którym zagrała drugoplanową rolę kostiumograf Aline Bernstein[158]. We wrześniu 2016 ukazał się dramat biograficzny Lion. Droga do domu o hinduskim przedsiębiorcy Saroo Brierleyu, którego zagrał Dev Patel. Wcieliła się w nim w drugoplanową rolę jego adopcyjnej matki, Sue Brierley[159]. Richard Roeper z „Chicago Sun-Times” napisał: „Kidman daje mocny i poruszający występ (…). To film równie dobry, jak wszystko, co nakręciła w ciągu ostatniej dekady”[160]. Film zarobił 140 milionów dolarów[161] i zdobył 12 nominacji do nagród Australijskiej Akademii Sztuk Kinowych i Telewizyjnych (AACTA), w tym dla niej jako najlepszej aktorki drugoplanowej, z czego wszystkie zakończyły się triumfem[162]. Zdobyła również nagrodę AACTA dla najlepszej aktorki drugoplanowej w edycji poświęconej produkcjom zagranicznym[163]. Rola przyniosła jej także nominacje do Oscara, BAFTA, Złotego Globa i SAG w kategoriach najlepszej aktorki drugoplanowej[164][165][166][167].
Powróciła do telewizji za sprawą serialu (wówczas promowanego jako miniserial) Wielkie kłamstewka, stworzonego przez Davida E. Kelleya i emitowanego przez HBO od lutego 2017. Wcieliła się w nim w Celeste Wright, jedną z przyjaciółek mieszkających w Monterey, ofiarę przemocy domowej ze strony męża (którego zagrał Alexander Skarsgård), ponadto była jego producentką wykonawczą[168]. Amerykański Instytut Filmowy zamieścił go w dziesiątce najlepszych programów telewizyjnych roku[169]. Matthew Jacobs z portalu HuffPost ocenił, że „dała występ definiujący karierę”[170], zaś Ann Hornaday z „The Washington Post” napisała, że sprawą serialu „Kidman należy do panteonu wielkich aktorek”[171]. Rola przyniosła jej nagrody Primetime Emmy, Złotego Globa i SAG w kategoriach najlepszej aktorki pierwszoplanowej w miniserialu lub filmie telewizyjnym[172][173][174]. Jako producentka wykonawcza była także współlaureatką Primetime Emmy za najlepszy miniserial i Złotego Globa za najlepszy miniserial lub film telewizyjny[175][176].
W maju 2017 na 70. MFF w Cannes miały premiery cztery produkcje z jej udziałem: filmy Jak rozmawiać z dziewczynami na prywatkach, Zabicie świętego jelenia i Na pokuszenie oraz drugi sezon serialu telewizyjnego Tajemnice Laketop, zatytułowany Tajemnice Laketop: China Girl[177]. W Jak rozmawiać z dziewczynami na prywatkach zagrała drugoplanową postać punkówy Boadicea[178]. W Zabiciu świętego jelenia, wyreżyserowanym przez Jorgosa Lantimosa, wcieliła się wraz z Colinem Farrellem małżeństwo, które spędza czas z tajemniczym nastolatkiem[179]. W Na pokuszenie wystąpiła jako przełożona dziewczęcej szkoły w czasie wojny secesyjnej, która opiekuje się rannym żołnierzem (w tej roli Farrell)[180]. W Tajemnicach Laketop: China Girl, których emisja telewizyjna w BBC Two rozpoczęła się w lipcu 2017, wcieliła się w adopcyjną matkę głównej bohaterki[181]. Serial przyniósł jej nagrodę AACTA dla najlepszej aktorki gościnnej lub drugoplanowej w serialu dramatycznym[162]. We wrześniu 2017 odbyła się premiera komediodramatu Spragnieni życia, remake’u francuskiego filmu Nietykalni (2011), w którym zagrała drugoplanową postać Yvonne, asystentki sparaliżowanego Philipa (w tej roli Bryan Cranston)[182]. W sierpniu 2018 ukazał się film kryminalny Niszczycielka, w którym wystąpiła w głównej roli jako Erin Bell, była tajna policjantka, która mści się na członkach gangu[183]. Otrzymała za niego nominację do Złotego Globa[184].
Wraz z Russellem Crowem wcieliła się w małżeństwo, które wysyła syna (w tej roli Lucas Hedges) na terapię konwersyjną, w filmie Wymazać siebie, wydanym we wrześniu 2018[185]. Zdobyła za niego dwie nagrody AACTA dla najlepszej aktorki drugoplanowej, w edycji filmów rodzimych i edycji filmów zagranicznych[186][187]. Następnie wystąpiła w drugoplanowej roli jako Altanna, była królowa Atlantydy i matka Aquamana (którego zagrał Jason Momoa), w filmie superbohaterskim Aquaman z franczyzy DC Extended Universe, którego premiera odbyła się w listopadzie 2018[188][189]. Zarobił on 1,1 miliarda dolarów, stając się najbardziej dochodową pozycją w jej karierze[190]. W czerwcu 2019 kanał HBO rozpoczął emisję drugiego sezonu serialu Wielkie kłamstewka, w którym powróciła w roli Celeste Wright i jako producentka wykonawcza[191]. Otrzymała za niego indywidualną nominację do Złotego Globa i grupową z obsadą do SAG[192][193]. We wrześniu 2019 odbyła się premiera filmu Szczygieł, w którym zagrała panią Barbour, adopcyjną matkę głównego bohatera[194]. Następnie wcieliła się w Gretchen Carlson, jedną z trzech dziennikarek Fox News (wraz z Charlize Theron i Margot Robbie) usiłujących ujawnić molestowanie seksualne ze strony szefa stacji, w filmie Gorący temat, który wszedł na ekrany kin w grudniu 2019[195]. Otrzymała za niego dwie nominacje do SAG, indywidualną i grupową wraz z obsadą[193].
Od 2020
_(cropped).jpg)
W październiku 2020 kanał HBO rozpoczął emisję miniserialu Od nowa, stworzonego przez Davida E. Kelleya. Wystąpiła w nim w głównej roli jako terapeutka Grace Fraser, ponadto była jego producentką wykonawczą i zaśpiewała w jego czołówce utwór „Dream a Little Dream of Me”[196][197][198]. Odnotował on najwyższą oglądalność spośród wszystkich seriali HBO w 2020[199], ponadto przyniósł jej nominacje do Złotego Globa i SAG[200][201]. W grudniu 2020 w serwisie strumieniowym Netflix został udostępniony film muzyczny Bal, w którym wcieliła się w wokalistkę Angie Dickinson, ponadto zaśpiewała w nim w kilku piosenkach, wydanych na ścieżce dźwiękowej[202][203]. W sierpniu 2021 platforma Hulu zaczęła udostępniać stworzony przez Kelleya serial (wówczas promowany jako miniserial) Dziewięcioro nieznajomych, w którym zagrała główną rolę Mashy, prowadzącej ośrodek odnowy biologicznej, ponadto była jego producentką wykonawczą. Odnotował on najwyższe wyniki oglądalności w historii programów oryginalnych Hulu[204][205].
W grudniu 2021 odbyła się premiera filmu biograficznego Lucy i Desi w reżyserii Aarona Sorkina, w którym wcieliła się w główną rolę aktorki Lucille Ball[206]. Choć obsadzenie jej wywołało w mediach krytykę ze względu na brak podobieństwa fizycznego do Ball, rola została pozytywnie odebrana przez krytykę filmową[207][208]. Zdobyła za nią Złotego Globa dla najlepszej aktorki w filmie dramatycznym i nagrodę AACTA dla najlepszej aktorki[209][210], ponadto otrzymała nominacje do Oscara i SAG w kategoriach najlepszej aktorki pierwszoplanowej[211][212]. W kwietniu 2022 serwis Apple TV+ udostępnił serial antologiczny Ryk, nad którym pracowała jako producentka wykonawcza, ponadto zagrała w jednym z jego odcinków[213][214]. W tym samym miesiącu odbyła się premiera filmu Wiking w reżyserii Roberta Eggersa, w którym wcieliła się w królową Gudrún, matkę Amletha (w tej roli Alexander Skarsgård)[215]. Nagrała w duecie z Lukiem Evansem cover utworu A Great Big World i Christiny Aguilery „Say Something”, wydany w październiku 2022[216]. Była producentką wykonawczą miniserialu Miłość i śmierć, udostępnianego przez HBO Max od kwietnia 2023[217][218].
Wcieliła się w Kaitlyn Meade, kierowniczkę w CIA, w serialu telewizyjnym Special Ops: Lioness serwisu Paramount+, nad którym pracowała też jako producentka wykonawcza[219]. Premiera jego pierwszego sezonu odbyła się w lipcu 2023[220]. Następnie powtórzyła rolę królowej Atlanny w filmie superbohaterskim Aquaman i Zaginione Królestwo, kontynuacji Aquamana (2023), która weszła na ekrany kin w grudniu 2023[221]. Jej kolejną rolą była Margaret Woo, Amerykanka mieszkająca w Hongkongu, w miniserialu Ekspatki serwisu Amazon Prime Video, nad którym pracowała też jako producentka wykonawcza. Jego premiera odbyła się w styczniu 2024[222]. Lucy Mangan z czasopisma „The Guardian” oceniła w recenzji: „trudno oprzeć się wrażeniu, że działa na oparach swojego talentu”[223]. W czerwcu 2024 serwis Netflix udostępnił komedię romantyczną Sprawa rodzinna, w której wystąpiła w głównej roli pisarki Brooke Harwood, u boku Zaca Efrona[224]. Następnie zagrała Romy Mathis, CEO korporacji, która ma romans ze stażystą (w tej roli Harris Dickinson), w dreszczowcu erotycznym Babygirl. Jego premiera odbyła się w sierpniu 2024 na 81. MFF w Wenecji, gdzie wygrała Puchar Volpiego dla najlepszej aktorki[225][226]. Rola przyniosła jej także nagrody National Board of Review i AACTA dla najlepszej aktorki oraz nominację do Złotego Globa[227][228][229].
W sierpniu 2024 w serwisie Netflix ukazał się miniserial Para idealna, w którym zagrała główną rolę pisarki Greer Garrison Winbury i nad którym pracowała jako producentka wykonawcza[230][231]. Mimo mieszanych recenzji, przez dwa tygodnie był najczęściej oglądanym serialem Netflixa[232]. W październiku 2024 odbyła się premiera drugiego sezonu serialu Special Ops: Lioness, w którym powróciła w roli Kaitlyn Meade i jako producentka wykonawcza[233]. W listopadzie 2024 w serwisie Netflix ukazał się film animowany Zaklęci, w którym wystąpiła w roli dubbingowej jako królowa Ellsmere[234], ponadto zaśpiewała w dwóch utworach na jego ścieżce dźwiękowej[235]. W marcu 2025 w serwisie Amazon Prime Video został wydany dreszczowiec Holland, w którym zagrała główną rolę Nancy i który współprodukowała[236]. W marcu 2025 australijski serwis Binge rozpoczął udostępnianie serialu The Last Anniversary, nad którym pracowała jako producentka wykonawcza[237]. Powtórzyła rolę Mashy w drugim sezonie serialu Dziewięcioro nieznajomych, udostępnianym w Hulu od maja 2025[238].
Przyszłe projekty
Zagra główną rolę patolog Kay Scarpetty w serialu telewizyjnym Scarpetta serwisu Amazon Prime Video, nad którym pracuje także jako producentka wykonawcza[239]. Na 2026 zapowiedziana jest premiera serialu Margo’s Got Money Troubles platformy Apple TV+, w którym zagra i nad którym pracuje jako producentka wykonawcza[240]. Powtórzy rolę czarownicy Gillian Owens w filmie Practical Magic 2, kontynuacji Totalnej magii (1998), której premiera jest zapowiedziana na wrzesień 2026, ponadto będzie jego współproducentką[241].
Remove ads
Pozostała działalność
Podsumowanie
Perspektywa
W maju 2013 weszła w skład jury na 66. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes[242].
W 2004 wystąpiła w kampanii reklamowej perfumów Chanel No. 5[243][244]. Od 2005 była ambasadorką zegarków Omega[245]. W 2007 wystąpiła w europejskiej kampanii reklamowej gry komputerowej Brain Age 2: More Training in Minutes a Day! na Nintendo DS[246]. W 2010 wzięła udział w kampanii centrum handlowego VillageMall w Rio de Janeiro[247]. W 2013 wystąpiła w kampanii butów marki Jimmy Choo[248]. W 2015 została ambasadorką linii lotniczych Etihad Airways[249]. W 2017 wystąpiła w kampanii reklamowej producenta kosmetyków Neutrogena[250]. W 2020 została ambasadorką firmy kosmetycznej SeraLabs[251]. Od 2022 występowała w reklamach amerykańskiej sieci multipleksów kinowych AMC Theatres[252][253]. W 2023 została ambasadorką marki modowej Balenciaga[254].
W 1994 została mianowana ambasadorką dobrej woli UNICEF[255]. W 2006 została ambsadorką ambasadorką dobrej woli Funduszu Narodów Zjednoczonych na Rzecz Kobiet (UNIFEM)[255] i, w ramach współpracy, odwiedziła Kosowo, by poznać doświadczenia lokalnych kobiet[256]. W 2009 przemawiała w Izbie Reprezentantów Stanów Zjednoczonych, zachęcając do poparcia International Violence Against Women Act, legislacji w sprawie przemocy wobec kobiet[257]. W 2010 wygłosiła przemowę na ceremonii UNIFEM w San Francisco z okazji otwarcia ośrodka Futures Without Violence, udzielającego pomocy ofiarom przemocy domowej[258]. W 2014 zaprojektowała złotą statuetkę Misia Paddingtona, która została wylicytowana w celu wsparcia finansowego fundacji NSPCC, zajmującej się ochroną dzieci[259]. W 2016 wpłaciła 50 tysięcy dolarów na organizację ONZ Kobiety[260].
Życie prywatne
Podsumowanie
Perspektywa
.jpg)
W latach 80. była związana z australijskimi aktorami Tomem Burlinsonem i Marcusem Grahamem[261]. W 1989, w trakcie zdjęć do filmu Szybki jak błyskawica, związała się z amerykańskim aktorem Tomem Cruisem, którego poślubiła 24 grudnia 1990 w Telluride[262]. Adoptowali dwójkę dzieci: córkę Isabellę (ur. 1992) i syna Connora (ur. 1995)[263]. W lutym 2001 ich rzecznik prasowy poinformował, że są w separacji[264], a w tym samym roku się rozwiedli[265]. W 2007 zdradziła w wywiadzie, że na początku małżeństwa była w ciąży ektopowej, a pod koniec poroniła[266]. W 2015 Mark Rathbun, starszy dyrektor Kościoła Scjentologii, wyznał w poświęconym scjentologii filmie dokumentalnym, że miał za zadanie zachęcić Cruise’a do rozstania z Kidman, uchodzącej w oczach Kościoła za „potencjalne źródło problemów”[267]. Według doniesień medialnych, nie utrzymuje kontaktu z Isabellą i Connorem[268].
W 2003 była związana z raperem Q-Tipem[269], a następnie zaręczona z amerykańskim muzykiem rockowym Lennym Kravitzem[270]. W 2005 związała się z australijsko-amerykańskim muzykiem country Keithem Urbanem, a w maju 2006 poinformowała, że są zaręczeni[271]. Pobrali się 25 czerwca 2006 w Sydney[272]. 7 lipca 2008 urodziła w Nashville córkę Sunday Rose[273]. 28 grudnia 2010 w Nashville na świat przyszła ich druga córka, Faith Margaret, którą urodziła matka zastępcza[274]. Posiadają domy w Nashville, Beverly Hills i Sutton Forest oraz mieszkania w Sydney i Nowym Jorku[275].
Deklaruje się jako katoliczka[276].
Remove ads
Charakterystyka twórczości
Podsumowanie
Perspektywa
Praktykuje aktorstwo metodyczne[277]. W wywiadach wspominała o nieumiejętności oddzielenia się od postaci w trakcie zdjęć i negatywnym oddziaływaniu metody na jej zdrowie[278][279]. Wypowiedziała się[280]:
Jestem aktorką postaciową. Szkoliłem się na aktorkę charakterystyczną. To właśnie chcę robić. Wierzę w zmianę wyglądu, sposobu poruszania się, sposobu mówienia. Nie jestem dobra w graniu samej siebie, więc największą satysfakcję daje mi zmiana w kogoś innego.
.jpg)
Mark Caro, dziennikarz „Los Angeles Times”, napisał: „Dla Nicole Kidman aktorstwo to nie tylko techniczny wyczyn, to sztuka transformacji. Z jej wypowiedzi wynika, że zmiana może być tak dramatyczna, jak metamorfoza gąsienicy w motyla. Będzie ciężko pracować, żeby wczuć się w rolę”[281]. Katherine Cusumano z czasopisma „W” napisała: „Kidman to istna enigma. Wnika w skórę swojej bohaterki tak głęboko, że niemal nie sposób odróżnić aktorki od roli. Właśnie dlatego stała się synonimem kilku swoich kluczowych ról – w tym Virginii Woolf w Godzinach, damy Ady Monroe we Wzgórzu nadziei czy żony kuratora sztuki w Oczach szeroko zamkniętych – i dlaczego te filmy są tak zdefiniowane przez obecność Kidman w nich”[282]. Sharon Marie Carnicke, profesor szkoły aktorskiej USC School of Dramatic Arts w Los Angeles, nazwała jej aktorstwo kinetycznym, dodając: „Wybory aktorskie Kidman są wiarygodne i naturalne, ponieważ stanowią reakcję na specyficzne okoliczności panujące w jej świecie”[283].
Dennis Bingham, profesor filmoznawstwa na Indiana University–Purdue University Indianapolis, ocenił: „Kidman zawsze gra o krok lub dwa poza postacią, sygnalizując jej reakcje i wydłużając czas potrzebny na sformułowanie decyzji i wniosków. Nawet jej reakcje emocjonalne są prezentowane jako znaki”[284]. Pam Cook, profesor filmoznawstwa na University of Southampton, napisała: „Jej nacisk na sztuczność i technikę wskazuje na koncepcję aktorstwa ekranowego, która skupia się na ekspresji filmowej, a nie na ciele aktora i jego intencjach w kreowaniu postaci”[285]. W ocenie Mary Luckhurst, profesor sztuki na Uniwersytecie Bristolskim, „strategicznie dąży do wysokiego ryzyka zmienności i wszechstronności, regularnie oscylując między rolami i formami artystycznymi o charakterze naturalistycznym i nienaturalistycznym”. Dodała, że „może nieustannie testować własne granice emocjonalne, umiejętności fizyczne, poglądy polityczne, wartości i ramy odniesienia”, zaś „jej koncepcja aktorstwa postaci obejmuje stopniową metamorfozę w coś, co uważa za tak «inne», że często mówi o gubieniu się w roli, a jej gotowość do stawiania sobie wyzwań w tym zakresie nieustannie zaskakuje innych aktorów, reżyserów i producentów”[286].
W 2017 zadeklarowała podczas konferencji prasowej na 70. MFF w Cannes, że z uwagi na zbyt mały udział kobiet w przemyśle filmowym i w ramach wsparcia dla ich większej reprezentacji zamierza pracować raz na 18 miesięcy z reżyserką płci żeńskiej[287]. Ostatecznie przebiła planowany wynik, pracując w latach 2017–2025 przy filmach lub serialach kręconych przez 19 reżyserek[288].
Remove ads
Dorobek artystyczny
Filmografia
Teatr
Dyskografia
Remove ads
Nagrody i nominacje
Odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads