Otton Czuruk

Otton Czuruk (ur. 16 stycznia 1887 w Antonówce, zm. 5 lutego 1945 w Paryżu) – pułkownik dyplomowany piechoty inżynier Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Otton Czuruk

pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	16 stycznia 1887 Antonówka
Data i miejsce śmierci	5 lutego 1945 Paryż
Przebieg służby
Lata służby	1914–1945
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Wojsko Polskie we Francji
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	21 Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy” 62 Pułk Piechoty Biuro Przem. Woj. MSWojsk.
Stanowiska	zastępca dowódcy pułku dowódca pułku piechoty szef biura
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa) wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Odznaczenia

Życiorys

Otton Czuruk urodził się 16 stycznia 1887 w Antonówce w ówczesnym powiecie taraszczańskim na obszarze Imperium Rosyjskiego^[1]. Był synem Jerzego Ignacego Czuruka (oficer armii austriackiej, posądzony o szpiegostwo zbiegł pod Kijów, zostając plenipotentem w dobrch hr. Potockiego) i Franciszki z domu Bętkowskiej^[2][3]. Miał braci Bolesława (1881-1950, nauczyciel, tłumacz), Bronisława (1888–1943, urzędnik), Leona (inżynier-cukiernik w Siedlcach, podczas I wojny ewakuowany w głąb ZSRR, tam pozostał, w 1937 oskarżony o szpiegostwo oraz sabotaż i rozstrzelany przez NKWD)^[4], Karola (1893-1914, legionista poległy w bitwie pod Laskami)^[5][6][7], Edwarda (1895–1981, oficer Wojska Polskiego) oraz siostry Kazimierę, Jadwigę, Krystynę i Helenę^[8].

Ukończył gimnazjum w Krakowie, następnie studiował na Politechnice Lwowskiej. W latach 1912–1914 dowodził kompanią podoficerską rzemieślniczą lwowskich Drużyn Bartoszowych. Podczas I wojny światowej służył w armii austriackiej, a potem w Legionach Polskich^[4][9].

U kresu wojny brał udział w obronie Lwowa^[4]. Dekretem Wodza Naczelnego Józefa Piłsudskiego z 19 lutego 1919 jako były oficer armii austro-węgierskiej został przyjęty do Wojska Polskiego z dniem 1 stycznia 1918 wraz z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 sierpnia 1917^[10] i rozkazem z tego samego dnia 19 lutego 1919 Szefa Sztabu Generalnego płk. Stanisława Hallera został mianowany komendantem kompanii 14 pułku piechoty w Jarosławiu^[11]. Uczestniczył w obronie Lwowa. 28 października 1919 zawarł związek małżeński z Wandą Iwanowską (ur. 1890). 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej^[12]. Za męstwo wykazane w walkach z bolszewikami odznaczony został Krzyżem Walecznych^[13].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 145. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[14]. W 1923 roku pełnił służbę na stanowisku szefa Wydziału Ewidencyjnego Oddziału V Personalnego Sztabu Generalnego w Warszawie^[15]. 31 marca 1924 został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 63. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[16]. 1 listopada 1924 został przeniesiony do macierzystego 14 pp, stacjonującego we Włocławku z równoczesnym odkomenderowaniem na IV Kurs Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie^[17][18]. 15 października 1925 r., po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu oficera Sztabu Generalnego został przydzielony do 21 pułku piechoty w Warszawie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[19]. Z dniem 24 października 1926 został przydzielony do składu osobowego inspektora armii generała dywizji Aleksandra Osińskiego na stanowisko II oficera sztabu^[20]. 5 maja 1927 został przeniesiony z GISZ do Oddziału IV Sztabu Generalnego w Warszawie^[21]. 20 lutego 1928 otrzymał przeniesienie do 62 pułku piechoty w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy pułku^[22][23]. 23 grudnia 1929 otrzymał przeniesienie do Oddziału IV Sztabu Głównego na stanowisko szefa wydziału^[24]. Następnie pełnił służbę w Biurze Ogólno – Administracyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisku szefa wydziału. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 2. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[25][26]. We wrześniu 1935 roku został szefem nowo utworzonego Biura Przemysłu Wojennego Ministerstwa Spraw Wojskowych. Równocześnie pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Normalizacyjnej Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1938 przeniesiony został w stan spoczynku i powołany na stanowisko prezesa Spółki z o.o. „Sepewe”. Do 1939 zamieszkiwał przy ulicy Sewerynów 5 w Warszawie^[27].

Po wybuchu II wojny światowej w 1939 zgłosił się do armii, po czym trafił do Francji^[4]. Tam pełnił funkcję inspektora Wojska Polskiego w okolicy Paryża^[4]. Zmarł 5 lutego 1945 w Paryżu i został pochowany na podparyskim Cmentarzu Montmorency (kwatera H, grób 1554)^[28][4].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (13 kwietnia 1921)^[29]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[30][31][32]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie, po raz pierwszy w 1921)^[33]
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1935)^[34][35]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
• Order Krzyża Orła III klasy (1936, Estonia)^[36]