Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Pardosa
rodzaj pająków Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Pardosa – rodzaj pająków z podrodziny Pardosinae w rodzinie pogońcowatych (Lycosidae). Obejmuje ponad 500 gatunków występujących na całym świecie. Z 26 gatunków występujących w Polsce 12 uznawanych jest za zagrożone lub narażone, nie podlegają jednak prawnej ochronie gatunkowej. Niektóre gatunki są po polsku określane jako wałęsaki[3]. Zamieszkują różne środowiska: lasy, łąki, strugi, bagna i inne tereny nizinne i wyżynne. Są płochliwe i najłatwiej je zaobserwować wygrzewające się w słońcu. Polują głównie na owady i inne pajęczaki, główny składnik ich diety stanowią mszyce.
Remove ads
Taksonomia
Podsumowanie
Perspektywa
Rodzaj Pardosa opisał Carl Ludwig Koch w 1847 roku[4]. Norman I. Platnick w 2011 roku starał się uporządkować systematykę tych pajęczaków, w bazie danych World Spider Catalog[4]. Systematyka tych pająków jest skomplikowana i niestabilna. Przykładowo w ciągu 30 lat, na podstawie badań morfologicznych i zachowań godowych, wyróżniono z P. lugubris pięć nowych gatunków[5] (w tym P. saltans i P. alacris oraz P. koponeni[6]). Wszystkie gatunki wyodrębnione z P. lugubris zostały sklasyfikowane do kladu zwanego grupą P. lugubris[7].
Taksonem siostrzanym do Pardosa jest gatunek Alopecosa cinnameopilosa[8]. Natomiast gatunkiem typowym rodzaju Pardosa jest Pardosa alacris[2].
Zbadano różnice genetyczne w obrębie rodziny pogońcowatych (Lycosidae) na podstawie badań NADH, H3 i COI[9]. Z badań wynika, że rodzina Lycosidae jest stosunkowo młoda pod względem ewolucyjnym: pojawiła się, gdy lasy i inne tereny zalesione ustąpiły siedliskom otwartym (zobacz jednak: występowanie)[9]. Kladogram z publikacji Piacentiniego i Ramireza z 2019 przedstawia poniżej pozycję systematyczną rodziny pogońcowatych z rodzajem Pardosa (w badaniach wykazano brak monofiletyzmu tego taksonu, a podrodzina Pardosinae uchodzi za grupę pochodnią od Lycosinae, na kladzie jednak są te podrodziny umieszczone odrębnie, ze względu na niepewność w synapomorfii)[9]:
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Remove ads
Występowanie i środowisko
Podsumowanie
Perspektywa
Przedstawiciele Pardosa występują na całym świecie (takson kosmopolityczny)[10]. Zamieszkują Europę, Azję, Afrykę, obie Ameryki oraz nielicznie Australię (P. pexa[4]), głównie jednak Holoarktykę[3]. Znane są także szczątki subfosylne niektórych taksonów, pochodzące z czwartorzędu Wielkiej Brytanii (z Wybunbury Moss National Nature Reserve)[11].
Niektóre gatunki mają bardzo małe zasięgi występowania, np. P. acorensis zamieszkuje archipelag Azorów (położony na Atlantyku)[12], a P. diuturna zasiedla wyłącznie obszar należący do Parku Narodowego Glacier Bay[13]. Endemitem jest także P. costrica – występuje wyłącznie w Kostaryce[14]. W Europie Środkowej stwierdzono około 40 gatunków[5] (występują także w Polsce – zaobserwowano ok. 26 gatunków[15], większość nie uchodzi za rzadkie[3]).
Siedlisko
Zasiedlają różne typy siedlisk: brzegi wód, strumieni, w ściółce leśnej, a także na dużych wysokościach[16][3]. Sprawnie poruszają się po wodzie[3].
P. lugubris żyje w lasach[17], na dobrze nasłonecznionych łąkach, na poboczach dróg, wrzosowiskach. P. amentata woli przeważnie bardziej podmokłe tereny niż P. lugubris. Zasiedla brzegi rzek, podmokłe łąki i inne trawiaste tereny, gdzie znajduje się dostatek wody. P. palustris czy P. bifasciata wolą tereny ubogie w wysoką roślinność np. na kamienistych murawach czy w opuszczonych kamieniołomach. Inni europejscy przedstawiciele rodzaju, jak P. wagleri, P. saturatior oraz P. nigra, to gatunki typowo górskie. P. wagleri zamieszkuje tereny do wysokości 1400 m n.p.m., P. saturatior natomiast zajmuje tę samą niszę ekologiczną na wyższych wysokościach (powyżej 1400 m n.p.m.). P. nigra jest jednym z najwyżej występujących pająków na świecie – w Alpach zasięg tego gatunku dochodzi nawet do 3300 m n.p.m. Na zboczach mniejszych gór można także spotkać P. monticola. Inne gatunki zasiedlają holarktyczne tereny Azji (Mongolii, Jakucji i pozostałej Syberii, grupa gatunków wchodząca w skład kladu P. tesquorum)[4] oraz Amerykę Północną (Kanadę i USA, np. gatunek P. albomaculata)[18]. Jeszcze inne zamieszkują pola ryżowe (ang. paddy fields)[19][20].
Remove ads
Budowa
Podsumowanie
Perspektywa
Budowa ciała u pająków tego rodzaju nie różni się od innych przedstawicieli pogońcowatych (Lycosidae). Są to małe pająki osiągające zwykle długość ciała kilka milimetrów[3]. Jednym z największych przedstawicieli tego rodzaju jest P. saturatior, którego samica osiąga 9,5 mm długości ciała[21]. Ubarwienie tych pająków jest kryptyczne, w różnych odcieniach brązu. Niektóre gatunki jak P. palustris mogą mieć różne odmiany barwne. Istnieje u niektórych przedstawicieli także dymorfizm płciowy – samce są mniejsze i nierzadko mają odmienne ubarwienie[22][23]. Układ odnóży: 4321[10]. Odnóża są smukłe z małymi kolcami[10]. Metatarsus tak duży jak tibia. Tibia z 2 parami kolców[10][24]. Pod pazurem jadowym zwykle 2–3 (czasem jeden) małe ząbki[10]. Chelicery znacznie mniejsze niż u innych pogońcowatych[10]. Labium szerokie, a jednocześnie płaskie[10]. Cechą typową dla większości gatunków są dwa poprzeczne pasy na prosomie jak np. u P. amentata[25]. Sam głowotułów jest szeroki, u większości gatunków bez żadnych guzków[10]. Z przodu głowotułowia znajduje się poprzeczny rząd 4 małych oczu, a za nimi rząd 4 wyraźnie większych oczu ułożonych w trapez niemal tak samo długi, jak szeroki[3]. Sternum zwykle jasnego koloru, choćby żółtawego, także szerokie[10][26]. Opistosoma ciemnego koloru, zwykle kropkowana[10]. Opistosoma jest owalna[10]. Blisko spermateki i płytki płciowej samic są znajdywane specjalne gruczoły[27]. Na głowotułowiu zwykle występuje jasny pas[3].
Istnieje wiele innych pająków podobnych do opisywanego rodzaju np. Xerolycosa nemoralis, która jest łudząco podobna do wałęsaka leśnego (P. lugubris), lecz jej środkowa część głowotułowia nie jest żółtawa, a czerwonawa[28]. U np. P. valens zaobserwowano zjawisko zwane autotomią[29]. Polega ono na odrzucaniu części ciała w przypadku ataku innego drapieżnika[29]. Przedstawicieli tego rodzaju można także odróżniać od innych podobnych taksonów po budowie płytki płciowej (epigyne) samicy[10]. Budowa u poszczególnych gatunków jest odmienna: u P. lugubris jest w kształcie kotwicy[30], u P. amentata ma ona przegrodę w kształcie półksiężyca ze strukturą przypominającą młot[25], u P. wagleri Epigyne w kształcie trójkąta[31], u P. bifasciata jest ona nieco rozszerzona z przodu z małą podłużną szczeliną[26], a u P. monticola płytka ma kształt trójkąta, jej długość jest znacznie większa niż szerokość[32].
Remove ads
Ekologia
Podsumowanie
Perspektywa
Rozród u rodzaju Pardosa
Aktywność i znaczenie
Wraz z temperaturą pająki te mogą być bardziej lub mniej aktywne[3].
Gatunki z tego rodzaju są aktywne za dnia, niektóre nawet w zimie (należą do fauny naśnieżnej)[3]. Zwykle jednak hibernują w ściółce leśnej[17]. Są aktywne zarówno za dnia, jak i nocy, zwykle między północą, a wschodem słońca[33]. Biorą udział w kontrolowaniu liczebności owadów, a także małych szkodników[10]. Badania przeprowadzone w USA (Pensylwania, nad rzeką Susquehanna) ujawniają, że niektóre taksony z opisywanego rodzaju mogą być dobrym wskaźnikiem na zawartość rtęci na danym obszarze[34].
Pokarm
Pająki te są bardzo płochliwe; wędrują często na określone tereny, na których zatrzymują się tylko na chwilę, aby wygrzewać się na słońcu lub polować[35]. W Szwajcarii obserwowano gatunki z tego rodzaju na polach roślin ozimych[36]. Na polach pszenicy w większości dominowały gatunki jak P. agrestis, P. palustris i P. amentata[36]. Te małe pająki są małymi drapieżcami polującymi na owady oraz inne małe pajęczaki, preferują ofiary o miękkim ciele[36]. Wśród ofiar stwierdzono małe muchówki (Diptera), skoczogonki (Collembola) i mszyce (Aphidoidea) z gatunków Metopolophium dirhodum, Rhopalosiphum padi i Sitobion avenae (wydaje się, że mszyce stanowią główny składnik diety „szwajcarskich” Pardosa)[36]. W jednym z badań najczęstszą ofiarą był przedstawiciel świerszczowatych – piechotek leśny (Nemobius sylvestris), który podczas swej aktywności pozostaje czujny, a w razie ataku szybko ucieka[37]. Wałęsaki po upolowaniu ofiary formują z niej szczękoczułkami małą kulkę, którą potem zjadają[36]. Dziennie pająki zjadają jedną ofiarę[36]. U wałęsaka zwyczajnego zaobserwowano także kanibalizm występujący u młodych pająków[38]. U P. agrestis w okresie rozrodczym także dochodzi do zjadania osobników tego samego gatunku, szczególnie wtedy, gdy ofiar na danym terenie jest bardzo mało[39]. Podobnie jest w przypadku P. milvina[40]. W przeciwieństwie do wałęsaka zwyczajnego, młode z jednego pokolenia nie atakują siebie nawzajem, podobnie jak ich matka, zaś obserwowane niespokrewnione osobniki chętnie atakowały obce potomstwo[40].
Interakcje międzygatunkowe
Niektóre błonkówki z rodzin Ichneumonidae i Sceleonidae atakują kokony pająków, do których składają swe jaja[3].
W kokonach jajowych P. lugubris składają swoje jaja dwa gatunki parazytoidów – błonkówek: Gelis micrurus oraz Hidryta sordidus (Ichneumonidae)[41]. Pierwsze pokolenia tych owadów rozwija się w lecie, drugi może zimować w kokonie z jajami pająka[41]. Kokony zaatakowane przez te błonkówki mają charakterystyczny wygląd[41]. Jeszcze inna błonkówka – Idris flavicornis (Sceleonidae) zamieszkuje niektóre obszary Europy[42]. Atakuje przeważnie pogońcowate, w szczególności rodzaj Pardosa[42]. Wówczas zaobserwowane zostały larwy, które przebywały wcześniej w kokonie samicy P. agrestis oraz kilku innych gatunkach z tego rodzaju[42]. Z badań wynika, że ten pająk to nowy żywiciel dla Idris flavicornis[42]. Poza tymi rodzinami na pająki te polują Pompilidae. W jednej z obserwacji zauważono samicę Anoplius eous, która polowała na P. pseudoannulata[20]. Pompilidae najpierw zabijają swą ofiarę, a dopiero później wykopują norkę w miękkiej, wilgotnej glebie (u tego konkretnego taksonu samica zaczyna budować norkę przed, a kończy po polowaniu) i składają jaja na ciało sparaliżowanej ofiary-pająka[20]. Wykluta larwa Anoplius eous pożywia się po wykluciu już przygotowaną ofiarą[20].
Poza tym na Pardosa (w pracy skupiono się na P. vadosa) polują chętnie jaszczurki (Lacertilia) oraz małe ptaki, a nawet niekiedy inni przedstawiciele Lycosidae np. pająki z rodzaju Hogna[43].
Remove ads
Cykl życiowy
Podsumowanie
Perspektywa
Kopulację poprzedza taniec godowy samca; polega on na poruszaniu nogogłaszczkami oraz odnóżami, jest on jednak odmienny dla każdego gatunku[44]. U niektórych może to być energiczne poruszanie we wszystkie kierunki, może to być delikatne uderzanie bulbusami o podłoże, również podnoszenie ich do góry i dołu, towarzyszy temu niekiedy potrząsanie opistosomą[44]. Jeśli samica akceptuje pokaz godowy samca, dochodzi do kopulacji. Kopulacja może trwać nawet kilka godzin, np. u P. agrestis[45]. U niemieckich osobników z gatunku P. monticola obserwowano samice, które wcześniej gubiły swe kokony, a później, aby zaspokoić swój instynkt macierzyński, wybierały rzeczy, które przypominały kokony np. puste muszle ślimaków (Gastropoda)[5][3]. Znajdywano także samice, które adoptowały porzucone kokony[5]. Samica może wydawać na świat kolejne pokolenia w roku, nawet jeśli same samce już nie występują[5]. Jest to spowodowane przechowywaniem nasienia w narządach rozrodczych samicy[5].
Samice są bardzo troskliwymi matkami: najpierw noszą kokon ze sobą, a później także młode pająki[46][47][3].
Pardosa chelata
Podczas współżycia samiec wspina się na głowotułów samicy i tak połączona para dalej wędruje[48]. Podczas tej wędrówki samiec próbuje wprowadzić swój nogogłaszczek do epigyne samicy, kiedy ta odsłania swoją opistosomę[48]. Kiedy mu się uda, wprowadza kolejny[48].
Pardosa pseudoannulata
Pozycja podczas godów jest typowa dla pogońcowatych. Następnie samica po udanym współżyciu plecie przędny kokon, a samiec szuka kolejnych samic (samce są poligamiczne)[49]. Samica najpierw przędzie pierwszą część kokonu, gdzie składa jaja, a następnie przykrywa je kolejną częścią kokonu. Na końcu samica zszywa obie części kokonu białą przędzą.
Remove ads
Gatunki
Podsumowanie
Perspektywa
Do rodzaju należą następujące gatunki[2][50]:
- Pardosa abagensis Ovtsharenko, 1979
- Pardosa aciculifera Chen, Song & Li, 2001
- Pardosa acorensis Simon, 1883
- Pardosa adustella (Roewer, 1951)
- Pardosa aenigmatica Tongiorgi, 1966
- Pardosa afflicta (Holmberg, 1876)
- Pardosa agrestis (Westring, 1861)
- Pardosa agricola (Thorell, 1856)
- Pardosa alacris (C. L. Koch, 1833)
- Pardosa alasaniensis Mcheidze, 1997
- Pardosa albatula (Roewer, 1951)
- Pardosa alboannulata Yin et al., 1997
- Pardosa albomaculata Emerton, 1885
- Pardosa algens (Kulczynski, 1908)
- Pardosa algina (Chamberlin, 1916)
- Pardosa algoides Schenkel, 1963
- Pardosa alii Tikader, 1977
- Pardosa altamontis Chamberlin & Ivie, 1946
- Pardosa alticola Alderweireldt & Jocque, 1992
- Pardosa altitudis Tikader & Malhotra, 1980
- Pardosa amacuzacensis Jimenez, 1983
- Pardosa amamiensis (Nakatsudi, 1943)
- Pardosa amazonia (Thorell, 1895)
- Pardosa amentata (Clerck, 1757) – wałęsak zwyczajny
- Pardosa anchoroides Yu & Song, 1988
- Pardosa ancorifera Schenkel, 1936
- Pardosa anfibia Zapfe-Mann, 1979
- Pardosa angolensis (Roewer, 1959)
- Pardosa angusta Denis, 1956
- Pardosa angustifrons Caporiacco, 1941
- Pardosa anomala Gertsch, 1933
- Pardosa apostoli Barrion & Litsinger, 1995
- Pardosa aquatilis Schmidt & Krause, 1995
- Pardosa aquila Buchar & Thaler, 1998
- Pardosa arctica (Kulczynski, 1916)
- Pardosa astrigera L. Koch, 1878
- Pardosa atlantica Emerton, 1913
- Pardosa atomaria (C. L. Koch, 1847)
- Pardosa atrata (Thorell, 1873)
- Pardosa atromedia Banks, 1904
- Pardosa atronigra Song, 1995
- Pardosa atropos (L. Koch, 1878)
- Pardosa aurantipes (Strand, 1906)
- Pardosa azerifalcata Marusik, Guseinov & Koponen, 2003
- Pardosa baehrorum Kronestedt, 1999
- Pardosa balaghatensis Gajbe, 2004
- Pardosa baoshanensis Wang & Qiu, 1991
- Pardosa baraan Logunov & Marusik, 1995
- Pardosa bargaonensis Gajbe, 2004
- Pardosa basiri (Dyal, 1935)
- Pardosa bastarensis Gajbe, 2004
- Pardosa baxianensis Wang & Song, 1993
- Pardosa beijiangensis Hu & Wu, 1989
- Pardosa bellona Banks, 1898
- Pardosa benadira Caporiacco, 1940 – przeniesiona do rodzaju Wadicosa w roku 2015
- Pardosa bendamira Roewer, 1960
- Pardosa beringiana Dondale & Redner, 1987
- Pardosa bidentata Franganillo, 1936
- Pardosa bifasciata (C. L. Koch, 1834)
- Pardosa birabeni Mello-Leitao, 1938
- Pardosa birmanica Simon, 1884
- Pardosa blanda (C. L. Koch, 1833)
- Pardosa bleyi (Dahl, 1908)
- Pardosa brevimetatarsis (Strand, 1907)
- Pardosa brevivulva Tanaka, 1975
- Pardosa brunellii Caporiacco, 1940
- Pardosa buchari Ovtsharenko, 1979
- Pardosa bucklei Kronestedt, 1975
- Pardosa bukukun Logunov & Marusik, 1995
- Pardosa buriatica Sternbergs, 1979
- Pardosa californica Keyserling, 1887
- Pardosa caliraya Barrion & Litsinger, 1995
- Pardosa canalis F. O. P.-Cambridge, 1902
- Pardosa caucasica Ovtsharenko, 1979
- Pardosa cavannae Simon, 1881
- Pardosa cayennensis (Taczanowski, 1874)
- Pardosa cervina Schenkel, 1936
- Pardosa cervinopilosa Schenkel, 1936
- Pardosa chahraka Roewer, 1960
- Pardosa chambaensis Tikader & Malhotra, 1976
- Pardosa chapini (Fox, 1935)
- Pardosa chenbuensis Yin et al., 1997
- Pardosa chiapasiana Gertsch & Wallace, 1937
- Pardosa chindanda Roewer, 1960
- Pardosa cincta (Kulczynski, 1887)
- Pardosa cinerascens (Roewer, 1951)
- Pardosa clavipalpis Purcell, 1903
- Pardosa cluens Roewer, 1959
- Pardosa colchica Mcheidze, 1946
- Pardosa coloradensis Banks, 1894
- Pardosa completa (Roewer, 1959)
- Pardosa concinna (Thorell, 1877)
- Pardosa concolorata (Roewer, 1951)
- Pardosa condolens (O. P.-Cambridge, 1885)
- Pardosa confalonierii Caporiacco, 1928
- Pardosa confusa Kronestedt, 1988
- Pardosa consimilis Nosek, 1905
- Pardosa costrica Chamberlin & Ivie, 1942
- Pardosa crassipalpis Purcell, 1903
- Pardosa crassistyla Kronestedt, 1988
- Pardosa credula (O. P.-Cambridge, 1885)
- Pardosa cribrata Simon, 1876
- Pardosa cubana Bryant, 1940
- Pardosa dabiensis Chai & Yang, 1998
- Pardosa dagestana Buchar & Thaler, 1998
- Pardosa daisetsuensis Tanaka, 2005
- Pardosa dalkhaba Roewer, 1960
- Pardosa danica (Sørensen, 1904)
- Pardosa darolii (Strand, 1906)
- Pardosa datongensis Yin, Peng & Kim, 1997
- Pardosa debolinae Majumder, 2004
- Pardosa delicatula Gertsch & Wallace, 1935
- Pardosa dentitegulum Yin et al., 1997
- Pardosa desolatula Gertsch & Davis, 1940
- Pardosa dilecta Banks, 1898
- Pardosa distincta (Blackwall, 1846)
- Pardosa diuturna Fox, 1937
- Pardosa donabila Roewer, 1955
- Pardosa dondalei Jimenez, 1986
- Pardosa dorsalis Banks, 1894
- Pardosa dorsuncata Lowrie & Dondale, 1981
- Pardosa dranensis Hogg, 1922
- Pardosa drenskii Buchar, 1968
- Pardosa duplicata Saha, Biswas & Raychaudhuri, 1994
- Pardosa dzheminey Marusik, 1995
- Pardosa ecatli Jimenez, 1985
- Pardosa eiseni (Thorell, 1875)
- Pardosa ejusmodi (O. P.-Cambridge, 1872)
- Pardosa elegans (Thorell, 1875)
- Pardosa elegantula (Roewer, 1959)
- Pardosa enucleata Roewer, 1959
- Pardosa erupticia (Strand, 1913)
- Pardosa eskovi Kronestedt & Marusik, 2011
- Pardosa evanescens Alderweireldt & Jocque, 2008
- Pardosa evelinae Wunderlich, 1984
- Pardosa falcata Schenkel, 1963
- Pardosa falcifera F. O. P.-Cambridge, 1902
- Pardosa falcula F. O. P.-Cambridge, 1902
- Pardosa fallax Barnes, 1959
- Pardosa fastosa (Keyserling, 1877)
- Pardosa femoralis Simon, 1876
- Pardosa fengi Marusik, Nadolny & Omelko, 2013
- Pardosa ferruginea (L. Koch, 1870)
- Pardosa flammula Mello-Leitao, 1945
- Pardosa flata Qu, Peng & Yin, 2010
- Pardosa flavida (O. P.-Cambridge, 1885)
- Pardosa flavipalpis F. O. P.-Cambridge, 1902
- Pardosa flavipes Hu, 2001
- Pardosa flavisterna Caporiacco, 1935
- Pardosa fletcheri (Gravely, 1924)
- Pardosa floridana (Banks, 1896)
- Pardosa fortunata (O. P.-Cambridge, 1885)
- Pardosa fritzeni Ballarin et al., 2012
- Pardosa fulvipes (Collett, 1876)
- Pardosa furcifera (Thorell, 1875)
- Pardosa fuscosoma Wunderlich, 1992
- Pardosa fuscula (Thorell, 1875)
- Pardosa gastropicta Roewer, 1959
- Pardosa gefsana Roewer, 1959
- Pardosa gerhardti (Strand, 1922)
- Pardosa ghigii Caporiacco, 1932
- Pardosa ghourbanda Roewer, 1960
- Pardosa giebeli (Pavesi, 1873)
- Pardosa glabra Mello-Leitao, 1938
- Pardosa glacialis (Thorell, 1872)
- Pardosa golbagha Roewer, 1960
- Pardosa gopalai Patel & Reddy, 1993
- Pardosa gothicana Lowrie & Dondale, 1981
- Pardosa gracilenta (Lucas, 1846)
- Pardosa graminea Tanaka, 1985
- Pardosa groenlandica (Thorell, 1872)
- Pardosa gromovi Ballarin et al., 2012
- Pardosa guadalajarana Dondale & Redner, 1984
- Pardosa guerechka Roewer, 1960
- Pardosa gusarensis Marusik, Guseinov & Koponen, 2003
- Pardosa haibeiensis Yin et al., 1995
- Pardosa hamifera F. O. P.-Cambridge, 1902
- Pardosa hartmanni (Roewer, 1959)
- Pardosa hatanensis Urita, Tang & Song, 1993
- Pardosa haupti Song, 1995
- Pardosa hedini Schenkel, 1936
- Pardosa herbosa Jo & Paik, 1984
- Pardosa hetchi Chamberlin & Ivie, 1942
- Pardosa heterophthalma (Simon, 1898)
- Pardosa hohxilensis Song, 1995
- Pardosa hokkaido Tanaka & Suwa, 1986
- Pardosa hortensis (Thorell, 1872)
- Pardosa hydaspis Caporiacco, 1935
- Pardosa hyperborea (Thorell, 1872)
- Pardosa hypocrita (Simon, 1882)
- Pardosa ibex Buchar & Thaler, 1998
- Pardosa ilgunensis Nosek, 1905
- Pardosa incerta Nosek, 1905
- Pardosa indecora L. Koch, 1879
- Pardosa iniqua (O. P.-Cambridge, 1876)
- Pardosa injucunda (O. P.-Cambridge, 1876)
- Pardosa inopina (O. P.-Cambridge, 1876)
- Pardosa inquieta (O. P.-Cambridge, 1876)
- Pardosa intermedia (Bösenberg, 1903)
- Pardosa invenusta (C. L. Koch, 1837)
- Pardosa irretita Simon, 1886
- Pardosa irriensis Barrion & Litsinger, 1995
- Pardosa isago Tanaka, 1977
- Pardosa italica Tongiorgi, 1966
- Pardosa izabella Chamberlin & Ivie, 1942
- Pardosa jabalpurensis Gajbe & Gajbe, 1999
- Pardosa jaikensis Ponomarev, 2007
- Pardosa jambaruensis Tanaka, 1990
- Pardosa jartica Urita, Tang & Song, 1993
- Pardosa jaundea (Roewer, 1960)
- Pardosa jeniseica Eskov & Marusik, 1995
- Pardosa jergeniensis Ponomarev, 1979
- Pardosa jinpingensis Yin et al., 1997
- Pardosa josemitensis (Strand, 1908)
- Pardosa kalpiensis Gajbe, 2004
- Pardosa karagonis (Strand, 1913)
- Pardosa katangana Roewer, 1959
- Pardosa kavango Alderweireldt & Jocque, 1992
- Pardosa knappi Dondale, 2007
- Pardosa kondeana Roewer, 1959
- Pardosa krausi (Roewer, 1959)
- Pardosa kronestedti Song, Zhang & Zhu, 2002
- Pardosa kupupa (Tikader, 1970)
- Pardosa labradorensis (Thorell, 1875)
- Pardosa laciniata Song & Haupt, 1995
- Pardosa laevitarsis Tanaka & Suwa, 1986
- Pardosa lagenaria Qu, Peng & Yin, 2010
- Pardosa laidlawi Simon, 1901
- Pardosa lapidicina Emerton, 1885
- Pardosa lapponica (Thorell, 1872)
- Pardosa lasciva L. Koch, 1879
- Pardosa latibasa Qu, Peng & Yin, 2010
- Pardosa laura Karsch, 1879
- Pardosa lawrencei Roewer, 1959
- Pardosa leipoldti Purcell, 1903
- Pardosa leprevosti Mello-Leitao, 1947
- Pardosa lignosus Ghafoor & Alvi, 2007
- Pardosa lii Marusik, Nadolny & Omelko, 2013
- Pardosa limata Roewer, 1959
- Pardosa lineata F. O. P.-Cambridge, 1902
- Pardosa linguata F. O. P.-Cambridge, 1902
- Pardosa litangensis Xu, Zhu & Kim, 2010
- Pardosa littoralis Banks, 1896
- Pardosa logunovi Kronestedt & Marusik, 2011
- Pardosa lombokibia (Strand, 1915)
- Pardosa longionycha Yin et al., 1995
- Pardosa longisepta Chen & Song, 2002
- Pardosa longivulva F. O. P.-Cambridge, 1902
- Pardosa lowriei Kronestedt, 1975
- Pardosa luctinosa Simon, 1876
- Pardosa ludia (Thorell, 1895)
- Pardosa lugubris (Walckenaer, 1802) – wałęsak leśny
- Pardosa lurida Roewer, 1959
- Pardosa lusingana Roewer, 1959
- Pardosa lycosina Purcell, 1903
- Pardosa lycosinella Lawrence, 1927
- Pardosa lyrata (Odenwall, 1901)
- Pardosa lyrifera Schenkel, 1936
- Pardosa mabinii Barrion & Litsinger, 1995
- Pardosa mabweana Roewer, 1959
- Pardosa mackenziana (Keyserling, 1877)
- Pardosa maculata Franganillo, 1931
- Pardosa maculatipes (Keyserling, 1887)
- Pardosa maimaneha Roewer, 1960
- Pardosa maisa Hippa & Mannila, 1982
- Pardosa manicata Thorell, 1899
- Pardosa manubriata Simon, 1898
- Pardosa marchei Simon, 1890
- Pardosa marialuisae Dondale & Redner, 1984
- Pardosa martensi Buchar, 1978
- Pardosa martinii (Pavesi, 1883)
- Pardosa masareyi Mello-Leitao, 1939
- Pardosa masurae Esyunin & Efimik, 1998
- Pardosa mayana Dondale & Redner, 1984
- Pardosa medialis Banks, 1898
- Pardosa mendicans (Simon, 1882)
- Pardosa mercurialis Montgomery, 1904
- Pardosa messingerae (Strand, 1916)
- Pardosa metlakatla Emerton, 1917
- Pardosa mikhailovi Ballarin et al., 2012
- Pardosa milvina (Hentz, 1844)
- Pardosa minuta Tikader & Malhotra, 1976
- Pardosa mionebulosa Yin et al., 1997
- Pardosa miquanensis Yin et al., 1995
- Pardosa mira Caporiacco, 1941
- Pardosa mixta (Kulczynski, 1887)
- Pardosa modica (Blackwall, 1846)
- Pardosa moesta Banks, 1892
- Pardosa mongolica Kulczynski, 1901
- Pardosa montgomeryi Gertsch, 1934
- Pardosa monticola (Clerck, 1757)
- Pardosa mordagica Tang, Urita & Song, 1995
- Pardosa morosa (L. Koch, 1870)
- Pardosa mtugensis (Strand, 1908)
- Pardosa mubalea Roewer, 1959
- Pardosa mukundi Tikader & Malhotra, 1980
- Pardosa mulaiki Gertsch, 1934
- Pardosa multidontata Qu, Peng & Yin, 2010
- Pardosa multivaga Simon, 1880
- Pardosa muzafari Ghafoor & Alvi, 2007
- Pardosa muzkolica Kononenko, 1978
- Pardosa mysorensis (Tikader & Mukerji, 1971)
- Pardosa naevia (L. Koch, 1875)
- Pardosa naevioides (Strand, 1916)
- Pardosa nanica Mello-Leitao, 1941
- Pardosa nanyuensis Yin et al., 1995
- Pardosa narymica Savelyeva, 1972
- Pardosa nebulosa (Thorell, 1872)
- Pardosa nenilini Marusik, 1995
- Pardosa nesiotis (Thorell, 1878)
- Pardosa nigra (C. L. Koch, 1834)
- Pardosa nigriceps (Thorell, 1856)
- Pardosa ninigoriensis Mcheidze, 1997
- Pardosa nojimai Tanaka, 1998
- Pardosa nordicolens Chamberlin & Ivie, 1947
- Pardosa nostrorum Alderweireldt & Jocque, 1992
- Pardosa novitatis (Strand, 1906)
- Pardosa obscuripes Simon, 1909
- Pardosa observans (O. P.-Cambridge, 1876)
- Pardosa occidentalis Simon, 1881
- Pardosa odenwalli Sternbergs, 1979
- Pardosa oksalai Marusik, Hippa & Koponen, 1996
- Pardosa oljunae Lobanova, 1978
- Pardosa olympica Tongiorgi, 1966
- Pardosa oncka Lawrence, 1927
- Pardosa ontariensis Gertsch, 1933
- Pardosa orcchaensis Gajbe, 2004
- Pardosa orealis Buchar, 1984
- Pardosa oreophila Simon, 1937
- Pardosa oriens (Chamberlin, 1924)
- Pardosa orophila Gertsch, 1933
- Pardosa orthodox Chamberlin, 1924
- Pardosa ourayensis Gertsch, 1933
- Pardosa ovambica Roewer, 1959
- Pardosa ovtchinnikovi Ballarin et al., 2012
- Pardosa pacata Fox, 1937
- Pardosa pahalanga Barrion & Litsinger, 1995
- Pardosa paleata Alderweireldt & Jocque, 1992
- Pardosa paludicola (Clerck, 1757)
- Pardosa palustris (Linnaeus, 1758) – wałęsak łąkowy
- Pardosa pantinii Ballarin et al., 2012
- Pardosa papilionaca Chen & Song, 2003
- Pardosa paracolchica Zyuzin & Logunov, 2000
- Pardosa paralapponica Schenkel, 1963
- Pardosa paramushirensis (Nakatsudi, 1937)
- Pardosa paratesquorum Schenkel, 1963
- Pardosa partita Simon, 1885
- Pardosa parvula Banks, 1904
- Pardosa passibilis (O. P.-Cambridge, 1885)
- Pardosa patapatensis Barrion & Litsinger, 1995
- Pardosa pauxilla Montgomery, 1904
- Pardosa pedia Dondale, 2007
- Pardosa persica Marusik, Ballarin & Omelko, 2012
- Pardosa pertinax von Helversen, 2000
- Pardosa petrunkevitchi Gertsch, 1934
- Pardosa pexa Hickman, 1944
- Pardosa pinangensis (Thorell, 1890)
- Pardosa pirkuliensis Zyuzin & Logunov, 2000
- Pardosa plagula F. O. P.-Cambridge, 1902
- Pardosa plumipedata (Roewer, 1951)
- Pardosa plumipes (Thorell, 1875)
- Pardosa podhorskii (Kulczynski, 1907)
- Pardosa poecila (Herman, 1879)
- Pardosa pontica (Thorell, 1875)
- Pardosa portoricensis Banks, 1901
- Pardosa potamophila Lawrence, 1927
- Pardosa praepes Simon, 1886
- Pardosa prativaga (L. Koch, 1870) – wałęsak tygrysi
- Pardosa procurva Yu & Song, 1988
- Pardosa profuga (Herman, 1879)
- Pardosa prolifica F. O. P.-Cambridge, 1902
- Pardosa proxima (C. L. Koch, 1847)
- Pardosa psammodes (Thorell, 1887)
- Pardosa pseudoannulata (Bösenberg & Strand, 1906)
- Pardosa pseudochapini Peng, 2011
- Pardosa pseudokaragonis (Strand, 1913)
- Pardosa pseudolapponica Marusik, 1995
- Pardosa pseudomixta Marusik & Fritzén, 2009
- Pardosa pseudostrigillata Tongiorgi, 1966
- Pardosa pseudotorrentum Miller & Buchar, 1972
- Pardosa pullata (Clerck, 1757)
- Pardosa pumilio Roewer, 1959
- Pardosa pusiola (Thorell, 1891)
- Pardosa pyrenaica Kronestedt, 2007
- Pardosa qingzangensis Hu, 2001
- Pardosa qinhaiensis Yin et al., 1995
- Pardosa qionghuai Yin et al., 1995
- Pardosa rabulana (Thorell, 1890)
- Pardosa rainieriana Lowrie & Dondale, 1981
- Pardosa ramulosa (McCook, 1894)
- Pardosa ranjani Gajbe, 2004
- Pardosa rara (Keyserling, 1891)
- Pardosa rascheri (Dahl, 1908)
- Pardosa rhenockensis (Tikader, 1970)
- Pardosa rhombisepta Roewer, 1960
- Pardosa riparia (C. L. Koch, 1833)
- Pardosa riveti Berland, 1913
- Pardosa roeweri Schenkel, 1963
- Pardosa roscai (Roewer, 1951)
- Pardosa royi Biswas & Raychaudhuri, 2003
- Pardosa ruanda (Strand, 1913)
- Pardosa rudis Yin et al., 1995
- Pardosa rugegensis (Strand, 1913)
- Pardosa sagei Gertsch & Wallace, 1937
- Pardosa saltans Töpfer-Hofmann, 2000
- Pardosa saltonia Dondale & Redner, 1984
- Pardosa saltuaria (L. Koch, 1870)
- Pardosa saltuarides (Strand, 1908)
- Pardosa sangzhiensis Yin et al., 1995
- Pardosa sanmenensis Yu & Song, 1988
- Pardosa santamaria Barrion & Litsinger, 1995
- Pardosa saturatior Simon, 1937
- Pardosa saxatilis (Hentz, 1844)
- Pardosa schenkeli Lessert, 1904
- Pardosa schreineri Purcell, 1903
- Pardosa schubotzi (Strand, 1913)
- Pardosa selengensis (Odenwall, 1901)
- Pardosa semicana Simon, 1885
- Pardosa septentrionalis (Westring, 1861)
- Pardosa serena (L. Koch, 1875)
- Pardosa shuangjiangensis Yin et al., 1997
- Pardosa shugangensis Yin, Bao & Peng, 1997
- Pardosa shyamae (Tikader, 1970)
- Pardosa sibiniformis Tang, Urita & Song, 1995
- Pardosa sichuanensis Yu & Song, 1991
- Pardosa sierra Banks, 1898
- Pardosa silvarum Hu, 2001
- Pardosa sinensis Yin et al., 1995
- Pardosa sinistra (Thorell, 1877)
- Pardosa soccata Yu & Song, 1988
- Pardosa socorroensis Jimenez, 1991
- Pardosa sodalis Holm, 1970
- Pardosa songosa Tikader & Malhotra, 1976
- Pardosa sordidata (Thorell, 1875)
- Pardosa sordidecolorata (Strand, 1906)
- Pardosa sowerbyi Hogg, 1912
- Pardosa sphagnicola (Dahl, 1908)
- Pardosa stellata (O. P.-Cambridge, 1885)
- Pardosa sternalis (Thorell, 1877)
- Pardosa steva Lowrie & Gertsch, 1955
- Pardosa straeleni Roewer, 1959
- Pardosa strandembriki Caporiacco, 1949
- Pardosa strena Yu & Song, 1988
- Pardosa strigata Yu & Song, 1988
- Pardosa strix (Holmberg, 1876)
- Pardosa subalpina Schenkel, 1918
- Pardosa subanchoroides Wang & Song, 1993
- Pardosa subproximella (Strand, 1906)
- Pardosa subsordidatula (Strand, 1915)
- Pardosa suchismitae Majumder, 2004
- Pardosa sumatrana (Thorell, 1890)
- Pardosa sura Chamberlin & Ivie, 1941
- Pardosa sutherlandi (Gravely, 1924)
- Pardosa suwai Tanaka, 1985
- Pardosa svatoni Marusik, Nadolny & Omelko, 2013
- Pardosa taczanowskii (Thorell, 1875)
- Pardosa takahashii (Saito, 1936)
- Pardosa tangana Roewer, 1959
- Pardosa tappaensis Gajbe, 2004
- Pardosa tasevi Buchar, 1968
- Pardosa tatarica (Thorell, 1875)
- Pardosa tenera Thorell, 1899
- Pardosa tenuipes L. Koch, 1882
- Pardosa tesquorum (Odenwall, 1901)
- Pardosa tesquorumoides Song & Yu, 1990
- Pardosa tetonensis Gertsch, 1933
- Pardosa thalassia (Thorell, 1891)
- Pardosa thompsoni Alderweireldt & Jocque, 1992
- Pardosa thorelli (Collett, 1876)
- Pardosa tikaderi Arora & Monga, 1994
- Pardosa timidula (Roewer, 1951)
- Pardosa torrentum Simon, 1876
- Pardosa trailli (O. P.-Cambridge, 1873)
- Pardosa tricuspidata Tullgren, 1905
- Pardosa tridentis Caporiacco, 1935
- Pardosa trifoveata (Strand, 1907)
- Pardosa tristicella (Roewer, 1951)
- Pardosa tristiculella (Roewer, 1951)
- Pardosa trottai Ballarin et al., 2012
- Pardosa tschekiangiensis Schenkel, 1963
- Pardosa tumida Barnes, 1959
- Pardosa tuoba Chamberlin, 1919
- Pardosa turkestanica (Roewer, 1951)
- Pardosa tyshchenkoi Zyuzin & Marusik, 1989
- Pardosa uiensis Esyunin, 1996
- Pardosa uintana Gertsch, 1933
- Pardosa umtalica Purcell, 1903
- Pardosa uncata (Thorell, 1877)
- Pardosa uncifera Schenkel, 1963
- Pardosa unciferodies Qu, Peng & Yin, 2010
- Pardosa unguifera F. O. P.-Cambridge, 1902
- Pardosa upembensis (Roewer, 1959)
- Pardosa utahensis Chamberlin, 1919
- Pardosa vadosa Barnes, 1959
- Pardosa vagula (Thorell, 1890)
- Pardosa valens Barnes, 1959
- Pardosa valida Banks, 1893
- Pardosa vancouveri Emerton, 1917
- Pardosa vatovae Caporiacco, 1940
- Pardosa verticillifer (Strand, 1906)
- Pardosa vindex (O. P.-Cambridge, 1885)
- Pardosa vindicata (O. P.-Cambridge, 1885)
- Pardosa vinsoni (Roewer, 1951)
- Pardosa virgata Kulczynski, 1901
- Pardosa vittata (Keyserling, 1863)
- Pardosa vlijmi den Hollander & Dijkstra, 1974
- Pardosa vogelae Kronestedt, 1993
- Pardosa v-signata Soares & Camargo, 1948
- Pardosa vulvitecta Schenkel, 1936
- Pardosa wagleri (Hahn, 1822)
- Pardosa warayensis Barrion & Litsinger, 1995
- Pardosa wasatchensis Gertsch, 1933
- Pardosa wuyiensis Yu & Song, 1988
- Pardosa wyuta Gertsch, 1934
- Pardosa xerampelina (Keyserling, 1877)
- Pardosa xerophila Vogel, 1964
- Pardosa xinjiangensis Hu & Wu, 1989
- Pardosa yadongensis Hu & Li, 1987
- Pardosa yaginumai Tanaka, 1977
- Pardosa yamanoi Tanaka & Suwa, 1986
- Pardosa yavapa Chamberlin, 1925
- Pardosa yongduensis Kim & Chae, 2012
- Pardosa zhangi Song & Haupt, 1995
- Pardosa zhui Yu & Song, 1988
- Pardosa zionis Chamberlin & Ivie, 1942
- Pardosa zonsteini Ballarin et al., 2012
- Pardosa zorimorpha (Strand, 1907)
- Pardosa zuojiani Song & Haupt, 1995
- Pardosa zyuzini Kronestedt & Marusik, 2011
- Pardosa bernensis (Lebert, 1877)
- Pardosa kratochvili (Kolosváry, 1934)
- Pardosa palliclava (Strand, 1907)
Remove ads
Status
Podsumowanie
Perspektywa
Większość gatunków jest pospolitych i niezagrożonych wyginięciem. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) w swojej Czerwonej księdze gatunków zagrożonych sklasyfikowała tylko dwa gatunki z tego rodzaju[51]. Występująca na Azorach Pardosa acorensis pomimo małego zasięgu występowania ograniczonego do ośmiu wysp została uznana za gatunek najmniejszej troski (LC), a trend liczebności jej populacji oceniano jako stabilny ze względu na brak istotnych zagrożeń[12]. Natomiast P. diturna z Alaski uznawana jest za takson narażony na wyginięcie (VU), zaś trend liczebności populacji nie został określony[13].
W skali regionalnej status poszczególnych gatunków może być zróżnicowany. W Polsce kilkanaście gatunków znajduje się na „Czerwonej liście zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce”, uchodzą za zagrożone lub narażone na wyginięcie m.in. P. maisa, P. morosa, P. nigra, P. wagleri czy P. ferruginea[52], jednak żaden z nich nie jest prawnie chroniony[53]. Poniżej znajduje się tabela z gatunkami uchodzącymi za zagrożone oraz ich statusem zagrożenia[52]:
Remove ads
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads