Tadeusz Bobrowski

Tadeusz Bobrowski (ur. 24 stycznia 1873 w Warszawie, zm. 11 maja 1930 w Wilnie) – polski generał brygady i inżynier mechanik okrętowy. W okresie od 1891 do 1918 służył w Cesarskiej Marynarce Wojennej Rosji, a następnie do 1925 w polskiej Marynarce Wojennej. Brał udział w I wojnie światowej i wojnie polsko-bolszewickiej. Karierę w Polsce zakończył na stanowisku szefa Służby Technicznej Kierownictwa Marynarki Wojennej.

Ten artykuł dotyczy polskiego generała. Zobacz też: biogram dziewiętnastowiecznego pamiętnikarza.

Tadeusz Bobrowski

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	24 stycznia 1873 Warszawa
Data i miejsce śmierci	11 maja 1930 Wilno
Przebieg służby
Siły zbrojne	Rosyjska Imperatorska MW Wojsko Polskie
Stanowiska	szef Służby Technicznej Kierownictwa Marynarki Wojennej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Późniejsza praca	Żegluga Polska
Odznaczenia

Życiorys

Służba w Armii Imperium Rosyjskiego

Tadeusz Bobrowski urodził się 24 stycznia 1873 w Warszawie. W 1891 ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Morskiej Szkole Inżynierii w Kronsztadzie, a w 1894 odbył kurs mechaników broni podwodnej. Był także absolwentem Akademii Morskiej z 1898. W latach 1894–1918 służył w rosyjskiej Marynarce Wojennej, awansując do stopnia kapitana I rangi (komandora). Początkowo pływał na krążownikach i odbył kilka rejsów dalekomorskich, m.in. na „Admirale Nachimowie”. Od 1905 był oficerem mechanikiem sił torpedowych Floty Morza Czarnego. W latach 1914–1918 pełnił funkcję zastępcy głównego mechanika portu w Sewastopolu.

Służba w Wojsku Polskim

W 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego i awansowany na generała majora marynarki (kontradmirała) w Korpusie Morskich Oficerów Technicznych. Wyznaczono go szefem Sekcji Technicznej w Departamencie dla Spraw Morskich. W 1921 został przemianowany na generała brygady. Po przekształceniu Departamentu dla Spraw Morskich w Kierownictwo Marynarki Wojennej w 1922 był w nim szefem Służby Technicznej. W 1925, w związku z zakupem przez Marynarkę Wojenną przestarzałych min morskich (tzw. „afera minowa”), został zwolniony ze stanowiska m.in. z wadm. Kazimierzem Porębskim oraz kadm. Wacławem Kłoczkowskim i przeniesiony w stan nieczynny. W 1927 przeszedł w stan spoczynku. W 1928 Wojskowy Sąd Okręgowy nr 1 umorzył postępowanie wszczęte w 1926 przez Prokuraturę Wojskową. Następnie pracował w „Żegludze Polskiej” w Gdyni. Zmarł 11 maja 1930 w Wilnie^[1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (7 lipca 1931)^[2]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[3][4][5]
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi (29 kwietnia 1925)^[6]