Witold Chludziński

Witold Chludziński (ur. 9 października 1893 w Warszawie, zm. 19 października 1977 w Kluczborku) – oficer armii rosyjskiej, Wojska Polskiego na Wschodzie i Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Witold Chludziński

kapitan taborów
Data i miejsce urodzenia	9 października 1893 Warszawa
Data i miejsce śmierci	19 października 1977 Kluczbork
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Formacja	I Korpus Polski
Jednostki	4 pułk Ułanów Zaniemeńskich
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w Warszawie w rodzinie Stanisława i Bronisławy z Wyrwiczów^[1]. Absolwent Wyższej Szkoły Rolniczej. W 1916 wcielony do armii rosyjskiej, a rok później mianowany podporucznikiem. Od grudnia 1917 służył w I Korpusu Polskiego w Rosji gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego.

Po rozwiązaniu korpusu, w 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego w stopniu porucznika. W szeregach 4 pułku ułanów brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej^[1]. Wiosną 1919 uczestniczył w zajęciu Wilna za co odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu „Virtuti Militari”^[1].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku. W 1924 awansował na stopień rotmistrza. W kwietniu 1925 został przydzielony z macierzystego pułku do szwadronu pionierów 3 Samodzielnej Brygady Kawalerii na stanowisko dowódcy szwadronu^[2]. W sierpniu 1926 został przeniesiony do 23 pułku ułanów z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku dowódcy szwadronu pionierów 3 SBK^[3]. Z dniem 1 stycznia 1928 został przydzielony do 23 puł.^[4] W kwietniu 1928 został przeniesiony do 8 puku ułanów^[5], a w czerwcu 1933 do 6 Dywizji Piechoty na stanowisko oficera taborowego^[6]. Później został przeniesiony do korpusu oficerów taborowych, w stopniu kapitana^[7].

Wziął udział w kampanii wrześniowej. Dostał się do niewoli niemieckiej i do 1945 przebywał w oflagach^[1]. Po oswobodzeniu osiadł we wsi Bogdańczowice. Zmarł w Kluczborku i tam został pochowany na miejscowym cmentarzu.

Był żonaty z Kazimierą Gąssowską, miał córkę Marię (ur. 1924)^[1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 104^[1]
• Krzyż Niepodległości^[1]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie^[1]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”^[7]