Witold Strumpf

Witold Stefan Strumpf vel Stefan Witte vel Kazimierz Pleśniewski, pseud.: Sud, Fosa (ur. 18 grudnia 1905 w Warszawie, zm. prawdopodobnie w styczniu 1945 w obozie koncentracyjnym Groß-Rosen) – polski inżynier chemik, ochotnik w czasie wojny polsko-bolszewickiej, kapitan piechoty Polskich Sił Zbrojnych, oficer Armii Krajowej, cichociemny.

Witold Stefan Strumpf

Stefan Witte
Kazimierz Pleśniewski

Sud, Fosa

kapitan
Data i miejsce urodzenia	18 grudnia 1905 Warszawa
Data i miejsce śmierci	styczeń 1945 Groß-Rosen
Przebieg służby
Lata służby	1920–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa
Jednostki	Legia Akademicka, 1 Brygada Strzelców (PSZ), Wydział Legalizacji Oddziału I sztabu KG AK
Stanowiska	łącznik, dowódca patrolu rozpoznawczego, zastępca szefa wydziału, kwatermistrz sztabu podobwodu, szef wydziału
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa powstanie warszawskie
Odznaczenia

Tablica w kościele św. Jacka w Warszawie, upamiętniająca poległych cichociemnych, w tym Witolda Strumpfa

Życiorys

W czasie nauki w gimnazjum wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej walcząc ochotniczo jako łącznik Legii Akademickiej przy dowództwie Grupy Fortyfikacyjnej nr 7 w Warszawie. W 1923 roku ukończył Gimnazjum Państwowe im. Adama Mickiewicza w Warszawie, uzyskując maturę. W 1932 roku uzyskał dyplom inżyniera chemika ukończywszy Wydział Chemiczny Politechniki Warszawskiej. Pracował jako urzędnik państwowy w Kielcach (1932–1937) i Katowicach (1937–1939).

We wrześniu 1939 roku nie został zmobilizowany. 18 września przekroczył granicę polsko-rumuńską i 15 października dotarł do Francji, gdzie został skierowany do Camp de Coëtquidan. Tam został mianowany kapralem podchorążym i zatrudniony jako instruktor. W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, gdzie został przydzielony do 3 Batalionu 1 Brygady Strzelców na stanowisko dowódcy patrolu rozpoznawczego.

Placówka odbioru cichociemnych „Koza”, gdzie został zrzucony Witold Strumpf, i kamień ją upamiętniający

Zgłosił się do służby w kraju. Przeszedł szkolenie w OKDAW (polska szkoła wywiadu pod kamuflażem Oficerskiego Kursu Doskonalenia Administracji Wojskowej) w zakresie legalizacji i fałszowania dokumentów. Zaprzysiężony 24 sierpnia 1942 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzutu dokonano w nocy z 13 na 14 marca 1943 roku w ramach operacji „Stock” dowodzonej przez kpt. naw. Bogdana Ławreńczuka. Ekipa została zrzucona pomyłkowo koło stacji kolejowej Celestynów, 15 km od wyznaczonej placówki odbiorczej. Po aklimatyzacji w Warszawie dostał w kwietniu 1943 roku przydział do Wydziału Legalizacji Oddziału I Organizacyjnego sztabu Komendy Głównej AK na stanowisko zastępcy szefa wydziału. Nadzorował również komórki techniczne.

8 lipca 1943 roku został oskarżony przed Wojskowym Sądem Specjalnym o zaniedbanie przy ukryciu zasobnika z 450 tysiącami dolarów w czasie zrzutu spadochronowego (przez co zasobnik ten dostał się w ręce niemieckie), został jednak uwolniony od zarzucanego mu czynu.

W czasie powstania warszawskiego służył (od 27 sierpnia jako kwatermistrz) w sztabie Podobwodu Śródmieście Południowe. Po upadku powstania wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną. Dotarł do Częstochowy, gdzie wszedł w skład Komendy Głównej AK i zajął się odtwarzaniem Wydziału Legalizacji. Został aresztowany przez Gestapo pod koniec grudnia 1944 roku i wywieziony do m.in. obozu koncentracyjnego Groß-Rosen. Zapadł tam na tyfus. W styczniu został zastrzelony przez Niemców w czasie ewakuacji obozu.

Awanse

• kapral podchorąży – 1939
• plutonowy podchorąży – 1942
• podporucznik – ze starszeństwem od 14 marca 1943 roku
• porucznik – ze starszeństwem od 3 maja 1943 roku
• kapitan – ze starszeństwem od 2 października 1944 roku.

Odznaczenia

• Krzyż Walecznych – czterokrotnie, w tym za bohaterstwo w czasie powstania warszawskiego
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami – 25 lipca 1944 roku
• Medal Wojska – dwukrotnie

Życie rodzinne

Był synem Aleksandra, pracownika Gazowni Miejskiej, i Zofii z domu Skrzyneckiej. Ożenił się z Marią Gawłowską (zm. w 1972 roku). Nie mieli dzieci.

Upamiętnienie

W lewej nawie kościoła św. Jacka przy ul. Freta w Warszawie odsłonięto w 1980 roku tablicę Pamięci żołnierzy Armii Krajowej, cichociemnych – spadochroniarzy z Anglii i Włoch, poległych za niepodległość Polski. Wśród wymienionych 110 poległych cichociemnych jest Witold Strumpf.

Bibliografia

• Strumpf Witold. W: Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 4. Zwierzyniec – Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2011, s. 210–212. ISBN 978-83-933857-0-6.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1984, s. 417. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, 1984, s. 149–150.
• Krzysztof A. Tochman: Strumpf Witold. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 44. Warszawa – Kraków: Instytut Historii PAN, 2006, s. 445–446. ISBN 83-88909-48-7.

Linki zewnętrzne

• biogram na stronie elitadywersji.org - kompendium wiedzy o 316 Cichociemnych spadochroniarzach Armii Krajowej

Kontrola autorytatywna (osoba):

• VIAF: 650151778249318130005
• PLWABN: 9810649099405606