Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa

Wtykowate

rodzina owadów Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Wtykowate
Remove ads

Wtykowate (Coreidae) – rodzina owadów z rzędu pluskwiaków i podrzędu różnoskrzydłych. Kosmopolityczna, ale najliczniej reprezentowana w strefie tropikalnej i subtropikalnej. Obejmuje ponad 2570 opisanych gatunków, sklasyfikowanych w ponad 500 rodzajach. Wszystkie są fitofagami ssącymi. W zapisie kopalnym znana od karniku w triasie.

Szybkie fakty Domena, Królestwo ...
Thumb
Anisocelis flavolineata
Thumb
Anoplocnemis curvipes
Thumb
Pephricus
Thumb
Galaesus hasticornis
Thumb
Nemocoris fallenii
Thumb
Diactor bilineatus
Thumb
Thasus
Thumb
Hypselonotus interruptus
Thumb
Wtyk amerykański
Remove ads

Morfologia

Podsumowanie
Perspektywa

Owady o ciele długości od 7 do 45 mm[2][3], w przypadku fauny środkowoeuropejskiej do 20 mm[3]. Do rodziny tej należą jedne z największych przedstawicieli pluskwiaków lądowych – rodzaj Thasus. Kształt ciała jest zróżnicowany. Dominują formy o ciele przysadzistym, podługowatym do szeroko-owalnego. Zdarzają się jednak formy ciele smukłym i delikatnym. Częsta u wtykowatych jest obecność liściowatego lub innego kształtu wyrostków na drugim lub trzecim członie czułków oraz udach lub goleniach ostatniej pary odnóży. U licznych gatunków na ciele występują guzki lub kolce, zwłaszcza w kątach barkowych. Ubarwienie zwykle jest stonowane, maskujące. U części gatunków tropikalnych występują jaskrawe barwy metaliczne o funkcji mylącej dla napastnika. Mniej liczne gatunki mają kontrastowe ubarwienie ostrzegawcze[2].

Głowa zwykle jest mała[2], czworokątna w zarysie[3]. Czułki osadzone są powyżej linii poprowadzonej przez środki oczu złożonych[2] i ich nasady są dobrze dostrzegalne w widoku grzbietowym. Za nadustkiem występować może podłużna bruzda, a przy podstawach czułków kolce[3]. Charakterystyczną cechą rodziny są policzki (bukule) wyciągnięte poza nasady czułków[4].

Tułów może mieć przedplecze płaskie do silnie uwypuklonego. Powierzchnia tarczki jest gładka lub wyposażona w żeberka[3]. Dominują formy długoskrzydłe. Formy krótkoskrzydłe i bezskrzydłe spotyka się bardzo rzadko[5]; formy bezskrzydłe dominują jednak w plemieniu Agriopocorini[2]. Półpokrywy cechują się obecnością żyłki subkostalnej oraz obecnością licznych żyłek na zakrywkach[2][4]. Gruczoły zapachowe zatułowia mają niewielkie, czasem wyniesione ujście[4].

Odwłok ma wszystkie przetchlinki umieszczone po stronie brzusznej z wyjątkiem Agriopocorini, u których część przetchlinek umieszczona jest brzegowo i niektóre widoczne są od strony grzbietowej. Sternity segmentów od trzeciego do szóstego mają trzy trichobotria, a segmentów drugiego i siódmego dwa trichobotria[2][4]. Zazwyczaj wewnętrzne laterotergity są wykształcone[2]. Paratergity ósmy i dziewiąty są oddzielone do tergitów[4]. Samice mają sternit siódmy zwykle wcięty do połowy długości, ale bywa też wcięty na całej długości, jak i zupełnie wcięcia pozbawiony. Pokładełko ma spłaszczone, płytkowate walwule. Spermateka pozbawiona jest pompy dystalnej, natomiast pompa proksymalna zwykle jest obecna. Kanalik spermateki zazwyczaj jest krótki[2][4].

Jaja wtykowatych zwykle mają nibywieczko (pseudoperculum) w postaci dobrze wyodrębnionej, okrągłej czapeczki. Wśród Pseudophloeinae i Hydarinae spotyka się jednak jaja nibywieczka pozbawione. Mikropyle często są liczne, może być ich do około 60. Stadia larwalne mają ujścia grzbietowych gruczołów zapachowych odwłoka zlokalizowane pomiędzy tergitami czwartym i piątym oraz piątym i szóstym[2].

Remove ads

Biologia i ekologia

Wszystkie wtykowate są fitofagami ssącymi. W większości żerują na nadziemnych, wegetatywnych organach roślin[2]. Nieliczne wysysają nasiona lub żerują na organach generatywnych[5]. Spotykane są wśród wtykowatych gatunki polifagiczne, oligofagiczne i monofagiczne. Wiele gatunków, a nawet całych plemion wyspecjalizowanych jest w przedstawicielach bobowatych. Gatunki polifagiczne najczęściej związane są z roślinami jednorocznymi[2].

Niektóre gatunki potrafią się komunikować, wytwarzając dźwięki poprzez strydulację[5]. U niektórych gatunków samce wykazują terytorializm. Zajmują niewielką przestrzeń, np. kwiatostan, i toczą o nią walki z innymi samcami. W potyczkach tych wykorzystywane są często powiększone, zaopatrzone w szeregi kolców uda tylnej pary odnóży[2]. Samice u części gatunków wykazują troskę rodzicielską nosząc jaja przy sobie. Zmniejsza to szansę na zasiedlenie jaj przez parazytoidy[6].

U niektórych gatunków występuje zjawisko migracji sezonowej, np. z pól uprawnych w góry[2].

Remove ads

Rozprzestrzenienie

Rodzina kosmopolityczna, najliczniej reprezentowana w strefie tropikalnej i subtropikalnej[2]. Do fauny krainy palearktycznej zalicza się 305 gatunków z 84 rodzajów[3]. W Polsce stwierdzono występowanie 17 gatunków (zobacz: wtykowate Polski)[7][3]. Z Australii wykazano 92 gatunki z 46 rodzajów, w tym 25 rodzajów i 64 gatunki endemiczne[4].

Taksonomia i ewolucja

Podsumowanie
Perspektywa

Do rodziny tej należy ponad 2570 opisanych gatunków[8], sklasyfikowanych w ponad 500 rodzajach[3]. Takson ten wprowadzony został w 1815 roku przez Williama Elforda Leacha pod nazwą Coreides[9]. Autor ów zdefiniował tę rodzinę szerzej, zaliczając doń także taksony klasyfikowane współcześnie wśród wysysowatych i symyczykowatych[2]. Współcześnie wszystkie te trzy rodziny klasyfikuje się wraz z Hyocephalidae, Stenocephalidae oraz wymarłymi Trisegmentatidae i Yuripopovinidae w nadrodzinie Coreoidea w obrębie infrarzędu Pentatomomorpha[10].

Sposób podziału wtykowatych na podrodziny i plemiona odznacza się dużą zmiennością na przestrzeni lat i między autorami[2][8]. Współcześnie najczęściej przyjmowany jest podział na 4 podrodziny i 37 plemion[10][8]:

  • Coreinae Leach, 1815
    • Acanthocephalini Stål, 1870
    • Acanthocerini Bergroth, 1913
    • Acanthocorini Amyot & Serville, 1843
    • Agriopocorini Miller, 1954
    • Amorbini Stål, 1873
    • Anhomoeini Hsiao, 1964
    • Anisoscelini Laporte, 1832
    • Barreratalpini Brailovsky, 1988
    • Chariesterini Stål, 1868
    • Chelinideini Blatchley, 1926
    • Cloresmini Stål, 1873
    • Colpurini Breddin, 1900
    • Coreini Leach, 1815
    • Cyllarini Stål, 1873
    • Daladerini Stål, 1873
    • Dasynini Bergroth, 1913
    • Discogastrini Stål, 1868
    • Gonocerini Mulsant & Rey, 1870
    • Homoeocerini Amyot & Serville, 1843
    • Hypselonotini Bergroth, 1913
    • Latimbini Stål, 1873
    • Manocoreini Hsiao, 1964
    • Mecocnemini Hsiao, 1964
    • Mictini Amyot & Serville, 1843
    • Nematopodini Amyot & Serville, 1843
    • Petascelini Stål, 1873
    • Phyllomorphini Mulsant & Rey, 1870
    • Placoscelini Stål, 1868
    • Prionotylini Puton, 1872
    • Procamptini Ahmad, 1964
    • Sinotagini Hsiao, 1963
    • Spartocerini Amyot & Serville, 1843
  • Hydarinae Stål, 1873
  • Meropachyinae Stål, 1868
    • Merocorini Stål, 1870
    • Meropachyini Stål, 1868
    • Spathophorini Kormilev, 1954
  • Pseudophloeinae Stål, 1868
    • Clavigrallini Stål, 1873
    • Pseudophloeini Stål, 1868

Stosowane powszechnie podziały Coreoidea przypuszczalnie nie odzwierciedlają ich filogenezy. Na siostrzaną relację Hydarinae ze smyczykowatymi wskazują wyniki analiz molekularnych Hua i innych z 2008 roku[11], Songa i innych z 2012 roku[12], Yuana i innych z 2015 roku[13] oraz Zhao i innych z 2018 roku[14]. Według analizy molekularnej Forthmana, Miller i Kimball z 2019 roku Hydarinae zajmują pozycję siostrzaną względem Micrelytrinae w obrębie smyczykowatych, Pseudophloeinae pozycję siostrzaną względem Alydinae (również w obrębie smyczykowatych), a Meropachyinae zagnieżdżają się w obrębie Coreinae[8].

Najstarsze skamieniałości wtykowatych pochodzą z karniku w triasie i należą do Kerjiecoris oopsis[15]. Z jury znane są skamieniałości rodzaju Weichangicoris, a z kredy rodzajów Bibiticen[16], Corioides i Kezuocoris[17]. Liczniejszy jest zapis kopalny tej rodziny z kenozoiku[18].

Remove ads

Znaczenie gospodarcze

W rolnictwie niektóre gatunki notowane są jako szkodniki. Dotyczy to zwłaszcza pewnych gatunków strefy tropikalnej i subtropikalnej żerujących na ryżu, fasoli, soi, ogórkach i dyniach[5]. Przedstawiciele rodzaju Amblypelta są szkodnikami kakaowca, manioku, kokosa, gujawy pospolitej i papai. W Indiach istotne szkody w roślinach strączkowych, w tym nikli indyjskiej, powoduje Clavigralla gibbosa. Z kolei żerujący na opuncjach przedstawiciele rodzaju Chelinidea wykorzystywani są do zwalczania tych roślin w Australii, gdzie są inwazyjne[19].

Remove ads

Przypisy

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads