Баславічы

Ба́славічы^[1][a] (з 1964 году — Баро́к^[b]) — вёска ў Беларусі, на рацэ Вужанцы. Уваходзяць у склад Старцавіцкага сельсавету Слуцкага раёну Менскай вобласьці. Знаходзяцца за 15 км на паўночны захад ад Слуцку, на аўтамабільнай дарозе Старцавічы — Леткаўшчына.

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Барок.

Ба́славічы лац. Basłavičy
Драўляная царква Сімяона Стоўпніка
Краіна:	Беларусь
Вобласьць:	Менская
Раён:	Слуцкі
Сельсавет:	Старцавіцкі
Насельніцтва:	138 чал. (2009)
Часавы пас:	UTC+3
Тэлефонны код:	+375 1795
Паштовы індэкс:	223621
СААТА:	6246863011
Нумарны знак:	5
Геаграфічныя каардынаты:	53°4′44″ пн. ш. 27°21′25″ у. д.
Ба́славічы на мапе Беларусі ± Ба́славічы Ба́славічы
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Гісторыя

Ручнік з Баславічаў. Слуцкае ткацтва

Вялікае Княства Літоўскае

Да XVІІ стагодзьдзя Баславічы былі ўладаньнем князёў Алелькавічаў. У 1556 годзе ў грамаце князя Сямёна Юрʼевіча ўпамінаецца царква Сьвятога Сімяона Стоўпніка.

Пад уладай Расейскай імпэрыі

У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793 год) Баславічы апынуліся ў складзе Расейскай імпэрыі, у Слуцкім павеце.

У 1798 годзе на месца згарэлай у 1797 годзе з Слуцку перанесьлі драўляную царкву. У 1912—1913 гадох на яе месцы збудавалі мураваную царкву-мураўёўку.

Найноўшы час

25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Баславічы абвяшчаліся часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году згодна з пастановай І зьезду КП(б) Беларусі яны ўвайшлі ў склад Беларускай ССР.

Насельніцтва

Дэмаграфія

• 2009 год — 138 чалавек^[2]

Турыстычная інфармацыя

Славутасьці

• Царква Сімяона Стоўпніка (1913; мураўёўка)

Страчаная спадчына

• Царква Сімяона Стоўпніка, перавезеная з Слуцку ў 1799 годзе; разабраная ў 1930-х гадох

Асобы

• Сьцяпан Ліхадзіеўскі (1911—1979) — беларускі паэт, перакладнік, крытык, літаратуразнаўца
• Анатоль Папко (нар. 1943) — беларускі краязнаўца
• Сяргей Смотрын (нар. 1955) — беларускі лекар-хірург

Заўвагі

1. Таксама сустракаецца форма Ба́слаўцы, мн.^[1]
2. Зьнішчэньне традыцыйнай гістарычнай тапаніміі — адзін з захадаў палітыкі гвалтоўнай русіфікацыі і дэнацыяналізацыі Беларусі (расейскага этнацыду беларусаў)