Галубчыкі

Галу́бчыкі^[1] — вёска ў Глыбоцкім раёне Віцебскай вобласьці. Галубчыкі ўваходзяць у склад Узрэцкага сельсавету.

Галубчыкі
Краіна:	Беларусь
Вобласьць:	Віцебская
Раён:	Глыбоцкі
Сельсавет:	Узрэцкі
Насельніцтва:	69 чал. (2010)
Часавы пас:	UTC+3
Тэлефонны код:	+375 2156
Паштовы індэкс:	211804
Нумарны знак:	2
Геаграфічныя каардынаты:	55°14′30.5″ пн. ш. 27°37′4.2″ у. д.
Галубчыкі на мапе Беларусі ± Галубчыкі Галубчыкі

Мінуўшчына

Вёска Галубчыкі згадваецца яшчэ ў пісьмовых крыніцах канца XVIII стагодзьдзя. На той час вёска была ўладаньнем знакамітага на Глыбоччыне шляхецкага роду Корсакаў, і належала ім ажно да другой паловы XIX стагодзьдзя.

У 1880 годзе, паводле дакумэнту «Царкоўна-прыходзкі летапіс Залескай Свята-Пакроўскай царквы Літоўскай епархіі…» Галубчыкі мелі 6 двароў.

Вёска ўваходзіла ў склад Залескае воласьці Дзісенскага павету Віленскае губэрні. Адміністрацыйную прыналежнасьць не зьмянілі нават бурлівыя падзеі Савецка-польскае вайны і заключанай потым Рыскай мірнай дамовы. Вёска атрымала статус калёніі (згуртаваньне хутароў) і апынуліся на тэрыторыі Залескае гміны Дзісенскага павету Віленскага ваяводзтва адноўленае Польскае дзяржавы.

17 верасьня 1939 року на тэрыторыю Заходняе Беларусі ўступаюць савецкія войскі. З 15 студзеня 1940 году Галубчыкі належаць да навастворанага Глыбоцкага раёну Вялейскае вобласьці БССР. Успыхнутая ў хуткім часе вайна паміж Нямеччынай і СССР амаль не закранула вёску, а ў пачатку ліпеня 1944 року яна была захопленая савецкай арміяй. Многія жыхары вёскі пайшлі пасьля савецкага захопу Глыбоччыны ў дзейную армію і мужна змагаліся на франтох Нямецка-савецкае вайны. Дакладна вядомыя імёны 14 ураджэнцаў Галубчыкаў і суседніх вёсак (Сідары, Зеляцініна і Папкі), якія загінулі на той вайне. Па сканчэньні вайны жыхары вёскі паступова вярталіся да мірнай працы, але наперадзе іх чакалі значныя зьмены — празь некалькі рокаў пасьля вызваленьня ў раёне пачалася паўсюдная калектывізацыя. Ствараецца калгас і ў гэтай мясцовасьці.

Калгас «17 верасьня» быў утвораны 1 верасьня 1948 году па ініцыятыве жыхароў вёскі Стары Двор. У хуткім часе да першых калгасьнікаў далучыліся вяскоўцы з Галубчыкаў, Зеляцініны і Папкоў.

Пачатковую адукацыю маленькія вяскоўцы атрымоўвалі ў Папкоўскай пачатковай школе, што была адчынена ў гэтай вёсцы адразу пасьля вайны і месьцілася ў здымным памяшканьні. У пачатку 1960-х гг. школа з Папкоў была пераведзеная ў суседнія Галубчыкі, дзе быў пабудаваны асобны будынак. Скончылася ж гісторыя мясцовай установы адукацыі ў 1978 годзе. Найбліжэйшая сярэдняя школа месьцілася ў цэнтры сельсавету — вёсцы Узрэчча.

У канцы 1950-х — пачатку 1960-х гадоў у сувязі з правядзеньнем электрыфікацыі ажыцьцяўляецца масавае сьсяленьне жыхароў вёсак Зеляцініна, Папкі і Сідары ў вёску Галубчыкі. Гэтае тлумачыць імклівы рост насельніцтва вёскі, якое за некалькі гадоў павялічылася больш чым у чатыры разы.  Вёскі ж Зеляцініна, Сідары і Папкі ў хуткім часе пасьля гэтых падзеяў спыняюць сваё існаваньне, хаця раней Зеляцініна і Сідары па колькасьці жыхароў перавышалі Галубчыкі, што пацьвярджаюць і пагаспадарчыя кнігі тых часоў, але ўсё ж былі вымушаныя сьсяляцца ў цэнтар калгасу.

Насельніцтва

• 2010 год — 69 чалавек.
• 1999 год — 88 чалавек.
• 1953 год — 37 жыхароў 11 гаспадарак.
• 1931 год — 41 жыхароў^[2], 65 дзесяцінаў зямлі
• 1921 год — 35 чалавек^[3]
• 1897 год — 61 жыхар (28 мужчынаў, 33 жанчыны), 65 дзесяцінаў зямлі.