Вялейская вобласьць

Вяле́йская во́бласьць — адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў складзе Беларускай ССР, створаная па ўзьяднаньні Заходняй і Ўсходняй Беларусі ў лістападзе 1939 году. Адміністрацыйны цэнтар — Вялейка. Складалася з 22 раёнаў.

Вялейская вобласьць
Агульныя зьвесткі
Краіна	СССР
Статус	вобласьць у складзе саюзных рэспублік СССР[d]
Адміністрацыйны цэнтар	Вялейка
Дата ўтварэньня	4 сьнежня 1939
Дата скасаваньня	20 верасьня 1944
Плошча	14 500 км²
Месцазнаходжаньне
Дадатковыя мультымэдыйныя матэрыялы

Гісторыя

Мапа БССР («Weissruthenien. Volk und Land», 1943 г.), на якой замест Вялейскай значыцца Віленская вобласьць (Wilna)

Існавала з 4 сьнежня 1939 году да 20 верасьня 1944 году. 20 верасьня 1944 году вобласьць перайменавалі ў Маладэчанскую, а яе адміністрацыйны цэнтар перанесьлі ў Маладэчна.

Адміністрацыйна-тэрытарыяльны падзел

Ад пачатку падзялялася на 6 паветаў: Ашмянскі, Браслаўскі, Дзісьненскі, Маладэчанскі, Пастаўскі і Сьвянцянскі. У 1940 годзе паветы скасавалі, а вобласьць падзялілі на раёны: Астравецкі, Ашмянскі, Браслаўскі, Відзаўскі, Гадуцішкаўскі, Глыбоцкі, Дзісенскі, Докшыцкі, Дунілавіцкі, Ільлянскі, Крывіцкі, Куранецкі, Маладэчанскі, Мёрскі, Мядзельскі, Пастаўскі, Пліскі, Радашковіцкі, Смаргонскі, Сьвянцянскі, Сьвірскі, Шаркоўшчынскі. Улетку 1940 году Гадуцішкаўскі й Сьвянцянскі раёны, а таксама часткі Астравецкага, Ашмянскага, Пастаўскага і Сьвірскага раёнаў перадалі Летувіскай ССР. А яшчэ раней, 10 кастрычніка 1939 году, улады СССР пастанавілі перадаць летувісам Вільню й Віленскі край. Гэта быў тактычны ход: у абмен Летува пагаджалася разьмясьціць савецкія вайсковыя базы на сваёй тэрыторыі^[1]