Любяшоў

Любяшоў (укр. Любешів) — мястэчка ва Ўкраіне, на рацэ Стаходзе. Адміністрацыйны цэнтар Любяшоўскага раёну Валынскай вобласьці. Насельніцтва на 2011 год — 7645 чалавек. Знаходзіцца за 138 км ад Луцку, за 50—60 км ад чыгуначных станцыяў Маневічы і Камень-Кашырскі. Празь мястэчка праходзіць аўтамабільны шлях Р14, якім можна дабрацца да міжнароднага пункту пропуску Дольску на беларуска-ўкраінскай граніцы.

Любяшоў лац. Lubiašoŭ
укр. Любешів
Брама сядзібы Чарнецкіх
Першыя згадкі:	1484
Магдэбурскае права:	1693
Краіна:	Украіна
Вобласьць:	Валынская
Раён:	Любяшоўскі
Плошча:	3,39 км²
Вышыня:	151 м н. у. м.
Насельніцтва:	5702[1] чал. (2022)
Часавы пас:	UTC+2
летні час:	UTC+3
Паштовы індэкс:	44200
КОАТУУ:	0723155100
Геаграфічныя каардынаты:	51°45′47.002″ пн. ш. 25°29′57.001″ у. д.
Любяшоў на мапе Ўкраіны Любяшоў
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Любяшоў — магдэбурскае мястэчка гістарычнай Піншчыны (частка Берасьцейшчыны, на захадзе Палесься), колішняя сталіца графства, на этнічнай тэрыторыі беларусаў. Да нашага часу тут захаваліся збудаваныя ў стылі барока брама сядзібы Чарнецкіх, комплекс касьцёла Сьвятога Францішка з кляштарам капуцынаў і калегіюм піяраў, у якім навучаўся Тадэвуш Касьцюшка, помнікі архітэктуры XVIII ст. Сярод мясцовых славутасьцяў вылучаўся касьцёл піяраў (барока, XVIII ст.), зруйнаваны савецкімі ўладамі.

Назва

Асноўны артыкул: Любш

Любіш (Lubisch) — імя германскага паходжаньня^[2].

Паводле народнага паданьня, заснавальнікам першага паселішча на тэрыторыі цяперашняга мястэчка быў паляўнічы Любаш, які жыў у XV ст. Любаш служыў пры двары тураўскага шляхціча Верлі. Верля меў дачку Ядвігу, якую хацеў выдаць за сына князя Сапегі. Але Ядвіга, незважаючы на волю бацькоў, закахалася ў паляўнічага Любаша, таму ім давялося ўцякаць далёка ад дому і пасяліцца на беразе невялікай рэчкі, аточанай лясамі і балотамі^[3].

У часы валоданьня Дольскіх мястэчка часьцей звалі Новым Дольскам (Стары Дольск знаходзіцца цяпер каля граніцы зь Беларусяй).

Гісторыя

Вялікае Княства Літоўскае

Першы пісьмовы ўпамін пра маёнтак Любяшоў зьмяшчаецца ў Літоўскай мэтрыцы і датуецца 18 верасьня 1484 году. Пад 1516 годам паселішча значыцца ў судовым дакумэнце «Пастанова па скаргах княгіні Пятрухны Глінскай і яе сястры Варвары Станковіч на іх зяця Юрыя Рачка, судзьдзю Бельскага, які ўхіляецца ад падзелу Любяшова і іншых маёнткаў, што засталіся па іх маці». Гэта хіба што першы ўпамін пра род Глінскіх, які ўвайшоў у беларускую літаратуру дзякуючы Вінцэнту Дуніну-Марцінкевічу й ягонаму гумарыстычнаму твору «Пінская шляхта»^[3]. У 1547 годзе Любяшоў перайшоў у валоданьне Льва Абразцова. Згодна з адміністрацыйна-тэрытарыяльнай рэформай 1565—1566 гадоў ён увайшоў у склад Пінскага павету Берасьцейскага ваяводзтва^[3]. У 1653 годзе мястэчка спалілі татары.

У 1686 годзе Ян Караль Дольскі заснаваў у Любяшове калегіюм айцоў піяраў, які стаў значным адукацыйным цэнтрам у эпоху асьветніцва (у 1788 годзе тут навучаліся 75 юнакоў^[4]), здабываючы славу важнай эўрапейскай вучэльні. Калегіюм прымаў у свае лавы ня толькі шляхецкіх дзяцей, але й звычайных сялянаў, навучаліся тут каталікі побач з праваслаўнымі, пратэстантамі і юдэямі, у сьценах вучэльні ня мела месца дыскрымінацыя ані паводле рэлігійнай, ані паводле нацыянальнай прыналежнасьці. У 1693 годзе кароль і вялікі князь Ян Сабескі надаў мястэчку Магдэбурскае права^[3][5].

У 1753—1758 гадох у Любяшоўскім піярскім калегіюме навучаўся Тадэвуш Касьцюшка. У 1756 годзе ўладальнікам мястэчка стаў Ян Антоні Чарнецкі, які разам з сваёй жонкай Фэліцыянай заснаваў тут кляштар капуцынаў. 5 траўня таго ж году ў мястэчка прыбылі першыя манахі.

• Старая графіка Любяшова
• 
  Касьцёл піяраў, абмеры
• 
  Інтэр'ер касьцёла піяраў, 1873 г.
• 
  Касьцёл і кляштар капуцынаў, абмеры
• 
  Брама сядзібы Чарнецкіх, 1873 г.

• 
  Панарама, люты 1916 г.
• 
  Рака Стаход, люты 1916 г.
• 
  Касьцёл і кляштар капуцынаў, 25.11.1915 г.
• 
  Касьцёл і кляштар капуцынаў, 1927 г.

Пад уладай Расейскай імпэрыі

У выніку трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай (1795 год) Любяшоў апынуўся ў складзе Расейскай імпэрыі, дзе стаў цэнтрам воласьці Пінскага павету Менскай губэрні. У 1817 годзе кляштар капуцынаў моцна пацярпеў ад пажару. У 1826 годзе расейскія ўлады ператварылі піярскі калегіюм у павятовую вучэльню^[6]. У 1832 годзе па здушэньні вызвольнага паўстаньня яны гвалтоўна зачынілі кляштар капуцынаў. У XIX ст. Любяшове штогод праводзілася 3 кірмашы, пазьней — 4^[7]. На 1859 год у мястэчку быў 531 двор^[8].

За часамі Першай сусьветнай вайны ў 1915 годзе Любяшоў занялі войскі Нямецкай імпэрыі.

Найноўшы час

20 лістапада 1917 году абвяшчалася Ўкраінская Народная Рэспубліка з прэтэнзіяй на Пінскі павет, у тым ліку на Любяшоў. 25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай гэтая тэрыторыя абвяшчалася часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. Жыхары ваколіцаў мястэчка (Марочанская воласьць) атрымалі Пасьведчаньні Народнага Сакратарыяту БНР^[9]. 1 студзеня 1919 году ў адпаведнасьці з пастановай І зьезду КП(б) Беларусі Любяшоў увайшоў у склад Беларускай ССР^[10]. Згодна з Рыскай мірнай дамовай 1921 году ён апынуўся ў складзе міжваеннай Польскай Рэспублікі, дзе стаў цэнтрам гміны Пінскага павету Палескага ваяводзтва. У 1935 годзе ў мястэчку пачаў дзеяць кляштар капуцынаў усходняга (славянскага) абраду, які разьмясьціўся ў колішніх піярскіх мурах.

У 1939 годзе ўлады СССР перадалі Любяшоў у склад УССР, дзе з 1940 году ён стаў цэнтрам раёну. У Другую сусьветную вайну з 29 чэрвеня 1941 да 5 сакавіка 1944 году мястэчка знаходзілася пад акупацыяй Трэцяга Райху.

• Мястэчка на старых здымках
• 
  Рынак. І. Сербаў, 1912 г.
• 
  Касьцёл і калегіюм піяраў, 1915—18 гг.
• 
  Галоўны алтар, 1917 г.
• 
  Замкавая вуліца, 1917 г.

• 
  Кляштарная вуліца, 1915—18 гг.
• 
  Сынагога (направа), 1916 г.
• 
  Брама сядзібы Чарнецкіх, 1917 г.
• 
  Царква, да 1939 г.

Насельніцтва

Дэмаграфія

• XIX стагодзьдзе: 1884 год — 2 тыс. чал., зь іх 332 каталікі^[11]; 1898 год — 2739 чал.^[5]
• XX стагодзьдзе: 1909 год — 978 чал. у мястэчку Любяшове, 822 чал. у сяле Любяшове і 6 чал. у маёнтку Любяшове^[12]; 1990 год — 5,1 тыс. чал.
• XXI стагодзьдзе: 2001 год — 5,6 тыс. чал.; 1 студзеня 2011 году — 5627 чал.

Адукацыя

У Любяшове працуе Навучальна-выхаваўчы комплекс, музычная школа, тэхнічны каледж Луцкага нацыянальнага тэхнічнага ўнівэрсытэту.

Культура

Дзее Любяшоўская раённая друкарня.

Забудова

Вуліцы і пляцы

Афіцыйная назва	Гістарычная назва
Бандарэнкі вуліца	Кляштарная вуліца
Незалежнасьці вуліца	Замкавая вуліца

З урбананімічнай спадчыны Любяшова да нашага часу гістарычную назву захавала вуліца Берасьцейская. Гістарычны Рынак цяпер ня мае афіцыйнай назвы.

Турыстычная інфармацыя

Славутасьці

• Калегіюм піяраў (1753—1758)
• Касьцёл Сьвятога Францішка і кляштар капуцынаў (1756—1758)
• Сядзіба Чарнецкіх, брама (XVIII ст.)

Страчаная спадчына

• Касьцёл Сьвятога Яна Эвангеліста (XVIII ст.)
• Царква Сьвятога Спаса (XIX ст.)

Галерэя

• Краявіды Любяшова
• 
  Сядзіба Чарнецкіх
• 
  Касьцёл і кляштар капуцынаў
• 
  Калегіюм піяраў
• 
  Кляштар піяраў. Шыльда ў памяць Т. Касьцюшкі

Асобы

Ураджэнцы

• Тарас Міхалік (нар. 1983) — футбаліст
• Вячаслаў Наўроцкі (нар. 1956) — праўнік

Жыхары

• Уладзіслаў Борзабагаты (1831—1886) — рэвалюцыянэр-дэмакрат, мэмуарыст
• Тадэвуш Касьцюшка (1746—1817) — палітычны і вайсковы дзяяч Рэчы Паспалітай, кіраўнік паўстаньня (1794) і ўдзельнік вайны за незалежнасьць ЗША; нацыянальны герой Беларусі, Польшчы і ЗША
• Нікан Наўмовіч (1903—1983) — беларускі сьвятар, рэпрэсаваны

Дадатковыя зьвесткі

• Мэтрычныя кнігі тутэйшай царквы Сьвятога Спаса за 1840—1859 гады захоўваюцца ў Нацыянальным гістарычным архіве Беларусі