Сяргей Ракіта

From Wikipedia, the free encyclopedia

Remove ads

Сяргей Ракіта (сапр. Сяргей Законьнікаў; 1909, вёска Ліцьвінава, цяпер Зарубскі сельсавет, Дубровенскі раён, Віцебская вобласьць, Беларусь — 1942, ст. Сухабязводнае, цяпер Ніжагародзкая вобласьць, Расея) — беларускі паэт. Іншыя псэўданімы і крыптанімы: Асот, Сяргей; С. Асот; Ракіта, С; Ракіта, Сяргей; Ракіта, С.; Р. С.[1].

Хуткія факты Асабістыя зьвесткі, Імя пры нараджэньні ...
Remove ads

Жыцьцяпіс

Нарадзіўся 15 кастрычніка 1909 году ў вёсцы Ліцьвінава Холбнянскай воласьці, Горацкага павету, Магілёўскай губэрні ў сялянскай сям’і. Скончыў пачатковую школу ў Ліцьвінаве й Новатухінскую школу другой ступені ў 1925 годзе. Быў сакратаром мясцовай камсамольскай ячэйкі, у 1927 выбраны чальцом аршанскага акруговага камітэту ЛКСМБ. Будучы вучнем, пісаў даклады ў Аршанскую акруговую газэту «Камуністычны шлях», часопіс «Малады араты»[2] . У 1929 годзе накіраваны на работу ў рэдакцыю Гомельскай абласной газэты «Палеская праўда». З 1930 году зьяўляўся кіраўніком Гомельскай філіі БелАПП. Служыў у Чырвонай Арміі з 1932году па 1933 год. Працаваў у Менску ў рэдакцыях газэт, на Беларускім радыё, у Дзяржаўным выдавецтве Беларусі, адначасова вучыўся ў Камуністычным інстытуце журналістыкі імя С. М. Кірава[3].

20 кастрычніка 1936 году арыштаваны ў Менску па адрасе: вул. Гарбарная, д. 33, кв. 8. 3 чэрвеня 1937 году Галоўная ўправа ў справах літаратуры і выдавецтваў Беларускай ССР (Галоўліт БССР) выдала Загад № 33 «Сьпіс літаратуры, якая падлягае канфіскацыі зь бібліятэк грамадзкага карыстаньня, навучальных установаў і кнігагандлю». Паводле Загаду, «усе кнігі» Сяргея Ракіты прадугледжвалася «спальваць»[4]. 5 кастрычніка 1937 году асуджаны пазасудовым органам НКУС як «член контррэвалюцыйнай нацыянал-фашысцкай арганізацыі» і за «антысавецкую дзейнасьць» да 10 гадоў зьняволеньня. Працаваў на лесапавале ў Горкаўскай вобласьці. Загінуў 23 сакавіка 1942 году. Рэабілітаваны пасьмяротна прэзыдыюмам Вярхоўнага суда БССР 29.12.1954. Асабовая справа Р. № 9935-с з фатаздымкам захоўваецца ў архіве КДБ Беларусі[5].

Remove ads

Творчасьць

Увесну 1927 году газэта «Чырвоная зьмена» надрукавала верш Сяргея Ракіты «Вітаньне». Наступны верш «Бяжы мой конь…» не падышоў да друку[6].

« «Вітаньне»

Ей аднэй, дарагой
Прамяністай вясьне,
Што ў жыцьці непаўторнай бывае,
Што з-за гор і лясоў,
Рэк, вазёр, берагоў
Палахаліва праменьні пушчае — шлю вітаньне!

Ей з прыгожай парой.
З расквітаньнем жыцьця,
З ласкай сонейка, днямі блакітаў,
Занурцуе нутро
У праменьнях вясны
У лістоце бяроз і ракіты…

Чад сірэневы пойдзе
Чаромухі чад
Пунсавец будзе раньнем паветра…
І вітаньне маё
У вясковую рань
Будзе ўторыць у разлогах і нетрах!

»

—«Чырвоная зьмена», 6 сакавіка 1927 году, № 28 (410), с. 3[7]

У, наступны, 1928 год Сяргей Ракіта дэбютаваў у часопісе «Аршанскі маладняк» пад уласным прозьвішчам вершам, які стаў праграмным на некалькі наступных гадоў жыцьця.

« …Шматчаканы новы

Прамяністы дзень.

Дзень ня той, што ўчора

Плакаў недародам

І ў парванай сьвітцы

На марозе стыў—

Новы дзень электрыкі,

Фабрык і заводаў,

Дзень шумліва сьпелых

Ураджайных ніў…

»

—«Аршанскі маладняк», 1928 год, № 7, с. 63

Паэт шчыра, натхнёна, усім сваім, талентам служыў ідэі стварэньня новага мастацтва ў барацьбе за перамогу над старым сьветам, ствараючы пры гэтым узоры «пралетарскай паэзіі». Яго жыцьцё й творчасьць непадзельныя ад свайго часу. Гэтым тлумачыцца агітацыйны й дэкляратыўны характар многіх яго вершаў, матывы супрацьпастаўленьня «ганебнага ўчора» «шчасьліваму сёньня». Паэт ня ведаў тады, што гэта быў палон ілюзіяў і мрояў.

« «Ліст да сына»

Было ўсяго:
Няўдачы і жабрацтва…
І я цярпеў,
І многа нас такіх.
Нат ад сябе
Хацеў бы адцурацца,
Каб не трапляць
На гора-вайстракі…

»

—«Полымя», люты 1993 году, № 2 (766), с. 217[3]

Remove ads

Бібліяграфія

1927
1928
1929
1930
1931
1932
1933
1934

Крытыка, рэцэнзіі

Remove ads

Крыніцы

Літаратура

Вонкавыя спасылкі

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads