Новая Тухінь

Но́вая Тухі́нь^[2] — вёска ў Дубровенскім раёне Віцебскай вобласьці на рацэ Тухіньцы пры ўтоку яе ў Дняпро. Уваходзіць у склад Асінторфскага сельсавету.

Новая Тухінь
трансьліт. Novaja Tuchiń
Краіна:	Беларусь
Вобласьць:	Віцебская
Раён:	Дубровенскі
Сельсавет:	Асінторфскі
Насельніцтва:	17 чал. (2010)
Часавы пас:	UTC+3
Тэлефонны код:	+375 2137
Паштовы індэкс:	211047[1]
СААТА:	2224835051
Нумарны знак:	2
Геаграфічныя каардынаты:	54°39′16″ пн. ш. 30°50′29″ у. д.
Новая Тухінь на мапе Беларусі ± Новая Тухінь Новая Тухінь

Гісторыя

Вялікае Княства Літоўскае

Новая Тухінь ў складзе Аршанскага павету Віцебскага ваяводзтва Вялікага Княства Літоўскага вядома з XVIII стагодзьдзя ў валоданьні Сапегаў, маёнтак Дуброўна.^[3]

Пад уладай Расейскай імпэрыі

У выніку першага падзелу Рэчы Паспалітай 28 траўня 1772 году Новая Тухінь ў складзе Расейскай імпэрыі, у Аршанскім павеце Магілёўскай губэрні. 9 кастрычніка 1972 году ўтворана Аршанская правінцыя. З 22.03.1777 па 1.12.1796 год у Бабінавіцкім павеце Магілёўскай губэрні (Магілёўскае намесьніцтва з 10.01.1778 па 31.12.1796 год). З 1.12.1796 па 27.02.1802 год Беларуская губэрня Аршанскі павет. З 27 лютага 1802 году ў Бабінавіцкім павеце Магілёўскай губэрні. З 1840 году Аршанскім павеце. Цэнтар Нова-Тухіньскай воласьці.^[4][5]

З 1787—1792 году ўласнасьць князя Францішка Любамірскага (1747—1819) і яго нашчадкаў.

У 1910 годзе сяляне валодалі 402 дзесяцінамі зямлі. Сялянам вёскі Старая Тухінь належала 355 дзесяцін зямлі.^[5]

Найноўшы час

Вёска ўваходзіла ў склад Засьценкаўскага сельсавету. 26 верасьня 2017 году Асінторфскі і Засьценкаўскі сельсаветы былі аб'яднаны ў адну адміністрацыйна-тэрытарыяльную адзінку — Асінторфскі сельсавет^[6].

Насельніцтва

• XIX стагодзьдзе: 1857 год — 244 чалавекі, 27 вайскоўцаў;^[7]
• XX стагодзьдзе: 1910 год — 235 мужчын, 254 жанчыны, 71 дом; вёска Старая Тухінь — 200 мужчын, 199 жанчын, 52 дамы;^[5] 1995 год — 40 чалавек, 17 дамоў.
• XXI стагодзьдзе: 2010 год — 17 чалавек;

Страчаная спадчына

• Мікалаеўская царква (XVIII стагодзьдзе). У XVIII стагодзьдзі парафія Беларускай грэка-каталіцкай царквы (БГКЦ). К царкве былі прыпісаны вёскі: Азёры, Верхняе Тхорына, Вялікае Тхорына, Ганчарова, Гарманы, Грабеньнікі, Дабрыно, Засьценкі, Іваноўшчына, Карумны, Кіраёва, Рабцава, Косьціна, Рыленкі, Рэдзькі, Сарвіры, Скуматы, Старая Тухінь, Стручкі, Судзілавічы, Шухаўцы, Шэкі.^[3][7][5][8]

Зь Мікалаеўскай царквы паходзіць абраз сярэдзіны XVIII стагодзьдзя «Каранаваньне Маці Боскай». З 1964 году ў Нацыянальным мастацкім музэі. Абраз экспанаваўся выставах: у Менску — 1918 год, у Магілёве — 1989 год, у Маскве і Яраслаўле — 1990 год. ^[9][10][11]