Якімавічы (Гарадзенская вобласьць)

Які́мавічы^[2] — вёска ў Слонімскім раёне Гарадзенскай вобласьці. Уваходзіць у склад Дзеравянчыцкага сельсавету.

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Якімавічы.

Якімавічы
трансьліт. Jakimavičy
Расколаты камень
Краіна:	Беларусь
Вобласьць:	Гарадзенская
Раён:	Слонімскі
Сельсавет:	Дзеравянчыцкі
Насельніцтва:	26 чал. (2009)[1]
Часавы пас:	UTC+3
Тэлефонны код:	+375 1562
Паштовы індэкс:	231800
Нумарны знак:	4
Геаграфічныя каардынаты:	53°5′39″ пн. ш. 25°28′34″ у. д.
Якімавічы на мапе Беларусі ± Якімавічы Якімавічы
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Гісторыя

У XVI стагодзьдзі згадваецца як сяло, прыватная ўласнасьць у Слонімскім павеце Наваградзкага ваяводзтва Вялікага Княства Літоўскага. Сяло Якімавічы (сучаснага Слонімскага раёну) упершыню згадваецца ў матэрыялах судовай справы 1541 г., якая разглядалася Панамі Радай Вялікага Княства Літоўскага, а менавіта ў судовым дэкрэце 8 чэрвеня 1541 г. па справе пана Станіслава Збожнага Неміровіча з панам Янам Мікалаевічам Ільінічам аб маёнтку Міромін (Мурамін). Згодна з гэтымі матэрыяламі Якімавічы зьяўляліся сялом, якое ўваходзіло ў Нагуеўскі дзясятак маёнтка Шылавічы^[3].

У 1569 годзе сяло, 3 службы, шляхецкая ўласнасьць, уваходзіла ў маёнтак Шылавічы. У XVIII стагодзьдзі ў Слонімскім павеце.

У другой палове XIX стагодзьдзя вёска, прыватная ўласнасьць у Шылавіцкай воласьці, уваходзіла ў склад маёнтку Гавенавіцкае. Належала памешчыку Пуслоўскаму. У 1869 годзе налічвалася 160 жыхароў сялянаў-уласьнікаў. Працавала народная вучэльня, у якой навучылася 18 хлопчыкаў. У 1882 годзе заснавана шкіпінарнае прадпрыемства з паравым рухавіком. У 1884 годзе тут працавалі 8 рабочых. Паводле перапісу 1897 году 47 двароў, 300 жыхароў, меўся вадзяны млын, карчма, кузьня. Недалека ад вёскі знаходзіўся фальварак з такой самай назвай, у якім 1 двор, 26 жыхароў. У 1905 годзе ў вёсцы 384 жыхароў, у фальварку 7 жыхароў, на выселках — 11 жыхароў, ва ўрочышчы — 28 жыхароў, на лясной старажоцы — 5 жыхароў.

З 1921 году ў складзе Польшчы. Уваходзіла ў Шылавіцкую гміну Слонімскага павету Наваградзкага ваяводзтва. У 1921 годзе 39 двароў, 209 жыхароў.

Зь верасьня 1939 году ў складзе БССР. З 12 кастрычніка 1940 году вёска ў Шылавіцкім, з 22 ліпеня 1966 году ў Жыровіцкім, з 6 жніўня 1979 году ў Вялікашылавіцкім сельсаветах.

Падчас Другой сусьветнай вайны ў красавіку 1943 г. у вёсцы партызанамі СССР была закатаваная сям’я Струпавец (забілі гаспадара Васіля, яго жонку Соф’ю, дзяцей Мікалая, Аркадзя, Міхаіла і Раісу). Партызаны абрабавалі хату і падпалілі. Выжыў паранены сын Васіль, які патушыў агонь у хаце. Ён застаўся інвалідам (вяскоўцы выратавалі яго — падабралі і адвезьлі ў Слонім у шпіталь) і распавёў гісторыю гвалту сваёй сям’і^[4].

Да 18 верасьня 2013 году вёска ўваходзіла ў склад Велікашылавіцкага сельсавету^[5].

Насельніцтва

• 2010 год — 26 чалавек^[1]
• 2003 год — 28 чалавек, 21 гаспадарка
• 1999 год — 37 чалавек

Славутасьці

• Расколаты камень — геалягічны помнік прыроды нацыянальнага значэньня