Бабынічы

Бабы́нічы^[1] — вёска ў Беларусі, паміж азёрамі Бабынічамі на захадзе і Нясітай на ўсходзе. Цэнтар сельсавету Полацкага раёну Віцебскай вобласьці. Насельніцтва на 2010 год — 222 чалавекі. Знаходзяцца за 40 км на паўднёвы захад ад Полацку, за 17 км ад чыгуначнай станцыі Загацьце.

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Бабынічы (неадназначнасьць).

Бабынічы лац. Babyničy
У вёсцы
Краіна:	Беларусь
Вобласьць:	Віцебская
Раён:	Полацкі
Сельсавет:	Бабыніцкі
Насельніцтва:	222 чал. (2010)
Часавы пас:	UTC+3
Тэлефонны код:	+375 214
Нумарны знак:	2
Геаграфічныя каардынаты:	55°16′52.8″ пн. ш. 28°24′38.5″ у. д.
Бабынічы на мапе Беларусі ± Бабынічы Бабынічы
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Бабынічы — даўняе мястэчка гістарычнай Полаччыны.

Гісторыя

Вялікае Княства Літоўскае

Упершыню Бабынічы ўпамінаюцца ў другой палове XV ст., калі імі валодаў полацкі баярын З. Корсак, потым ягоныя сыны і ўнукі. У Полацкай рэвізіі 1552 году паселішча ўпамінаецца як «отчина и дедина» 5 унукаў З. Корсака. Складалася з фэўдальнага двара і сяла, дзе жыло 57 радзінаў (дымоў) сялянаў і 40 радзінаў служылых людзей — баяраў панцырных і путных. Зь іх 13 радзінаў належала В. Зяноўевічу-Корсаку, 45 — ягонаму брату Івану, а астатнія іх стрыечным братам: Багдану, Глебу і Фёдару Корсакам. Пазьней Бабынавічы заставаліся ў складзе Полацкага ваяводзтва, у валоданьні нашчадкаў названых асобаў; частка маёмасьці ў выніку шлюбаў перайшла да іншых родаў.

У XVII ст. Бабынічы атрымалі статус мястэчка.

Пад уладай Расейскай імпэрыі

У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793 год) Бабынавічы апынуліся ў складзе Расейскай імпэрыі, дзе сталі цэнтрам воласьці Лепельскага павету Віцебскай губэрні. У пачатку XX ст. існавалі мястэчка Бабынічы (70 дамоў), фальварак Бабынічы-Вовель (у валоданьні А. Тамашэвіча), маёнтак Бабынічы-Юраўшчына (належаў нашчадку першых уладальнікаў — В. Корсаку) і маёнтак Вуглы-Бабынічы (уладаньне Ф. Русецкага).

За часамі Першай сусьветнай вайны ў лютым 1918 году Бабынічы занялі войскі Нямецкай імпэрыі^[2].

Найноўшы час

25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Бабынічы абвяшчаліся часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году згодна з пастановай І зьезду КП(б) Беларусі яны ўвайшлі ў склад Беларускай ССР, аднак 16 студзеня Масква адабрала мястэчка разам зь іншымі этнічна беларускімі тэрыторыямі ў склад РСФСР. У 1924 годзе Бабынічы вярнулі БССР, дзе яны сталі цэнтрам сельсавету Ветрынскага раёну (з 1960 году ў Полацкім раёне). Статус паселішча панізілі да вёскі.

На 1970 год у Бабынічах было 52 двары, на 1990 год — 86, на 1995 год — 98.

Насельніцтва

Дэмаграфія

• XIX стагодзьдзе: 1838 год — 96 чал. (48 муж. і 48 жан.), зь іх духоўнага стану праваслаўнага 5 муж., мяшчанаў-юдэяў 33 муж. і 40 жан., сялянаў зямянскіх 10 муж. і 8 жан.^[3]; 1881 год — 449 чал. (228 муж. і 221 жан.); 1900 год — 256 чал.^[4]
• XX стагодзьдзе: 1901 год — 326 чал.; 1970 год — 146 чал.; 1990 год — 250 чал.; 1995 год — 271 чал.^[5]; 1999 год — 271 чал.
• XXI стагодзьдзе: 2010 год — 222 чал.

Інфраструктура

У Бабынічах працуюць сярэдняя школа, фэльчарска-акушэрскі пункт, клюб, бібліятэка, пошта.

Турыстычная інфармацыя

Страчаная спадчына

• Царква Сьвятой Эўфрасіньні Полацкай (1906)