Кніга Лічбаў

Кні́га Лі́чбаў (па-габрэйску: בְּמִדְבַּר‎, Бэ-мідба́р — «У пустэльні»; па-лацінску: Numeri; па-старажытнагрэцку: Ἀριθμοί; таксама «Чацьвертая кніга Майсея») — чацьвертая книга Старога Запавету, Пяцікніжжа і ўсяе Бібліі. Назва кнігі тлумачыцца тым, што ў ёй прыведзены цэлы шэраг падрабязных зьвестак па зьлічэньні народу, ягоных асобных пакаленьняў, сьвятароў, першынцаў і да т. п. Апавяданьне ахоплівае падзеі ад падрыхтоўкі да сыходу з Сынаю да прыбыцьця «на раўніны Маавіцкія, каля Ярдана, насупраць Ерыхона». Асноўны зьмест гэтай кнігі — жыцьцё народа ў пустэльні, перад тварам Творцы і «сам-насам» зь Ім.

Кніга Старога Запавету Кніга Лічбаў

Пяцікніжжа Майсеева

Кніга Роду Кніга Выхаду Сьвятарская кніга Кніга Лічбаў Паўтораны Закон

Прарокі

Першыя прарокі Кніга Ісуса сына Нава Кніга Судзьдзяў Першая кніга Царстваў Другая кніга Царстваў Трэцяя кніга Царстваў Чацьвертая кніга Царстваў Пазьнейшыя прарокі Кніга прарока Ісаі Кніга прарока Ераміі Кніга прарока Езэкііля Меншыя прарокі Кніга прарока Асіі Кніга прарока Ёіля Кніга прарока Амоса Кніга прарока Аўдзея Кніга прарока Ёны Кніга прарока Міхея Кніга прарока Навума Кніга прарока Абакума Кніга прарока Сафона Кніга прарока Агея Кніга прарока Захарыі Кніга прарока Малахіі

Пісаньні

Паэтычныя Псальмы Выслоўі Саламонавы Кніга Ёва Пяць скруткаў Найвышэйшая песьня Саламонава Кніга Рут Ераміін плач Эклезіяст Кніга Эстэр Гістарычныя Кніга прарока Данііла Кніга прарока Эздры Кніга прарока Нээміі Першая кніга летапісаў Другая кніга летапісаў

п а р

Паходжаньне

Аповеды кнігі Лічбаў пра перапісы суадносяцца з аналягічнымі эпіграфычнымі знаходкамі з Мары (XVIII—XVII стагодзьдзі да н. э.), у якіх, як і ў кнізе Лічбаў, перапісы насельніцтва зьвязаныя з воінскай павіннасьцю і разьмеркаваньнм зямлі, прычым тэрміны марыйскіх дакумэнтаў (сабам, пакаду) адпавядаюць біблійным тэрмінам (цава і пакад). Апавядальны матэрыял кнігі варта таксама параўноўваць з палітычным становішчам у XIII стагодзьдзі да н. э., калі шматлікія дзяржавы рэгіёну былі васаламі мідыянітаў, якія кантралявалі палітыку гэтых дзяржаваў. Гэты факт тлумачыць, чаму набліжэньне ваяўнічых ізраільцянаў турбавала ня толькі маавіцянаў, але і мідыяніцскіх «старэйшынаў»^[1]. Пэўна, пяцёра знакамітых мідыянітаў, забітых на тэрыторыі амарэйскага цара Сыхона^[2], былі мідыяніцкімі эмісарамі ў Хешбоне. Мідыяніцкія прадстаўнікі суправаджалі маавіцкіх паслоў, што зьвярнуліся да Балаама па дапамогу ў дзеяньнях супраць ізраільцянаў^[3]. Магчыма, што менавіта мідыяніты былі завадатарамі дэмаралізацыі ізраільцянаў^[4], паколькі Бог загадаў Майсею варагаваць зь імі, а не з маавіцянамі^[5], і гэты наказ быў выкананы (разьдзел 31). У I тыс. да н. э. мідыяніты практычна зьніклі з поля зроку ізраільцянаў.

Крыніцы

1. Лч. 22:2—4
2. Нав. 13:21
3. Лч. 22:7
4. Лч. 25:6—9, 14-16
5. Лч. 25:17—18

Вонкавыя спасылкі

• Электронная жыдоўская энцыкляпэдыя (рас.)