Іван Альгімонтавіч Гальшанскі

Iван Альгімонтавіч Гальшанскі, у хрышчэнні Пётр (зг. з 1379 — 1401) — вялікалітоўскі арыстакрат, найбліжэйшы радца вялікага князя літоўскага Вітаўта^[5]. Фактычны пачынальнік роду князёў Гальшанскіх.

Iван Альгімонтавіч Гальшанскі
«Гіпацэнтаўр»
намеснік кіеўскі 1397 — 1401
Папярэднік	Скіргайла
Пераемнік	Іван Барысавіч
Нараджэнне	не пазней за 1364
Смерць	не раней за 12 лютага 1401
Род	Гальшанскія[1]
Бацька	Альгімонт Гальшанскі[1]
Жонка	Агрыпіна Святаслаўна[d][2]
Дзеці	Юліянія Іванаўна Гальшанская[3], Андрэй Вязынскі[1], Міхаіл Іванавіч Гальшанскі[4], Сямён Іванавіч Гальшанскі[1] і Аляксандр Нялюб Гальшанскі[d][1]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Сын князя Альгімонта з Гальшан. Актыўны прыхільнік Вітаўта^[5] ў час яго барацьбы за велікакняжацкую ўладу, двойчы суправаджаў яго ў эміграцыю ў Прусію. Першы раз гэта адбылося ў 1382 годзе, калі Вітаўт уцёк з вязніцы Ягайлы, за што апошні канфіскаваў землі Івана. Тым не менш, некалькімі гадамі пазней Іван падарыў Ягайлу залаты пояс і атрымаў свае дамены наўзамен. Другі раз Іван суправаджаў Вітаўта ў выгнанні ў 1390 годзе пад час літоўскай грамадзянскай вайны 1389—1392 гадоў.

У 1390 годзе ўзначальваў пасольства, што адвозіла ў Маскву дачку Вітаўта Соф’ю, нявесту вялікага князя маскоўскага Васіля Дзмітрыевіча^[5]. Набыццё такога саюзніка для Вітаўта на ўсходзе прымусіла Ягайлу пайсці на перамовы і падпісаць у 1392 годзе Востраўскае пагадненне.

3 1392 года адзін з набліжаных Вітаўта, уваходзіў у велікакняжацкую раду. 3 1396 — намеснік у Кіеве^[5]. Атрымаў ад Вітаўта вялікія воласці Глуск і Парэчча на Пцічы, Дубровіцкае княства на Гарыні (цяпер Украіна).

Будучы каталіком, заснаваў кіеўскую дыяцэзію  (польск.) лацінскага абраду^[6].

Пра высокае становішча Івана Гальшанскага ў Вялікім Княстве Літоўскім сведчыць яго месца сярод сведкаў Салінскага дагавора 1398 года і Віленска-Радамскай уніі^[5].

Апошні раз згадваецца ў 1402 годзе, лічыцца, што памёр у тым жа годзе.

Сям’я

Быў жанаты з Агрыпінай (1350/2 — ?), дачкой смаленскага князя Святаслава Іванавіча і сястрой Ганны, жонкі вялікага князя Вітаўта^[7].

Дзеці:

• Аляксандр Нялюб (каля 1364/6 — пасля 1406)^[7];
• Барыс (каля 1368—1399)^[7];
• Сямён Люты (каля 1370—1433) — намеснік у Ноўгарадзе Вялікім^[6] у 1422 годзе;
• Міхаіл (каля 1372—1433) — намеснік кіеўскі^[6];
• Андрэй (каля 1374 — ?);
• Юліянія (1375—1448), у шлюбе 1) з князем карачаўскім Iванам Мсціславічам Хоцетам, 2) з 1418 з вялікім князем літоўскім Вітаўтам^[7];
• Ганна, паводле адной з версій, была ў шлюбе з мазавецкім князем Баляславам III^[7], але імаверным лічыцца, што Баляслаў быў жанаты з Ганнай Фёдараўнай  (руск.), дачкой князя Фёдара Альгердавіча  (руск.) і ўнучкай вялікага князя Альгерда.