Анатоль Іверс

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Міско.

Анатоль Іверс, сапраўднае імя Іван Дарафеевіч Міско (2 (15) мая 1912, Чамяры, Гродзенская губерня — 26 кастрычніка 1999(1999-10-26)^[1], Слонім, Гродзенская вобласць) — беларускі паэт.

Анатоль Іверс
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні	Іван Дарафеевіч Міско
Дата нараджэння	2 (15) мая 1912
Месца нараджэння	Чамяры, Слонімскі павет, Гродзенская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	26 кастрычніка 1999(1999-10-26)[1] (87 гадоў)
Месца смерці	Слонім, Слонімскі раён, Гродзенская вобласць, Беларусь
Альма-матар	Віленская беларуская гімназія Клецкая беларуская гімназія Навагрудская беларуская гімназія
Месца працы	Слонімскі веснік
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	паэт
Мова твораў	беларуская
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Нарадзіўся ў сялянскай сям’і. Падчас Першай сусветнай вайны сям’я, як і многія аднавяскоўцы, у 1914 годзе выехала ў бежанства і вярнулася ў 1918 годзе. Паводле Рыжскага мірнага дагавора 1921 года тэрыторыя адышла да Польшчы (у беларускай гістарыяграфіі Заходняя Беларусь). У 1926 годзе паступіў у Віленскую беларускую гімназію. За ўдзел у камуністычным^[2] руху быў выключаны з Віленскай (1928), Клецкай (1929) і Навагрудскай (1931) гімназій. З 1931 года ў Чамярах пад наглядам паліцыі. Пачаў пісаць пад псеўданімам Анатоль Іверс (Івэрс), адсылаючы ў заходнебеларускую прэсу. З 1935 года служыў у Войску Польскім, тым часам памешчык забіў яго маці^[3].

Пасля далучэння Заходняй Беларусі з БССР (1939) працаваў літаратурным работнікам слонімскай раённай газеты «Вольная праца» (1939—1941). Член Саюза пісьменнікаў СССР з 1940 года.

Пасля нападу Германіі на СССР за часамі Другой сусветнай вайны — адзін з арганізатараў падпольнага антыфашысцкага руху^[4], з лістапада 1943 года — партызан брыгады імя К. Ракасоўскага, у сакавіку 1944 года абраны сакратаром Слонімскага міжраённага антыфашысцкага камітэта^[4]. Выдаваў антыфашысцкую падпольную газету «Барацьба»^[4]. Жонка Анатоля Іверса загінула ў Калдычэўскім лагеры, брат — у баі з немцамі.

У пасляваенныя гады савецкія ўлады доўгі час не прызнавалі слонімскую падпольную арганізацыю, Анатоля Іверса некалькі разоў беспадстаўна звальнялі з працы. Потым працаваў у Слонімскім гарсавеце, у рэдакцыі раённай газеты «За перамогу камунізму»^[4], у лесахімічнай прамысловасці. У 1976—1984 гадах — сакратар слонімскага раённага аддзялення Таварыства аховы помнікаў гісторыі і культуры. Жыў у Слоніме. Быў знаёмы і сябраваў з Аляксандрай Бергман, Сакратам Яновічам, Віктарам Шведам, Міхасём Хмялеўскім, Георгіем Валкавыцкім і інш. творчымі людзьмі Польшчы.

Творчасць

Дэбютаваў у друку вершамі ў 1934 г. Аўтар зборнікаў паэзіі «Песні на загонах» (Вільня, 1939)^[4], «З пройдзеных дарог» (1970), «Жыву ў бацькоўскім краі» (вершы і паэмы, 1982), «Я пайшоў бы ўслед за летам» (1987).

Рэвалюцыйна-вызваленчая тэматыка ў творах паэта глыбока звязана з асобай чалавека, грамадзяніна, гераічныя матывы пераходзяць у лірычныя, зліваюцца ў кранальны напеў пра лёс народа, якому даводзіцца пераадольваць гістарычную несправядлівасць, наладжваць новае жыццё. Вядучыя стылявыя рысы — пявучасць, шчырасць інтанацый, часам празмернае захапленне апісаннямі^[4].

Узнагароды

Узнагароджаны ордэнам Айчыннай вайны II ступені і медалямі.

Зноскі

1. Library of Congress Authorities — Library of Congress. Праверана 28 мая 2025.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13219454'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q131454'></a>
2. «Ты, радзімае поле, скажы...». Заходнебеларускі паэт Анатоль Іверс  (бел.). zviazda.by (22 чэрвеня 2021). Праверана 22 лютага 2025.
3. Сяргей Чыгрын. „Не пыталі, ці зжата, ці скошана...” (нявызн.). niva.bialystok.pl. Ніва № 4 (2280), 23 студзеня 2000 г.. Праверана 22 лютага 2025.
4. т. 5. Биографический справочник. Мн: Издательство «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. 29 с.