Палеаархей

Палеаархей (ад стар.-грэч.: παλαιός — «стары» і ἀρχαῖος — «старажытны») — другая геалагічная эра архейскага эона. Ахоплівае перыяд часу ад 3,6 да 3,2 мільярда гадоў таму^[1]. Гэта датаванне чыста храналагічнае і не заснавана на стратыграфіі.

Геахраналагічная шкала
Эон		Эра	Перыяд
Ф а н е р а з о й		Кайназой	Чацвярцічны
			Неаген
			Палеаген
		Мезазой	Мел
			Юра
			Трыяс
		Палеазой	Перм
			Карбон
			Дэвон
			Сілур
			Ардовік
			Кембрый
Д а к е м б р ы й	П р а т э р а з о й	Неа пратэразой	Эдыякарый
			Крыагеній
			Тоній
		Меза пратэразой	Стэній
			Эктазій
			Калімій
		Палеа пратэразой	Статэрый
			Аразірый
			Рыасій
			Сідэрый
	А р х е й	Неаархей
		Мезаархей
		Палеаархей
		Эаархей
	Катархей
Крыніца

Геалогія

Да канца палеаархея ў асноўным завяршылася фарміраванне цвёрдага ядра Зямлі, з прычыны гэтага напружанасць магнітнага поля Зямлі была ўжо дастаткова высокая і складала не менш за палову сучаснага ўзроўню. Гэта давала дастатковую абарону ад сонечнага ветру і касмічных прамянёў для развіцця жыцця^[2].

У палеаархее працягвалася фармаванне першага суперкантынента Ваальбара.

Біялогія

Змест кіслароду ў атмасферы паступова павялічвалася ў выніку дзейнасці старажытных жывых арганізмаў. Да гэтай эры ставяцца самыя раннія вядомыя формы жыцця (добра захаваліся рэшткі бактэрый ва ўзросце больш за 3,46 млрд гадоў, знойдзеныя ў Заходняй Аўстраліі).