Ціхінічы (Рагачоўскі раён)

У паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Ціхінічы.

Ці́хінічы^[1] (трансліт.: Cichiničy, руск.: Тихиничи) — аграгарадок у Рагачоўскім раёне Гомельскай вобласці. Уваходзіць у склад Ціхініцкага сельсавета. Насельніцтва 1490 чал. (2004). Знаходзяцца за за 22 км на паўночны захад ад горада і чыгуначнай станцыі Рагачоў (лінія Магілёў — Жлобін); палявая дарога злучае вёску з шашай Бабруйск — Гомель.

Аграгарадок Ціхінічы Мясцовы сельсавет Краіна Беларусь Вобласць Гомельская Раён Рагачоўскі Сельсавет Ціхініцкі Каардынаты 53°09′07″ пн. ш. 29°51′24″ у. д.HGЯO Насельніцтва ▲1 584 чал. (2009) Часавы пояс UTC+3 Тэлефонны код +375 2339 Паштовыя індэксы 247286 Аўтамабільны код 3 СААТА 3247872021 Ціхінічы Ціхінічы

Ціхінічы на Вікісховішчы

Гісторыя

Вялікае Княства Літоўскае

Упершыню Ціхінічы ўпамінаюцца ў XV ст. У 1440-я маёнтак вылучылі з Рагачоўскай воласці. Пад 1493 Ціхінічы (пад назвай Ціханцы) упамінаюцца ў Літоўскай метрыцы як маёнтак недалёк ад Рагачова. Згодна з адміністрацыйна-тэрытарыяльнай рэформай (1565—1566) мясцовасць увайшла ў склад Рэчыцкага павета Менскага ваяводства. Пад 1567 яны значацца ў попісе літоўскага войска.

Па 1784 Ціхінічы атрымалі статус мястэчка. З 1792 тут дзейнічала царква Святога Міхаіла.

Пад уладай Расійскай імперыі

Праект царквы-мураўёўкі, 1864

У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793) Ціхінічы апынуліся ў складзе Расійскай імперыі, у Рагачоўскім павеце Магілёўскай губерні. На 1824 тут штогод праводзіліся 3 кірмашы^[2], вядомыя гандлем дубленымі і простымі сялянскімі футрамі і кажухамі. Паводле інвентару за 1848 Ціхінічамі валодалі Аскеркі. На 1860 у мястэчку было 92 драўляныя будынкі, малітоўная школа, бровар.

З 1864 у Ціхінічах працавала школа, у якой у першы год яе працы навучаліся 51, а ў 1889 — 58 хлопчыкаў і дзяўчынак. На 1880 — 126 двароў, мураваня царква, 6 крамаў, паштовая кантора, прыёмны лекарскі пункт, малітоўная школа. Паводле вынікаў перапісу (1897) існавалі аднайменныя мястэчка (246 двароў, царква, 2 малітоўныя дамы, 3 бібліятэкі, хлебазапасны магазін, 13 крамаў, карчма) і фальварак (13 двароў, вінакурня).

Найноўшы час

25 сакавіка 1918 Ціхінічы абвяшчаліся часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 згодна яны ўвайшлі ў склад Беларускай ССР, а з 16 студзеня ў склад РСФСР. У 1924 Ціхінічы вярнулі БССР, дзе яны сталі цэнтрам сельсавета. У 1930 у вёсцы працавалі спіртзавод (з 1890), цагельня (з 1921), маслазавод, 2 кузні, вятрак, шавецкая майстэрня. На 1941 — 135 двароў.

16 студзеня 1975 года да Ціхініч далучаны суседнія вёскі Лейчыцы і Слапішча^[3].

На 2004 у Ціхінічах было 584 гаспадаркі.

Насельніцтва

• XIX стагоддзе: 1826 год — 556 чал.; 1860 год — 944 чал.; да 1880]] — 746 чал.^[4]; 1880 год — 837 чал.; 1897 год — 988 чал. у мястэчку Ціхінічы і 274 чал. у фальварку Ціхінічы
• XX стагоддзе: 1941 год — 835 чал.; 1959 год — 593 чал. у вёсцы Ціхінічы і 281 чал. у пасёлку саўгасу Ціхінічы
• XXI стагоддзе: 2003 год — 1216 чал.^[5]; 2004 год — 1490 чал.^[6]

Інфраструктура

У Ціхінічах працуюць сярэдняя школа, дашкольная ўстанова, фельчарска-акушэрскі пункт, дом культуры, бібліятэка, пошта. Таксама тут знаходзіцца прыпыначны пункт Ціхінічы.

Забудова

План складаецца з доўгай простай вуліцы мерыдыянальнай арыентацыі, да цэнтру якой з усходу далучаюцца 2 шчыльна забудаваныя кароткія вуліцы. Забудова двухбаковая, цагляная і драўляная, сядзібнага тыпу. У 1989—1991 тут збудавалі 200 цагляных, катэджавага тыпу, дамоў, у якіх размясціліся перасяленцы з забруджаных месцаў па аварыі на Чарнобыльскай АЭС.

Славутасці

• Вінакурня

Страчаная спадчына

• Капліца Найсвяцейшай Дзевы Марыі (1811; рымска-каталіцкая)
• Царква Святога Міхаіла (1792; Кіеўская, галіцкая і ўсяе Русі мітраполія)

Галерэя

• Краявіды Ціхінічаў
• 
  Вінакурня
• 
  Пошта і адміністрацыя
• 
  Дом культуры
• 
  Спартыўны комплекс
• 
  Атэль
• 
  Пажарная частка
• 
  Школа
• 
  Банк

Вядомыя выхадцы

• Аўген Калубовіч (1910—1987) — гісторык, палітычны дзеяч, настаўнік.