Анатоль Васілевіч Кузняцоў (мастак)

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Кузняцоў.

Анатоль Васілевіч Кузняцоў (руск.: Анато́лий Васильевич Кузнецо́в; нар. 29 красавіка 1947(1947-04-29), Усць-Камчацк, Хабараўскі край) — беларускі мастак, прадстаўнік сучаснага нефігуратыўнага жывапісу. Удзельнічае ў нацыянальнай і міжнароднай мастацкай дзейнасці з канца 1970-х гадоў, найбольш вядомы як сябра творчага аб’яднання «Няміга-17»^[1]. Творы Кузняцова даследуюць філасофскія, музычныя і паэтычныя тэмы праз структураваныя кампазіцыі колеру, святла і рытму.

Анатоль Васілевіч Кузняцоў
Дата нараджэння	29 красавіка 1947(1947-04-29) (78 гадоў)
Месца нараджэння	Усць-Камчацк, Усць-Камчацкае сельскае паселішча[d], Усць-Камчацкі раён[d], Камчацкая вобласць, Хабараўскі край, РСФСР, СССР
Жонка	Ірына Іванаўна Кузняцова
Вучоба	Беларускі дзяржаўны тэатральна-мастацкі інстытут (1976)
Член у	Саюз мастакоў БССР
Прэміі	Спецыяльная прэмія Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь дзеячам культуры і мастацтва (2015)
Узнагароды
Сайт	ourdynasty.art/anatoly-k…

Жанаты з Ірынай Кузняцовай. Дачка — Вольга Кузняцова. У сям’і Кузняцова 5 пакаленняў мастакоў (гл. праект ourdynasty.art^[2]).

Ранняе жыццё

Нарадзіўся ў 1947 годзе ва Усць-Камчацку (Хабараўскі край, Далёкі Усход Расіі). У 1976 годзе скончыў Беларускі тэатральна-мастацкі інстытут па спецыяльнасці «станковы жывапіс». Сярод яго выкладчыкаў былі А. Бараноўскі, Х. Ліўшыц, В. Цюрын^[3], М. Данцыг, П. Крохалеў^[4] і В. Вараб’ёў.

Дзейнасць і творчасць

У 1979 годзе разам з М. Бушчыкам і М. Барздыкай заснаваў творчую суполку «БУКУБ». З 1983 года член Беларускага саюза мастакоў^[5]. У 1988 годзе стаў адным з заснавальнікаў авангарднага калектыву «Няміга-17»^[1], які адыграў значную ролю ў фарміраванні постсавецкага беларускага мастацтва.

З 1985 года Кузняцоў распрацаваў адметны калярова-пластычны стыль, падкрэсліваючы храматычную гармонію і структурную кампазіцыю. Да 1994 года ён цалкам перайшоў да нефігуратыўнага жывапісу, выкарыстоўваючы рытм, адценне і яркасць як асноўныя сродкі выражэння. Практыка Кузняцова сканцэнтравана на форме як экспрэсіўным і канструктыўным элеменце, часта выклікае музычныя кадэнцыі і метафізічнае сузіранне.

Член Міжнароднага саюза мастакоў «Сонечная плошча» з 2000 года і быў абраны членам Новага Еўрапейскага культурнага парламента^[6] ў 2003 годзе, быў на яго другой сесіі ў Грацы (Аўстрыя)^[7].

Выставы

Персанальныя выставы

Анатоль Кузняцоў правёў персанальныя выставы па ўсёй Еўропе і Азіі, у тым ліку:

• 1999 — Галерэя «Гінза Каракан» (Токіа, Японія).
• 2000 — Цэнтральны дом мастака (Масква, Расія).
• 2001 — «Арчайка». Музей сучаснага выяўленчага мастацтва (Мінск, Беларусь).
• 2004 — Выставачная зала Міністэрства замежных спраў Беларусі (Мінск, Беларусь).
• 2006 — Галерэя «Glas Ost» (Вена, Аўстрыя).
• 2007 — «Каларыстычныя прасторы». Новы Манеж^[8] (Масква, Расія).
• 2010 — «Без прадмета». Музей сучаснага выяўленчага мастацтва на Дзмітраўскай^[9] (Растоў-на-Доне, Расія)^[10].
• 2012 — Юбілейная выстаўка «Пут» («Сцежка») у Рэспубліканскай мастацкай галерэі (Мінск, Беларусь).
• 2013 — Выставачная зала Міністэрства замежных спраў Беларусі (Мінск, Беларусь).
• 2014 — «Каларыстычныя прасторы» падчас Міжнароднага фестывалю сучаснай харэаграфіі (Віцебск, Беларусь).
• 2015 — «Святло. Колер. Форма». Ялагін палац (Санкт-Пецярбург, Расія).
• 2016 — «Даліна фараонаў». Дом Карцін (Мінск, Беларусь).
• 2017 — Юбілейная выстаўка «Пра зямлю і неба» ў Нацыянальным мастацкім музеі Беларусі^[11][12] (Мінск).
• 2018 — «Пратуберанцы» ў рамках галерэі «АртХаос»^[13] (Мінск, Беларусь)^[14].
• 2021 — «Адлюстраванне рэальнасці». Галерэя ДК^[15] (Мінск, Беларусь).
• 2022 — «Паміж чорным і белым». Рэспубліканская мастацкая галерэя (Мінск, Беларусь)^[16].

Групавыя і міжнародныя выставы

Кузняцоў штогод удзельнічае ў рэспубліканскіх выставах з 1977 года і выстаўляецца на міжнародным узроўні, у тым ліку:

• 1978 — Усесаюзная моладзевая выстаўка. Цэнтральны дом мастака (ЦДМ) (Масква, Расія).
• 1989 — Лаўрэат Усесаюзнай выставы-конкурсу жывапісу. Цэнтральны дом мастака (ЦДМ) (Масква, Расія)^[17].
• 1991 — Выстаўка «Няміга-17»^[1] у Салоне мастацтваў Марселя Пуўрые (Фантэнбло, Францыя).
• 1991 — Выстаўка беларускіх мастакоў (Рыпатрансонэ, Італія).
• 1994 — Першы міжнародны пленэр Марка Шагала^[18] (Віцебск, Беларусь).
• 1995 — Пасольства Беларусі ў Бельгіі^[19] (Брусель); Галерэя Каваленка (Эйндхавен, Нідэрланды).
• 1997 — Салоннае мастацтва^[20] (Нью-Ёрк, ЗША).
• 2002 — Выстаўка беларускіх мастакоў. Зала Кардэн (Парыж, Францыя).
• 2002 — Выстаўка «Няміга-17»^[1] у Дзяржаўнай Траццякоўскай галерэі (Масква, Расія)^[21].
• 2003 — 9-я Міжнародная біенале^[22] (Каір, Егіпет).
• 2003 — «Мастацтва народаў». 10-годдзе СНД, Цэнтральны дом мастака (ЦДМ) (Масква, Расія)^[23].
• 2005 — Выстаўка мастацтваў Беларусі^[24] (Жэнева, Швейцарыя)^[25].
• 2007 — «Магістр і студэнты». Маскоўскі Дом навукоўцаў (Масква, Расія).
• 2007 — «Музыка і колер». Маскоўскі Дом нацыянальнасцей^[26] (Масква, Расія).
• 2010 — «Тэрыторыя абстракцыі». KollerArtHouse^[27] і галерэя «Нагорная» (Масква, Расія).
• 2014 — «Літарт» (Вільнюс, Літва); «Ад плошчы да аб’екта» (Мінск, Беларусь).
• 2015 — «Паланэз». Рэспубліканская мастацкая галерэя^[28] (Мінск, Беларусь); «Прывет Пікаса». Нацыянальны цэнтр сучаснага мастацтва^[29] (Мінск, Беларусь).
• 2016 — «Ад Рэмбранта да Апеля»^[30] ў рамках культурнай праграмы ЕС «Мост»^[31]. Галерэя Савіцкага^[32] (Мінск, Беларусь).
• 2019—2020 — Міжнародны фестываль «Арт-Мінск»^[33]. Рэспубліканская мастацкая галерэя^[34] (Мінск, Беларусь).
• 2020 — Увайшоў у шорт-ліст Нацыянальнай прэміі Рэспублікі Беларусь. Рэспубліканская мастацкая галерэя^[35] (Мінск, Беларусь).

Калекцыі

Працы Анатоля захоўваюцца ў буйных дзяржаўных установах, у тым ліку:

• Нацыянальны мастацкі музей Рэспублікі Беларусь (Мінск, Беларусь) — адна праца ў пастаяннай экспазіцыі.
• Музей сучаснага выяўленчага мастацтва^[36] (Мінск, Беларусь).
• Полацкая карцінная галерэя (Полацк, Беларусь).
• Магілёўскі абласны мастацкі музей імя П. В. Масленікава (Магілёў, Беларусь).
• Музей Марка Шагала (Віцебск, Беларусь).
• Карцінная галерэя Г. Х. Вашчанкі (Гомель, Беларусь).
• Дзяржаўная Траццякоўская галерэя (Масква, Расія).
• Екацярынбургскі музей выяўленчых мастацтваў (Екацярынбург, Расія).
• Сочынская мастацкая галерэя (Сочы, Расія).
• Музей сучаснага выяўленчага мастацтва на Дзмітраўскай (Растоў-на-Доне, Расія) — заснаваны ў 2009 годзе на аснове калекцыі твораў Кузняцова.
• Музей «Арсенал» (Рыга, Латвія).
• Музей Нью-Брансуіка (Нью-Брансуік, Канада).
• Галерэя Каваленка (Эйндхавен, Нідэрланды).
• Музей Арсэ (Арсэ, Францыя).
• Культурны цэнтр Пушкіна (Люксембург).
• Галерэя Рыпатрансонэ (Італія).

Творы Анатоля Кузняцова таксама ёсць у прыватных калекцыях Фінляндыі, Нарвегіі, Швецыі, Германіі, Францыі, Італіі, Нідэрландаў, Тайваня, Тайланда, Японіі, Ізраіля, ЗША, Польшчы, Літвы, Латвіі, Расіі і Беларусі.

Прызнанне і ўзнагароды

• 1989 — лаўрэат Усесаюзнай выставы-конкурсу жывапісу (Масква, Расія).
• 2013 — Медаль Францыска Скарыны за ўклад у духоўную і інтэлектуальную спадчыну беларускага народа.
• 2015 — Спецыяльная прэмія Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь за шматгадовую мастацкую дзейнасць і стварэнне высакаякасных карцін.
• 2019 — Заслужаны дзеяч мастацтваў Рэспублікі Беларусь^[37].

Традыцыя і лічбавая прысутнасць

Як частка мастацкай дынастыі пяці пакаленняў, у якую ўваходзяць архітэктар Іван Мядзведзеў, мастачка па шкле Ірына Кузняцова, мастачка Вольга Кузняцова і яе дзеці, Мацвей Ігумнаў і Ульяна Ігумнава, спадчына Анатоля Кузняцова працягваецца праз маладзейшыя пакаленні, якія займаюцца мастацтвам у новых формах.

Творчая гісторыя сям’і задакументавана ў праекце ourdynasty.art — курыраванай лічбавай галерэі, якая захоўвае больш за стагоддзе мастацкай творчасці. Сайт змяшчае кантэнт, звязаны з укладам сям’і ў беларускае і міжнароднае мастацтва^[2].