Карачаева-балкарская мова

Карача́ева-балка́рская (карачаеўская, балкарская) мо́ва (къарачай-малкъар тил, тау тил^[4] / Qaraçay-Malqar til, Taw til / قاراچاي مالقار تیل٫ طاو تیل) — адна з цюркскіх моў палавецка-кыпчакскай групы, мова карачаеўцаў і балкарцаў. Сучасная назва стала агульнапрынятай з 1950-х гадоў, раней называлася горска-татарскай, горска-цюркскай, татарска-джагатайскай^[5].

Карачаева-балкарская мова
Саманазва	къарачай-малкъар тил, тау тил
Краіны	Расія
Афіцыйны статус	Расія Кабардзіна-Балкарыя Карачаева-Чаркесія
Агульная колькасць носьбітаў	у Расіі: 305 364 (2010)[1] 274 038 (2020)[2]
Статус	уразлівая[d][3]
Класіфікацыя
Катэгорыя	Мовы Еўразіі
Цюркская сям'я Кыпчакская галіна Палавецка-кыпчакская група
Пісьменнасць	кірыліца (карачаева-балкарская пісьменнасць), у дыяспары лацініца
Моўныя коды
ДАСТ 7.75–97	као 280
ISO 639-1	—
ISO 639-2	krc
ISO 639-3	krc
WALS	krc
Atlas of the World’s Languages in Danger	1075
Ethnologue	krc
IETF	krc
Glottolog	kara1465
Вікіпедыя на гэтай мове

Класіфікацыя

Карачаева-балкарскую мову адносяць да палавецка-кыпчакскай групы цюркскіх моў. Найбольш блізкія да яе мовы — кумыкская, крымскататарская (сярэдні дыялект і літаратурная мова), крымчакская, караімская, а таксама мовы мінулага — палавецкая і армяна-кыпчакская. Распаўсюджана ў Карачаева-Чаркесіі і Кабардзіна-Балкарыі, у Сярэдняй Азіі, Турцыі, у краінах Блізкага Усходу.