crediderim

Discretiva

crediderim dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
crēdĭderim	prima singularis	perfectum	activa	coniunctivus	crēdō (crēdere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /kreːˈdiderim/

(classice)

Syllabificatio phonetica: crē·di·de·rim — morphologica: credid-erim

Loci

Lilius Gregorius Gyraldus

Spinoza

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

saec. XVI.

• De imitatione generatim et in universum non satis recte quemquam hoc tempore praecipere posse crediderim. — Lilius Gregorius Gyraldus, cf. "Ciceronian Controversies", ed. Joann Dellaneva, Cambridge, London 2007, p. 186.

saec. XVII.

• Cui enim pollicitus sum, argentum ex. gr., quod mihi secreto servandum dedit, custodire, fidem praestare non teneor, simulac noverim, aut scire crediderim, furtum esse, quod mihi servandum dedit sed rectius agam, si dem operam, ut suis restituatur. — Benedictus de Spinoza, Tractatus Politicus