servatus

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /serˈwaːtus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ser·vā·tus — morphologica: servat-us

Notatio

← Latine: servō (servāre)

Participium

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
servātus	—	perfectum	passiva	participium­	nominativo	servō (servāre)

Declinatio

positivus singularis				positivus pluralis
cas.	masc.	fem.	neut.	cas.	masc.	fem.	neut.
nom.	servātus	servāta	servātum	nom.	servātī	servātae	servāta
gen.	servātī	servātae	servātī	gen.	servātōrum	servātārum	servātōrum
dat.	servātō	servātae	servātō	dat.	servātīs	servātīs	servātīs
acc.	servātum	servātam	servātum	acc.	servātōs	servātās	servāta
abl.	servātō	servātā	servātō	abl.	servātīs	servātīs	servātīs
voc.	servāte	servāta	servātum	voc.	servātī	servātae	servāta

Translationes

Participium	dilatare ▼

Participium	collabi ▲

Anglice: kept (en), maintained (en), saved (en) Germanice: bewahrt (de), erhalten (de), gerettet (de)

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Titus Livius -58…+17

Velleius Paterculus ca. -20/+35

Lucius Annaeus Seneca -3/+65

L. Iunius Moderatus Columella ca. 4-70

C. Plinius Secundus 23-79

Quintus Curtius Rufus ca. 50

P. Cornelius Tacitus ca. 116

Ulco Cats Bussemaker 1810–1865

antiq.

class.

class.

class.

class.

I

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Interim video me esse inter Antonianos Antoniumque post me esse aliquanto. Repente equum immisi ad eam legionem tironum, quae veniebat ex castris, scuto reiecto. Antoniani me insequi; nostri pila coicere velle. Ita nescio quo fato sum servatus, quod sum cito a nostris cognitus. —Epistolae ad Familiares Ciceronis ^[1][2]

class.

• Sed praeteritorum, quae magis reprehendi quam corrigi possint, oblitum se non facturum, ut insultet adversis rebus eorum; Aetolos quoque finire tandem adversus se odia debere, et Nicandrum privatim eius diei, quo servatus a se foret, meminisse. —Ab urbe condita Titi Livii ^[3]

class.

• Primoque duas legiones cum omnibus impedimentis tormentisque et Statiano legato amisit, mox saepius ipse cum summo totius exercitus discrimine ea adiit pericula, a quibus servari se posse desperaret, amissaque non minus quarta parte militum captivi cuiusdam, sed Romani, consilio ac fide servatus est, qui clade Crassiani exercitus captus, cum fortuna non animum mutasset, accessit nocte ad stationem Romanam praedixitque, ne destinatum iter peterent, sed diverso silvestrique pervaderent. —Historiae Romanae Vellei ^[4]

class.

• Mos antiquis fuit usque ad meam servatus aetatem, primis epistulae verbis adicere: “Si vales bene est, ego valeo.” Recte nos dicimus: “Si philosopharis, bene est.” —Ad Lucilium epistulae morales Senecae ^[5][2]

saec. I.

• Isque mos dum servatus est, perseverantissimo colendorum agrorum studio veteres illi Sabini Quirites atavique Romani, quamquam inter ferrum et ignes hosticisque incursionibus vastatas fruges largius tamen condidere quam nos, quibus diuturna permittente pace prolatare licuit rem rusticam. —De re rustica L. Iunii Moderati Columellae ^[6][2]

saec. I.

• Romulus frondea coronavit Hostum Hostilium, quod Fidenam primus inrupisset. avus hic Tulli Hostilii regis fuit. P. Decium patrem tribunum militum frondea donavit exercitus ab eo servatus imperatore Cornelio Cosso cos. Samnitium bello. —Naturalis historia Plinii ^[7][2]

saec. I.

• Crimen parricidii, quod mihi obiectum est, tua salus diluet: servatus a me vitam mihi dederis. Oro quaesoque, omisso metu patere medicamentum concipi venis: laxa paulisper animum, quem intempestiva sollicitudine amici sane fideles, sed moleste seduli turbant. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi ^[8][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• saepe audivi principem nostrum conquerentem si quis sumpta morte misericordiam eius praevenisset. vita Clutorii in integro est, qui neque servatus in periculum rei publicae neque interfectus in exemplum ibit. —Annales P. Cornelii Taciti ^[9][2]

Latinitas nova

saec. XIX.

• Casus autem aliis quoque animalibus et multis rebus inanimatis attribuitur, ut puta dicimus equum casu venisse: quia, quum veniret, servatus est, non tamen ob eam causam venit, ut servaretur. —Aristotelis Physica Bussemakeri ^[10][2]

Fontes

3. Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (The Latin Library): Liber XXXVI, caput 29, [10] — servatus
4. Velleius Paterculus, Historiarum ad M. Vinicium consulem libri duo (ed. J. Hellegouarc'h, Paris 1982). Liber II. Caput LXXXII. p. 2 — servatus