Подино

Подино — село во областа Пелагонија, во Општина Могила, во околината на градот Битола.

Подино
Куќи во селото Подино
Подино Местоположба на Подино во Македонија Подино на карта
Координати 41°13′05″N 21°20′34″E
Регион	Пелагониски
Општина	Могила
Област	Пелагонија
Население	24 жит. (поп. 2021)[1]
Пошт. бр.	7245
Повик. бр.	047
Шифра на КО	02093
Надм. вис.	680 м
Слава	Рождество на Пресвета Богородица
Подино на општинската карта Атарот на Подино во рамките на општината
Подино на Ризницата

Потекло на името

Името на селото потекнува од неговата местоположба, бидејќи се простира во подножјето на планината Орлак.^[2]

Географија и местоположба

Селото се наоѓа речиси во Пелагонија, во северниот дел на Битолското Поле и во северниот дел на територијата на Општина Могила.^[3] Селото е рамничарско-ридско, на надморска височина од 680 метри.^[3]

Селото е потпланинско, сместено во подножјето на планината Древеник, сместени помеѓу селата Ивањевци на југоисток и Свето Тодори на северозапад.^[4]

Месностите во атарот ги носат следниве имиња: Коритов Камен, Липа, Јачмениште, Гладно Поле, Глогче, Асанкалица, Мутавџица, Рувчеица, Забел и Бели Камења.^[4]

Селото има збиен тип и е поделено на две маала, Горно и Долно. Во маалата се групирани родовските куќи.^[4]

Подино е оддалечено 18 километри од општинското средиште Могила и 25 километри од градот Битола.^[2]

Историја

Според мештаните, но и според историските извори, некогаш постоеле две села: Горно и Долно Подино. Од страна на мештаните, положбата над денешното село ја нарекуваат Старо Подино.^[2]

Првпат овие две села биле споменати во периодот 1650-1750 година.^[4]

Старини пронајдени на положбата на денешното село укажуваат дека некогаш тука постоело старо село. На месноста Забел се верува дека постоел манастир и стара црква, кои подоцна биле уништени заедно со тоа старо село. Еден мермерен камен од таа месност сега се наоѓа кај селската чешма.^[4]

Денешното Подино е младо село. Било основано од македонски доселеници од раселеното планинско село Старо Подино. Основачи на селото биле Бошевци и Секуловци. Потоа дошле и родови од други села.^[4]

Во XIX век, Горно и Долно Подино биле села во Битолската каза на Отоманското Царство.

Стопанство

Стопански објект во селото

Атарот зафаќа простор од 6,3 км². На него преовладува обработливото земјиште на површина од 341 хектар, на пасиштата отпаѓаат 130 хектари, а на шумите 115 хектари.^[3]

Селото, во основа, има полјоделска функција.^[3]

Население

Население во минатото

Година Нас. ±% 1948 158 —     1953 172 +8.9% 1961 194 +12.8% 1971 172 −11.3% 1981 134 −22.1%	Година Нас. ±% 1991 76 −43.3% 1994 67 −11.8% 2002 51 −23.9% 2021 24 −52.9%

Според податоците на Васил К’нчов („Македонија. Етнографија и статистика“) од 1900 година, во Подино живееле 115 жители, сите Македонци.^[5] Според егзархискиот секретар Димитар Мишев, („La Macédoine et sa Population Chrétienne“) во 1905 година во Подино имало 96 Македонци, под врховенството на Бугарската егзархија.^[6]

Според германска карта издадена во 1941 година, а заснована на пописот на Кралството Југославија од 1931 година, селото имало 100 Македонци.^[7]

Селото е мало и е населено со македонско население. Така, во 1961 година имало 194, а во 1994 година 67 жители.^[3]

Според пописот од 2002 година, во селото Подино живееле 51 жител, од кои 48 Македонци и 3 Роми.^[8]

Според последниот попис од 2021 година, во селото живееле 24 жители, сите Македонци.

Во табелата во продолжение е направен преглед на населението во сите пописни години:

Година	1900	1905	1948	1953	1961	1971	1981	1991	1994	2002	2021
Население	115	96	158	172	194	172	134	76	67	51	24

Извор за 1900 г.: Македонија. Етнографија и статистика.^[9]; за 1905 г.: La Macédoine et sa Population Chrétienne.^[10]; за 1948-2002 г.: Државен завод за статистика на РМ.^[11]; за 2021 г.: Државен завод за статистика на РМ.^[12]

Родови

Подино е македонско село.^[4]

Родови во Подино се: Бошевци (5 к.), Котевци (2 к.) и Секуловци (9 к.), староседелци, кои живееле во Старо Подино. Од родот Секуловци потекнува познатиот револуционер Ѓорѓи Сугарев. Во Секуловци се знае следното родословие: Илија (жив во 1950-тите на 60 години) Петре-Секуле, од Старо Подино се доселиле Секуле или неговиот татко; Коруновци (5 к.) од Пашино Рувци се населиле најпрво во Бучин, па од таму во Подино; Мицаковци (1 куќа) доселени се 1916 година од селото Пашино Рувци; Штрковци (3 к.), доселени се од селото Вирово, Железник во 1923 година, најпрво во Свето Тодори, па во Подино.

Општествени установи

• Месна заедница

Самоуправа и политика

Селото влегува во рамките на Општина Могила, која била создадена при новата територијална поделба на Македонија во 2004 година.

Во периодот од 1996 до 2004 година, селото се наоѓало во рамките на некогашната рурална општина Могила.

Во периодот од 1965 до 1996 година, селото било сместено во големата општина Битола.

Во периодот од 1955 до 1965 година, селото влегувало во рамките на тогашната општина Тополчани.

Во периодот 1952-1955, селото било дел од тогашната Општина Ивањевци, во која селото Подино, се наоѓале и селата Беранци, Вашарејца, Древеник, Ивањевци, Лознани, Новоселани, Свето Тодори, Српци и Трновци. Во периодот 1950-1952, селото било исто така дел од Општина Ивањевци, во која влегувале селата Древеник, Ивањевци, Новоселани, Подино, Свето Тодори и Трновци.

Избирачко место

Во селото постои избирачкото место бр. 0184 според Државната изборна комисија, сместено во месната заедница.^[13]

На претседателските избори во 2019 година, на ова избирачко место биле запишани вкупно 37 гласачи.^[14] На локалните избори во 2021 година, на ова избирачко место биле запишани вкупно 32 гласачи.^[15]

Културни и природни знаменитости

Главната селска црква „Рождество на Пресвета Богородица“

Археолошки наоѓалишта^[16]

• Св. Богородица — осамен наод од старохристијанско време.

Цркви^[17]

• Црква „Рождество на Пресвета Богородица“ — главна селска црква, потекнува од римско време, возобновена во 1916 година.

Редовни настани

• Мала Богородица — селска слава

Иселеништво

Се знае за следниве иселеници: Секојо (3 к.), живеат во селото Горно Оризари; Равановци (1 к.), живеат во Долно Оризари; Сугаревци (1 к.), живеат во Ивањевци; Пановци (2 к.), живеат во Свето Тодори. Целосно иселени родови се Шишковци, Трајчевци и Станчевци.^[4]