Loading AI tools
polski generał broni Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Skalski (ur. 7 kwietnia 1925 w Grodnie, zm. 18 lutego 2010 w Otwocku[1][2]) – polski dowódca wojskowy, generał broni Wojska Polskiego, dowódca Warszawskiego Okręgu Wojskowego (1983–1987), sekretarz Komitetu Obrony Kraju (1987–1990), wiceminister obrony narodowej (1989–1990), poseł na Sejm PRL IX kadencji.
generał broni | |
Data i miejsce urodzenia |
7 kwietnia 1925 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
18 lutego 2010 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1944–1991 |
Siły zbrojne |
Armia Krajowa |
Jednostki |
122 Zapasowy Pułk Piechoty |
Stanowiska |
dowódca pułku artylerii haubic, z-ca szefa sztabu artylerii |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Syn Janusza, oficera WP, uczestnika bitwy pod Monte Cassino, który po wojnie pozostał w Anglii i Petroneli z Sienkiewiczów[1]. Przed wybuchem wojny ukończył 6 klas szkoły powszechnej oraz 2 klasy Gimnazjum Ogólnokształcącego w Grodnie. Po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną w 1939 uczył się w radzieckiej szkole 10-letniej i od 1941 pracował jako kominiarz. Od kwietnia 1942 był żołnierzem Armii Krajowej ps. „Wilk” i łącznikiem-zwiadowcą w oddziale „Bąka”. W lipcu 1944 wcielony jako szeregowiec-strzelec do 122 Zapasowego Pułku Piechoty Armii Czerwonej w Kostromie. We wrześniu 1944 na własną prośbę przeniesiony do ludowego Wojska Polskiego, gdzie służył jako pisarz-tłumacz w sztabie artylerii 8 Dywizji Piechoty 2 Armii Wojska Polskiego. Po ukończeniu w styczniu 1945 Oficerskiej Szkoły Artylerii 2 Armii WP promowany został do stopnia podporucznika w korpusie oficerów artylerii. Po promocji służył jako dowódca plutonu armat przeciwpancernych 28 Pułku Piechoty 9 Dywizji Piechoty. Brał udział w walkach podczas operacji berlińskiej, 17 kwietnia 1945 został dwukrotnie ciężko ranny w nogę. Przebywał na leczeniu w szpitalach w Poznaniu i Siedlcach.
Po wojnie kontynuował służbę wojskową. Skierowany został do Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu na kurs dowódców baterii, który ukończył w listopadzie 1945 z II lokatą. Po kursie został dowódcą baterii w 17 samodzielnym dywizjonie artylerii przeciwlotniczej w Siedlcach (w strukturach 14 Dywizji Piechoty). W marcu 1946 został dowódcą dywizjonu w 36 Pułku Artylerii Lekkiej. Od kwietnia do lipca 1947 przebywał na kursie lektorów w Wyższej Szkole Oficerów Polityczno-Wychowawczych. Następnie został wyznaczony na zastępcę dowódcy 17 Samodzielnego Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej do spraw polityczno-wychowawczych, a od sierpnia 1947 na wykładowcę w 45 Pułku Piechoty w Siedlcach. Od kwietnia 1948 był zastępcą dowódcy tego pułku do spraw polityczno-wychowawczych, a w lutym 1949 został wykładowcą wydziału polityczno-wychowawczego 2 Dywizji Piechoty w Kielcach. Pod koniec 1949 powrócił do 14 Dywizji Piechoty na stanowisko pomocnika szefa sztabu artylerii dywizyjnej. W 1953, ze względu na pobyt ojca w Wielkiej Brytanii, został usunięty ze służby w aparacie politycznym wojska. W czerwcu 1953 był zastępcą szefa, a od października 1956 szefem sztabu artylerii 3 Dywizji Piechoty im. Romualda Traugutta w Lublinie. W latach 1959–1960 był dowódcą 1 Pułku Artylerii Haubic w Bartoszycach, skąd skierowano go na studia w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Woroszyłowa w Moskwie, którą ukończył w 1962 ze złotym medalem. W latach 1962–1965 był szefem sztabu Artylerii Warszawskiego Okręgu Wojskowego, a od 1965 szefem sztabu Wojsk Rakietowych i Artylerii tego okręgu. W 1966 ukończył Wyższy Specjalistyczny Akademicki Kurs Artylerii przy Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. W maju 1967 został szefem Wojsk Rakietowych i Artylerii Warszawskiego Okręgu Wojskowego i na tym stanowisku awansował w październiku 1969 do stopnia generała brygady. Nominację wręczył mu 10 października 1969 w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL marszałek Polski Marian Spychalski. We wrześniu 1970 wyznaczono go na stanowisko zastępcy szefa Wojsk Rakietowych i Artylerii MON (gen. dyw. Ignacego Szczęsnowicza), a w kwietniu 1972 został zastępcą szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego ds. operacyjnych. W październiku 1975 awansowany do stopnia generała dywizji. Nominację odebrał w Belwederze z rąk I sekretarza Komitetu Centralnego PZPR Edwarda Gierka. W 1969 oraz w 1977 ukończył Kursy Operacyjno-Strategiczne w Wojskowej Akademia Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K.J. Woroszyłowa w Moskwie. Od marca 1983 do października 1987 był dowódcą Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Na tym stanowisku 3 października 1986 awansowany uchwałą Rady Państwa na generała broni. Nominację wręczył mu 10 października 1986 w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL gen. armii Wojciech Jaruzelski.
W 1985 uzyskał mandat posła na Sejm PRL IX kadencji, z okręgu Warszawa Praga-Północ z ramienia Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Zasiadał w Komisji Transportu, Żeglugi i Łączności. Delegat na X Zjazd PZPR (1986). Członek Rady Naczelnej ZBoWiD. W latach 1986–1988 członek Społecznego Komitetu Odnowy Starego Miasta Zamościa[3].
W latach 1987–1990 był Głównym Inspektorem Obrony Terytorialnej, szefem Obrony Cywilnej Kraju i sekretarzem Komitetu Obrony Kraju. Od lipca 1989 był również wiceministrem obrony narodowej. We wrześniu 1990 odwołany ze stanowiska, przebywał w dyspozycji Ministra Obrony Narodowej. W maju 1991, w związku z osiągnięciem wieku emerytalnego, został przeniesiony w stan spoczynku.
Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera FII-10-12)[4].
Od 1947 żonaty z Bogusławą z domu Buczyńską (1925–2010). Miał córkę[5][4].
W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[6]:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.