Republika Wenecka

Republika Wenecka, Rzeczpospolita Wenecka, Najjaśniejsza Republika Wenecka (wł. Serenissima Repubblica di Venezia) – północnowłoska republika kupiecka, istniejąca od 697 roku do 15 maja 1797 roku. Najdłużej nieprzerwanie funkcjonujące państwo o ustroju republikańskim w historii[1]. W średniowieczu jedna z największych potęg handlowych i politycznych w basenie Morza Śródziemnego i jedno z najbogatszych miast Europy. Republika Wenecka była najpotężniejszą i zarazem najtrwalszą z powstałych w średniowieczu miejskich komun włoskich. Jako jedno z nielicznych państw włoskich odegrała również wielką rolę w historii nie tylko Italii, ale całej Europy i basenu Morza Śródziemnego. Od czasów wypraw krzyżowych po zmagania z Imperium Osmańskim, Republika Wenecka była dla Europy głównym pośrednikiem i uczestnikiem kontaktów z muzułmańskim Bliskim Wschodem – zarówno tych pokojowych, jak i wojennych.

Quick facts: Język urzędowy, Stolica, Ustrój polityczny, T... ▼

Republika Wenecka
(Najjaśniejsza Republika)

Repubblica di Venezia
(Repubblica Serenissima)

697–1797
Flaga Godło
Dewiza: (łac.) Pax tibi Marce, evangelista meus (Pokój z tobą Marku, mój ewangelisto)
Język urzędowy	łacina, wenecki
Stolica	Wenecja
Ustrój polityczny	oligarchia kupiecka
Typ państwa	republika
Głowa państwa	doża Ludovico Manin (1789–1797)
Powierzchnia  • całkowita	65 790 km²
Liczba ludności (1789)  • całkowita	2 844 212
Waluta	dukat wenecki
Data powstania	697
Data upadku	15 maja 1797
Religia dominująca	katolicyzm, w posiadłościach wschodnich również prawosławie
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku

Na czele państwa weneckiego stał obieralny – de iure dożywotnio – doża, który zazwyczaj wywodził się z wąskiego grona kilku najważniejszych rodów. Ustrój republiki był bardzo konserwatywny i zapewniał starej oligarchii kupieckiej monopol władzy. Oligarchia ta miała również bezpośredni wpływ na rządy poprzez liczne rady i sądy, które krępowały poczynania doży. Władza, w rozbudowanym z czasem państwie, całkowicie spoczywała w rękach Wenecjan, którzy wszelkie terytoria przyłączone do republiki traktowali jak kolonie. Ten miejski partykularyzm stał się jedną z przyczyn niemożności podjęcia przez Wenecję próby zjednoczenia Italii – mimo całej posiadanej przez nią potęgi i bogactwa.