Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa

Herman Van Rompuy

polityk belgijski Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Herman Van Rompuy
Remove ads

Herman Achille Van Rompuyⓘ (wym. [ˈɦɛrmɑn vɑn ˈrɔmpœy̆]; ur. 31 października 1947 w Etterbeek) – belgijski i flamandzki polityk, uhonorowany tytułem hrabiego. Były przewodniczący Chrześcijańskiej Partii Ludowej, wicepremier i minister budżetu w latach 1993–1999, przewodniczący Izby Reprezentantów od 2007 do 2008, premier Belgii w latach 2008–2009, od 2009 do 2014 pierwszy stały przewodniczący Rady Europejskiej.

Szybkie fakty Data i miejsce urodzenia, Okres ...
Remove ads

Życiorys

Podsumowanie
Perspektywa

Życie prywatne i wykształcenie

Herman Van Rompuy urodził się w 1947 w Etterbeek jako syn profesora ekonomii Vica Van Rompuya. W 1965 ukończył Kolegium Świętego Jana Berchmansa w Brukseli. W 1968 uzyskał licencjat z filozofii na Katholieke Universiteit Leuven, a w 1971 uzyskał na tej uczelni również magisterium z zakresu ekonomii[1][2].

Jest żonaty z Geertrui Windels, ma czworo dzieci: Petera (ur. 1980), Laurę (ur. 1981), Elke (ur. 1983) i Thomasa (ur. 1986)[2]. Jego brat, Eric Van Rompuy, również wstąpił do CD&V, natomiast siostra, Christine Van Rompuy, została działaczką ugrupowania komunistycznego. Herman Van Rompuy jest autorem publikacji na tematy społeczno-polityczne, jak również aktywnym blogerem oraz twórcą poezji haiku[3]. Uczestniczył w spotkaniach Grupy Bilderberg[4].

Dekretem królewskim z 8 lipca 2015 otrzymał belgijski tytuł hrabiowski[5].

Początki działalności politycznej

Po studiach, od 1972 do 1975, pracował jako urzędnik w administracji Narodowego Banku Belgii. W latach 1973–1977 był wiceprzewodniczącym młodzieżówki Chrześcijańskiej Partii Ludowej (CVP), w 2001 przekształconej w ugrupowanie pod nazwą Chrześcijańscy Demokraci i Flamandowie (CD&V). W 1978 wszedł w skład biura krajowego CVP, pozostał później we władzach CD&V[1][2].

W latach 1975–1978 był doradcą w gabinecie premiera Leo Tindemansa. Od 1978 do 1980 pracował jako doradca w gabinecie ministra finansów Gastona Geensa. Od 1982 do 1988 pełnił funkcję przewodniczącego CVP w okręgu Brussel-Halle-Vilvoorde. W latach 1980–1988 był dyrektorem centrum naukowego Centrum voor Politieke, Economische en Sociale Studies, a do 1987 także profesorem w wyższej szkole handlowej (Handelshogeschool) w Antwerpii. Od maja 1988 do września 1988 zajmował stanowisko sekretarza stanu ds. finansów oraz małej i średniej przedsiębiorczości[1][2].

Działalność polityczna w latach 1988–2007

W okresie 1988–1995 wchodził w skład Senatu z ramienia CVP. Od września 1988 do września 1993 stał na czele Chrześcijańskiej Partii Ludowej. Od września 1993 do lipca 1999 zajmował stanowisko wicepremiera i ministra budżetu w gabinecie, którym kierował Jean-Luc Dehaene (w 1999 odpowiadał również za sprawy rolnictwa). W 1999 jego partia przegrała wybory parlamentarne i znalazła się w opozycji[2].

W 1995 Herman Van Rompuy wszedł w skład Izby Reprezentantów, uzyskiwał reelekcję w 1999, 2003 i 2007. W styczniu 2004 otrzymał przyznany przez króla tytuł ministra stanu[1][2].

12 lipca 2007 został wybrany na przewodniczącego Izby Reprezentantów, którym pozostał do czasu objęcia stanowiska premiera. 29 sierpnia 2007 król Albert II powierzył mu misję prowadzenia rokowań koalicyjnych (explorateur) w czasie kryzysu politycznego, jaki nastąpił w Belgii po czerwcowych wyborach parlamentarnych. Celem było kontynuowanie negocjacji i doprowadzenie do porozumienia partii walońskich i flamandzkich w sprawie utworzenia wspólnego rządu[1][2][6]. Herman Van Rompuy złożył królowi raporty ze swoich działań 3 września i 10 września 2007[7]. 29 września 2007 przedstawił raport końcowy, po czym król zwolnił go z misji negocjatora i powierzył misję stworzenia rządu Yves’owi Leterme[8].

Premier Belgii

Kolejny kryzys polityczny w Belgii nastąpił w grudniu 2008, gdy Yves Leterme został pomówiony o domniemane próby wpływania na sędziów prowadzących proces dotyczący sprzedaży banku Fortis grupie BNP Paribas (czego nie potwierdziło późniejsze dochodzenie). 19 grudnia premier razem z całym gabinetem podał się do dymisji[9][10]. 22 grudnia Albert II przyjął jego rezygnację, powierzając pełnienie obowiązków do momentu sformowania nowego gabinetu. Były premier Wilfried Martens został mianowany negocjatorem (explorateur) w celu prowadzenia rozmów na temat wyboru nowego premiera i stworzenia rządu. Przekonał Hermana Van Rompuya do objęcia tego stanowiska. Albert II, po uzyskaniu raportu, 28 grudnia 2008 powierzył tę misję przewodniczącemu niższej izby parlamentu[11].

30 grudnia 2008 Herman Van Rompuy porozumiał się z liderami pięciu tworzących dotychczasową koalicję partii politycznych (CD&V, CdH, Open VLD, MR, PS) w sprawie jej dalszego utrzymania oraz kontynuacji prac gabinetu w prawie niezmienionym składzie. 30 grudnia 2008 Albert II mianował Hermana Van Rompuya nowym premierem Belgii i zaprzysiągł jego rząd[12][13].

Przewodniczący Rady Europejskiej

W listopadzie 2009, po ostatecznej ratyfikacji traktatu lizbońskiego, premier Belgii zaczął być wymieniany jako jeden z głównych kandydatów do obsadzenia ustanowionego przez ten traktat stanowiska przewodniczącego Rady Europejskiej. Według doniesień prasowych jego osoba została zaakceptowana przez Francję oraz Niemcy, które chciały widzieć na tym stanowisku polityka z mniejszego państwa UE o dużych zdolnościach organizatorskich i koncyliacyjnych. Było to stanowisko przeciwne wobec Wielkiej Brytanii, mającej forsować kandydaturę byłego premiera Tony’ego Blaira. Szwecja, sprawująca prezydencję w UE, dążyła, by wybór przewodniczącego odbył się na zasadzie konsensusu zamiast na drodze głosowania, co przewidywał traktat. W tym celu w dniach poprzedzających wybór rozpoczęła konsultacje z szefami państw i rządów. Herman Van Rompuy potwierdził oficjalnie wolę ubiegania się o urząd[14][15].

19 listopada 2009 na specjalnym szczycie w Brukseli szefowie państw i rządów UE w drodze porozumienia wybrali Hermana Van Rompuya na pierwszego stałego przewodniczącego Rady Europejskiej[16]. Urząd ten objął 1 grudnia 2009, tj. w dniu wejścia w życie traktatu lizbońskiego[17][18]. Na początku marca 2012 został wybrany przez Radę Europejską na drugą kadencję na to stanowisko[19].

W związku z wyborem 25 listopada 2009 Herman Van Rompuy złożył na ręce króla dymisję ze stanowiska szefa belgijskiego rządu. Tego samego dnia Albert II nowym premierem kraju mianował Yves’a Leterme[20][21].

Urząd przewodniczącego RE Herman Van Rompuy sprawował do 30 listopada 2014.

Remove ads

Skład rządu

Remove ads

Odznaczenia i wyróżnienia

Belgijskie
Zagraniczne

Wybrane publikacje

Herman Van Rompuy jest autorem artykułów na tematy społeczne, polityczne i gospodarcze, a także autorem kilku książek w tym[1][2]:

  • De kentering der tijden (Zmiana czasu), 1979,
  • Hopen na 1984 (Nadzieja po 1984), 1984,
  • Het christendom. Een moderne gedachte (Chrześcijaństwo. Nowoczesny pomysł), 1990,
  • Vernieuwing in hoofd en hart. Een tegendraadse visie, 1998,
  • De binnenkant op een kier. Avonden zonder politiek (Wieczory bez polityki), 2000,
  • Dagboek van een vijftiger, 2004.
Remove ads

Przypisy

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads
Remove ads