Passiflora montana

Passiflora montana (Barb. Rodr.) Harms – gatunek rośliny z rodziny męczennicowatych (Passifloraceae Juss. ex Kunth in Humb.). Występuje endemicznie w Andach w północnym Ekwadorze^[4].

Passiflora montana

Systematyka[1][2]
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	różopodobne
Rząd	malpigiowce
Rodzina	męczennicowate
Rodzaj	męczennica
Gatunek	Passiflora montana
Nazwa systematyczna
Passiflora montana (Barb. Rodr.) Harms Nat. Pflanzenfam. 3(6a): 256 1897[3]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]
zagrożony

Rozmieszczenie geograficzne

Rośnie endemicznie w Andach w północnym Ekwadorze w prowincjach Carchi oraz Pichincha^[4].

Morfologia

Pokrój

Zdrewniałe, trwałe, nagie liany^[5].

Liście

Potrójnie klapowane, prawie sercowate. Mają 9-11 cm długości oraz 9,5–13 cm szerokości. Całobrzegie, z ostrym lub rozwartym wierzchołkiem. Ogonek liściowy jest owłosiony i ma długość 35–40 mm. Przylistki są w kształcie nerki o długości 20 mm^[5].

Kwiaty

Pojedyncze. Działki kielicha są podłużnie lancetowate, zielone, mają 1,5 cm długości. Płatki są podłużne, zielonkawe, mają 1,0–1,5 cm długości^[5].

Owoce

Mają podłużnie owalny kształt. Mają 4,0–7,5 cm długości i 1,5–2,7 cm średnicy. Są żółtopomarańczowe^[5].

Biologia i ekologia

Występuje w wyższym lesie andyjskim na wysokości 2470–2600 m n.p.m. Gatunek jest znany z dwóch subpopulacji^[a]. Pierwsza znajduje się w rezerwacie Pululahua, jednak ostatnio ten gatunek odnotowano tam w 1890 roku. Na drugim siedlisku widziano go po raz ostatni w 1973 roku^[4].

Ochrona

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych został zaliczony do kategorii EN – gatunków zagrożonych wyginięciem. Niszczenie siedlisk jest jedynym zagrożeniem^[4].

Uwagi

1. Pojęcie subpopulacji (podpopulacji) jest wprowadzane w przypadkach ocen zagrożenia populacji silnie rozczłonkowanych, co wzmaga wymieranie taksonu. W przypadkach, gdy subpopulacje są małe i w znacznym stopniu izolowane, rekolonizacja opuszczonych stanowisk jest mało prawdopodobna (zob. metapopulacja oraz J. Mitka, Metodyka oszacowania stopnia zagrożenia populacji roślin i ich siedlisk).