Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa

Roman Umiastowski

oficer dyplomowany Wojska Polskiego, teoretyk wojskowości, prozaik Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Remove ads

Roman Umiastowski, ps. „Zawada”[1], „Bolesław Żarnowiecki” (ur. 10 lutego 1893[a] w Warszawie, zm. 29 grudnia 1982 w Londynie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, historyk wojskowości, geograf, powieściopisarz.

Szybkie fakty Data i miejsce urodzenia, Data i miejsce śmierci ...
Remove ads

Życiorys

Podsumowanie
Perspektywa

Był synem Filipa (1859–1923) i Florentyny z Arabskich (1860–1922)[3][1][4]. Był starszym bratem Stefana (ur. 1895), porucznika kawalerii Wojska Polskiego, odznaczonego Krzyżem Niepodległości[5].

W 1914 ukończył naukę w Gimnazjum Mariana Rychłowskiego w Warszawie[6]. W szkole średniej działał konspiracyjnie w Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”[7] oraz w skautingu[8]. Prowadził przyszłą 16 Warszawską Drużynę Harcerzy przy Szkole Realnej im. Stanisława Staszica, a następnie 25 Warszawską Drużynę Harcerską przy Gimnazjum Wojciecha Górskiego[9]. W latach 1914–1918 służył w armii rosyjskiej[8]. W 1915 ukończył 2 Mikołajewską Szkołę Wojskową w Kijowie[8]. W okresie I wojny światowej walczył w Besarabii, na Bukowinie i w Karpatach Wschodnich[7]. Następnie brał udział w walkach na Białorusi jako żołnierz Korpusu Wschodniego gen. Józefa Dowbór-Muśnickiego[7].

W 1918 ochotniczo wstąpił do Legii Akademickiej, uczestniczył w odsieczy Lwowa i został ranny na polu walki[7]. W Legii Akademickiej był najpierw dowódcą batalionu, a później kompanii karabinów maszynowych[10]. Następnie, w stopniu porucznika, został skierowany do szkolnictwa wojskowego, gdzie wykładał geografię i historię sztuki wojennej[7].

W latach 1922–1923 był słuchaczem Kursu Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 15 października 1923, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział na stanowisko szefa sztabu zastępcy Inspektora Armii Nr I[11]. Rok później zajmował stanowisko IV referenta w Inspektoracie Armii Nr I w Wilnie. Inspektorem armii był wówczas gen. dyw. Edward Śmigły-Rydz, a referentami: płk SG Władysław Bortnowski, ppłk SG Wincenty Kowalski, ppłk SG Stanisław Świtalski i mjr SG Leon Koc. Będąc słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej, a następnie oficerem sztabu, pozostawał oficerem nadetatowym 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej w Warszawie. Staż liniowy odbył w 18 Pułku Piechoty w Skierniewicach na stanowisku dowódcy III batalionu[12]. Z dniem 24 października 1926 został przydzielony do Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych na stanowisko oficera sztabu inspektora armii gen. dyw. Józefa Rybaka[13].

W 1928 był wykładowcą w Wyższej Szkole Wojennej. 5 listopada 1928 ogłoszono jego przeniesienie do 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu na stanowisko szefa sztabu[14]. We wrześniu 1930 został przeniesiony do 84 Pułku Strzelców Poleskich w Pińsku na stanowisko dowódcy batalionu[15]. W marcu 1932 został przeniesiony do 28 Pułku Strzelców Kaniowskich w Łodzi na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[16][17]. Od września 1937 do marca 1939 dowodził 37 Łęczyckim Pułkiem Piechoty w Kutnie[18].

Podczas kampanii wrześniowej był szefem propagandy w Sztabie Naczelnego Wodza, powołany na to stanowisko pismem Ministerstwa Spraw Wojskowych z 23 marca 1939[19]. Przybył do Warszawy pod koniec sierpnia 1939[19]. 6 września 1939, krótko przed północą, wezwał przez radio mieszkańców Warszawy do udziału w budowie barykad i umocnień wobec bezpośredniego zagrożenia miasta przez Niemców[20]. Jednocześnie wezwał wszystkich mężczyzn zdolnych do noszenia broni, a niepowołanych dotychczas do wojska, do bezzwłocznego opuszczenia stolicy i udania się na wschód, gdzie mieli zostać zmobilizowani[21]. Apel ten wywołał panikę; jeszcze przed świtem 7 września tysiące osób zaczęło opuszczać miasto w kierunku wschodnim[21]. Umiastowski został odwołany z funkcji szefa propagandy przez gen. Waleriana Czumę, który powołał na jego miejsce Wacława Lipińskiego[22][23].

9 września 1939 Roman Umiastowski został ewakuowany z Warszawy do Brześcia, gdzie opracowywał komunikaty informacyjne, nadawane do 16 września przez rozgłośnie radiowe w Baranowiczach i Wilnie[24]. 18 września 1939 opuścił Polskę, przekraczając granicę rumuńską w Kutach[25]. Po dotarciu do Francji przez krótki okres sprawował funkcje dowódcze w polskim obozie szkoleniowym Camp de Coëtquidan, lecz 11 października 1939 został zdjęty ze stanowiska i pozostawiony bez przydziału, po czym 18 kwietnia 1940 umieszczony w Ośrodku Oficerskim w Cerizay[24]. Po przybyciu do Wielkiej Brytanii przebywał od sierpnia 1940 w Stacji Zbornej Oficerów Rothesay[26].

W okresie dwudziestolecia międzywojennego był ściśle związany z tzw. obozem belwederskim, napisał panegiryk na cześć Józefa Piłsudskiego (Józef Piłsudski – twórca wojska, Warszawa 1938)[25]. W marcu 1942 gen. Izydor Modelski zwrócił się do władz brytyjskich o „natychmiastowe usunięcie” z terenu Wielkiej Brytanii grupy groźnych przeciwników politycznych gen. Władysława Sikorskiego (m.in. Stefana Dąba-Biernackiego, Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego i innych); na liście tej znalazł się również Roman Umiastowski, jednak do deportacji nie doszło[24].

Publikował książki poświęcone geografii wojennej i geopolityce[3]. Powieściopisarz, pod pseudonimem „Bolesław Żarnowiecki” wydał dwie powieści science fiction, Rok 1974 (Toruń 1927) i Rok 1975 (Warszawa 1928), opowiadające o sojuszu polsko-francusko-czesko-japońskim. Myśl techniczna powieści była nowatorska, zawierały się w niej „fototelefon”, „latające torpedy sterowane radiem”, działa nasłuchowe i pancerze piechoty. Innym wątkiem była broń zatrzymująca samoloty w locie i „awiomatki” (lotniskowce). W 1933 ukazała się jego książka Wśród trujących mgieł: opowieści o wojnie gazowej (Warszawa 1933), będąca „montażem pamiętnikarskim” mówiącym o stosowaniu gazów bojowych w okresie I wojny światowej, szczególnie zaś w czasie bitwy nad Rawką[27]. Znał języki niemiecki, rosyjski, francuski i angielski; opiniował książki autorów estońskich[25]. Tłumaczył z języka angielskiego (Thomas M. Johnson, W sieciach szpiegostwa, Warszawa 1935)[28]. W 2009 opublikowano jego Dziennik wojenny 18 IX 1939 – 19 IX 1945 (Warszawa 2009, ISBN 978-83-7181-544-7).

Po zakończeniu II wojny światowej, w czasie pobytu na emigracji w Londynie, był antykwariuszem i kolekcjonerem[25]. W latach 1958–1982 prowadził „Antykwariat Polski” (1 Fountain Drive, London SW19, czynny do 1983), specjalizujący się w książkach, rękopisach, mapach, rycinach, fotografiach i wszelkich materiałach związanych z Polską i Litwą[29]. 25 lutego 1956 otrzymał obywatelstwo brytyjskie[30].

W 1983 Joanna Umiastowska, wdowa po Romanie Umiastowskim, zgodnie z jego wolą tymczasowo zdeponowała w Muzeum Polskim w Rapperswilu cenną kolekcję ponad 500 egzemplarzy starych map, książek i rycin, głównie poloników z XVII, XVIII i XIX wieku, gromadzoną przez 30 lat[31]. Opis kolekcji Romana Umiastowskiego został opublikowany w książce Polska cała: katalog starych książek, map i rycin XV–XIX wieku Polski dotyczących: w zbiorach Muzeum Polskiego w Rapperswilu z kolekcji Romana Umiastowskiego (Rapperswil 1991), a także w pracy Cartographia Rappersviliana Polonorum: katalog zbiorów kartograficznych Muzeum Polskiego w Rapperswilu (Rapperswil 1995)[31]. W skład zbioru wchodziły m.in. drugie wydanie dzieła Mikołaja Kopernika De revolutionibus orbium coelestium (Bazylea 1565), sześć dzieł Jana Heweliusza i pierwsze wydanie kroniki Marcina Kromera De origine et rebus gestis Polonorum (Bazylea 1558)[31]. W 1991, po uzyskaniu przez Polskę niezależności, kolekcja Romana Umiastowskiego została przewieziona do Warszawy[25]. Jego archiwum z lat 1939–1969 zdeponowano w Instytucie Józefa Piłsudskiego w Ameryce[32].

Po śmierci Romana Umiastowskiego urnę z jego prochami nielegalnie przewieziono do Polski i 3 stycznia 1983 pochowano w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[25] (kwatera 305-2-5,6)[4].

Roman Umiastowski był żonaty ze Stanisławą Borzęcką[33], w późniejszym okresie z Joanną Aldridge-Umiastowską[32]. Jego młodszy syn, Jan Kazimierz Umiastowski (1920–1944), poległ 12 maja 1944 w bitwie o Monte Cassino[25], w której uczestniczył jako podporucznik 5 Wileńskiej Brygady Piechoty[34], oficer łącznikowy Kwatery Głównej Brygady[35][36]. Został pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym na Monte Cassino[34], a w 1947 roku ukazały się w Londynie jego wspomnienia Przez kraj niewoli: wspomnienia z Litwy i Rosji z lat 1939–1942[36]. Roman Umiastowski zadedykował pamięci syna książkę Russia and the Polish Republic 1918–1941 (Londyn 1945)[36].

Remove ads

Awanse

  • kapitan – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty
  • major – 31 marca 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 106 lokatą w korpusie oficerów piechoty
  • podpułkownik – 14 grudnia 1931 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 6 lokatą w korpusie oficerów piechoty

Ordery i odznaczenia

Publikacje

  • Terytorium Polski pod względem wojskowym, Część wstępna i pierwsza, Warszawa 1921
  • Podstawy obrony państwa. I – Przyrodzone podstawy obrony państwa. II – Zagadnienia komunikacji z punktu widzenia obrony państwa, Warszawa 1922
  • Geografia wojenna Rzeczypospolitej Polskiej i ziem ościennych, Warszawa 1924
  • Granice polityczne, naturalne i obronne w czasie pokoju i wojny, Kraków–Dębniki 1925
  • Rok 1974. Powieść z czasów przyszłych, Toruń 1927 (pod pseudonimem Bolesław Żarnowiecki)
  • Rok 1975. Powieść z czasów przyszłych, Warszawa 1928 (pod pseudonimem Bolesław Żarnowiecki)
  • Morze jako źródło bogactwa narodu, Warszawa 1928
  • Ludzie morza. Wojna na powierzchni wód (z pamiętników i dokumentów wybrał i zestawił Roman Umiastowski), Warszawa 1928
  • Wśród trujących mgieł: opowieści o wojnie gazowej (z pamiętników i dokumentów wybrał Roman Umiastowski), Warszawa 1933
  • Thomas M. Johnson, W sieciach szpiegostwa (przekład i przedmowa Roman Umiastowski), Warszawa 1935
  • Ludzie przestworza. Życie i walki lotników wielkiej wojny (z pamiętników i dokumentów wybrał Roman Umiastowski), Warszawa 1936
  • Legion 10 tysięcy, Warszawa 1936
  • Las naszą obroną, Warszawa 1937
  • Józef Piłsudski – twórca wojska, Warszawa 1938
  • 12 mil do Warszawy... 30 mil do Paryża, Edynburg–Londyn 1941
  • Bitwa polska. Przygotowanie i przebieg wojny polsko-niemieckiej w roku 1939, Londyn 1942
  • Russia and the Polish Republic 1918–1941, Londyn 1945
  • Poland, Russia and Great Britain 1941–1945, Londyn 1946
  • Dziennik wojenny 18 IX 1939 – 19 IX 1945, Warszawa 2009
Remove ads

Uwagi

  1. [a]
    26 stycznia 1934 ogłoszono sprostowanie daty urodzenia z „29 stycznia 1893” na „10 lutego 1893”[2].

Przypisy

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads
Remove ads