Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Sara Takanashi
japońska skoczkini narciarska Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Sara Takanashi (jap. 高梨沙羅 Takanashi Sara; ur. 8 października 1996 w Kamikawie) – japońska skoczkini narciarska. Brązowa medalistka olimpijska z 2018, siedmiokrotna medalistka mistrzostw świata (dwa srebrne medale i dwa brązowe w konkursach indywidualnych, złoty i dwa brązowe w konkursach drużyn mieszanych), pięciokrotna złota medalistka mistrzostw świata juniorów (trzy medale w konkursach indywidualnych i dwa w drużynowych), złota medalistka igrzysk olimpijskich młodzieży z 2012. Czterokrotna zwyciężczyni klasyfikacji generalnej Pucharu Świata (w sezonach 2012/2013, 2013/2014, 2015/2016 i 2016/2017), ośmiokrotna zwyciężczyni Letniego Grand Prix oraz dwukrotna zwyciężczyni Letniego Pucharu Kontynentalnego. Jej rekord życiowy w długości skoku wynosi 141 metrów i został ustanowiony na skoczni Ōkurayama w Sapporo.
.jpg)
Takanashi została trzykrotnie wpisana do Księgi Rekordów Guinessa za: największą liczbę indywidualnych miejsc na podium Pucharu Świata bez podziału na płeć, największą liczbę zwycięstw kobiety w Pucharze Świata oraz największą liczbę indywidualnych zwycięstw w Pucharze Świata bez podziału na płeć[2].
Remove ads
Przebieg kariery
Podsumowanie
Perspektywa
Pierwszym startem w międzynarodowych zawodach były japońskie konkursy Pucharu Kontynentalnego w sezonie 2008/2009. Pierwszy konkurs, w którym uczestniczyła Takanashi, odbył się 3 marca 2009 roku w Zaō. W stawce trzydziestu zawodniczek Japonka zajęła dziewiętnastą pozycję tracąc do zwyciężczyni Anette Sagen 123,5 punktu[3]. Po roku startów po raz pierwszy stanęła na podium Pucharu Kontynentalnego, zajmując trzecie miejsce w drugim konkursie w tej samej miejscowości, w której zadebiutowała na międzynarodowej arenie[4].
Po raz pierwszy na najwyższym stopniu podium stanęła 19 stycznia 2011 roku w konkursie w Ramsau, następnego dnia na tej samej skoczni zwyciężyła po raz drugi. Były to jedyne konkursy Pucharu Kontynentalnego, w których Japonka zwyciężyła. W Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2011 w Oslo zajęła szóste miejsce na skoczni HS106[1]. Podczas treningu do tego konkursu oddała skok na odległość 105 metrów, pokonując ówczesną liderkę Pucharu Kontynentalnego Danielę Iraschko, która osiągnęła odległość 95,5 metra[5][6].
2011/2012
3 grudnia 2011 roku w pierwszym w historii konkursie Pucharu Świata kobiet w Lillehammer zajęła 5. miejsce, po skokach na 86,5 m i 87,5 m[7]. 8 stycznia 2012 r. w Hinterzarten po raz pierwszy w konkursie PŚ stanęła na podium zajmując 2. miejsce, przy oddanych skokach na odległości 100,5 m oraz 99,5 m[8].
14 stycznia 2012 roku zdobyła złoty medal na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich Młodzieży 2012 po dwóch skokach na 76,5 m[9]. 11 i 12 lutego 2012 roku w Ljubnie dwukrotnie stanęła na podium zajmując drugie miejsce. 23 lutego podczas konkursu skoków pań w ramach Mistrzostw Świata Juniorów 2012 oddała skoki na odległość 108,5 m i 107,5 m, dzięki czemu zdobyła złoty medal z przewagą 11,5 pkt nad drugą Sarą Hendrickson[10]. Dwa dni później w konkursie drużynowym reprezentacja Japonii w składzie: Yūki Itō, Yurina Yamada, Kaori Iwabuchi, Sara Takanashi zwyciężyła w konkursie, pokonując drugie Niemki o 119,5 punktu[11].
3 marca 2012 roku w Zaō Takanashi została zwyciężczynią konkursu i jednocześnie tego samego dnia, w drugim konkursie, zajęła 2. miejsce. W kolejnym dniu w Zaō również zajęła 2. miejsce. W ostatnim konkursie zamykającym sezon 2011/2012 pucharu świata w skokach narciarskich ponownie zajęła drugie miejsce i ostatecznie uplasowała się na trzeciej pozycji w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata za rok 2011/2012[12].
2012/2013
Sara Takanashi 14 sierpnia 2012 roku zainaugurowała pierwszy w historii konkurs wchodzący w skład Letniego Grand Prix kobiet, który odbył się w Courchevel. Był to konkurs drużyn mieszanych, gdzie wraz z Yūki Itō, Noriakim Kasai i Yūtą Watase stanęła na najwyższym stopniu podium[13]. Następnego dnia wzięła udział w konkursie indywidualnym i zajęła ósmą lokatę. W kolejnym konkursie, dwa dni później w Hinterzarten, uplasowała się na drugim stopniu podium, przegrywając tylko z Danielą Iraschko[14]. Ostatnie dwa konkursy w sezonie letnim, które odbyły się w Ałmaty, zadecydowały o jej końcowym triumfie w klasyfikacji generalnej Letniego Grand Prix 2012. Dwukrotnie wtedy konkurs zakończyła na pierwszej pozycji[15].
23 listopada 2012 roku, podczas pierwszego w historii konkursu drużynowego – mieszanego inaugurującego sezon 2012/2013 Pucharu Świata w skokach narciarskich Sara Takanashi zajęła drugie miejsce wraz z Yūki Itō, Yutą Watase i Taku Takeuchim przegrywając z pierwszymi Norwegami (w składzie: Maren Lundby, Tom Hilde, Anders Bardal i Anette Sagen), natomiast wygrywając z trzecimi Włochami (w składzie: Elena Runggaldier, Andrea Morassi, Evelyn Insam i Sebastian Colloredo)[16]. 24 listopada 2012 roku, podczas pierwszego indywidualnego konkursu PŚ kobiet w sezonie 2012/2013, Takanashi stanęła na najwyższym podium, obok drugiej Sarah Hendrikson i trzeciej Anette Sagen[17]. Dwa tygodnie później podczas próby przedolimpijskiej w Krasnej Polanie w pierwszym konkursie zajęła drugie miejsce[18], zaś w drugim znalazła się na najniższym stopniu podium[19]. W ostatnim konkursie roku 2012 w Ramsau am Dachstein zwyciężyła. Podobnie sytuacja miała miejsce w pierwszym konkursie 2013 roku, kiedy to w Schonach pokonała Włoszkę Evelyn Insam oraz Austriaczki Iraschko i Seifriedsberger[20]. W kolejnym konkursie była czwarta[21]. W Hinterzarten w pierwszym konkursie nieznacznie przegrała z Hendrickson zajmując drugie miejsce[22]. W drugim zwyciężyła, uzyskując w drugiej serii najdłuższy skok konkursu 105 metrów[23].
Podczas Mistrzostw Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2013 w Libercu w konkursie indywidualnym obroniła tytuł mistrzowski i zdobyła złoty medal[24]. Stała się jednocześnie pierwszą zawodniczką w historii tej imprezy, która tego dokonała. W konkursie drużynowym po dyskwalifikacji Yūki Kobayashi w pierwszej serii, jako członkini składu Japonii uplasowała się na piątym miejscu[25].
Po zakończeniu mistrzostw Puchar Świata przeniósł się do ojczystego kraju Takanashi. W Sapporo Japonka jednak uzyskała najgorsze wyniki sezonu zajmując po raz pierwszy w miejsce poza pierwszą dziesiątką – 12. miejsce w pierwszym konkursie, w drugim będąc piątą zawodniczką w klasyfikacji. W kolejnych dwóch konkursach w Zaō zwyciężyła. Serię tę przedłużyła w Ljubnie, gdzie również dwukrotnie zwyciężyła[26]. W ten sposób zapewniła sobie kryształową kulę przed mistrzostwami świata[27].
Podczas mistrzostw świata w Val di Fiemme po raz pierwszy zawodniczki mogły zdobyć dwa medale. Jeden w konkursie indywidualnym, a drugi w konkursie drużynowym mieszanym. Japonka dwukrotnie stanęła na podium. Najpierw w konkursie indywidualnym przegrała jedynie z Hendrickson, by w konkursie drużynowym zdobyć razem z Yūki Itō, Daiki Itō oraz Taku Takeuchi złoty medal[12].
Po zakończeniu mistrzostw odbyły się jeszcze dwa konkursy Pucharu Świata, które miały miejsce w Norwegii. W obu konkursach Takanashi zajęła drugie miejsce ustępując mistrzyni świata we Włoszech – Hendrickson. Mimo tego Japonka z przewagą 250 punktów nad Amerykanką zdobyła kryształową kulę[12].
2013/2014
Sezon ten zaczęła 26 lipca 2013 roku pierwszym konkursem Letniego Grand Prix 2013 w Hinterzarten, gdzie zajęła drugie miejsce za Kanadyjką Alexandrą Pretorius. Dzień później w konkursie drużyn mieszanych stanęła wraz z reprezentacją Japonii na najwyższym stopniu podium. W kolejnym mikście w Courchevel zajęła drugie miejsce. Na terenie Rosji i Kazachstanu we wrześniu wygrała cztery konkursy z rzędu i tym samym po raz drugi z rzędu wygrała klasyfikację generalną całego cyklu[28].
Puchar Świata zainaugurowała zwycięstwem w konkursie drużyn mieszanych w Lillehammer[29]. Następnego dnia zwyciężyła w konkursie indywidualnym[30]. W kolejnych konkursach, w Hinterzarten, oraz pierwszym w Czajkowskim ponownie stawała na najwyższym stopniu podium[31][32][33]. W drugim konkursie w Rosji zajęła trzecie miejsce przegrywając z Cariną Vogt i Iriną Awwakumową[34]. Styczeń 2014 roku zaczęła od czterech zwycięstw, które odniosła w Sapporo[35][36] oraz w Zaō[37][38]. Pod koniec stycznia podczas konkursów rozgrywanych w Planicy dwukrotnie przegrała z Austriaczką Danielą Iraschko-Stolz[39][40].
Dwa dni po ostatnim konkursie w Słowenii wzięła udział w juniorskich mistrzostwach świata w Predazzo. Po raz trzeci z rzędu zdobyła tytuł mistrza świata juniorów wygrywając o niespełna piętnaście punktów z reprezentującą Francję Coline Mattel oraz ze sklasyfikowaną na trzecim miejscu Norweżką Maren Lundby[41]. Dwa dni później w konkursie drużynowym wraz z Yūki Itō, Haruką Iwasą oraz Yuriną Yamadą sięgnęła po złoty medal zwyciężając z drugą Słowenią i trzecią Francją[42].
W ostatnich konkursach Pucharu Świata przed Zimowymi Igrzyskami Olimpijskimi 2014 w Soczi dwukrotnie zwyciężyła w austriackim Hinzenbach. Zwycięstwo odniesione w drugim konkursie było dziesiątym w sezonie[43]. Swoje starty na zimowej olimpiadzie zaczęła od dwóch wygranych treningów[44]. W konkursie indywidualnym zajęła czwarte miejsce, straciwszy do trzeciej Francuzki Coline Mattel dwie i dwie dziesiąte punktu[45].
Po zakończeniu igrzysk wróciła do startów w Pucharze Świata dwukrotnie zwyciężając w Râșnovie. Pierwsza wygrana Rumunii zapewniła jej drugą kryształową kulę[46][47]. Wygrała również w konkursie na skoczni dużej w Oslo[48], w Falun[49] oraz w finałowym konkursie cyklu w Planicy odnosząc przy tym ostatnie, piętnaste zwycięstwo w sezonie[50].
2014/2015
Kolejny sezon zaczęła 20 września 2014 roku startem podczas konkursów Letniego Grand Prix w kazachskich Ałmatach. Zwyciężyła w obu konkursach wygrywając przy tym cały letni cykl po raz trzeci z rzędu[51]. Drugi konkurs w Kazachstanie był dla niej dziesiątym konkursem zakończonym na podium zawodów[52].
Tydzień po finale Letniego Grand Prix pojawiła się na starcie Letniego Pucharu Kontynentalnego rozgrywanego w Trondheim, gdzie triumfowała dwukrotnie przed Sarą Hendrickson, oraz kolejno Maren Lundby i Coline Mattel. Odniosła przy tym triumf w klasyfikacji końcowej turnieju[53].
5 grudnia 2014 roku wystartowała w rozpoczynającym Puchar Świata konkursie w Lillehammer, w którym zajęła trzecie miejsce przegrywając ze Słowenką Špelą Rogelj oraz Austriaczką Danielą Iraschko-Stolz[54]. Po konkursie powiedziała, że jest rozczarowana zajętym przez siebie miejscem[55]. Na początku 2015 roku podczas konkursów w ojczystej Japonii dwukrotnie zwyciężyła w Sapporo. Pierwsze zwycięstwo było jednocześnie dwudziestym piątym w całej karierze oraz czterdziestym na podium w historii jej startów[56][57]. W jednoseryjnym konkursie rozgrywanym w Zaō zajęła siódme miejsce[58]. Kolejne starty, które miały miejsce w Oberstdorfie zakończyła kolejno na trzecim[59] i piątym miejscu, co kosztowało ją utratę pozycji lidera w klasyfikacji generalnej cyklu[60]. Na przełomie stycznia i lutego w Hinzenbach plasowała się w pierwszym konkursie na trzeciej pozycji[61], a w drugim na ósmej[62]. W pierwszym konkursie rozgrywanym w rumuńskim Râșnovie zajęła drugie miejsce na podium przegrywając z Iraschko-Stolz[63], natomiast w drugim konkursie po raz trzeci w sezonie stanęła na jego najwyższym stopniu[64]. Na niespełna tydzień przed mistrzostwami świata odniosła podwójne zwycięstwo w Ljubnie[65]. Drugi konkurs wygrała ex aequo z Iraschko-Stolz[66].
Swój start na Mistrzostwach Świata w Falun zaczęła udziałem w konkursie indywidualnym, w którym zajęła czwarte miejsce. Do trzeciego miejsca na podium straciła pięć i pół punkta[67]. Dwa dni później wystartowała w konkursie drużyn mieszanych wraz z Noriakim Kasai, Yūki Itō i Taku Takeuchim. Zajęli trzecie miejsce na podium zdobywając brązowy medal[68].
Niespełna dwa tygodnie po mistrzostwach świata rozegrany został finałowy konkurs Pucharu Świata w Oslo na skoczni dużej, w którym odniosła swoje trzydzieste w karierze zwycięstwo. W klasyfikacji końcowej cyklu sklasyfikowana została na drugim miejscu za Danielą Iraschko-Stolz[69].
2015/2016
Sezon ten rozpoczęła biorąc udział w zawodach Letniego Grand Prix w Courchevel, które zwyciężyła[70]. Na początku września 2015 roku dwukrotnie triumfowała w Czajkowskim[71][72]. Zwycięstwo w pierwszym konkursie było jej dziesiątym w karierze w zawodach LGP. Tydzień później po zwycięstwie w pierwszych zawodach w Ałmatach zapewniła sobie czwarty triumf w klasyfikacji generalną letniego cyklu[73]. Dzień później ponownie stanęła na najwyższym stopniu podium zawodów wygrywając ze swoją rodaczką Yūki Itō oraz Austriaczką Jacqueline Seifriedsberger[74].
Pod koniec sierpnia wystartowała w niemieckim Oberwiesenthal w ramach Letniego Pucharu Kontynentalnego. W pierwszym konkursie zajęła drugie miejsce przegrywając z Emą Klinec[75], natomiast w drugim zwyciężyła[76]. Mimo nieobecności w ostatnich zawodach odbywanych w Oslo Takanashi wygrała klasyfikację generalną cyklu wraz ze Słowenką Klinec i Norweżkami Maren Lundby i Line Jahr[77].
Puchar Świata zaczęła konkursem 4 grudnia 2015 roku w Lillehammer, który wygrała[78]. W połowie tego miesiąca stawała na podium zawodów w Niżnym Tagile, kolejno na drugim, gdzie przegrała z Danielą Iraschko-Stolz[79] oraz na pierwszym następnego dnia[80]. Pierwsze starty w 2016 roku zaliczyła w połowie stycznia w Sapporo, gdzie zwycięstwo odniosła dwukrotnie[81][82]. Niecały tydzień później w Zaō zwyciężyła w pierwszym, jednoseryjnym konkursie indywidualnym[83]. Następnego dnia ponownie stanęła na najwyższym stopniu podium[84]. Na przestrzeni kolejnych dwóch tygodni triumfowała dwukrotnie w Oberstdorfie[85][86], w Oslo ustanawiając jednocześnie nowy rekord obiektu[87], a także podwójnie w Hinzenbach, gdzie zwycięstwo w pierwszym konkursie było czterdziestym w karierze[88][89]. W połowie lutego w słoweńskim Ljubnie pierwszy konkurs zakończyła na drugim miejscu przegrywając z Mają Vtič[90], a drugi poza podium, bo na czwartym miejscu[91]. Następnego tygodnia wygrała zawody w Lahti, które były jednocześnie sprawdzianem obiektu przed przyszłorocznymi mistrzostwami świata. Te zwycięstwo jednocześnie zapewniło jej po raz trzeci w karierze końcowy triumf w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata[92]. Pod koniec lutego podczas ostatnich zawodów PŚ tego sezonu[93] w Ałmatach zwyciężyła dwukrotnie[94][95].
Po zakończeniu Pucharu Świata Takanashi wystartowała w krajowych zawodach w Sapporo, które wygrała[96].
2016/2017
16 lipca 2016 roku wygrała rozpoczynający Letnie Grand Prix konkurs w Courchevel przed Austriaczką Chiarą Hölzl i Yūki Itō[97]. We wrześniu odniosła dwa zwycięstwa w Czajkowskim. Dzięki nim z kompletem punktów zwyciężyła po raz piąty z rzędu klasyfikację generalną Letniego Grand Prix[98][99].
W drugim oraz trzecim dniu grudnia zainaugurowała starty w Pucharze Świata zwycięstwami w Lillehammer[100][101]. Podczas następnych zawodów cyklu w Niżnym Tagile w pierwszym konkursie stanęła na trzecim stopniu podium przegrywając z Danielą Iraschko-Stolz i z Maren Lundby[102]. W drugim konkursie odniosła zwycięstwo[103]. Następne starty miały miejsce już na początku stycznia 2017 roku w Oberstdorfie na skoczni dużej, gdzie dwukrotnie zajęła pierwsze miejsce[104][105]. Tydzień później w pierwszym konkursie w Sapporo zajęła drugie miejsce plasując się za Yūki Itō[106]. Dzień później w drugim konkursie sklasyfikowana została na czwartym miejscu[107]. Kolejne zawody rozgrywane w Zaō zakończyła na miejscach kolejno piątym[108] oraz drugim ponownie przegrywając z Itō[109]. W Râșnovie pierwszy konkurs zakończyła na drugiej pozycji za Maren Lundby[110]. Drugi natomiast okazał się być jej pięćdziesiątym zwycięstwem w karierze[111]. W lutym w Hinzenbach dwukrotnie stanęła na najwyższym stopniu podium[112][113]. Następne zawody w Ljubnie odbyły się bez jej udziału[114]. W połowie miesiąca wystartowała w przedolimpijskiej próbie w południowokoreańskim Pjongczang. Pierwszy konkurs zakończyła na drugim miejscu i zapewniła sobie zwycięstwo w Pucharze Świata po raz czwarty w karierze[115]. W drugim konkursie zajęła pierwsze miejsce[116].
Pod koniec lutego wystartowała w Mistrzostwach Świata 2017 w Lahti. W konkursie indywidualnym zdobyła brązowy medal, straciwszy do zwyciężczyni Cariny Vogt ponad trzy punkty[117]. Dwa dni później w konkursie drużyn mieszanych zajęła trzecie miejsce wraz z Taku Takeuchim, Yūki Itō oraz z Daikim Itō[118].
Po mistrzostwach świata wystartowała krajowych zawodach o puchar burmistrza miasta Sapporo. W konkursie na skoczni normalnej zajęła drugie miejsce, a na skoczni dużej zajęła pierwsze miejsce ex aequo z Itō[119]. Wystartowała też w finałowym konkursie Pucharu Świata w Oslo, gdzie stanęła na drugim stopniu podium[120].
2017/2018
.jpg)
.jpg)
Sezon zaczęła 11 sierpnia 2017 roku startem w konkursie Letniego Grand Prix w Courchevel, w których zajęła drugie miejsce przegrywając z Kathariną Althaus[121]. Tydzień później w kwalifikacjach do pierwszego konkursu we Frenštácie została zdyskwalifikowana za nieprzepisową długość nart, przez co nie mogła wystartować w konkursie[122]. Następnego dnia zwyciężyła w kwalifikacjach oraz w konkursie indywidualnym ustanawiając przy tym nowy rekord skoczni[123]. W pierwszej połowie września w Czajkowskim zwyciężyła w obu konkursach zapewniając sobie szósty triumf w Letnim Grand Prix[124][125].
1 grudnia 2017 roku wystartowała w turnieju Lillehammer Triple w ramach Pucharu Świata w Lillehammer. Pierwszy konkurs zakończyła na czwartym miejscu tracąc do podium dwie dziesiąte punktu[126]. W drugim konkursie ponownie uplasowała się na czwartej pozycji[127], natomiast trzeci konkurs indywidualny, który rozegrany został na skoczni dużej zakończyła na trzecim miejscu. W klasyfikacji generalnej turnieju zajęła trzecie miejsce[128].
Dwa tygodnie później w Hinterzarten zwyciężyła w konkursie drużynowym razem z Yūki Itō, Kaori Iwabuchi i Yūką Setō[129]. Następnego dnia w konkursie indywidualnym zajęła trzecie miejsce[130]. Następny swój start zaliczyła w połowie stycznia 2018 roku w Sapporo, gdzie w pierwszym konkursie stanęła na najniższym stopniu podium[131], a w drugim konkursie na drugim jego stopniu[132]. Kolejne zawody, które rozgrywane były w Zaō zakończyła kolejno na czwartym[133] oraz na trzecim miejscu[134]. W rozgrywanym tam drugim w sezonie konkursie drużynowym podobnie jak w pierwszym stanęła na najwyższym stopniu podium w niezmienionym składzie[135]. Pod koniec miesiąca w Ljubnie plasowała się na trzecim[136] i czwartym miejscu[137].
12 lutego 2018 roku wystartowała w konkursie indywidualnym na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018 odbywających się w Pjongczang. Konkurs ten zakończyła na trzecim miejscu zdobywając brązowy medal. Do zwyciężczyni straciła ponad dwadzieścia punktów[138].
Po zakończeniu zimowych igrzysk powróciła do startów w Pucharze Świata występem w Râșnovie, gdzie w oba konkursy zakończyła poza podium. W pierwszym była siódma[139], a w drugim czwarta[140]. W Oslo sklasyfikowana została na miejscu czwartym[141]. W finałowych konkursach Pucharu Świata w Oberstdorfie odniosła swoje pierwsze i jedyne zwycięstwa w tym sezonie[142][143].
2018/2019
Sezon zainaugurowała 28 lipca 2018 roku konkursem w Hinterzarten w ramach Letniego Grand Prix, w którym zwyciężyła[144]. Dwa tygodnie później na skoczni dużej w Courchevel zwyciężyła ponownie[145]. W drugiej połowie sierpnia we Frenštácie Takanashi zwyciężyła w obu konkursach[146][147]. We wrześniu w Czajkowskim zwyciężyła w konkursie drużyn mieszanych z Nozomi Maruyamą, Yukiyą Satō oraz z Junshirō Kobayashim przed Słowenią i Norwegią[148]. W jednoseryjnym konkursie indywidualnym rozegranym dzień później zajęła trzecie miejsce przegrywając z Maren Lundby i Emą Klinec[149]. 2 października w Klingenthal zajęła piąte miejsce w kwalifikacjach do konkursu[150], który został odwołany. Cykl zakończyła siódmym triumfem w Letnim Grand Prix z rzędu[151].
Na przełomie listopada i grudnia 2018 roku wzięła udział w drugiej edycji Lillehammer Triple rozpoczynającej Puchar Świata. Pierwszy konkurs indywidualny zakończyła na trzecim miejscu[152]. W drugim konkursie została zdyskwalifikowana za niezgodny z regulaminem kombinezon[153]. W trzecim konkursie rozgrywanym na skoczni dużej była jedenasta. Cały turniej zakończyła na dwudziestej ósmej pozycji[154].
Po dwóch tygodniach wystartowała w Prémanon, gdzie w pierwszym konkursie była druga za Kathariną Althaus[155]. Drugi konkurs zakończyła na trzeciej lokacie. Było to jej dziewięćdziesiąte podium w karierze[156]. W pierwszej połowie stycznia 2019 roku w Sapporo sklasyfikowana została na miejscu jedenastym w pierwszym konkursie[157], a w kolejnym na ósmym[158]. W Zaō pierwszy konkurs zakończyła na drugim miejscu przegrywając z Danielą Iraschko-Stolz[159]. Drugi skończyła poza podium, na szóstym miejscu[160]. Również odbywający się tam konkurs drużynowy zakończyła na trzecim miejscu w składzie z Yūki Itō, Yūką Setō i Kaori Iwabuchi[161]. Tydzień później w Râșnovie w pierwszym konkursie była trzecia za Althaus i Lundby[162]. Na podium ponownie stanęła w drugim konkursie w Hinzenbach 3 lutego, zajmując drugie miejsce[163]. W Ljubnie pierwszy konkurs zakończyła na drugim miejscu[164], zaś w drugim konkursie odniosła pierwsze zwycięstwo w sezonie[165]. Drugi w sezonie konkurs drużynowy zakończyła na czwartym miejscu[166]. W połowie miesiąca w Oberstdorfie zajmowała miejsca kolejno czwarte[167] i trzecie[168].
Pod koniec lutego wystartowała w Mistrzostwach Świata 2019 w Seefeld. 26 lutego wraz z drużyną ukończyła konkurs drużynowy na miejscu szóstym[169]. Konkurs indywidualny rozegrany dzień później zakończyła na miejscu szóstym[170]. Drugiego marca wystartowała także w konkursie drużyn mieszanych, zajmując piątą lokatę[171].
Po mistrzostwach świata wystartowała w premierowej edycji kobiecego Raw Air. Najlepszy swój występ zaliczyła w Oslo, gdzie prolog zakończyła na miejscu czwartym[172] a konkurs na piątym[173]. Najgorszy rezultat zanotowała w prologu w Trondheim, gdzie była dziewiętnasta. Cykl zakończyła na miejscu siódmym[174].
Sezon zakończyła startem w kolejnym nowym turnieju – Blue Bird, który składał się z czterech konkurencji. Pierwszy oraz drugi konkurs w Niżnym Tagile Takanashi kończyła na miejscach dziewiątym[175] oraz szóstym[176]. W Czajkowskim w pierwszym konkursie znalazła się na trzecim stopniu podium[177]. Drugi, finałowy konkurs ukończyła na miejscu ósmym. W końcowej klasyfikacji turnieju zajęła szóste miejsce, zaś w Pucharze Świata sklasyfikowana została na czwartym miejscu[178].
2019/2020
26 lipca 2019 roku wystartowała w Hinterzarten w ramach Letniego Grand Prix. Z czteropunktową przewagą nad Maren Lundby wygrała konkurs indywidualny[179]. W rozegranym dzień później konkursie drużyn mieszanych zajęła drugie miejsce wraz z Nozomi Maruyamą, Junshirō Kobayashim i Keiichim Satō[180]. Dwa tygodnie później w Courchevel ponownie stanęła na najwyższym stopniu podium. Było to jej dwudzieste piąte zwycięstwo w karierze w Letnim Grand Prix[181]. Nie wzięła udziału w ostatnim konkursie we Frenštácie, który wygrała Nika Križnar i zrównała się z nią w klasyfikacji generalnej cyklu. Jednak ze względu na ilość zwycięstw w sezonie to Takanashi po raz ósmy wygrała klasyfikację generalną Letniego Grand Prix[182].
W połowie września wystartowała w konkursie Letniego Pucharu Kontynentalnego w Lillehammer. Konkurs ten wygrała z przewagą ponad trzydziestu punktów nad drugą zawodniczką[183].
7 grudnia wystartowała w inaugurującym nowy sezon Pucharu Świata konkursie w Lillehammer, w którym zajęła miejsce pod koniec czołowej dziesiątki[184]. Następnego dnia uplasowała się na najniższym stopniu podium[185].
Remove ads
Igrzyska olimpijskie
Indywidualnie
2014  Soczi / Krasnaja Polana |
– | 4. miejsce (K-95) |
2018  Pjongczang |
– | brązowy medal (K-98) |
2022  Pekin / Zhangjiakou |
– | 4. miejsce (K-95) |
Drużynowo
| 2022 Pekin / Zhangjiakou |
– | 4. miejsce (K-95, drużyna mieszana)[a] |
Starty Sary Takanashi na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo
Remove ads
Mistrzostwa świata
Indywidualnie
2011  Oslo |
– | 6. miejsce (K-95) |
2013  Val di Fiemme / Predazzo |
– | srebrny medal (K-95) |
2015  Falun |
– | 4. miejsce (K-90) |
2017  Lahti |
– | brązowy medal (K-90) |
2019  Seefeld |
– | 6. miejsce (K-99) |
2021  Oberstdorf |
– | brązowy medal (K-95), srebrny medal (K-120) |
2023  Planica |
– | 20. miejsce (K-95) |
Drużynowo
| 2013 Val di Fiemme / Predazzo |
– | złoty medal (K-95, drużyna mieszana)[b] |
| 2015 Falun |
– | brązowy medal (K-90, drużyna mieszana)[c] |
| 2017 Lahti |
– | brązowy medal (K-90, drużyna mieszana)[d] |
| 2019 Seefeld |
– | 6. miejsce (K-99)[e], 5. miejsce (K-99, drużyna mieszana)[f] |
| 2021 Oberstdorf |
– | 4. miejsce (K-95)[g], 5. miejsce (K-95, drużyna mieszana)[h] |
Starty Sary Takanashi na mistrzostwach świata – szczegółowo
Remove ads
Mistrzostwa świata juniorów
Indywidualnie
| 2010 Hinterzarten |
– | 7. miejsce (K-95) |
2011  Otepää |
– | 6. miejsce (K-90) |
2012  Erzurum |
– | złoty medal (K-95) |
2013  Liberec |
– | złoty medal (K-90) |
| 2014 Val di Fiemme / Predazzo |
– | złoty medal (K-95) |
Drużynowo
| 2012 Erzurum |
– | złoty medal (K-95)[i] |
| 2013 Liberec |
– | 5. miejsce (K-90)[j] |
| 2014 Val di Fiemme / Predazzo |
– | złoty medal (K-95)[k] |
Starty Sary Takanashi na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo
Remove ads
Igrzyska olimpijskie młodzieży
Indywidualnie
| 2012 Innsbruck |
– | złoty medal (K-68) |
Starty Sary Takanashi na igrzyskach olimpijskich młodzieży – szczegółowo
Puchar Świata
Podsumowanie
Perspektywa
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium w konkursach PŚ
| Sezon | 1. miejsce | 2. miejsce | 3. miejsce | Razem |
| 2011/2012 | 1 | 6 | – | 7 |
| 2012/2013 | 8 | 4 | 1 | 13 |
| 2013/2014 | 15 | 2 | 1 | 18 |
| 2014/2015 | 6 | 1 | 3 | 10 |
| 2015/2016 | 14 | 2 | – | 16 |
| 2016/2017 | 6 | 5 | 1 | 11 |
| 2017/2018 | 2 | 1 | 5 | 8 |
| 2018/2019 | 1 | 4 | 5 | 10 |
| 2019/2020 | 1 | 1 | 1 | 3 |
| 2020/2021 | 3 | 4 | 2 | 7 |
| 2021/2022 | 3 | – | 1 | 4 |
| 2022/2023 | – | – | 2 | 2 |
| 2023/2024 | – | 1 | – | 1 |
| Razem | 63 | 31 | 22 | 116 |
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie
Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata
stan na 23 lutego 2025
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata
stan po zakończeniu sezonu 2024/2025
| Sezon 2012/2013 |
 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2 | |||||||||
| Sezon 2013/2014 |
| ||||||||
| 1 | |||||||||
| Sezon 2017/2018 |
 |
.svg){kind=small} | |||||||
| 1 | 1 | ||||||||
| Sezon 2018/2019 |
|
.svg){kind=small} | |||||||
| 3 | 4 | ||||||||
| Sezon 2019/2020 |
|
| |||||||
| 2 | 9 | ||||||||
| Sezon 2020/2021 |
|
 |
 | ||||||
| 4 | 4 | 6 | |||||||
| Sezon 2021/2022 |
|
 |
| ||||||
| - | - | 4 | |||||||
| Sezon 2022/2023 |
|
|
| ||||||
| 5 | 6 | 4 | |||||||
| Sezon 2023/2024 |
| ||||||||
| 4 | |||||||||
| Sezon 2024/2025 |
|
|
|
 | |||||
| 5 | 6 | 4 | - | ||||||
| Legenda | |||||||||
| 1 2 3 4-8 poniżej 8 (Duety: 1 2 3 4-12 poniżej 12) | |||||||||
Raw Air
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Korona Alp
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Turniej Sylwestrowy
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Turniej Dwóch Nocy
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Remove ads
Letnie Grand Prix
Podsumowanie
Perspektywa
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium w konkursach LGP
| Sezon | 1. miejsce | 2. miejsce | 3. miejsce | Razem |
| 2012 | 2 | 1 | – | 3 |
| 2013 | 4 | 1 | – | 5 |
| 2014 | 2 | – | – | 2 |
| 2015 | 5 | – | – | 5 |
| 2016 | 3 | – | – | 3 |
| 2017 | 3 | 1 | – | 4 |
| 2018 | 4 | – | 1 | 5 |
| 2019 | 2 | – | – | 2 |
| 2021 | 1 | 2 | 1 | 4 |
| 2022 | – | – | – | – |
| 2023 | – | 3 | – | 3 |
| 2024 | 1 | 1 | – | 2 |
| Razem | 27 | 9 | 2 | 38 |
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie
Miejsca w poszczególnych konkursach LGP
stan po zakończeniu LGP 2024
.svg){kind=small}
Remove ads
Puchar Kontynentalny
Podsumowanie
Perspektywa
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium w konkursach Pucharu Kontynentalnego
| Sezon | 1. miejsce | 2. miejsce | 3. miejsce | Razem |
| 2008/2009 | – | – | – | 0 |
| 2009/2010 | – | – | 1 | 1 |
| 2010/2011 | 2 | 2 | – | 4 |
| 2011/2012 | 1 | – | 2 | 3 |
| 2021/2022 | 2 | – | – | 2 |
| Razem | 5 | 2 | 3 | 10 |
Zwycięstwa w konkursach Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
Miejsca na podium w konkursach Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego
stan po zakończeniu sezonu 2022/2023
.svg){kind=small}
Remove ads
Letni Puchar Kontynentalny
Podsumowanie
Perspektywa
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium w konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego
| Sezon | 1. miejsce | 2. miejsce | 3. miejsce | Razem |
| 2009 | – | – | – | 0 |
| 2010 | – | 1 | – | 1 |
| 2011 | – | 3 | – | 3 |
| 2014 | 2 | – | – | 2 |
| 2015 | 1 | 1 | – | 2 |
| 2019 | 1 | – | – | 1 |
| Razem | 4 | 5 | 0 | 9 |
Zwycięstwa w konkursach LPK chronologicznie
Miejsca na podium w konkursach LPK chronologicznie
Miejsca w poszczególnych konkursach LPK
stan po zakończeniu LPK 2022
Remove ads
Uwagi
- Skład zespołu: Sara Takanashi, Yukiya Satō, Yūki Itō i Ryōyū Kobayashi.
- Skład zespołu: Daiki Itō, Yūki Itō, Sara Takanashi i Taku Takeuchi.
- Skład zespołu: Yūki Itō, Noriaki Kasai, Sara Takanashi i Taku Takeuchi.
- Skład zespołu: Daiki Itō, Yūki Itō, Sara Takanashi i Taku Takeuchi.
- Skład zespołu: Yūki Itō, Kaori Iwabuchi, Nozomi Maruyama i Sara Takanashi.
- Skład zespołu: Yūki Itō, Ryōyū Kobayashi, Yukiya Satō i Sara Takanashi.
- Skład zespołu: Yūki Itō, Nozomi Maruyama, Yūka Setō i Sara Takanashi.
- Skład zespołu: Yūki Itō, Ryōyū Kobayashi, Yukiya Satō i Sara Takanashi.
- Skład zespołu: Yūki Itō, Kaori Iwabuchi, Sara Takanashi i Yurina Yamada.
- Skład zespołu: Yūki Itō, Yūka Kobayashi, Sara Takanashi i Mizuki Yamaguchi.
- Skład zespołu: Yūki Itō, Haruka Iwasa, Sara Takanashi i Yurina Yamada.
Remove ads
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads