Ryōyū Kobayashi

Ryōyū Kobayashi (jap. 小林陵侑 Kobayashi Ryōyū; ur. 8 listopada 1996 w Hachimantai^[2]) – japoński skoczek narciarski. Indywidualny złoty medalista olimpijski ze skoczni normalnej i srebrny z dużej z 2022. Indywidualny srebrny medalista mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym ze skoczni dużej z 2023 i brązowy z 2025, brązowy medalista w drużynie męskiej z 2019. Zdobywca Pucharu Świata w sezonach 2018/2019 i 2021/2022, drugi zawodnik klasyfikacji generalnej w sezonie 2023/2024 oraz trzeci w sezonie 2019/2020. Zwycięzca 67. Turnieju Czterech Skoczni (trzeci w historii zwycięzca wszystkich konkursów jednego turnieju), 70. Turnieju Czterech Skoczni oraz 72. Turnieju Czterech Skoczni. Zwycięzca Willingen Five 2019, Raw Air 2019, Planica 7 (2019), Titisee-Neustadt Five 2020 oraz Pucharu Świata w lotach 2018/2019. Indywidualny oraz drużynowy brązowy medalista Mistrzostw Świata Juniorów 2016, medalista mistrzostw kraju. Rekordzista świata w długości skoku narciarskiego (291,0 m).

Ryōyū Kobayashi

小林陵侑

Ryōyū Kobayashi (Wisła 2018)
Data i miejsce urodzenia	8 listopada 1996 Hachimantai
Klub	Tsuchiya Home Ski Team
Debiut w PŚ	24 stycznia 2016 w Zakopanem (7. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	24 stycznia 2016 w Zakopanem (7. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	18 listopada 2018 w Wiśle (3. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	24 listopada 2018 w Ruce
Rekord życiowy	291,0 m na Hlíðarfjall w Akureyri (24 kwietnia 2024)[1]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Japonia Igrzyska olimpijskie złoto Pekin 2022 normalna srebro Pekin 2022 duża Mistrzostwa świata srebro Planica 2023 duża brąz Seefeld 2019 duża druż. brąz Trondheim 2025 duża Mistrzostwa świata juniorów brąz Râșnov 2016 indywidualnie brąz Râșnov 2016 drużynowo
Inne nagrody
Puchar Świata Kryształowa kula 2018/2019 Kryształowa kula 2021/2022 2. miejsce 2023/2024 3. miejsce 2019/2020 Puchar Świata w lotach Mała kryształowa kula 2018/2019 2. miejsce 2020/2021 Turniej Czterech Skoczni 1. miejsce 2018/2019 1. miejsce 2021/2022 1. miejsce 2023/2024 Raw Air 1. miejsce 2019 2. miejsce 2020 3. miejsce 2022 3. miejsce 2025 Inne Skok Roku 2019

Jego rodzeństwo: bracia Junshirō i Tatsunao oraz siostra Yūka, również uprawia skoki narciarskie^[3].

Przebieg kariery

Lata 2013–2017

We wrześniu 2013 w Râșnovie zadebiutował w zawodach FIS Cupu, w swoim drugim starcie odnosząc zwycięstwo. W styczniu 2015 wystąpił w Pucharze Kontynentalnym w Sapporo, zajmując 26. i 22. miejsce. W 2014 i 2015 startował w konkursach skoków narciarskich na mistrzostwach świata juniorów w narciarstwie klasycznym, indywidualnie zajmując kolejno 40. i 30., a drużynowo – 11. i 6. miejsce^[4][5].

Kilkukrotnie zgłoszony został do zawodów Letniego Pucharu Kontynentalnego 2015, we wszystkich zajmując miejsca poza trzydziestką. W styczniu 2016 został powołany do kadry japońskiej na zawody Pucharu Świata w Zakopanem. 23 stycznia wystąpił w konkursie drużynowym, w którym reprezentacja Japonii zajęła 8. miejsce, natomiast 24 stycznia, w swoim debiucie w zawodach indywidualnych cyklu, Kobayashi zajął 7. miejsce. 23 lutego tego samego roku zdobył brązowy medal w konkursie indywidualnym Mistrzostw Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2016, a następnego dnia powtórzył ten wynik w konkursie drużynowym^[6].

W Letnim Grand Prix 2016 trzykrotnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce. Przez całą zimę 2016/17 startował w Pucharze Świata, ani razu nie zdobywając punktów. Wystąpił też na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017, zajmując 7. miejsce w konkursie drużynowym^[7].

Sezon 2017/2018

27 sierpnia 2017 zajął 2. miejsce w konkursie Letniego Grand Prix w Hakubie^[8]. Na Mistrzostwach Japonii 2017 zdobył srebrny medal na skoczni normalnej i brązowy na skoczni dużej^[9][10].

W sezonie 2017/2018 Pucharu Świata począwszy od końca grudnia regularnie zdobywał punkty. Najwyżej klasyfikowany był w marcu 2018 w Lahti, gdzie zajął 6. miejsce. Kilka innych konkursów kończył na pozycjach w drugiej dziesiątce^[8]. W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 24. lokacie ze 187 punktami^[11]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2018, zajmując 16. miejsce. Wystartował również na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018. Konkursy indywidualne ukończył na 7. (skocznia normalna) i 10. (skocznia duża) pozycji, zaś zawody drużynowe na 6. miejscu^[8]. W kwalifikacjach do zawodów na skoczni dużej ustanowił nowy rekord skoczni w Pjongczangu, uzyskując odległość 143,5 m^[12].

Sezon 2018/2019

W ramach Letniego Grand Prix 2018 dwukrotnie zwyciężył w konkursach w Hakubie, a miejsca w najlepszej dziesiątce zajmował również w Râșnovie^[13].

18 listopada 2018 zajął 3. miejsce w otwierających sezon 2018/2019 Pucharu Świata zawodach w Wiśle, tym samym po raz pierwszy stając na podium indywidualnego konkursu cyklu. 24 listopada zwyciężył w zawodach Pucharu Świata w Ruce i objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej cyklu^[14]. Dzień później również zajął pierwsze miejsce. W grudniu zajął 3. i 1. pozycję w zawodach cyklu w Niżnym Tagile, zwyciężył też w drugim konkursie w Engelbergu^[13]. W 67.Turnieju Czterech Skoczni Japończyk zwyciężył we wszystkich czterech konkursach. Został trzecim zawodnikiem w historii (po Svenie Hannawaldzie i Kamilu Stochu), który uzyskał taki rezultat^[15].

W styczniowych zawodach Pucharu Świata zwyciężył jeszcze w pierwszym konkursie w Val di Fiemme i był trzeci w drugim w Sapporo. Poza tym najniżej klasyfikowany był na 7. pozycji. 1 lutego 2019 na mamuciej skoczni w Oberstdorfie zajął, najgorszą w sezonie w ramach Pucharu Świata, 14. lokatę, ale dzień później na tym samym obiekcie zwyciężył. 10 lutego był 2. w zawodach w Lahti. W konkursach Willingen Five 2019 zajął kolejno 3. i 1. miejsce^[13]. Odniósł też zwycięstwo w całym turnieju^[16]. Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019 indywidualnie zajął 4. miejsce na skoczni dużej i 14. na normalnej; w obu konkursach zajmował miejsca w czołowej trójce po pierwszej serii. W drużynie męskiej, wraz z Yukiyą Satō, Daikim Itō i Junshirō Kobayashim, zdobył brązowy medal, natomiast zawody drużyn mieszanych ukończył na 5. pozycji^[13].

W ramach Raw Air 2019 zajął kolejno 5. miejsce w Oslo, 3. w Lillehammer, 1. w Trondheim i 2. w Vikersund^[13]. Zwyciężył tym samym w całym turnieju, o 2,9 pkt wyprzedzając Stefana Krafta^[17]. Następnie zajął 2. i 1. miejsce w Planicy i zwyciężył w Planica 7. Sezon zakończył z 13 zwycięstwami i łącznie 21 miejscami na podium Pucharu Świata^[13][18]. Zajął 1. miejsce w klasyfikacji generalnej cyklu, z 2085 punktami o 736 wyprzedzając drugiego Krafta. Zdobył również Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w Pucharze Świata w lotach narciarskich 2018/2019^[11].

Sezon 2019/2020

Wystąpił w czterech konkursach Letniego Grand Prix 2019. W sierpniu 2019 dwukrotnie zwyciężył w zawodach w Hakubie^[19]. Na Mistrzostwach Japonii w Skokach Narciarskich 2019 zwyciężył w zawodach na skoczni dużej^[20] i zajął 3. miejsce na normalnej^[21].

Od początku sezonu 2019/2020 Pucharu Świata zajmował pozycje w czołowej dziesiątce. Na podium po raz pierwszy stanął w czwartym konkursie sezonu – 8 grudnia 2019 w Niżnym Tagile zajął 3. miejsce. 15 grudnia w Klingenthal zwyciężył i objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej cyklu. W kolejnych zawodach, rozgrywanych 21 grudnia w Engelbergu zajął 4. miejsce i stracił pozycję lidera na rzecz Stefana Krafta, ale dzień później zwyciężył i odzyskał żółtą koszulkę. Wygrał również w otwierającym 68. Turniej Czterech Skoczni konkursie w Oberstdorfie. W pozostałych zajął kolejno 4., 14. i 7. miejsce^[19].

11 stycznia 2020 po zajęciu najsłabszej w sezonie, 26. lokaty w konkursie w Predazzo Kobayashi stracił prowadzenie w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata na rzecz Karla Geigera^[19][22]. W kolejnych tygodniach nadal regularnie kończył zawody w pierwszej dziesiątce. 18 i 19 stycznia zajął kolejno 3. i 2. pozycję w zawodach w Titisee-Neustadt^[19] i odniósł zwycięstwo w turnieju Titisee-Neustadt Five 2020^[23]. W lutym 2020 był 3. w drugim konkursie w Sapporo oraz 2. w drugich zawodach w Bad Mitterndorf^[19]. W marcu zajął 2. miejsce w Raw Air 2020^[11]. Konkursy indywidualne turnieju kończył na 9. i 4. lokacie^[19]. W sezonie 2019/2020 Pucharu Świata ze 1178 punktami znalazł się na 3. miejscu klasyfikacji generalnej, o 481 punktów za Kraftem i 341 za Geigerem, a o 9 przed czwartym Dawidem Kubackim^[11].

Sezon 2020/2021

W rozgrywanych w listopadzie i grudniu 2020 zawodach Pucharu Świata zajmował głównie miejsca w drugiej dziesiątce. Najwyżej w tym okresie sklasyfikowany był na 12. miejscu, w pierwszym konkursie w Niżnym Tagile. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020, na których zajął 19. pozycję indywidualnie oraz 5. w drużynie. Począwszy od stycznia 2021 zaczął w Pucharze Świata zajmować lokaty w najlepszej dziesiątce, w najlepszym występie w tym miesiącu, w zawodach w Zakopanem, zajmując 6. miejsce^[24].

13 lutego 2021 zwyciężył w indywidualnych zawodach Pucharu Świata w Zakopanem, a 19 lutego powtórzył ten wynik w konkursie w Râșnovie. Następnie wystartował na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021. Indywidualnie zajął 12. miejsce na skoczni normalnej oraz 34. na dużej^[24], na której upadł przy skoku w pierwszej serii^[25]. W drużynie mieszanej zajął natomiast 5., a w męskiej – 4 pozycję. W marcowych zawodach Pucharu Świata w Planicy w pierwszym konkursie indywidualnym zwyciężył, a w dwóch kolejnych zajął 2. lokatę^[24]. Sezon 2020/2021 Pucharu Świata zakończył na 4. miejscu w klasyfikacji generalnej z 919 punktami, a Puchar Świata w lotach narciarskich 2020/2021 ukończył na 2. pozycji^[11].

Sezon 2021/2022

W ramach Letniego Grand Prix 2021 wystąpił w dwóch ostatnich konkursach. W zawodach w Hinzenbach zajął 2. miejsce, a w Klingenthal zwyciężył^[26]. Na Mistrzostwach Japonii 2021 zdobył złoty medal zarówno na normalnej, jak i na dużej skoczni^[27][28].

Sezon 2021/2022 Pucharu Świata rozpoczął 20 listopada 2021 od 2. miejsca w Niżnym Tagile^[26]. W kolejnym konkursie został zdyskwalifikowany w kwalifikacjach^[29]. Tydzień później w Ruce zwyciężył w pierwszym konkursie^[26], a w drugim nie wystąpił z powodu pozytywnego wyniku testu na obecność SARS-CoV-2^[30]. Do startów w cyklu powrócił w Klingenthal, gdzie zajął 7. i 1. miejsce. W Engelbergu w pierwszym konkursie zajął 2. pozycję, a dzień później zwyciężył. W ramach 70. Turnieju Czterech Skoczni wygrał w pierwszych trzech zawodach, a w ostatnim konkursie zajął 5. miejsce^[26]. Zwyciężył tym samym w całym turnieju^[11]. Po zawodach w Garmisch-Partenkirchen objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata^[31].

W kolejnych konkursach Pucharu Świata na początku stycznia 2022 zajmował 4. i 5. miejsca^[26]. Po pierwszych zawodach w Titisee-Neustadt stracił prowadzenie w cyklu na rzecz Karla Geigera^[32]. Odzyskał je po pierwszym konkursie w Willingen, w którym zwyciężył^[33], ale dzień później był 4. i ponownie znalazł się w klasyfikacji za Geigerem^[34]. Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2022. Zdobył na nich złoty medal w konkursie indywidualnym na skoczni normalnej oraz srebrny na skoczni dużej. W drużynie mieszanej był 4., a w zespole męskim zajął 5. pozycję^[26].

W kolejnych zawodach Pucharu Świata, rozgrywanych w Lahti, zajął 7. lokatę, a następnie zwyciężył^[26] i znów objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej^[35]. W ramach Raw Air 2022 zajął 2. miejsce w Lillehammer oraz 6. i 7. w Oslo^[26]. W turnieju sklasyfikowany został na 3. pozycji^[11]. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022. Zajął na nich 13. miejsce indywidualnie i 6. w drużynie. W ostatnich konkursach Pucharu Świata zajął 10., 6., 5. i 8. pozycję^[26]. Pozwoliło mu to po raz drugi w karierze zdobyć Kryształową Kulę. Z 1621 punktami w klasyfikacji generalnej o 106 wyprzedził Geigera^[11].

Sezon 2022/2023

W jedynym występie w konkursie indywidualnym w Letnim Grand Prix 2022 zajął 2. lokatę w zawodach w Klingenthal^[36]. Na Mistrzostwach Japonii 2022 zdobył złoty medal na skoczni dużej^[37] i srebrny na normalnej^[38].

Sezon 2022/2023 Pucharu Świata rozpoczął od 7. miejsca w Wiśle. W grudniowych zawodach cyklu najwyżej klasyfikowany był na 10. pozycji, którą zajmował w Titisee-Neustadt i Engelbergu. W konkursach w Sapporo rozgrywanych 20–22 stycznia 2023 dwukrotnie zwyciężył i raz zajął 3. miejsce. W dalszej części sezonu regularnie kończył zawody w czołowej dziesiątce. W lutym 2023 indywidualnie na podium cyklu stawał w drugim konkursie w Willingen i pierwszym w Lake Placid, oba kończąc na 2. lokacie^[36].

Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023 zdobył srebrny medal w konkursie indywidualnym na skoczni dużej. W zawodach indywidualnych na obiekcie normalnym został zdyskwalifikowany w drugiej serii za nieregulaminowy kombinezon i sklasyfikowany na 30. miejscu, w zespole mieszanym był 5., a w drużynie męskiej zajął 7. pozycję. W marcowych zawodach Pucharu Świata raz stanął na podium, zwyciężając w jednoseryjnym konkursie w Lahti^[36]. Sezon cyklu zakończył na 5. miejscu w klasyfikacji generalnej z 1065 punktami^[11].

Sezon 2023/2024

W Letnim Grand Prix 2023 najwyżej sklasyfikowany był na 5. miejscu, które zajął w październiku w Klingenthal^[39]. Na Mistrzostwach Japonii 2023 zdobył srebrny medal na skoczni normalnej^[40].

W sezonie 2023/2024 Pucharu Świata początkowo zajmował naprzemiennie lokaty w pierwszej i drugiej dziesiątce. Na podium po raz pierwszy stanął 9 grudnia 2023 w Klingenthal, zajmując 3. miejsce. Wszystkie cztery konkursy 72. Turnieju Czterech Skoczni ukończył na 2. pozycji^[39]. Pozwoliło to Kobayashiemu na trzecie w karierze zwycięstwo w tym turnieju. Został też dziewiątym w historii i pierwszym od sezonu 1998/1999 skoczkiem, który wygrał Turniej Czterech Skoczni, nie zwyciężając w żadnym z wchodzących w jego skład konkursów^[41].

Wszystkie konkursy Pucharu Świata rozgrywane w styczniu i lutym 2024 kończył w pierwszej dziesiątce. 14 stycznia w Zakopanem odniósł pierwsze w sezonie zwycięstwo w zawodach cyklu. Wystąpił następnie na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2024, na których zajął 9. miejsce indywidualnie i 5. w drużynie. W lutym na podium Pucharu Świata stawał w Willingen, gdzie był dwukrotnie 2., w pierwszym konkursie w Lake Placid, gdzie również zajął 2. pozycję, w Sapporo, gdzie ponownie był dwukrotnie 2., a także w drugich zawodach na mamuciej skoczni w Oberstdorfie, gdzie zajął 3. miejsce^[39].

W marcu 2024 trzykrotnie stawał na podium: był 3. w pierwszym konkursie w Lathi, a w ramach Raw Air 2024 zajął 2. lokatę w drugim konkursie w Oslo oraz zwyciężył w pierwszych zawodach w Trondheim^[39]. Cały sezon 2023/2024 Pucharu Świata ukończył na 2. pozycji w klasyfikacji generalnej z 1673 punktami, o 476 za zwycięzcą, Stefanem Kraftem, a o 185 przed trzecim Andreasem Wellingerem^[11].

W dniach 23–24 kwietnia 2024 wziął udział w zorganizowanej przez swojego sponsora, firmę Red Bull, próbie pobicia rekordu świata w długości skoku narciarskiego i oddania skoku na odległość 300 m. W tym celu przygotowano tymczasową skocznię na stoku Hlíðarfjall(inne języki) w islandzkim Akureyri. Kobayashi oddał cztery skoki na odległości 256, 259, 282 i 291 m, za każdym razem bijąc rekord świata, który do tej pory wynosił 253,5 m i należał do Stefana Krafta^[1]. Rekordu nie uznała Międzynarodowa Federacja Narciarska i Snowboardowa^[42].

Sezon 2024/2025

W Letnim Grand Prix 2024 najwyżej sklasyfikowany był na 6. miejscu^[43]. Na Mistrzostwach Japonii 2024 zdobył złoty medal na skoczni dużej^[44], a także srebrny na normalnej^[45].

W pierwszej części sezonu 2024/2025 Pucharu Świata, od listopada do zakończenia 73. Turnieju Czterech Skoczni, ani razu nie ukończył zawodów w najlepszej dziesiątce. Najwyżej w tym okresie sklasyfikowany był na 12. pozycji^[43]. W połowie stycznia wycofał się ze startów w cyklu, by na treningu wypracować stabilną pozycję najazdową^[46]. Po dwutygodniowej przerwie powrócił w Oberstdorfie, gdzie zajął 5. miejsce. W pozostałej części sezonu regularnie zajmował lokaty w pierwszej dziesiątce. Na podium po raz pierwszy stanął 15 lutego 2025, odnosząc zwycięstwo w Sapporo. Dzień później powtórzył ten wynik^[43].

W marcu na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2025 zdobył brązowy medal w zawodach indywidualnych na skoczni dużej. Na normalnym obiekcie był 7., a w konkursach drużynowych – zarówno mieszanym, jak i męskim – zajął 5. miejsce. Następnie zwyciężył w otwierającym Raw Air 2025 konkursie w Oslo. W pozostałych zawodach turnieju zajął w Vikersund 4. i 3. pozycję^[43] i ukończył go na 3. lokacie w klasyfikacji generalnej^[11]. W dalszej części sezonu jeszcze raz stanął na podium, zajmując 3. miejsce w pierwszych zawodach w Planicy^[43]. Puchar Świata 2024/2025 ukończył na 9. pozycji z 910 punktami. Zajął też 4. miejsce w Pucharze Świata w lotach 2024/2025^[11].

Igrzyska olimpijskie

Indywidualnie

2018 Pjongczang	–	7. miejsce (K-98), 10. miejsce (K-125)
2022 Pekin/Zhangjiakou	–	złoty medal (K-95), srebrny medal (K-125)

Drużynowo

2018 Pjongczang	–	6. miejsce[a]
2022 Pekin/Zhangjiakou	–	4. miejsce (drużyna mieszana/K-95)[b], 5. miejsce[c]

Starty R. Kobayashiego na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
7.	10 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	indywid.	108,0 m	108,0 m	240,8 pkt	18,5 pkt	Andreas Wellinger
10.	17 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	indywid.	135,5 m	128,0 m	258,0 pkt	27,7 pkt	Kamil Stoch
6.	19 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	druż.[a]	132,5 m	130,0 m	940,5 pkt (258,9 pkt)	158,0 pkt	Norwegia
1.	6 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-95	HS-106	indywid.	104,5 m	99,5 m	275,0 pkt	–
4.	7 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-95	HS-106	druż. miesz.[b]	102,5 m	106,0 m	836,3 pkt (267,6 pkt)	165,2 pkt	Słowenia
2.	12 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-125	HS-140	indywid.	142,0 m	138,0 m	292,8 pkt	3,3 pkt	Marius Lindvik
5.	14 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-125	HS-140	druż.[c]	134,0 m	132,5 m	882,8 pkt (258,6 pkt)	59,9 pkt	Austria

Mistrzostwa świata

Indywidualnie

2019 Seefeld/Innsbruck	–	4. miejsce (K-120), 14. miejsce (K-99)
2021 Oberstdorf	–	12. miejsce (K-95), 34. miejsce (K-120)
2023 Planica	–	30. miejsce (K-95), srebrny medal (K-125)
2025 Trondheim	–	7. miejsce (K-94), brązowy medal (K-124)

Drużynowo

2017 Lahti	–	7. miejsce (K-116)[d]
2019 Seefeld/Innsbruck	–	brązowy medal (K-120)[e], 5. miejsce (drużyna mieszana/K-99)[f]
2021 Oberstdorf	–	5. miejsce (drużyna mieszana/K-95)[f], 4. miejsce (K-120)[g]
2023 Planica	–	5. miejsce (drużyna mieszana/K-95)[h], 7. miejsce (K-125)[i]
2025 Trondheim	–	5. miejsce (drużyna mieszana/K-124)[j], 5. miejsce (K-124)[k]

Starty R. Kobayashiego na mistrzostwach świata – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
7.	4 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	druż.[d]	114,5 m	119,0 m	922,7 pkt (226,7 pkt)	181,5 pkt	Polska
4.	23 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	indywid.	133,5 m	126,5 m	262,0 pkt	17,4 pkt	Markus Eisenbichler
3.	24 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	druż.[e]	127,0 m	123,0 m	920,2 pkt (250,2 pkt)	67,3 pkt	Niemcy
14.	1 marca	2019	Seefeld	Toni-Seelos-Olympiaschanze	K-99	HS-109	indywid.	101,0 m	92,5 m	203,4 pkt	14,9 pkt	Dawid Kubacki
5.	2 marca	2019	Seefeld	Toni-Seelos-Olympiaschanze	K-99	HS-109	druż. miesz.[f]	97,0 m	113,0 m	928,6 pkt (259,1 pkt)	83,6 pkt	Niemcy
12.	27 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	indywid.	104,0 m	96,5 m	250,0 pkt	18,8 pkt	Piotr Żyła
5.	28 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	druż. miesz.[f]	96,0 m	99,5 m	940,3 pkt (248,0 pkt)	60,5 pkt	Niemcy
34.	5 marca	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	indywid.	117,5 m[l]	–	90,3 pkt	186,2 pkt	Stefan Kraft
4.	6 marca	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	druż.[g]	135,5 m	128,5 m	1017,5 pkt (257,9 pkt)	29,1 pkt	Niemcy
30.	25 lutego	2023	Planica	Srednja skakalnica	K-95	HS-102	indywid.	97,0 m	DSQ	126,7 pkt	135,1 pkt	Piotr Żyła
5.	26 lutego	2023	Planica	Srednja skakalnica	K-95	HS-102	druż. miesz.[h]	94,0 m	95,0 m	944,9 pkt (236,7 pkt)	72,3 pkt	Niemcy
2.	3 marca	2023	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	indywid.	135,0 m	129,5 m	276,8 pkt	10,7 pkt	Timi Zajc
7.	4 marca	2023	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	druż.[i]	133,0 m	136,0 m	1011,0 pkt (302,2 pkt)	167,9 pkt	Słowenia
7.	2 marca	2025	Trondheim	Granåsen	K-94	HS-102	indywid.	104,0 m	103,5 m	250,0 pkt	15,5 pkt	Marius Lindvik
5.	5 marca	2025	Trondheim	Granåsen	K-124	HS-138	druż. miesz.[j]	133,5 m	134,0 m	785,8 pkt (271,5 pkt)	234,6 pkt	Norwegia
5.	6 marca	2025	Trondheim	Granåsen	K-124	HS-138	druż.[k]	133,5 m	136,5 m	965,2 pkt (275,3 pkt)	115,6 pkt	Słowenia
3.	8 marca	2025	Trondheim	Granåsen	K-124	HS-138	indywid.	135,5 m	137,0 m	284,7 pkt	17,1 pkt	Domen Prevc

Mistrzostwa świata w lotach

Indywidualnie

2018 Oberstdorf	–	16. miejsce
2020 Planica	–	19. miejsce
2022 Vikersund	–	13. miejsce
2024 Tauplitz	–	9. miejsce

Drużynowo

2020 Planica	–	5. miejsce[m]
2022 Vikersund	–	6. miejsce[n]
2024 Tauplitz	–	5. miejsce[o]

Starty R. Kobayashiego na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
16.	19–20 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	indywid.	207,5 m	205,5 m	165,5 m	–[p]	528,4 pkt	123,5 pkt	Daniel-André Tande
19.	11–12 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	indywid.	203,0 m	212,5 m	202,0 m	205,0 m	716,7 pkt	160,5 pkt	Karl Geiger
5.	13 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	druż.[m]	207,0 m		203,5 m		1483,5 pkt (379,1 pkt)	244,2 pkt	Norwegia
13.	11–12 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	indywid.	204,5 m	208,5 m	195,5 m	218,5 m	737,9 pkt	116,3 pkt	Marius Lindvik
6.	13 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	druż.[n]	224,5 m		210,0 m		1433,9 pkt (397,0 pkt)	277,6 pkt	Słowenia
9.	26–27 stycznia	2024	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-235	indywid.	214,0 m	196,5 m	231,5 m	–[p]	603,5 pkt	43,9 pkt	Stefan Kraft
5.	28 stycznia	2024	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-235	druż.[o]	233,5 m		224,5 m		1493,0 pkt (432,7 pkt)	122,4 pkt	Słowenia

Mistrzostwa świata juniorów

Indywidualnie

2014 Val di Fiemme/Predazzo	–	40. miejsce
2015 Ałmaty	–	30. miejsce
2016 Râșnov	–	brązowy medal

Drużynowo

2014 Val di Fiemme/Predazzo	–	11. miejsce[q]
2015 Ałmaty	–	6. miejsce[r]
2016 Râșnov	–	brązowy medal[s], 6. miejsce (drużyna mieszana)[t]

Starty R. Kobayashiego na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
40.	31 stycznia	2014	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	indywid.	79,0 m	–	77,8 pkt	153,7 pkt	Jakub Wolny
11.	1 lutego	2014	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	druż.[q]	91,5 m	–	444,2 pkt (113,3 pkt)	582,8 pkt	Polska
30.	5 lutego	2015	Ałmaty	Gornyj Gigant	K-95	HS-106	indywid.	95,0 m	91,5 m	227,2 pkt	42,7 pkt	Johann André Forfang
6.	7 lutego	2015	Ałmaty	Gornyj Gigant	K-95	HS-106	druż.[r]	95,0 m	96,0 m	809,9 pkt (211,9 pkt)	83,4 pkt	Norwegia
3.	23 lutego	2016	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	indywid.	96,5 m	94,0 m	244,8 pkt	4,2 pkt	David Siegel
6.	24 lutego	2016	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	druż. miesz.[t]	97,5 m	95,5 m	798,3 pkt (235,1 pkt)	84,5 pkt	Słowenia
3.	24 lutego	2016	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	druż.[s]	94,5 m	92,0 m	820,9 pkt (234,2 pkt)	45,8 pkt	Niemcy

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[11]
2015/2016	42.
2017/2018	24.
2018/2019	1.
2019/2020	3.
2020/2021	4.
2021/2022	1.
2022/2023	5.
2023/2024	2.
2024/2025	9.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	24 listopada	2018	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	138,5 m	–	142,0 pkt	–
2.	25 listopada	2018	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	140,0 m	147,5 m	310,4 pkt	–
3.	2 grudnia	2018	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	132,5 m	133,5 m	273,1 pkt	–
4.	16 grudnia	2018	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	144,0 m	137,0 m	294,4 pkt	–
5.	30 grudnia	2018	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	138,5 m	126,5 m	282,3 pkt	* TCS 2018/2019
6.	1 stycznia	2019	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	136,5 m	133,0 m	266,6 pkt	* TCS 2018/2019
7.	4 stycznia	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	136,5 m	131,0 m	267,0 pkt	* TCS 2018/2019
8.	6 stycznia	2019	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	135,0 m	137,5 m	282,1 pkt	* TCS 2018/2019
9.	12 stycznia	2019	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-135	135,0 m	136,0 m	315,0 pkt	–
10.	2 lutego	2019	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	224,0 m	234,0 m	427,0 pkt	* Loty 2018/2019
11.	17 lutego	2019	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	146,0 m	144,0 m	274,4 pkt	* WF 2019
12.	14 marca	2019	Trondheim	Granåsen	K-124	HS-138	141,0 m	141,5 m	298,4 pkt	* RA 2019
13.	24 marca	2019	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	252,0 m	230,5 m	464,9 pkt	* P7 2019, Loty 2018/2019
14.	15 grudnia	2019	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	136,5 m	134,0 m	277,0 pkt	–
15.	22 grudnia	2019	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	132,5 m	134,0 m	272,0 pkt	–
16.	29 grudnia	2019	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	138,0 m	134,0 m	305,1 pkt	* TCS 2019/2020
17.	13 lutego	2021	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	136,5 m	134,5 m	268,9 pkt	–
18.	19 lutego	2021	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-97	94,0 m	98,5 m	257,9 pkt	–
19.	25 marca	2021	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	235,5 m	244,5 m	452,5 pkt	–
20.	27 listopada	2021	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	138,5 m	143,0 m	324,5 pkt	–
21.	12 grudnia	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	129,5 m	139,0 m	262,8 pkt	–
22.	19 grudnia	2021	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	132,5 m	136,5 m	306,0 pkt	–
23.	29 grudnia	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	128,5 m	141,0 m	302,0 pkt	* TCS 2021/2022
24.	1 stycznia	2022	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	143,0 m	135,5 m	291,2 pkt	* TCS 2021/2022
25.	5 stycznia	2022	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	137,0 m	137,5 m	291,3 pkt	* TCS 2021/2022
26.	29 stycznia	2022	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	145,0 m	–	115,6 pkt	–
27.	27 lutego	2022	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	125,0 m	130,5 m	278,0 pkt	*ex aequo z H.E. Granerudem
28.	20 stycznia	2023	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	135,0 m	130,0 m	271,5 pkt	–
29.	22 stycznia	2023	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	141,0 m	143,0 m	280,9 pkt	–
30.	26 marca	2023	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	136,5 m	–	145,9 pkt	–
31.	14 stycznia	2024	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	131,0 m	139,5 m	269,4 pkt	* PT 2024
32.	12 marca	2024	Trondheim	Granåsen	K-94	HS-105	106,0 m	99,0 m	280,9 pkt	* RA 2024
33.	15 lutego	2025	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	137,0 m	136,5 m	286,4 pkt	–
34.	16 lutego	2025	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	132,0 m	137,0 m	278,4 pkt	–
35.	13 marca	2025	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	129,5 m	127,0 m	264,1 pkt	* RA 2025

Miejsca na podium

Sezon PŚ	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
2015/2016	–	–	–	–
2016/2017	–	–	–	–
2017/2018	–	–	–	–
2018/2019	13	3	5	21
2019/2020	3	2	3	8
2020/2021	3	2	–	5
2021/2022	8	3	–	11
2022/2023	3	2	1	6
2023/2024	2	10	3	15
2024/2025	3	–	2	5
Suma	35	22	14	71

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	18 listopada	2018	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	137,5 m[u]	127,0 m	255,6 pkt	3.	7,8 pkt	Jewgienij Klimow
2.	24 listopada	2018	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	138,5 m	–	142,0 pkt	1.	–
3.	25 listopada	2018	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	140,0 m	147,5 m	310,4 pkt	1.	–
4.	1 grudnia	2018	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	134,0 m	130,0 m	262,0 pkt	3.	2,4 pkt	Johann André Forfang
5.	2 grudnia	2018	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	132,5 m	133,5 m	273,1 pkt	1.	–
6.	16 grudnia	2018	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	144,0 m	137,0 m	294,4 pkt	1.	–
7.	30 grudnia	2018	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	138,5 m	126,5 m	282,3 pkt	1.	–
8.	1 stycznia	2019	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	136,5 m	133,0 m	266,6 pkt	1.	–
9.	4 stycznia	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	136,5 m	131,0 m	267,0 pkt	1.	–
10.	6 stycznia	2019	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	135,0 m	137,5 m	282,1 pkt	1.	–
11.	12 stycznia	2019	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-135	135,0 m	136,0 m	315,0 pkt	1.	–
12.	27 stycznia	2019	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	124,5 m	129,5 m	236,6 pkt	3.	11,6 pkt	Stefan Kraft
13.	2 lutego	2019	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	224,0 m	234,0 m	427,0 pkt	1.	–
14.	10 lutego	2019	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	124,0 m	129,5 m	263,7 pkt	2.	17,2 pkt	Kamil Stoch
15.	16 lutego	2019	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	144,5 m	143,0 m	304,7 pkt	3.	6,4 pkt	Karl Geiger
16.	17 lutego	2019	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	146,0 m	144,0 m	274,4 pkt	1.	–
17.	12 marca	2019	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-140	130,0 m	137,0 m	261,7 pkt	3.	24,0 pkt	Stefan Kraft
18.	14 marca	2019	Trondheim	Granåsen	K-124	HS-138	141,0 m	141,5 m	298,4 pkt	1.	–
19.	17 marca	2019	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	237,0 m	239,0 m	454,6 pkt	2.	0,1 pkt	Domen Prevc
20.	22 marca	2019	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	242,0 m	220,0 m	438,1 pkt	2.	6,9 pkt	Markus Eisenbichler
21.	24 marca	2019	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	252,0 m	230,5 m	464,9 pkt	1.	–
22.	8 grudnia	2019	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	133,5 m	113,0 m	252,3 pkt	3.	25,3 pkt	Stefan Kraft
23.	15 grudnia	2019	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	136,5 m	134,0 m	277,0 pkt	1.	–
24.	22 grudnia	2019	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	132,5 m	134,0 m	272,0 pkt	1.	–
25.	29 grudnia	2019	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	138,0 m	134,0 m	305,1 pkt	1.	–
26.	18 stycznia	2020	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	138,5 m	138,5 m	282,8 pkt	3.	7,3 pkt	Dawid Kubacki
27.	19 stycznia	2020	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	147,0 m	134,0 m	283,0 pkt	2.	0,3 pkt	Dawid Kubacki
28.	2 lutego	2020	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	128,5 m	132,0 m	239,0 pkt	3.	29,5 pkt	Stefan Kraft
29.	16 lutego	2020	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-200	HS-235	242,5 m	–	231,9 pkt	2.	0,7 pkt	Stefan Kraft
30.	13 lutego	2021	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	136,5 m	134,5 m	268,9 pkt	1.	–
31.	19 lutego	2021	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-97	94,0 m	98,5 m	257,9 pkt	1.	–
32.	25 marca	2021	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	235,5 m	244,5 m	452,5 pkt	1.	–
33.	26 marca	2021	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	231,0 m	–	227,7 pkt	2.	9,6 pkt	Karl Geiger
34.	28 marca	2021	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	242,0 m	217,0 m	452,4 pkt	2.	6,9 pkt	Karl Geiger
35.	20 listopada	2021	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	128,0 m	131,0 m	243,7 pkt	2.	8,7 pkt	Karl Geiger
36.	27 listopada	2021	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	138,5 m	143,0 m	324,5 pkt	1.	–
37.	12 grudnia	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	129,5 m	139,0 m	262,8 pkt	1.	–
38.	18 grudnia	2021	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	137,5 m	140,5 m	286,6 pkt	2.	0,8 pkt	Karl Geiger
39.	19 grudnia	2021	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	132,5 m	136,5 m	306,0 pkt	1.	–
40.	29 grudnia	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	128,5 m	141,0 m	302,0 pkt	1.	–
41.	1 stycznia	2022	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	143,0 m	135,5 m	291,2 pkt	1.	–
42.	5 stycznia	2022	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	137,0 m	137,5 m	291,3 pkt	1.	–
43.	29 stycznia	2022	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	145,0 m	–	115,6 pkt	1.	–
44.	27 lutego	2022	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	125,0 m	130,5 m	278,0 pkt	1.	–
45.	3 marca	2022	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-140	136,0 m	134,5 m	289,0 pkt	2.	5,1 pkt	Stefan Kraft
46.	20 stycznia	2023	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	135,0 m	130,0 m	271,5 pkt	1.	–
47.	21 stycznia	2023	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	129,0 m	137,5 m	276,1 pkt	3.	7,4 pkt	Stefan Kraft
48.	22 stycznia	2023	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	141,0 m	143,0 m	280,9 pkt	1.	–
49.	5 lutego	2023	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	134,5 m	145,5 m	252,3 pkt	2.	20,7 pkt	Halvor Egner Granerud
50.	11 lutego	2023	Lake Placid	MacKenzie Intervale	K-115	HS-128	136,0 m	114,0 m	256,0 pkt	2.	8,5 pkt	Andreas Wellinger
51.	26 marca	2023	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	136,5 m	–	145,9 pkt	1.	–
52.	9 grudnia	2023	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	140,5 m	143,5 m	270,7 pkt	3.	4,0 pkt	Karl Geiger
53.	29 grudnia	2023	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	134,5 m	129,0 m	306,3 pkt	2.	3,0 pkt	Andreas Wellinger
54.	1 stycznia	2024	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	137,0 m	135,5 m	292,6 pkt	2.	3,2 pkt	Anže Lanišek
55.	3 stycznia	2024	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-128	128,5 m	132,0 m	258,7 pkt	2.	8,8 pkt	Jan Hörl
56.	6 stycznia	2024	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	137,0 m	139,0 m	287,6 pkt	2.	1,3 pkt	Stefan Kraft
57.	14 stycznia	2024	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	131,0 m	139,5 m	269,4 pkt	1.	–
58.	3 lutego	2024	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	128,0 m	148,0 m	221,7 pkt	2.	31,0 pkt	Johann André Forfang
59.	4 lutego	2024	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	144,5 m	146,0 m	235,6 pkt	2.	2,0 pkt	Andreas Wellinger
60.	10 lutego	2024	Lake Placid	MacKenzie Intervale	K-115	HS-128	125,5 m	122,0 m	278,1 pkt	2.	0,8 pkt	Lovro Kos
61.	17 lutego	2024	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	128,5 m	138,5 m	262,6 pkt	2.	0,4 pkt	Stefan Kraft
62.	18 lutego	2024	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	133,0 m	139,0 m	269,8 pkt	2.	3,8 pkt	Domen Prevc
63.	25 lutego	2024	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	224,0 m	215,0 m	422,1 pkt	3.	11,4 pkt	Stefan Kraft
64.	1 marca	2024	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	127,0 m	131,0 m	254,9 pkt	3.	7,6 pkt	Lovro Kos
65.	10 marca	2024	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	129,0 m	127,5 m	260,0 pkt	2.	1,0 pkt	Johann André Forfang
66.	12 marca	2024	Trondheim	Granåsen	K-94	HS-105	106,0 m	99,0 m	280,9 pkt	1.	–
67.	15 lutego	2025	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	137,0 m	136,5 m	286,4 pkt	1.	–
68.	16 lutego	2025	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	132,0 m	137,0 m	278,4 pkt	1.	–
69.	13 marca	2025	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	129,5 m	127,0 m	264,1 pkt	1.	–
70.	16 marca	2025	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	222,0 m	–	191,2 pkt	3.	23,3 pkt	Domen Prevc
71.	28 marca	2025	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	232,0 m	239,5 m	444,1 pkt	3.	15,0 pkt	Domen Prevc

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata

stan po zakończeniu sezonu 2024/2025

Źródło[47][29]
Sezon 2015/2016
																													punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	7	20	36	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	44	-	23	-	55
Sezon 2016/2017
																										punkty
33	36	q	q	41	q	q	46	45	q	42	34	q	34	44	37	38	46	q	48	43	39	44	q	34	-	0
Sezon 2017/2018
																						punkty
26	q	-	-	49	q	dq	12	29	31	20	28	16	-	-	6	19	19	13	22	13	15	187
Sezon 2018/2019
																												punkty
3	1	1	3	1	7	1	1	1	1	1	1	7	7	5	3	14	1	9	2	3	1	5	3	1	2	2	1	2085
Sezon 2019/2020
																											punkty
4	6	6	3	1	4	1	1	4	14	7	26	25	3	2	7	15	3	9	9	2	-	-	14	7	9	4	1178
Sezon 2020/2021
																									punkty
27	38	15	12	15	13	16	14	7	7	14	10	7	6	9	7	14	11	13	1	9	1	1	2	2	919
Sezon 2021/2022
																												punkty
2	q	1	-	-	7	1	2	1	1	1	1	5	4	4	5	4	1	4	7	1	2	6	7	10	6	5	8	1621
Sezon 2022/2023
																																punkty
7	30	41	23	10	12	10	31	15	19	32	17	-	1	3	1	14	13	6	2	2	5	-	6	14	8	5	4	12	1	12	8	1065
Sezon 2023/2024
																																punkty
6	13	12	5	3	7	12	10	2	2	2	2	1	5	2	2	2	5	2	2	7	3	3	5	38	2	1	14	9	11	9	20	1673
Sezon 2024/2025
																													punkty
16	17	16	24	23	13	17	16	13	12	18	28	20	24	-	5	13	7	7	q	5	1	1	1	4	3	9	3	5	910
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata

stan po zakończeniu sezonu 2024/2025

Źródło[47][29]
Sezon 2015/2016
				-	-	8	-	-	4
Sezon 2016/2017
				-	8	8	5	6	6
Sezon 2017/2018
		5	3	6	5	5	5	6	5
Sezon 2018/2019
			4	5	3	5	2	5	4
Sezon 2019/2020
					6	3	4	5	5
Sezon 2020/2021
					5	5	5	4	2
Sezon 2021/2022
			-	2	3	-	5	4	6
Sezon 2022/2023
			5	-	4	3	-	7	7
Sezon 2023/2024
				5	4	4	4	5	4
Sezon 2024/2025
			-	5	-	4	-	3	5
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8 (Duety: 1 2 3 4-12 poniżej 12)  -  – zawodnik nie wystartował

Puchar Świata w lotach

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[11]
2015/2016	38.
2017/2018	17.
2018/2019	1.
2019/2020	4.
2020/2021	2.
2021/2022	9.
2022/2023	8.
2023/2024	6.
2024/2025	4.

Turniej Czterech Skoczni

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[29]
2016/2017	43.
2017/2018	22.
2018/2019	1.
2019/2020	4.
2020/2021	6.
2021/2022	1.
2022/2023	18.
2023/2024	1.
2024/2025	15.

Raw Air

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[11]
2017	39.
2018	11.
2019	1.
2020	2.
2022	3.
2023	4.
2024	12.
2025	3.

Willingen Six

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[29]
2019	1.
2020	6.
2021	7.

Planica 7

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[29]
2018	9.
2019	1.
2021	2.
2022	9.
2023	9.
2024	5.
2025	5.

Titisee-Neustadt Five

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[29]
2020	1.

Letnie Grand Prix

Ryōyū Kobayashi podczas Letniego Grand Prix w Wiśle (2016)

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[48]
2016	14.
2017	15.
2018	7.
2019	4.
2021	8.
2022	15.
2023	22.
2024	34.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	24 sierpnia	2018	Hakuba	Olimpijska	K-120	HS-131	131,5 m	128,0 m	279,8 pkt
2.	25 sierpnia	2018	Hakuba	Olimpijska	K-120	HS-131	134,5 m	131,5 m	287,9 pkt
3.	23 sierpnia	2019	Hakuba	Olimpijska	K-120	HS-131	129,0 m	132,5 m	294,9 pkt
4.	24 sierpnia	2019	Hakuba	Olimpijska	K-120	HS-131	136,0 m	129,5 m	315,5 pkt
5.	2 października	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	138,0 m	140,0 m	283,8 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	27 sierpnia	2017	Hakuba	Olimpijska	K-120	HS-131	134,5 m	120,0 m	241,5 pkt	2.	3,3 pkt	Junshirō Kobayashi
2.	24 sierpnia	2018	Hakuba	Olimpijska	K-120	HS-131	131,5 m	128,0 m	279,8 pkt	1.	–
3.	25 sierpnia	2018	Hakuba	Olimpijska	K-120	HS-131	134,5 m	131,5 m	287,9 pkt	1.	–
4.	23 sierpnia	2019	Hakuba	Olimpijska	K-120	HS-131	129,0 m	132,5 m	294,9 pkt	1.	–
5.	24 sierpnia	2019	Hakuba	Olimpijska	K-120	HS-131	136,0 m	129,5 m	315,5 pkt	1.	–
6.	25 września	2021	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-90	90,5 m	87,0 m	245,1 pkt	2.	1,6 pkt	Yukiya Satō
7.	2 października	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	138,0 m	140,0 m	283,8 pkt	1.	–
8.	2 października	2022	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	139,5 m	131,0 m	260,1 pkt	2.	11,7 pkt	Dawid Kubacki

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP

stan po zakończeniu LGP 2024

Źródło[47][29]
2016
										punkty
5	41	11	20	6	5	-	-	-	-	165
2017
									punkty
-	-	-	11	2	9	15	-	-	149
2018
									punkty
-	-	-	-	1	1	6	7	14	294
2019
								punkty
-	-	-	-	1	1	20	4	261
2021
								punkty
-	-	-	-	-	-	2	1	180
2022
						punkty
-	-	-	-	q	2	80
2023
									punkty
-	-	-	-	-	-	16	8	5	92
2024
									punkty
-	-	-	-	-	-	17	14	6	72
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP

stan po zakończeniu LGP 2024

Źródło[47][29]
2016
									7
2022
							-	-	4
2023
									2
2024
									4
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8  -  – brak startu

Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[29]
2014/2015	105.

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego

stan po zakończeniu sezonu 2024/2025

Źródło[47][29]
Sezon 2014/2015
																										punkty
-	-	-	-	-	-	-	26	22	-	34	39	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	14
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

Letni Puchar Kontynentalny

Miejsca w poszczególnych konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego

stan po zakończeniu LPK 2024

Źródło[47][29]
2015
														punkty
51	56	-	-	-	-	-	-	39	37	42	48	-	-	0
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

FIS Cup

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[29]
2013/2014	41.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych FIS Cupu chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	29 września	2013	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-97	97,5 m	98,0 m	258,5 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych FIS Cupu chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	29 września	2013	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-97	97,5 m	98,0 m	258,5 pkt	1.	–

Miejsca w poszczególnych konkursach FIS Cupu

stan po zakończeniu sezonu 2024/2025

Źródło[47][29]
Sezon 2013/2014
																								punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	7	1	-	-	-	-	-	-	-	-	136
Sezon 2015/2016
																								punkty
41	62	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

Uwagi

1. Skład zespołu: Taku Takeuchi, Daiki Itō, Noriaki Kasai i Ryōyū Kobayashi
2. Skład zespołu: Sara Takanashi, Yukiya Satō, Yūki Itō i Ryōyū Kobayashi
3. Skład zespołu: Yukiya Satō, Naoki Nakamura, Junshirō Kobayashi i Ryōyū Kobayashi
4. Skład zespołu: Taku Takeuchi, Ryōyū Kobayashi, Noriaki Kasai i Daiki Itō
5. Skład zespołu: Yukiya Satō, Daiki Itō, Junshirō Kobayashi i Ryōyū Kobayashi
6. Skład zespołu: Yūki Itō, Yukiya Satō, Sara Takanashi i Ryōyū Kobayashi
7. Skład zespołu: Yukiya Satō, Naoki Nakamura, Keiichi Satō i Ryōyū Kobayashi
8. Skład zespołu: Nozomi Maruyama, Naoki Nakamura, Yūki Itō i Ryōyū Kobayashi
9. Skład zespołu: Naoki Nakamura, Junshirō Kobayashi, Ren Nikaidō i Ryōyū Kobayashi
10. Skład zespołu: Yūki Itō, Ren Nikaidō, Sara Takanashi i Ryōyū Kobayashi
11. Skład zespołu: Ren Nikaidō, Yukiya Satō, Naoki Nakamura i Ryōyū Kobayashi
12. Nie ustał tego skoku.
13. Skład zespołu: Keiichi Satō, Naoki Nakamura, Ryōyū Kobayashi i Yukiya Satō
14. Skład zespołu: Yukiya Satō, Naoki Nakamura, Junshirō Kobayashi i Ryōyū Kobayashi
15. Skład zespołu: Ren Nikaidō, Naoki Nakamura, Junshirō Kobayashi i Ryōyū Kobayashi
16. Seria konkursowa została odwołana.
17. Skład zespołu: Ryōyū Kobayashi, Takumi Nara, Shingo Nishikata i Masamitsu Itō
18. Skład zespołu: Yukiya Satō, Ryōyū Kobayashi, Rikuta Watanabe i Masamitsu Itō
19. Skład zespołu: Masamitsu Itō, Yūken Iwasa, Naoki Nakamura i Ryōyū Kobayashi
20. Skład zespołu: Minami Watanabe, Masamitsu Itō, Yūka Setō i Ryōyū Kobayashi
21. Skok podparty.