mendicus

mendicus (język łaciński)

wymowa:

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) żebraczy, żebrzący

rzeczownik, rodzaj męski

(2.1) żebrak, biedak

odmiana:

(1) mendīc|us, ~a, ~um (deklinacja I-II)

 

przypadek	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	m	ż	n
mianownik	mendīcus	mendīca	mendīcum	mendīcī	mendīcae	mendīca
dopełniacz	mendīcī	mendīcae	mendīcī	mendīcōrum	mendīcārum	mendīcōrum
celownik	mendīcō	mendīcae	mendīcō	mendīcīs
biernik	mendīcum	mendīcam	mendīcum	mendīcōs	mendīcās	mendīca
ablatyw	mendīcō	mendīcā	mendīcō	mendīcīs
wołacz	mendīce	mendīca	mendīcum	mendīcī	mendīcae	mendīca
nie stopniuje się

(2) mendīc|us, ~ī (deklinacja II)

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	mendīcus	mendīcī
dopełniacz	mendīcī	mendīcōrum
celownik	mendīcō	mendīcīs
biernik	mendīcum	mendīcōs
ablatyw	mendīcō	mendīcīs
wołacz	mendīce	mendīcī

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. mendico, mendicor

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. menda; źródłosłów dla ast. méndigu, galic. mendigo, hiszp. mendigo, łac. mendico, port. mendigo, wł. mendico

uwagi:

źródła: