mianownik

mianownik (język polski)

${\displaystyle {\frac {4}{13}}}$

mianownik (1.2) równy 13

wymowa:

IPA: [mʲjãˈnɔvʲɲik], AS: [mʹi ̯ãnovʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• i → j , ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	mianownik	mianowniki
dopełniacz	mianownika	mianowników
celownik	mianownikowi	mianownikom
biernik	mianownik	mianowniki
narzędnik	mianownikiem	mianownikami
miejscownik	mianowniku	mianownikach
wołacz	mianowniku	mianowniki

(1.1) jęz. gram. pierwszy przypadek deklinacji, który odpowiada na pytania: kto? co?; zob. też mianownik (przypadek) w Wikipedii

(1.2) mat. w wyrażeniu ułamkowym: część tego wyrażenia umieszczona pod kreską ułamkową; zob. też mianownik (matematyka) w Wikipedii

odmiana:

(1.1-2)

 

przykłady:

(1.1) Mianownik jest formą wyrazu podawaną w słownikach.

(1.2) W matematyce mianownik musi być różny od zera.

składnia:

(1.1) mianownik + D.

kolokacje:

(1.2) wspólny mianownik • sprowadzać do wspólnego mianownika

synonimy:

(1.1) nominatiwus, nominativus, nominatyw

(1.2) dzielnik

antonimy:

(1.2) licznik

hiperonimy:

(1.1) przypadek

hiponimy:

holonimy:

(1.2) ułamek

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. miano n, imię n, mianowaniec mos

czas. mianować

przym. mianownikowy

związki frazeologiczne:

sprowadzić do wspólnego mianownika • szukać wspólnego mianownika

etymologia:

uwagi:

(1.1) zobacz też: Aneks:Język polski - deklinacja

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) nominative; (1.2) denominator
• asturyjski: (1.1) nominativu m
• baskijski: (1.1) nominatibo; (1.2) izendatzaile
• białoruski: (1.1) назоўны склон m, намінатыў m; (1.2) назоўнік m
• bułgarski: (1.1) именителен падеж; (1.2) знаменател m
• czeski: (1.1) nominativ m, první pád m; (1.2) jmenovatel m
• dolnołużycki: (1.1) nominatiw m
• duński: (1.1) nominativ w, grundledsfald n, nævnefald n; (1.2) nævner w
• esperanto: (1.1) nominativo
• estoński: (1.1) nominatiiv, nimetav; (1.2) nimetaja
• farerski: (1.1) hvørfall
• francuski: (1.1) nominatif m; (1.2) dénominateur m
• galicyjski: (1.1) nominativo m; (1.2) denominador m
• górnołużycki: (1.1) nominatiw m, prěni pad, przest. mjenowak m
• hiszpański: (1.1) nominativo m; (1.2) denominador m
• islandzki: (1.1) nefnifall
• japoński: (1.1) 主格
• jidysz: (1.1) נאָמינאַטיוו m (nominatiw)
• kaszubski: (1.1) nazéwôcz m, nominatiw m, Nz
• kataloński: (1.1) nominatiu m; (1.2) denominador m
• kazachski: (1.1) атау септік
• koreański: (1.1) 주격
• litewski: (1.1) vardininkas
• łaciński: (1.1) nominativus
• mongolski: (1.1) нэрлэх
• niemiecki: (1.1) Nominativ m; (1.2) Nenner m
• norweski (bokmål): (1.1) nominativ m (1.2) nevner m
• nowogrecki: (1.1) ονομαστική ż; (1.2) παρονομαστής m
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)
• portugalski: (1.1) nominativo m; (1.2) denominador m
• rosyjski: (1.1) именительный падеж m; (1.2) знаменатель m
• rumuński: (1.1) nominativ
• słowacki: (1.1) nominatív m, prvý pád m; (1.2) menovateľ m
• szwedzki: (1.1) nominativ w; (1.2) nämnare w
• ukraiński: (1.1) називний відмінок m; (1.2) знаменник m
• węgierski: (1.1) alanyeset
• włoski: (1.1) nominativo m; (1.2) denominatore m

źródła: