wołacz

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

Więcej informacji przypadek, liczba pojedyncza ...

Zamknij

(1.1) gram. siódmy przypadek deklinacji polskiej, tworzy formę zwrotu do omawianego przedmiotu lub osoby, wykrzyknięcia do niego lub zwrócenia jego uwagi; zob. też wołacz w Wikipedii
odmiana:: (1.1)
przykłady:: (1.1) Wołaczem rzeczownika „Litwa” zaczyna się utwór „Pan Tadeusz”.
składnia:: (1.1) wołacz + D.
kolokacje:
synonimy:: (1.1) wokatiwus
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:: rzecz. wołanie n, zawołanie n; czas. wołać ndk.; przym. wołaczowy
związki frazeologiczne:
etymologia:: (1.1) pol. wołać + -acz
uwagi:: zobacz też: Aneks:Język polski - deklinacja
tłumaczenia:

angielski: (1.1) vocative (case)
azerski: (1.1) çağırış halı
baskijski: (1.1) bokatibo
bułgarski: (1.1) звателен падеж m, вокатив m
chiński standardowy: (1.1) 呼格 (hūgé)
czeski: (1.1) vokativ m, pátý pád m
duński: (1.1) vokativ w, tiltalefald n
esperanto: (1.1) vokativo
estoński: (1.1) vokatiiv
farerski: (1.1) ákallingarfall n
francuski: (1.1) vocatif m
hindi: (1.1) संबोधन m (sambodhan)
hiszpański: (1.1) vocativo m
islandzki: (1.1) ávarpsfall n
japoński: (1.1) 呼格 (こかく, kokakú)
karpatorusiński: (1.1) вокатів m (vokativ)
kaszubski: (1.1) wòłiwôcz m
litewski: (1.1) šauksmininkas m
łaciński: (1.1) vocativus m
łotewski: (1.1) vokatīvs m
niemiecki: (1.1) Vokativ m
norweski (bokmål): (1.1) vokativ m
norweski (nynorsk): (1.1) vokativ m
nowogrecki: (1.1) κλητική ż (klitikí)
polski język migowy:
(w zapisie SignWriting)
(1.1)
portugalski: (1.1) vocativo m
rosyjski: (1.1) звательный падеж m
sanskryt: (1.1) आमन्त्रण n, आमन्त्रित
słowacki: (1.1) vokatív m
starogrecki: (1.1) κλητική ż (klētikḗ)
szkocki gaelicki: (1.1) tuiseal gairmeach m
szwedzki: (1.1) vokativ w
turecki: (1.1) vokatif
ukraiński: (1.1) кличний відмінок m
węgierski: (1.1) megszólító eset
włoski: (1.1) vocativo m

wołacz (język polski)