Гаўрыла Вашчанка

Гаўры́ла Харыто́навіч Ва́шчанка (1928, в. Чыкалавічы, Брагінскі раён, цяпер Гомельская вобласьць, Беларусь — 2014, Менск, Беларусь) — беларускі жывапісец.

Гаўрыла Вашчанка
У Нацыянальным мастацкім музэі Беларусі (2013 год)
Дата нараджэньня	20 чэрвеня 1928
Месца нараджэньня	в. Чыкалавічы, Брагінскі раён, Гомельская акруга, Беларуская ССР, СССР
Дата сьмерці	14 лютага 2014 (85 гадоў)
Месца сьмерці	Менск, Беларусь
Месца пахаваньня	Усходнія могілкі
Адукацыя	Львоўскі інстытут прыкладнога і дэкаратыўнага мастацтва (1955)
Месца вучобы	Львоўская нацыянальная акадэмія мастацтваў[d] (1955)
Занятак	жывапісец
Месца працы	Кішынёўская мастацкая вучэльня[d] Беларуская дзяржаўная акадэмія мастацтваў
Сябра ў	Саюз маляроў СССР[d] і Беларускі саюз мастакоў
Жанры	пэйзаж, натурморт[d], партрэт і тэматычная карціна[d]
Плынь	рэалізм
Працы	«Баляда пра мужнасьць» (1974) і «Ліпеньскі мёд» (1982)
Уплыў на	Юры Гаўрун
Узнагароды	срэбны мэдаль Грэкава (1974), Дзяржаўная прэмія Беларусі (1987)
Гаўрыла Вашчанка ў Вікісховішчы

Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Вашчанка (неадназначнасьць).

Заслужаны дзяяч мастацтваў Беларусі (1977), прафэсар (1980), народны мастак Беларусі (1988)^[1] і ганаровы грамадзянін Гомля^[2].

Жыцьцяпіс

У 1955 годзе скончыў Львоўскі інстытут прыкладнога і дэкаратыўнага мастацтва (Украінская ССР), пасьля чаго стаў выкладаць. У 1961 годзе перайшоў на выкладчыцкую працу ў Беларускі тэатральна-мастацкі інстытут, дзе ў 1975 годзе заняў пасаду загадніка катэдры манумэнтальна-дэкаратыўнага мастацтва. У 1992—1996 гадах атрымліваў званьне «Чалавек году» ад Біяграфічнага цэнтру ў Кембрыджы (Ангельшчына), а таксама «Чалавек ХХ стагодзьдзя» (1992), імянны срэбны мэдаль і «Залаты дыск» (1993—1994)^[1]. У 2002 годзе адчыніў асабістую карцінную галерэю ў Гомлі.

Творчасьць

Працаваў у галіне станковага жывапісу, акварэлі, манумэнтальнай размалёўкі і вітража. Пра мінуўшчыну стварыў творы «Маё Палесьсе», «Нафтавікі Палесься» і «Дума пра хлеб» (1973 год), «Мацярынскія крылы» (1975) і «Натурморт з барэльефам Гусоўскага» (1986). Гістарычным падзеям прысьвяціў палотны «Баляда пра мужнасьць» (1974, срэбраны мэдаль імя Грэкава), «Прарыў», «Мір зямлі маёй» і «Ліпеньскі мёд» (1982, Дзяржаўная прэмія Беларусі 1987 году), трыпціх пра паўстаньне Каліноўскага «За зямлю, за волю» (1983) і карціну «Грунвальдзкая бітва» (1985). Стварыў партрэты асьветнікаў, дзяржаўных дзеячоў і пісьменьнікаў: Якуба Коласа, Янкі Купалы, Эўфрасіньні Полацкай, Кірылы Тураўскага, Канстанціна Астроскага, Сымона Буднага, Васіля Цяпінскага, Вітаўта Вялікага і Льва Сапегі. Зрабіў манумэнтальныя размалёўкі «Зямля сьветлагорская» ў Палацы культуры хімікаў у Шацілавічах (1972) і «Асьветнікі» ў Доме настаўніка (1976). Размаляваў вітражы ў касьцёле Сымона і Алены (1974) і кінатэатры «Масква» ў Менску (1980)^[1].