Дабрынёва

Дабрынёва^[1] — вёска, цэнтар сельсавету Койданаўскага раёну Менскай вобласьці Беларусі. За 20 км ад Койданава, 33 км ад Менску, 18 км ад чыгуначнай станцыі Койданава.

Дабрынёва
трансьліт. Dabryniova
Краіна:	Беларусь
Вобласьць:	Менская
Раён:	Койданаўскі
Сельсавет:	Дабрынёўскі
Насельніцтва:	187 чал. (2010)
Часавы пас:	UTC+3
Тэлефонны код:	+375 1716
Паштовы індэкс:	222733
СААТА:	6222820031
Нумарны знак:	5
Геаграфічныя каардынаты:	53°37′46″ пн. ш. 27°22′1″ у. д.
Дабрынёва на мапе Беларусі ± Дабрынёва Дабрынёва
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Гісторыя

Вядома з XVI стагодзьдзя. У 1589 годзе ў складзе Станькаўскай воласьці, належала Радзівілам. Мела 30 валок зямлі, насельніцтва плаціла чынш. У 1661 г. маёнтак быў перададзены князем Багуславам Радзівілам ў застаўнае валоданьне Адаму Скарабагатаму, у наступныя гады яго трымалі Клакоцкі, Станіслаў Вяжэвіч і ягоная жонка Зофія з Івіцкіх, Койданаўскі падстароста Станіслаў Кршчановіч, лоўчы менскі Станіслаў Касьцюшкевіч, з 1713 г. скарбнік менскі Казімер Геранім дэ Раэс.

Маёнтак Дабрынёва менаваўся таксама Шыкутовічы, у ягоны склад уваходзілі таксама Клаўсова, Скворцы, Гарохавішча, Самадураўшчына, Талкачоўшчына. Згодна з дакумэнтамі аб перадачы маёнтка да чарговага трымальніка Шыкутовічы перадаваліся разам з падданымі сялянамі і баярамі, ці вольнымі прыхожымі людзьмі. Сярод апошніх былі і прадстаўнікі дробнай койданаўскай шляхты, аселыя ў Дабрынёве ў канцы XVII — першай палове XVIII стст. Так у маёнтку зьявіліся Доўнары, Камароўскія, Калечыцы, Гладкія, Касьпяровічы, Манькоўскія, Бірулі, Макавецкія, Юшкевічы, Шабалінскія, Тараны, Міхалоўскія, Карачуны, Перапечы, Чуеўскія, Бяганскія, Урублеўскія.

У 1751 г. адбыўся продаж Дабрынёва князю Гераніму Фларыяну Радзівілу. У гэтым годзе быў састаўлены інвэнтар маёнтку, у адпаведнасьці зь якім усе баярскія павіннасьці вольнай часткі мясцовага насельніцтва былі скасаваныя і жыхары пераведзены на цяглыя і чыншавыя валокі. Паводле расейскай рэвізіі 1795 г. жыхары Дабрынёва былі ўнесены ў сялянскія рэвіскія сказкі. Урублеўскія і Бяганскія былі запісаны вольнымі людзьмі, або зямянамі. У наступныя гады некаторыя прадстаўнікі мясцовых родаў імкнуліся даказаць сваё вольнае, або шляхецкае паходжаньне.

У другой палове XVIII — пачатку XIX стст. дабрынёўскае насельніцтва пэрыядычна рабіла наезды на суседнюю вёску Данілавічы, якая належала Завішам і сяляне якой нападалі на дабрынёўскія землі. У 1886 годзе 63 двары, 528 жыхароў, школа, капліца. У пачатку XX ст. у Станькаўскай воласьці Менскага павету, 157 двароў, 987 жыхароў. У 1899 г. карэнны жыхар Дабрынёва адстаўны фэльдфэбэль і ўдзельнік Расейска-Турэцкай вайны Канстанцін Фёдаравіч Карачун, які паходзіў зь сям’і Карачуноў, ці Каржанеўскіх, на пачатку XIX ст. шукаючых вольнасць ад прыгону і правы шляхецтва, быў абраны старастам гарохаўскага сельскага таварыства, у 1915 г. станькаўскі валасны старшына.

У рэвалюцыю 1905—1907 гг. у Расейскай імпэрыі адбыліся хваляваньні сялян вёскі, якія пачалі пасьвіць жывёлу на выганах графаў Чапскіх, а валасны старшыня і пісар, якія прыбылі, каб разабрацца з гэтай справай, былі выгнаныя зь вёскі. Адпаведныя падзеі адбываліся і раней, у 1885 г. У 1911 г. 66 сялян былі арыштаваныя за самавольны папас жывёлы на выганах графаў Чапскіх.

З 20 жніўня 1924 г. вёска, цэнтар сельсавету ў Койданаўскім раёне, з 31 ліпеня 1937 г. у Менскім, з 4 лютага 1939 г. у Койданаўскім раёнах.

Насельніцтва

• 2010 год — 187 жыхароў
• 1 студзеня 2004 году — 101 двор, 219 жыхароў
• 1999 год — 249 жыхароў

Турыстычная інфармацыя

Помнікі: архітэктуры — капліца драўлянага дойлідзтва 1-й паловы XIX ст.; на брацкай магіле 70 савецкіх воінаў і 105 землякам, што загінулі ў Вялікую Айчынную вайну, на магіле К. А. Бабка, дырэктара школы, закатаванага гітлераўцамі.