Луконіца (вёска)

Луко́ніца^[1] — вёска ў Беларусі, на рацэ Луконіцы. Уваходзіць у склад Галынкаўскага сельсавету Зэльвенскага раёну Гарадзенскай вобласьці. Насельніцтва на 2010 год — 79 чалавек. Знаходзіцца за 15 км на паўночны ўсход ад Зэльвы, за 17 км ад чыгуначнай станцыі Зэльва.

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Луконіца.

Луконіца лац. Łukonica
Касьцёл Сьвятога Міхала
Краіна:	Беларусь
Вобласьць:	Гарадзенская
Раён:	Зэльвенскі
Сельсавет:	Галынкаўскі
Насельніцтва:	79 чал. (2010)
Часавы пас:	UTC+3
Тэлефонны код:	+375 1564
СААТА:	4226804026
Нумарны знак:	4
Геаграфічныя каардынаты:	53°10′58″ пн. ш. 25°1′33″ у. д.
Луконіца на мапе Беларусі ± Луконіца Луконіца
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Луконіца — даўняе мястэчка гістарычнай Слонімшчыны (частка Наваградчыны). Да нашага часу тут захаваўся касьцёл Сьвятога Міхала ў стылі барока, помнік архітэктуры XVIII стагодзьдзя.

Гісторыя

Вялікае Княства Літоўскае

Упершыню Луконіца ўпамінаецца ў 2-й палове XV стагодзьдзя як сяло і прысёлак у маёнтку Дзярэчын, які знаходзіўся ў валоданьні Копачаў (Капачэвічаў). З XVI стагодзьдзя Луконіцай валодалі Нарбуты (Нарбутовічы). У 1505 годзе харунжы надворны Войцех Нарбутовіч з жонкай Ганнай заснавалі тут касьцёл Міхала Арханёла.

У 1566 годзе ў Луконіцы адбываліся таргі і кірмашы, што ўскосна сьведчыць пра існаваньне мястэчка. У крыніцах XVII стагодзьдзя паселішча значыцца як мястэчка (1610 год), пазьней — як сяло (1630, 1663 гады). Луконіца знаходзілася ў валоданьні Гарабурдаў, Палубінскіх, Пініцкіх, Ціхановічаў. На 1630 год тут было 17 двароў, млын; на 1663 год — 14 двароў.

Пад уладай Расейскай імпэрыі

У выніку трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай (1795 год) Луконіца апынулася ў складзе Расейскай імпэрыі, у Старавескай воласьці Слонімскага павету^[2] Гарадзенскай губэрні. Паводле вынікаў перапісу 1897 году, у мястэчку было 29 двароў, царква і крама.

За часамі Першай сусьветнай вайны ў 1915 годзе Луконіцу занялі войскі Нямецкай імпэрыі.

Найноўшы час

25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Луконіца абвяшчалася часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году ў адпаведнасьці з пастановай І зьезду КП(б) Беларусі яна ўвайшла ў склад Беларускай ССР. Згодна з Рыскай мірнай дамовай 1921 году Луконіца апынулася ў складзе міжваеннай Польскай Рэспублікі, у Слонімскім павеце Наваградзкага ваяводзтва.

У 1939 годзе Луконіца ўвайшла ў БССР, у Галынкаўскі сельсавет Зэльвенскага раёну. На 1997 год тут было 55 двароў, на 1999 год — 54.

Насельніцтва

Дэмаграфія

• XIX стагодзьдзе: 1897 год — 200 чал.^[3]
• XX стагодзьдзе: 1997 год — 121 чал.^[4]; 1999 год — 121 чал.^[5]
• XIX стагодзьдзе: 2010 год — 79 чал.

Інфраструктура

У Луконіцы працуюць вясковы клюб і крама.

Турыстычная інфармацыя

Касьцёл. Званіца

Славутасьці

• Касьцёл Сьвятога Міхала Арханёла (1782)