Маёмасьць

сукупнасьць рэчаў і матэрыяльных каштоўнасьцяў ва ўласнасьці, гаспадарчым вядзеньні або кіраваньні From Wikipedia, the free encyclopedia

Remove ads

Маёмасьць — сукупнасьць рэчаў і матэрыяльных каштоўнасьцяў ва ўласнасьці фізычнай або юрыдычнай асобы, дзяржавы ці ў гаспадарчым вядзеньні або кіраваньні арганізацыі.

Хуткія факты Падкляса ад, Частка больш агульнага ...

Улучае грошы і каштоўныя паперы, а таксама неаддзельныя ад асобы правы, што не пераносяцца на іншую асобу (пэнсія і алімэнты)[1]. Прадугледжвае маёмасныя правы на атрыманьне рэчаў і маёмаснага задавальненьня ад іншых асобаў. Вызначае маёмаснае становішча праваўласьніка ў спалучэньні зь яго абавязкамі. Пры атрыманьні ў спадчыну і пераўтварэньні юрыдычнай асобы адбываецца правапераемства маёмасьці[2]. Права ўласнасьці на маёмасьць магчыма набыць на падставе дамовы куплі-продажу, мены, дарэньня і іншай угоды пра адчужэньне, такіх як рэнта. Перадачу права карыстацца маёмасьцю прадугледжваюць такія ўгоды, як наём, пракат, лізінг і пазыка[3].

Remove ads

Віды

Remove ads

Правы і абавязкі

Уласьнік мае права на ўласнае меркаваньне валодаць, карыстацца і распараджацца сваёй маёмасьцю, у тым ліку адчужаць яе ва ўласнасьць іншым асобам, перадаваць ім права валоданьня, карыстаньня і распараджэньня, а таксама аддаваць маёмасьць у заклад і давернае кіраваньне ды абцяжарваць іншым чынам. Пры гэтым уласьнік нясе цяжар утрыманьня маёмасьці і рызыку выпадковага яе псаваньня. Сярод іншага, не дапускаецца адмова на карысьць іншай асобы ад маёмасьці, якая ўспадкоўваецца паводле тэстамэнта, калі ўся маёмасьць спадчынадаўцы адпісана прызначаным ім спадкаемцам. Разам з тым, кожны са спадкаемцаў, хто прыняў спадчыну, адказвае па даўгах спадчынадаўцы ў межах вартасьці спадчыннай маёмасьці, якая перайшла да яго[3].

Remove ads

Агульная маёмасьць

Кожны з удзельнікаў сумеснай уласнасьці мае права заключаць угоды паводле распараджэньня агульнай рухомай маёмасьцю. Для распараджэньня нерухомасьцю патрабуецца пісьмовая згода ўсіх удзельнікаў сумеснай уласнасьці. Пазыкадаўца долевай або сумеснай уласнасьці пры недастатковасьці ў апошняга іншай маёмасьці мае права запатрабаваць выдзеліць долю даўжніка ў агульнай маёмасьці для накіраваньня на яе спагнаньня. Ён можа спагнаць доўг як праз выкуп суўладальнікамі, гэтак і праз суд шляхам аўкцыёну пры немагчымасьці вылучэньня долі ў натуры або нязгодзе суўладальнікаў на выкуп гэтай долі маёмасьці[3].

Падзел

Маёмасьць у долевай уласнасьці, за выняткам той, што складае паявы інвэстыцыйны фонд, магчыма падзяліць між удзельнікамі на падставе пагадненьня шляхам выдзелу долі. Пры адсутнасьці згоды ўдзельнік долевай уласнасьці мае права ў судовым парадку патрабаваць выдзелу ў натуры сваёй долі з агульнай маёмасьці. Калі выдзел долі ў натуры не дапускаецца заканадаўствам або немагчымы без несувымернай шкоды агульнай маёмасці ўласнік, які выдзяляецца, мае права на выплату яму кошту яго долі іншымі ўдзельнікамі долевай уласнасьці (арт. 225 ГК Беларусі)[3].

Беларусь

Паводле 13-га артыкула Канстытуцыі Беларусі, «дзяржава гарантуе ўсім роўныя магчымасьці свабоднага выкарыстаньня здольнасьцяў і маёмасьці для прадпрымальніцкай і іншай не забароненай законам эканамічнай дзейнасьці». Згодна з 44-м артыкулам «уласнік мае права валодаць, карыстацца і распараджацца маёмасьцю як аднаасобна, так і сумесна зь іншымі асобамі». Пры гэтым «прымусовае адчужэньне маёмасці дапускаецца толькі паводле матываў грамадскай неабходнасьці пры захаванні ўмоваў і парадку, вызначаных законам, са своечасовым і поўным кампэнсаваньнем кошту адчужанай маёмасьці, а таксама згодна з судовай пастановай». У 60-м артыкуле прадугледжвалася, што «з мэтай абароны правоў, свабодаў, гонару і годнасьці грамадзяне ў адпаведнасьці з законам маюць права спагнаць у судовым парадку як маёмасную шкоду, так і матэрыяльнае кампэнсаваньне маральнай шкоды». Паводле 107-га артыкула, Урад Беларусі «выступае ад імя ўласьніка ў дачыненьні да маёмасьці, якая зьяўляецца ўласнасьцю Рэспублікі Беларусь»[4].

Паводле 7-га артыкула Грамадзянскага кодэксу Беларусі, «правы на маёмасьць, якая падлягае дзяржаўнай рэгістрацыі, узьнікаюць з моманту рэгістрацыі гэтай маёмасьці або адпаведных правоў на яе». Згодна з 23-м артыкулам «грамадзянін адказвае па сваіх абавязках усёй маёмасьцю, якая яму належыць, за выняткам маёмасьці, на якую ў адпаведнасьці з заканадаўствам ня можа быць накіравана спагнаньне». Пры гэтым у 27-м артыкуле прадугледжвалася, што «маёмасную адказнасьць па ўгодах непаўналетняга ў веку да 14 гадоў, у тым ліку па ўгодах, ажыцьцёўленых ім самастойна, нясуць яго бацькі, усынаўляльнікі або апякун»[3].

Remove ads

Крыніцы

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads