Мікола Гіль

Міко́ла Гіль (сапр. Мікалай Сымонавіч Гілевіч; нарадзіўся 15 кастрычніка^[1][2][3], паводле іншых зьвестак — 15 чэрвеня^[4][5] 1936, в. Слабада Лагойскага раёну Менскай вобласьці - 14 сакавіка 2022^[6]) — беларускі пісьменьнік, журналіст, перакладнік. Брат Ніла Гілевіча^[7], бацька Міколы Віча (Мікалая Мікалаевіча Гілевіча)^[8].

Мікола Гіль
Асабістыя зьвесткі
Імя пры нараджэньні	Мікалай Сымонавіч Гілевіч
Нарадзіўся	15 кастрычніка 1936 (88 гадоў) в. Слабада, Лагойскі раён Менскай вобласьці
Памёр	14 сакавіка 2022 Менск, Беларусь
Пахаваны	Слабада
Бацькі	Сымон Гілевіч[d]
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	пісьменьнік, журналіст, перакладнік
Жанр	дзіцячая літаратура[d], біяграфія і лірычная проза[d]
Мова	беларуская мова
Дэбют	1962, «Літаратура і мастацтва»
Творы на сайце Knihi.com

Жыцьцяпіс

Скончыў філялягічны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўнівэрсытэту (1959).

Працаваў на Менскай студыі тэлебачаньня, у рэдакцыі бюлетэня «Родная прырода», часопісах «Маладосьць», «Мастацтва»; загаднікам аддзелу, адказным сакратаром, намесьнікам галоўнага рэдактара, галоўным рэдактарам газэты «Літаратура і мастацтва». Ягонае заступніцтва падчас знаходжаньня на пасадзе намесьніка галоўнага рэдактара дапамагло надрукаваць у «ЛіМе» артыкул Зянона Пазьняка «Курапаты — дарога сьмерці» (гал. рэдактар Анатоль Вярцінскі ў гэты час знаходзіўся ў камандзіроўцы)^[9].

Сябра Саюзу пісьменьнікаў СССР з 1975 году.

Творчасьць

Як журналіст пачаў актыўна выступаць з 1957 г.

Першы твор надрукаваны ў 1962 г. ў «ЛіМе».

Перакладаў на беларускую мову творы летувіскіх, вугорскіх і швэдзкіх пісьменьнікаў. Пераклаў таксама творы Сьвятланы Алексіевіч «У вайны не жаночае аблічча» (1991)^[10], «Цынкавыя хлопчыкі» (1991)^[11], «Зачараваныя смерцю» і «Чарнобыльская малітва»^[12].

Бібліяграфія

• «Ранішнія сны» (апавяданьні, 1973)
• «На лясной вуліцы» (1975)
• «Тацянін чэрвень» (аповесьці, 1978)
• «Самы галоўны чалавек» (1980)
• «Пуд жыта» (апавяданьні і аповесьці, 1982)
• «Ёсць на зямлі крыніца…» (аповесьць у апавяданьнях пра лётчыка-касманаўта СССР, двойчы Героя Сав. Саюзу П. І. Клімука, 1983)
• «Тэлеграма з Кавалевіч» (аповесьць, 1984)
• «Пасеянае — узыдзе» (нарысы, 1985)
• «Утренние сны» (аповесьці і апавяданьні, 1985)^[13]
• «Камандзіроўка ў Вішанькі» (апавяданьні, аповесьці, 1987)
• «Кім і Валерыя» (аповесьці і апавяданьні, 1988)
• «Бралася на дзень» (апавяданьні, 1993)
• «У времени в плену: Страницы жизни Геннадия Карпенко» (2001)^[13]