Прэмія імя Францішка Багушэвіча (ПЭН-цэнтар)

Прэ́мія імя́ Франці́шка Багушэ́віча — штогадовая літаратурная прэмія Беларускага ПЭН-цэнтру. Заснавана ў 1994 годзе. Традыцыйна ўручаецца 22 сакавіка (да Дня Волі) за выдатную гістарычную прозу аўтарам кнігаў, якія спрыяюць абуджэньню пачуцьцяў гістарычнае самасьвядомасьці і нацыянальнае незалежнасьці чытачоў.^[1]

З 1996 яе ляўрэатамі сталі Кастусь Акула, Уладзімер Арлоў, Генадзь Сагановіч, Лявон Баршчэўскі, Міхась Чарняўскі, Аляксандар Лукашук, Васіль Сёмуха, Іван Саверчанка, Тацяна Процька, Ала Сакалоўская, Вячка Целеш, Алесь Белы.

Сьпіс ляўрэатаў

• 1995 — Кастусь Акула «Змагарныя дарогі»^[2]
• 1996 — Уладзімер Арлоў^[3]
• 1997 — Лявон Баршчэўскі Пераклад выбраных апавяданьняў Франца Кафкі («Прысуд»), укладаньне хрэстаматыі «Літаратура народаў свету»; Аляксандар Лукашук «За кіпучай чэкісцкай работай» і «Філістовіч. Вяртаньне нацыяналіста»^[4][5]
• 1998 — Сяргей Ёрш «Вяртаньне БНП»^[6]
• 1999 — Вячка Целеш «Гарады Беларусі на старых паштоўках» ^[7]
• 2000 — Ніна Стужынская «Беларусь мяцежная. З гісторыі антысавецкага ўзброенага супраціву. 20-ыя гады ХХ стагоддзя.» Вільня
• 2001 — Алесь Белы «Хроніка Белай Русі. Chronicon Russiae Albae. Нарыс гісторыі адной геаграфічнай назвы»^[8]
• 2002 — Андрэй Катлярчук «Шведы ў гісторыі і культуры беларусаў»^[9]
• 2003 — Захар Шыбека «Нарыс гісторыі Беларусі 1795—2002» ^[10]
• 2004 — Аляксандар Надсан «Біскуп Чэслаў Сіповіч: сьвятар і беларус», выдавецтва «БелФранс»^[11]
• 2006 — Леанід Маракоў «Рэпрэсаваныя літаратары, навукоўцы, работнікі асьветы, грамадзкія і культурныя дзеячы Беларусі 1794—1991» ^[12]
• 2010 — Вольга Бабкова «…І цуды, і страхі» ^[13]
• 2011 — Зьміцер Санько сэрыя «Нашы славутыя землякі» і Людміла Рублеўская «Сутарэньні Ромула» ^[14]
• 2012 — Алесь Краўцэвіч за кнігу «Гэдымін (1316—1341). Каралеўства Літвы і Русі» і Уладзімер Ляхоўскі за кнігу «Ад гоманаўцаў да гайсакоў. Чыннасьць беларускіх маладзёвых арганізацый у 2-й палове XIX ст. — 1-й палове XX ст. (да 1939 г.)» ^[15].
• 2013 — Дзмітрый Матвейчык за кнігу «Паўстаньне 1863—1864 гадоў у Беларусі: нарыс баявых дзеяньняў».
•  2014 — Анатоль Трафімчык за кнігу «1939 год і Беларусь: забытая вайна»
• 2015 — Сьвятлана Марозава за кнігу «Сваёй веры ламаць не будзем…»: супраціў дэўнізацыі ў Беларусі (1780 — 1839 гады)» (Гродна, 2014);

 — Дзяніс Лісейчыкаў за кнігу «Сьвятар у беларускім соцыюме: прасапаграфія ўніяцкага духавенства (1596 – 1839)» (Менск, 2015).

•  2016 — Віктар Корбут і Зьміцер Ласько за кнігу «Мінск. Спадчына старога горада. 1067–1917».
•  2017 — Уладзімер Лякін за кнігу «Ліцьвіны ў гвардыі Напалеона».
• 2018 — Васіль Герасімчык за кнігу «Кастусь Каліноўскі: Асоба і легенда».
• 2019 — Алесь Смалянчук за кнігу «Раман Скірмунт (1868 — 1939): жыцьцяпіс грамадзяніна Краю», прысьвечаную прэм’еру БНР і лідэру правага крыла ў яе кіраўніцтве.
• 2020 — Сяргей Абламейка за кнігу «Каліноўскі і палітычнае нараджэньне Беларусі». У этапнай кнізе аўтар па-новаму асэнсаваў працэс нараджэньня мадэрнай беларускай нацыі за апошнія больш чым 200 гадоў^[16].