Рэчыца (Столінскі раён)

Рэ́чыца^[2] — мястэчка^[a] ў Беларусі, на левым беразе ракі Гарыні. Цэнтар сельсавету Столінскага раёну Берасьцейскай вобласьці. Насельніцтва на 2018 год — 6074 чалавекі^[1]. Знаходзіцца за 7 км на поўдзень ад Століна, за 238 км ад Берасьця, на шашы Р88. Чыгуначная станцыя Гарынь на лініі Лунінец — Сарны.

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Рэчыца (неадназначнасьць).

Рэчыца
трансьліт. Rečyca
Старасьвецкі дом
Краіна:	Беларусь
Вобласьць:	Берасьцейская
Раён:	Столінскі
Сельсавет:	Рэчыцкі
Насельніцтва:	6074 чал. (2018)[1]
Часавы пас:	UTC+3
Тэлефонны код:	+375 1655
Паштовы індэкс:	225520
СААТА:	1258855906
Нумарны знак:	1
Геаграфічныя каардынаты:	51°51′25″ пн. ш. 26°47′18″ у. д.
Рэчыца на мапе Беларусі ± Рэчыца Рэчыца
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Гісторыя

Вялікае Княства Літоўскае

Упершыню Рэчыца ўпамінаецца ў 2-й палове XVIII ст. як пасаг (разам з Столінам) Ганны Каранеўскай, што выйшла замуж за Аляксандра Міхала Пацея. Іхная дачка Ідалія Пацей выйшла замуж за Адама Солтана, яе пасагам таксама былі Столін і Рэчыца. Адам Солтан падзяліў маёмасьць паміж дзецьмі: Столін атрымаў сын Аляксандар, а Рэчыцу — дачка Марыя, жонка графа Альфонса Серакоўскага.

Пад уладай Расейскай імпэрыі

У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793 год) Рэчыца апынулася ў складзе Расейскай імпэрыі, у Столінскай воласьці Пінскага павету. Ад Серакоўскіх вёска перайшла зноў да Солтанаў, да ўладальніка Століна Аляксандра. Ягоная дачка Стэфанія выйшла замуж за Ўладзімера дэ Вірыёна, а Рэчыца была яе пасагам, яшчэ частку маёнтку Вірыён выкупіў у свайго швагра і стаў адзіным ягоным гаспадаром.

Па адкрыцьці ў 1885 годзе чыгункі Лунінец — Роўна каля Рэчыцы пачала працаваць чыгуначная станцыя Гарынь. На 1886 год у вёсцы быў 31 двор, дзейнічала царква.

Найноўшы час

25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Рэчыца абвяшчалася часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году ў адпаведнасьці з пастановай І зьезду КП(б) Беларусі яна ўвайшла ў склад Беларускай ССР.

Згодна з Рыскай мірнай дамовай 1921 году Рэчыца апынулася ў складзе міжваеннай Польскай Рэспублікі, у Столінскім павеце Палескага ваяводзтва. Апошнім гаспадаром маёнтку была ўнучка Стэфаніі, жонка Яна Кулакоўскага.

У 1939 годзе Рэчыца ўвайшла ў БССР, у Столінскі раён Пінскай вобласьці, з 1954 году ў Берасьцейскай вобласьці. 6 ліпеня 1960 году Рэчыца атрымала афіцыйны статус працоўнага пасёлку. 29 траўня 2015 году пасялковы савет, цэнтрам якога зьяўлялася Рэчыца, пераўтварылі ў сельсавет^[3].

• Рэчыца на старых здымках
• 
  Сядзіба, 1937 г.
• 
  Уяздная алея ў сядзібу, 1937 г.
• 
  Станцыя Гарынь, да 1939 г.

Насельніцтва

Дэмаграфія

• XIX стагодзьдзе: 1889 год — 132 чал.^[4]
• XX стагодзьдзе: 1921 год — 948 чал.; 2000 год — 6,8 тыс. чал.^[5]
• XXI стагодзьдзе: 1 студзеня 2007 году — 6,6 тыс. чал.; 2009 год — 6280 чал.^[6] (перапіс); 1 студзеня 2010 году — 6,3 тыс. чал.; 1 студзеня 2011 году — 6267 чал.; 1 студзеня 2012 году — 6243 чал.; 2016 год — 6096 чал.^[7]; 2017 год — 6067 чал.^[8]; 2018 год — 6074 чал.^[1]

Інфраструктура

У Рэчыцы працуюць 2 дашкольныя ўстановы, 2 сярэднія і музычная школа, амбуляторыя, дом культуры, бібліятэка, кінатэатар, пошта, аптэка, лазьня.

Забудова

Прыватная забудова

Вуліцы і пляцы

• Вуліцы: Вакзальная, Гагарына, Гогаля, Горкага, Грыбаедава, Заводзкая, Камуністычная, Кірава, Клюбная, Маякоўскага, Мічурына, Новая, Партызанская, Прамысловая, Пушкіна, Садовая, Серафімовіча, Спартовая, Церабяжоўская, Чапаева, Школьная, Энэргетычная,
• Завулкі: Берагавы, Вакзальны, Заводзкі, Кірава, Серафімовіча, Столінскі, Чапаева

Эканоміка

Станцыя Гарынь

Прадпрыемствы харчовай, дрэваапрацоўчай прамысловасьці.

Турыстычная інфармацыя

Страчаная спадчына

• Сядзібна-паркавы комплекс дэ Вірыёнаў (канец XIX ст.)

Заўвагі

1. афіцыйны статус — працоўны пасёлак