Славамір Адамовіч

Славамір Генрыхавіч Адамовіч (нарадзіўся 8 сакавіка 1962, станцыя Унежма, Анескі раён, Архангельская вобласьць) — беларускі паэт, грамадзкі дзяяч.

Славамір Адамовіч лац. Słavamir Adamovič
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	8 сакавіка 1962(1962-03-08)[1] (63 гады) станцыя Унежма, Анескі раён, Архангельская вобласьць
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	паэт, журналіст
Гады творчасьці	1990 — наш час
Жанр	верш
Мова	беларуская мова
Дэбют	кніга «Кальварыйскія клёны» (Менск, 1990)
Прэміі	«Гліняны Вялес» (1996)
Узнагароды	Гліняны Вялес (1996)
Славамір Адамовіч у Вікісховішчы
http://berserk5.livejournal.com

Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Адамовіч.

Анатоль Міхнавец чытае і каментуе верш Адамовіча на сустрэчы ў Доме літататуры на Кракаўскім прадмесьці ў Варшаве

Жыцьцяпіс

Сын Генрыха Станіслававіча й Грасільды з Чамярыцкіх Адамовічаў. Скончыў 8 клясаў Будслаўскае школы (1977), Сьвірскае СПТВ-17 (1979). Працаваў у Казахстане, пасьля ў саўгасе «Будслаўскі». У 1980—1982 гадах служыў у Савецкай арміі. Працаваў на Беларускай чыгунцы, на станкабудаўнічым заводзе імя Kiрава ў Менску. У 1986—1992 вучыўся на філялягічным факультэце БДУ; у 1991—1995 працаваў у «Настаўніцкай газеце». Таксама быў чальцом Партыі аматараў піва. Сябра Саюзу беларускіх пісьменьнікаў (з 1999).

У лістападзе 1995 напісаў верш «Убей президента!», за які быў арыштаваны, праз 10 месяцаў выпушчаны пад падпіску пра нявыезд.

У 1996 г. атрымаў літаратурную прэмію «Гліняны вялес» за зборнік вершаў «Каханьне пад акупацыяй»^[2].

У жніўні 1997 на адным з апазыцыйных мітынгаў публічна зашыў сабе рот.

У 2000 знаходзіўся ў ЗША, працаваў на будоўлях Нью-Ёрку. З 2002 жыве ў горадзе Будэ (Нарвэгія). У Нарвегіі атрымаў палітычны прытулак^[3]. У ліпені 2009 вярнуўся на Беларусь.

Прымаў удзел у мітынгу супраць вынікаў прэзідэнцкіх выбараў 19 снежня 2010 г. у Менску. Затрыманы і пакараны адміністрацыйным арыштам на 15 содняў паводле арт. 23.34 ч.1 КаАП РБ — «парушэньне парадку арганізацыі і правядзеньня масавых мерапрыемстваў»^[4].

Бібліяграфія

• «Кальварыйскія клёны» (Менск, 1990)
• «Зямля Ханаан» (Полацак, 1993)
• «Зваротныя правакацыі» (Полацак, 1994)
• «Каханьне пад акупацыяй» (Менск, 1996)
• «Сьпіраль Бруна» (Менск, 1997)
• «Плавільшчыкі расы» (Вільня, 1999)^[5]
• «Турэмны дзёньнік» (Менск, 2001)
• «Рым» (Менск, 2011)
• «Цана Еўропы, альбо Гісторыі Вільмана» (2016)