Любячка

Любя́чка^[1] (трансліт.: Liubiačka) — вёска ў Пухавіцкім раёне Мінскай вобласці. Уваходзіць у склад Дубраўскага сельсавета. Месціцца за 16,5 км на паўднёвы захад ад Мар’інай Горкі, 61,5 км ад Мінска.

Вёска Любячка Краіна Беларусь Вобласць Мінская Раён Пухавіцкі Сельсавет Дубраўскі Каардынаты 53°23′15″ пн. ш. 28°02′26″ у. д.HGЯO Ранейшыя назвы Любячын Любочын Насельніцтва ▼38 чал. (2019) Часавы пояс UTC+3 Тэлефонны код +375 1713 Аўтамабільны код 5 СААТА 6244870041 Любячка Любячка

Любячка на Вікісховішчы

Гісторыя

Ранняя гісторыя

Вячаслаў Костка. Галоўная вуліца вёскі Любячка ў 1905 годзе.

У XVIII стагоддзі маёнтак Любячын (Любочын) у Менскім павеце Менскага ваяводства Вялікага Княства Літоўскага, уласнасць Незабітоўскай^[2].

У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай 1793 года тэрыторыя апынулася ў складзе Расійскай імперыі. У XIX стагоддзі ў Ігуменскім павеце Мінскай губерні. Уласнасць Ратынскіх, у складзе маёнтка Вомельна.

З другой паловы XIX стагоддзя ў Амяльнянскай воласці Ігуменскага павета. У канцы XIX стагоддзя краязнавец Аляксандр Ельскі апісваў Любочын як «нэндзую палескую вёску, сярод недаступных лясістых балот на беднай пясчанай глебе»^[3].

Жыхары Любячкі на галоўнай вуліцы. Фота Вячаслава Косткі, 1905 г.

У 1910 годзе адбыліся сялянскія хваляванні супраць адміністрацыі памешчыка. У канцы красавіка 1910 года 15 сялян вёскі Любячка пасвілі коней на сваёй сенажаці, якая межавала з сенажаццю памешчыка Ратынскага. Калі коні зайшлі на землі памешчыка, лясныя вартаўнікі маёнтка Сінча запатрабавалі ад пастухоў сагнаць коней, але тыя адказалі пагрозамі. Лясная варта зрабіла некалькі выстралаў, у выніку 5 чалавек было паранена^[4].

У 1912 годзе адкрыта народнае вучылішча.

Найноўшы час

З канца лютага 1918 года тэрыторыя акупаваная войскамі Германскай імперыі. 25 сакавіка 1918 года згодна з Трэцяй Устаўной граматай абвяшчалася часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. Жыхары Амяльнянскай воласці накіроўвалі звароты ў Народны Сакратарыят Беларусі са скаргамі на дзеянні нямецкіх акупацыйных улад^[5]. У снежні 1918 года занята Чырвонай Арміяй, з 1 студзеня 1919 года ў адпаведнасці з пастановай І з’езда КП(б) Беларусі яна ўвайшла ў склад Савецкай Беларусі, з 27 лютага 1919 года — у ЛітБел ССР. У час польска-савецкай вайны ў жніўні 1919 — ліпені 1920 гадоў пад акупацыяй Польшчы (Мінская акруга ГУУЗ).

З 31 ліпеня 1920 года ў Беларускай ССР. Народнае вучылішча пасля было пераўтворана ў працоўную школу 1-й ступені, у 1922 годзе было 56 вучняў.

У Другую сусветную вайну з канца чэрвеня 1941 года да пачатку ліпеня 1944 года пад акупацыяй Германіі. У верасні 1943 года нямецкая адміністрацыя спаліла ўсе дамы вёскі^[6].

Да 5 мая 1962 года вёска ўваходзіла ў склад Варашылаўскага сельсавета, пасля — у складзе Сінчанскага сельсавета^[7].

Насельніцтва

• 1795 год — 15 двароў, 99 жыхароў
• 1816 год — 10 двароў, 60 жыхароў
• 1858 год — 26 рэвізскіх душ
• 1897 год — 36 двароў, 173 жыхары
• 1908 год — 34 двары, 188 жыхароў
• 1917 год — 38 двароў, 225 жыхароў
• 1960 год — 202 жыхары
• 2002 год — 11 двароў, 13 жыхароў
• 2010 год — 27 гаспадарак, 55 жыхароў
• 2012 год — 22 гаспадаркі, 50 жыхароў
• 2019 год — 38 жыхароў